Korfantów

Korfantów

miasto w gminie miejsko-wiejskiej
Rynek
Herb Flaga
Państwo	Polska
Województwo	opolskie
Powiat	nyski
Gmina	Korfantów
Data założenia	XIII/XIV wiek
Prawa miejskie	p. 1335–1742, 1809–1945, od 1993
Burmistrz	Janusz Wójcik
Powierzchnia	10,23 km²
Populacja (30.06.2016) • liczba ludności • gęstość	1857[1] 181,5 os./km²
Strefa numeracyjna	77
Kod pocztowy	48-317
Tablice rejestracyjne	ONY
Położenie na mapie Polski Korfantów
Położenie na mapie województwa opolskiego Korfantów
Położenie na mapie powiatu nyskiego Korfantów
Położenie na mapie gminy Korfantów Korfantów
50°29′21″N 17°35′49″E/50,489167 17,596944
TERC (TERYT)	1607034
SIMC	0496946
Hasło promocyjne: Spokojny Kraj
Urząd miejski Rynek 4 48-317 Korfantów
Multimedia w Wikimedia Commons
Hasło w Wikisłowniku
Strona internetowa
BIP

Korfantów^ⓘKorfantów (daw. Fyrląd, Fryląd, niem. Friedland, Friedland in Oberschlesien^[2], śl. Fyrlōnd, dś. Friedland) – miasto w Polsce położone w województwie opolskim, w powiecie nyskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Korfantów.

Historycznie leży na Górnym Śląsku^[3], na Równinie Niemodlińskiej, będącej częścią Niziny Śląskiej. Przepływa przez niego rzeka Ścinawa Niemodlińska.

W latach 1954–1972 wieś Korfantów należała i była siedzibą władz gromady Korfantów. W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do województwa opolskiego.

30 czerwca 2020 miasto było zamieszkane przez 1783 osoby^[4].

Miasto jest położone w południowo-zachodniej Polsce, w województwie opolskim, około 17 km od granicy z Czechami, na Równinie Niemodlińskiej. Należy do Euroregionu Pradziad. Przez granice administracyjne miasta przepływa rzeka Ścinawa Niemodlińska.

Według danych z 1 stycznia 2010 powierzchnia miasta wynosi 10,23 km²^[5].

Klimatogrami dla Korfantowa
I	II	III	IV	V	VI	VII	VIII	IX	X	XI	XII
30   1 -5	28   3 -4	29   7 -1	38   13 3	68   19 7	79   22 11	84   23 12	80   23 11	50   19 9	40   14 5	40   7 1	36   3 -3
Temperatury w °C Opad całkowity w mm Źródło: climate-data.org
Na jednostki imperialne I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII     1.2   34 23     1.1   37 25     1.1   45 31     1.5   56 37     2.7   65 45     3.1   71 51     3.3   74 53     3.1   73 53     2   66 47     1.6   56 40     1.6   44 34     1.4   37 27 Temperatury w °F Opad całkowity w calach

W Korfantowie panuje klimat umiarkowany ciepły. Średnia temperatura roczna wynosi +8,2 °C. Duże zróżnicowanie dotyczy termicznych pór roku. Średnie roczne opady atmosferyczne w rejonie Korfantowa wynoszą 602 mm. Dominują wiatry zachodnie^[6].

Według Krajowego Rejestru Urzędowego Podziału Terytorialnego Kraju częścią Korfantowa jest^[7]:

• Ulianówka

W mieście znajduje się osiedle^[7]:

• os. Wojciecha Korfantego

Pierwotna nazwa osady to Hurtlanth lub Hurthland. W wielu dokumentach w stosunku do miasta używano także określeń: Fredland, Fredelant, Fredlandt, Fridland, Freijland, Stadt Friedland oraz Friedland, co można tłumaczyć jako „spokojny kraj”^[8]. Z czasem nazwa ta uległa potocznemu spolszczeniu i równolegle z wariantem niemieckim używano gwarowego: Ferląd, Ferlondt, Frydląd, Fryląd, najczęściej zaś Fyrląd. W roku 1613 śląski regionalista i historyk Mikołaj Henel z Prudnika wymienił miejscowość w swoim dziele o geografii Śląska pt. Silesiographia podając jej łacińską nazwę: Fridelandum^[9]. W 1946 ze względu na niemieckie pochodzenie nazwy miasto przemianowano na Korfantów (na cześć Wojciecha Korfantego).

Początki Korfantowa są związane z akcją osadniczą zainicjowaną przez władców górnośląskich w XIII wieku. Data lokalizacji miasta nie jest znana. Pierwszą nazwą osady było Hurtlanth. W 1323 w dokumencie miejskim z Nysy wymieniono rajcę Heinricha z Korfantowa. Miasto wspomniał nuncjusz apostolski Galhard de Carceribus w sporządzonym w 1335 spisie dziesięcin. W 1427 książę Bernard niemodliński przyznał Żydom dziesięcioletni przywilej ochronny. Na dokumencie książęcym występuje świadek Heinrich Degeshym, pan Korfantowa^[8].

Do połowy XV wieku Korfantów wchodził w skład posiadłości Piastów opolskich. Z czasem zaczęły się tu sadowić rody magnackie, w rękach których pozostał do połowy XX wieku. Korfantowskim majątkiem zarządzały między innymi rody: Beroschinsky, Dluhomil, Schaffgotsch z Frankonii, Denewitz, Mettich z Łąki Prudnickiej, Buchta, Nowagk, Redern, Burghauss i Pückler^[8].

Szlachcic Fryderyk Schaff w 1516 zabił proboszcza Korfantowa. Według dokumentu z 1 maja zawartego w „Rejestrze Wacława”, kilkunastu szlachciców przyrzekło dostarczyć winnego do Opola jak tylko książę Jan II Dobry wyrazi swoją wolę. W przypadku nie dotrzymania obietnicy zobowiązali się uiścić księciu 500 węgierskich guldenów^[8].

W 1535 Korfantów wszedł we władanie Kaspera II Schaffgotscha. Następny właściciel miasta, Adam Gotsch, doprowadził do przejęcia miejscowego kościoła Trójcy Świętej przez protestantów. Pierwszym przywódcą protestanckiej gminy wyznaniowej został Georgius Fabricius^[8]. Z jego inicjatywy w 1610 powstały dwie szkoły, dla dzieci miasta i ze wsi. Stworzono też system stypendialny dla młodzieży, z którego korzystały także dzieci z Prudnika i Niemodlina. Fabricius zmarł 15 maja 1622 podczas głoszenia kazania^[10].

Kościół Trójcy Świętej powrócił do społeczności katolików w 1629. Wówczas parafię objął katolicki administrator Herman Hahr. Nauczycielem w szkole katolickiej był Christopher Meierrzirke, który w zamian za pracę otrzymywał mąkę, 6 worków jęczmienia, 2 worki owsa i trawę z trzech łąk rocznie^[10].

Podczas wojny trzydziestoletniej, w 1632, wojska szwedzkie wkroczyły na Śląsk. W trakcie starć zbrojnych mieszkańcy Korfantowa ponieśli ciężkie straty^[10].

22 marca 1675 w wyniku pożaru spaliła się większość zabudowań miasta. 2 lata później córka właściciela dóbr korfantowskich Henryka Wacława Nowagka, Ewa Maria Nowagk, wyszła za mąż za Nicolausa Konrada hrabiego von Burghauss, który wkrótce stał się nowym właścicielem miasta^[10].

W latach 1680–1681 w mieście trwała epidemia dżumy. Podczas niej zginęło 180 osób (wówczas 30% populacji miasta). Jedną z ofiar był zmarły 28 kwietnia 1681 Henryk Wacław Nowagk. W 1683 katolicy przejęli od protestantów kościół św. Michała Archanioła^[10].

Według źródeł parafialnych w 1739 do spowiedzi wielkanocnej przystąpiło 1862 wiernych, spośród których 905 spowiadało się w języku niemieckim, zaś 957 w języku polskim^[11].

5 kwietnia 1741 wojska pruskie przybył do Korfantowa z pobliskiej Ścinawy Małej. 3 października z wojskami przybył król Fryderyk II Wielki. Rozbił się obozem pomiędzy Korfantowem i Puszyną. 6 dni później udał się do Przydroża Małego, gdzie została podpisana konwencja, która przesądziła o oddaniu Prusakom Śląska^[11]. W 1742 Korfantów utracił prawa miejskie.

W 1760 w okolice Korfantowa udali się żołnierze pruscy po bitwie o Prudnik^[12][13].

Podczas wojen napoleońskich na mocy dekretu cesarza Francuzów Napoleona Bonaparte z 6 kwietnia 1807 na Śląsku utworzono Legię Polsko-Włoską z powracających z Włoch oddziałów polskich. We Wrocławiu, Brzegu i Nysie sformowano trzy pułki piechoty, w Prudniku pułk ułanów, a w Korfantowie pułk lansjerów. Wzmocniono je rekrutami z Wielkopolski^[14]. 11 września 1807, na skutek nieuwagi przebywającego w Korfantowie patrolu bawarskiego, wybuchł pożar, który objął prawie wszystkie zabudowania na Rynku, przy ul. Prudnickiej i ul. Wyzwolenia. Spłonęła także dworska owczarnia. Na 108 istniejących budynków spłonęło 56. Król Fryderyk Wilhelm III Pruski podarował na odbudowę 16 tysięcy reńskich talarów^[11]. W 1809 Korfantów odzyskał prawa miejskie.

W 1844 w okolice Korfantowa przybyli protestanccy osadnicy z Prudnika i z Austrii. Założyli oni wieś Wielkie Łąki. Do ewangelickiej parafii Korfantów należało 21 wsi z powiatu niemodlińskiego i 10 z powiatu prudnickiego^[11].

W 1855 w mieście wybuchła epidemia cholery, która pochłonęła 54 ofiary z Włostowej i Korfantowa. Ciała ofiar epidemii zostały pochowane na starym cmentarzu w Korfantowie przy ul. Powstańców Śląskich (obecnie teren Komisariatu Policji) oraz w mogilniku pomiędzy Kuźnicą Ligocką i Włostową^[11].

Znajdowała się tu filia zakładów włókienniczych Samuela Fränkla z siedzibą w Prudniku (późniejsze ZPB „Frotex”)^[15].

Od 1919 Korfantów należał do nowo utworzonej prowincji Górny Śląsk. Prowincja została zlikwidowana w 1938, a 18 stycznia 1941 utworzono ją ponownie.

W okresie II wojny światowej w mieście Niemcy utworzyli Polenlager 83, jeden z szeregu obozów koncentracyjnych dla Polaków^[16].

Armia Czerwona wkroczyła do Korfantowa 19 marca 1945 w ramach operacji górnośląskiej. Miasto, przekształcone przez Niemców w silny punkt oporu, zajęła 285 Dywizja Piechoty pułkownika Nikołaja Suchariewa i część 229 Dywizji Piechoty pułkownika Afanasija Pypyriewa (55 Korpus Piechoty 21 Armii). W trakcie walk miasto zostało zniszczone w około 50%^[17].

Wraz z nadciągającym frontem większość mieszkańców opuściła miasto. Wszyscy uciekinierzy, po około dwóch tygodniach, zaczęli wracać do swoich domostw. W Korfantowie władzę przejęła komendantura wojenna, która była wspomagana przez organ pomocniczy realizujący zadania z zakresu administracji cywilnej. Rosjanie przejęli 11 majątków ziemskich oraz większość obiektów przemysłowych i gospodarczych, które znajdowały się na terenie kilkunastu wsi przylegających do Korfantowa.

W maju 1945 r. do Korfantowa przybyli przedstawiciele administracyjnej grupy operacyjnej, na czele której stał burmistrz Marian Dziubka oraz sekretarz gminy Marian Gałuszka. Przedstawiciele przemysłowej grupy operacyjnej zjawili się w Korfantowie na przełomie czerwca i lipca. Pozwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej wydawano niemal wyłącznie przedstawicielom ludności napływowej. W sierpniu zostały uruchomione dwie pierwsze placówki usługowo-handlowe: restauracja oraz sklep spożywczy. W tym czasie na stanowisko wójta gminy Korfantów powołano Romana Buczka.

Na terenie gminy do końca września 1945 r. działały 24 podmioty gospodarcze. W Korfantowie były to: fabryka obuwia, 2 piekarnie, restauracja, sklep galanteryjno-mydlarski, 2 sklepy spożywcze, warsztat reperacyjny, zakład mięsny, stolarnia i 3 zakłady szewskie. W Kuźnicy Ligockiej: młyn wodny i zakład kowalski. W Piechocicach – młyn wodny. w Przydrożu Małym: gorzelnia parowa i wiatrak. W Przydrożu Wielkim – wiatrak. W Puszynie: piekarnia oraz 2 stolarnie. We Włostowie: zakład kowalski i młyn wodny. Ogółem, w zakładach rzemieślniczych i zakładach przemysłowych zatrudniano 162 Polaków i 223 Niemców.

W tym czasie Korfantów stał się siedzibą gminy zbiorowej, w skład której weszły następujące miejscowości: Ferdynandka, Honcmila, Kolonia Friedrichsfeld, Kuropas, Kuźnica Ligocka, Ligota Ścinawska, Myszowice, Piechocice, Pleśnica, Przydroże Małe, Przydroże Wielkie, Puszyna, Rączka, Stara Jamka, Ulianówka, Wielkie Łąki i Włostowa.

Po ustaniu działań wojennych Korfantów stał się siedzibą jednej z 7 gmin zbiorowych na terenie ówczesnego powiatu niemodlińskiego. W tym okresie miasto liczyło około 900, a cała gmina – około 4950 mieszkańców.

W 1954 r. doszło do reformy administracyjnej wprowadzającej w miejsce gmin, tzw. gromady powiększone. W powiecie niemodlińskim funkcjonowała wówczas 15 gromad, wśród których korfantowska obejmowała pięć wsi (łącznie 29,5 km kw.). Pod koniec lat 50. XX w., przy zachowaniu podziału na gromady, zlikwidowano niektóre z nich, przywracając lokalnym centrom ich dawne funkcje. Gromada Korfantów liczyła 52 km kw. i obejmowała swoim zasięgiem 10 miejscowości. Zamieszkiwało ją 3460 osób (Korfantów – 1068).

W 1972 r. przywrócono gminy, jako podstawowe jednostki podziału administracyjnego państwa. Korfantowska gmina była jedną z 7 w powiecie, z 6697 mieszkańcami (Korfantów – 1350). W roku 1975 zniesiono powiaty i powiększono liczbę województw. W nowym porządku administracyjnym obszar gminy Korfantów obejmował 180 km kw. (25 miejscowości). Ziemie te zamieszkiwało 10 700 osób, zaś sam Korfantów liczył wówczas 1985 mieszkańców. W tym kształcie terytorialnym korfantowska gmina istnieje po dziś dzień. Istotną zmianę przyniósł rok 1993, kiedy to Korfantów odzyskał prawa miejskie.

Od 1982 do 2014^[18] na czele tej gminy nieprzerwanie, jako naczelnik, wójt i burmistrz stał Zdzisław Martyna. W latach 90. XX wieku, według rządowych planów reformy administracyjnej przywracającej powiaty, Korfantów miał znaleźć się w powiecie prudnickim. Wywołało to sprzeciw części mieszkańców Korfantowa i okolicznych wsi. W tymże okresie większość instytucji ponadgminnych, pod które podporządkowany był Korfantów, znajdowały się w Nysie^[19]. Podlegał jednak pod zakład opieki zdrowotnej, sanepid, komendę policji, straż pożarną oraz Bank Spółdzielczy w Prudniku^[20]. Miasto było lepiej skomunikowane z Nysą, lecz miejscowi uczniowie uczęszczali do szkół w Prudniku^[19]. Wójt Zdzisław Martyna nie zajął stanowiska w sprawie, a Rada Gminy opowiedziała się przeciwko tworzeniu struktury powiatowej^[21]. W 1995 gmina Korfantów przeprowadziła wśród mieszkańców ankietę dotyczącą przynależności administracyjnej. 3401 mieszkańców opowiedziało się za przynależnością do powiatu nyskiego, natomiast 930 – do prudnickiego. Na sesji Rady Gminy 6 radnych zagłosowało za Prudnikiem, 22 za Nysą^[22].

W 1995 r. potomkowie Kresowian ustawili na cmentarzu parafialnym w Korfantowie pomnik upamiętniający ks. Stanisława Szczepankiewicza i mieszkańców Ihrowicy, pomordowanych przez UPA w czasie „Krwawej Wigilii” 1944 r^[23].

Miasto zostało zalane podczas powodzi we wrześniu 2024^[24].

Według danych GUS z 30 czerwca 2020, Korfantów miał 1783 mieszkańców (35. miejsce w województwie opolskim i 884. w Polsce), powierzchnię 10,23 km² (28. miejsce w województwie opolskim i 579. miejsce w Polsce) i gęstość zaludnienia 148 os./km²^[4].

Mieszkańcy Korfantowa stanowią około 1,3% populacji powiatu nyskiego, co stanowi 0,2% populacji województwa opolskiego.

Korfantów podlega pod Urząd Statystyczny w Opolu, oddział w Prudniku^[25].

Opis	Ogółem		Kobiety		Mężczyźni
jednostka	osób	%	osób	%	osób	%
populacja	1783	100	926	52	857	48
gęstość zaludnienia (mieszk./km²)	148		77		71

^[1]

Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisane są^[38]:

• kościół par. pw. Świętej Trójcy, wzniesiony pod koniec XIII w., XVIII w., XX w. (późnoromański, granitowy portal wejścia głównego, płytę nagrobną z 1591 r., nagrobek Henryka Wacława Nowagka z 1682 r. i świeczniki procesyjne cechów rzemieślniczych z XVIII i XIX w.)
• mogiła zbiorowa Polaków z Polenlagru na cmentarzu rzymskokatolicki
• zespół zamkowy, wzniesiony w 1616 r. z fundacji Pilchnera, przebudowywany do XX w. Choć nie posiada fortyfikacji, można przypuszczać, że w przeszłości posiadał obronny charakter. Przebudowywano go dwukrotnie: w XVIII w. i w drugiej połowie XIX wieku:
  • Zamek w Korfantowie
  • budynek bramny
  • oficyna
  • park, z ok. 1800 r., poł. XIX w.

Wraz z kompleksem leśnym przylega do Korfantowa od północy. Wcześniej stanowił integralną część zespołu pałacowego i dzielił się na dwie części: Jeleni Ogród i Starą Bażanciarnię. Obecnie podupadł. Od kilku lat władze samorządowe czynią starania w celu przywrócenia mu dawnej świetności. W obrębie kompleksu leśno-parkowego położone są trzy dęby szypułkowe – pomniki przyrody. Ich wiek szacuje się na 300–450 lat

• remiza strażacka; na skrzyżowaniu ulic: Tadeusza Kościuszki, Prudnickiej i 3  Maja (dawniej: Ścinawska, Garncarska i Burghaussów), znajduje się jeden z bardziej charakterystycznych budynków Korfantowa – neogotycka remiza strażacka. Wybudowano ją w 1910 r. Na szczególną uwagę zasługuje fasada budynku, zwężająca się w swojej górnej części, ozdobiona blankami, gzymsami oraz oryginalną zewnętrzną sztukaterią. Nad całością dominuje kwadratowa wieża, także zwieńczona blankami
• dom, ul. Powstańców Śląskich 160
• domy, Rynek 7, 8, 9, 11, 14, 15, 16, 17, 61, 64, 65, z XIX w. Centralnym punktem Korfantowa jest rynek usytuowany na południowo-zachodnim skraju miasta. Wybiegają z niego dwie ulice: Wyzwolenia (dawniej Zamkowa) i Prudnicka (dawniej Garncarska, Czerwonej Armii). Są one osiami spinającymi układ miejski, z jego uliczkami i placami: wspomnianym Rynkiem (dawniej plac gen. Świerczewskiego), Kościelnym (skrzyżowanie ulic: Wyzwolenia, Opolska) i placem Wolności (dawniej Młyński). Rynek jeszcze w latach 70. XX w. był brukowany. Obecnie znajduje się tu skwer miejski. Większość kamieniczek na rynku, powstała w XIX w. Są one piętrowe, murowane z cegły, otynkowane, z wąskimi sieniami przelotowymi. Dominującą budowlą na rynku jest dwupiętrowy Ratusz, pochodzący z początków XX w.
• willa, ul. Szkolna 4, z pocz. XX w.
• spichrz, ul. Wyzwolenia 90, z k. XIX w.

inne zabytki:

• zespół szpitalny ss. Elżbietanek. Szpital Maltański powstał w 1889 r. Wielkimi orędownikami nowej inwestycji byli: proboszcz parafii Korfantów ks. Emil Hauptstok oraz właściciel majątku w Puszynie – hrabia Marcus von Ballestrem. Szpital stał się własnością sióstr Elżbietanek, które w liczbie 12 mieszkały w budynku obok szpitala. W szpitalu znajdowały się trzy oddziały: wewnętrzny (40 łóżek), położniczy (10 łóżek) oraz oddział zakaźny. W budynku szpitalnym znajdowała się także kaplica pw. Św. Elżbiety – patronki sióstr. Obecnie w siedzibie dawnego szpitala mieści się dom pomocy społecznej. Przed likwidacją szpitala (w połowie lat 70. XX w.) pracowały w nim siostry: Domicja, Apolonia, Urszula, Carites, Marcjana, Benedykta, Błażeja i Alfonsa.
• kościół pw. Michała Archanioła. Na parceli leżącej obok skrzyżowania ulic: Powstańców Śląskich i 3  Maja, dawniej: Michała Archanioła i Burghaussów stoi budynek Komisariatu Policji. Jeszcze przed 1945 r. znajdował się tu kompleks cmentarny obejmujący kościół pw. Michała Archanioła oraz cmentarz z masowym grobem ofiar epidemii cholery z 1855 r. Kościół wybudowano w 1603 r., w okresie protestanckim. Był niewielki, murowany z cegły, otynkowany, z drewnianą wieżyczką. Został częściowo zniszczony pod koniec II wojny światowej. Ruiny kościółka przetrwały do początków lat 60. XX w. Od początku istnienia kościoła funkcjonował przy nim cmentarz, niewielki, ogrodzony płotem. Za miejsce na cmentarzu w 1683 r. płacono 2 grosze. W 1855 r. na cmentarzu spoczęły ofiary epidemii cholery z wsi Friedland (obecnie ulica Opolska)
• kościół ewangelicki został wybudowany w 1842 r. Był niewielki, zbudowany na planie prostokąta, na osi wschód-zachód. Korpus nawowy z jednej strony zamykała absyda prezbiterium, z drugiej, od zachodu jednowieżowa fasada z wejściem głównym. W pobliżu kościoła znajdował się budynek parafialny oraz szkoła. Mimo tego, że kościół przetrwał wojnę, rozebrano go, pozostawiając żelazne ogrodzenie i mur okalający skarpę. W 2006 r. na miejscu dawnego kościółka wzniesiono stylowy budynek Gminnego Centrum Informacji Turystycznej
• na skwerze, przy skrzyżowaniu ulic: Prudnickiej i Kościuszki odnaleźć można monolitowy krzyż kamienny, który należy zapewne do najstarszych zabytków Korfantowa. Wielki, toporny, wykuty w granicie, zagłębiony w ziemi po belkę poprzeczną – możliwe, że średniowieczny. Nie jest znana przyczyna fundacji tego krzyża. Hipoteza uznająca go za tzw. krzyż pokutny nie ma oparcia w żadnych dowodach i oparta jest wyłącznie na nieuprawnionym, błędnym założeniu, że wszystkie stare kamienne monolitowe krzyże, są krzyżami pokutnymi Na terenie gminy Korfantów, oprócz wspomnianego wyżej, znajduje się jeszcze jeden stary monolitowy krzyż kamienny, w Rynarcicach, na miejscowym cmentarzu.

W 2019 wskaźnik bezrobocia w Korfantowie wynosił 6,7%. Przeciętne miesięczne wynagrodzenie brutto w Korfantowie wynosiło 3 875,88 zł^[37].

W okresie międzywojennym w Korfantowie działały 152 firmy, przede wszystkim z obrębie: usług, handlu i gastronomii. W drugiej połowie XX w. miasto jednak zatraciło swój pierwotny charakter lokalnego centrum gospodarczego. Wpłynęło na to szereg czynników: straty wojenne, rekwizycje, grabieże, działania radzieckich komendantur wojennych oraz błędne decyzje polityczne. Proces pauperyzacji niewielkich ośrodków miejskich na Śląsku Opolskim próbowano zatrzymać w latach 60. i 70. XX w., kiedy to pojawiły się koncepcje konsolidacji terytorialnej gmin i żywienia gospodarczego ich siedzib, jednak bez większego sukcesu. Dopiero reforma samorządowa z 1989 r. oraz otwarcie na wolny rynek, dały szansę na szybszy rozwój.

W Korfantowie znajduje się oddział Banku Spółdzielczego w Prudniku^[39].

Przez Korfantów przebiegają drogi wojewódzkie:

• 405 Niemodlin – Korfantów
• 407 Korfantów – Nysa

Transport autobusowy w Korfantowie obsługiwany był przez PKS Prudnik^[40]. W 2004 prudnicki PKS został sprywatyzowany z udziałem Connex Polska^[41]. W 2008, w wyniku połączenia spółek PKS Connex Prudnik i PKS Connex Kędzierzyn-Koźle, utworzona została spółka Veolia Transport Opolszczyzna^[42], w 2013 przejęta przez Arriva Bus Transport Polska^[43]. W 2019 Arriva wycofała się z Prudnika^[44]. Wówczas organizacją przewozów pasażerskich w Korfantowie i okolicy zajęły się ościenne PKS-y^[45]. W grudniu 2021 powołano Powiatowo-Gminny Związek Transportu „Pogranicze”, mający na celu poprawę jakości transportu^[46].

W mieści działają jednostki oświatowe:

• Zespół Szkolno-Przedszkolny^[47]
  • Szkoła Podstawowa nr 1 im. Wojska Polskiego
  • Przedszkole im. Misia Uszatka
• Szkoła Podstawowa nr 2 im. Czesława Niemena (dawne gimnazjum)^[48]

16 grudnia 2005 r. oddano do użytku halę sportową Oprócz budynku kompleks obejmuje tartanowe boisko do piłki siatkowej, bieżnię okólną oraz prostą.

2 września 2011 został otwarty nowy budynek gimnazjum w Korfantowie^[49].

• Informator Gminy Korfantów
• Gmina Korfantów Tu i Teraz
• Tygodnik Prudnicki
• Nowiny Nyskie
• Nowa Trybuna Opolska
• Gazeta Pogranicza

• Korfantów TV^[50]
• TV Prudnik (TV Pogranicza)

• Radio Opole
• Radio Park

• Teraz Prudnik^[51] (do 2017 Tygodnik Prudnicki^[52])
• Nowiny Nyskie^[53]

Kościół rzymskokatolicki

• parafia Trójcy Świętej (ul. Opolska 3)
  • kościół Trójcy Świętej (ul. Opolska 3)

Świadkowie Jehowy

• zbór, Sala Królestwa^[54]

• Cmentarz Parafialny (ul. Cmentarna)

Miasto jest siedzibą gminy miejsko-wiejskiej. Organem wykonawczym jest burmistrz. W wyborach samorządowych w 2018 na urząd został wybrany Janusz Wójcik^[55]. Siedzibą władz jest Urząd Miejski na Rynku.

Mieszkańcy Korfantowa wybierają do swojej rady gminy 3 radnych, pozostałych 12 radnych wybierają mieszkańcy terenów wiejskich gminy Korfantów.

Radni rady miejskiej VIII kadencji wybrani w wyborach samorządowych w 2018^[56]:

• Forum Samorządowe 2002 (9 mandatów) – Dariusz Dziedzic, Stanisław Nasienniak, Mariusz Żabiński, Damian Zawadzki, Bernard Byczkowski, Ryszard Duś, Dominika Przyklenk, Anna Janik, Stanisław Olsza
• Polskie Stronnictwo Ludowe (3 mandaty) – Janina Miszczak, Grażyna Kulig, Urszula Maślanka
• KWW Barbary Kamińskiej (1 mandat) – Barbara Kamińska
• KWW Piotra Gacek (1 mandat) – Piotr Gacek
• Prawo i Sprawiedliwość (1 mandat) – Renata Łankowska

Budżet miasta Korfantowa
Lp.	Rok	Budżet mln zł
1	2011	24,9
2	2012	25,5
3	2013	24,0
4	2014	25,2
5	2015	25,1
6	2016	30,0
7	2017	33,0
8	2018	36,5

Miasta i gminy partnerskie^[57][58]

Miasto	Państwo	Data podpisania umowy
Friedland, Meklenburgia	Niemcy	17 sierpnia 1996
Friedland, Brandenburgia	Niemcy	17 sierpnia 1996
Friedland, Dolna Saksonia	Niemcy	17 sierpnia 1996
Frydlant nad Ostrawicą	Czechy	17 sierpnia 1996
Frýdlant	Czechy	17 sierpnia 1996
Prawdinsk	Rosja	17 sierpnia 1996
Mieroszów	Polska	17 sierpnia 1996
Debrzno	Polska	17 sierpnia 1996
Mirosławiec	Polska	17 sierpnia 1996
Bolechów	Ukraina	2009
Boulleret	Francja	23 października 2013

W miejscowości urodziła się niemiecka aktorka filmowa i teatralna Judy Winter (ur. 1944)^[59].

• Paweł Łączkowski (1994)^[60]
• Ryszard Zembaczyński (1994)^[60]
• Krystian Heffner (1995)^[61]
• Zdzisław Filinger (1995)^[61]
• Paulina Polak (1996)^[62]
• Ryszard Sztanger (1997)^[63]
• Wilfried Block (1997)^[63]
• Mieczysław Paszkowski (1998)^[64]
• Tadeusz Nowacki (1999)^[65]
• Józef Bednarski (2000)^[66]
• Janusz Honkowicz (2001)^[67]
• Wolfgang Würke (2003)^[68]
• Jindrich Wurm (2003)^[68]
• Bohumil Dolanský (2006)^[69]
• Henryk Rzepski (2006)^[69]
• Ryszard Miążek (2009)^[70]
• Damian Tomczyk (2010)^[71]
• Thomas Hähle (2018)^[72]
• Wojciech Machelski (2018)^[72]
• Andrzej Buła (2023)^[73]
• Sławomir Kłosowski (2023)^[73]

Wilhelm Kudelka (1997)[74] Andrzej Ziółkowski (1997)[74] Marian Czajka (1997)[74] Piotr Stebelski (1997)[74] Ulrich Lisson (1997)[74] Edmund Kwapis (1998)[75] Bronisław Balik (1998)[75] Władysław Mieszczak (1998)[75] Stanisław Błaszczuk (1998)[75] Narcyz Galla (1998)[75] Klara Laszewska (1999)[76] Stanisław Wadas (1999)[76] Leon Brodkorb (1999)[76] Kazimierz Wołoszczak (1999)[76] Dorota Orłowska (2000)[77] Stanisław Maj (2000)[77] Bronisław Raczek (2000)[77] Stanisław Śmiałek (2001)[78] Bronisław Radom (2001)[78] Kazimierz Suchodolski (2001)[78] Janina Bugno (2002)[79] Piotr Bugaj (2002)[79] Jerzy Wajda (2002)[79] Mariusz Żabiński (2002)[79] Jan Kałuża (2003)[80] Władysław Wiciak (2003)[80] Stanisław Olsza (2003)[80] Teresa Rojek (2005)[81] Andrzej Chrobok (2005)[81] Kazimierz Jagiellicz (2005)[81] Józef Sieniawski (2005)[81] Władysław Walczak (2005)[81] Grzegorz Bladowski (2006)[82] Marek Czerner (2006)[82] Stanisław Szeremeta (2006)[82] Józef Radom (2006)[82] Władysław Obrzut (2006)[82]

Halina Przystawska (2007)[83] Jan Tobiasz (2007)[83] Barbara Niewiedział (2007)[83] Ryszard Sztangier (2008)[84] Henryk Świgost (2008)[84] Maria Piechnik (2009)[85] Maria Zawadzka (2010)[86] Henryk Podkalicki (2010)[86] Eugeniusz Tyczyński (2010)[86] Eugeniusz Olszewski (2011)[87] Henryk Kierpal (2011)[87] Sylwia Lisoń (2011)[87] Edward Figiel (2012)[88] Antoni Nieradka (2012)[88] Theophil Przybilla (2012)[88] Kazimierz Strzelczyk (2012)[88] Tadeusz Wróblewski (2012)[88] Wacław Baranowski (2013)[89] Edmund Borzemski (2013)[89] Tadeusz Rzepski (2013)[89] Zofia Cichoń (2015)[90] Zdzisław Martyna (2015)[90] Jan Oleksów (2015)[90] Andrzej Ziółkowski (2015)[90] Halina Malitowska (2018)[91] Joachim Luda (2018)[91] Jerzy Gęsiewicz (2018)[91] Mieczysław Hołyński (2018)[91] Władysław Białowąs (2018)[91] Szczepan Rosiński (2018)[91] Bogdan Bieda (2023)[73] Gabriela Frankowska (2023)[73] Mariusz Frankowski (2023)[73] Piotr Arkadiusz Krzywicki (2023)[73] Jolanta Misa (2023)[73] Gabriela Misztal (2023)[73]

• Borek H., Górny Śląsk w świetle nazw miejscowych, Opole 1988.
• Codex Diplomaticus Silesiae, b. XXIX, hrsg. K. Wutke, Breslau 1923.
• Drobek W., Korfantów. Historia i współczesność, PIN IŚ w Opolu, Opole 1993, ISBN 83-7126-004-0.
• Misztal M., Dawne pieczęcie obecnej gminy Korfantów, „Nowy Biuletyn Szkolny” nr 7/03.
• Misztal M., Dzieje Kościoła Trójcy Świętej w Korfantowie, Opolska Oficyna Wydawnicza, Opole 2000, ISBN 83-913435-4-5.
• Misztal M., Ewangelicy w Korfantowie, „Nowy Biuletyn Szkolny” nr 10/00.
• Misztal M., Najstarsze dzieje Korfantowa, „Nowy Biuletyn Szkolny” nr 7/99.
• Misztal M., Od powietrza, głodu, ognia i wojny..., „Nowy Biuletyn Szkolny” nr 2/00.
• Misztal M., Szkoła Podstawowa w Korfantowie, „Wiadomości Historyczne” nr 4/97.
• Nazwy geograficzne Śląska, pod red. S. Sochackiej, t. V, Opole 1991.
• Regesty śląskie 1343–1348, t. 1, pod red. W. Korty, Wrocław-Warszawa-Kraków 1975.
• Regesten zur Schlesien Geschichte 1316–1326, hrsg. C. Grunsegen, K. Wutke, Breslau 1898.
• Tomczyk D., Miążek R., Dzieje Ziemi Korfantowskiej, Opolska Oficyna Wydawnicza, Opole 1998, ISBN 83-909693-2-7.
• Wrzosek A., Skorowidz gmin Śląska Dolnego i Opolskiego. Z niemieckimi i polskimi nazwami miejscowości według stanu z dnia 1 stycznia 1945 roku, Katowice 1945.

Zobacz w indeksie Słownika geograficznego Królestwa Polskiego hasło Fyrląd

• Oficjalna strona Korfantowa
• Fyrląd (1), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. II: Derenek – Gżack, Warszawa 1881, s. 425 .