Konstancjusz II

Konstancjusz II
Flavius Iulius Constantius
	; Wizerunek Konstancjusza w Chronografie z 354 roku
	Cesarz rzymski
Okres	od 9 września 337; do 3 listopada 361
Poprzednik	Konstantyn I Wielki
Następca	Julian Apostata
	Dane biograficzne
Dynastia	konstantyńska
Data i miejsce urodzenia	7 sierpnia 317 ; Sirmium
Data śmierci	3 listopada 361
Ojciec	Konstantyn I Wielki
Matka	Fausta
Rodzeństwo	Konstans, Konstantyn II
	Moneta
	; Solid Konstancjusza II
	Multimedia w Wikimedia Commons

Konstancjusz II (ur. 7 sierpnia 317, zm. 3 listopada 361) – cesarz rzymski od 9 września 337 do 3 listopada 361.

Życiorys

Drugi z trzech synów Konstantyna I Wielkiego i Fausty, urodzony w Sirmium (dzisiejsza Sremska Mitrovica w Serbii). 9 września 337 otrzymał tytuł augustus oraz Egipt, Syrię, Azję Mniejszą i Trację. Walczył z królem Persów Szapurem II. Pod koniec 350 roku odrzucił propozycję poselstwa buntowników: Magnencjusza i Wetraniona. 25 grudnia 350 roku w Naissus Wetranion podporządkował się Konstancjuszowi i ocalił życie.

W marcu 351 roku mianował swojego kuzyna Konstancjusza Gallusa współwładcą. Magnencjusz podobnie mianował współcesarzem swojego brata Decencjusza. 28 września pod Mursą stoczyli bitwę, którą Konstancjusz wygrał, choć Magnencjuszowi udało się uciec.

Kolejna kampania wojny domowej doprowadziła w 353 roku do klęski Magnencjusza, który 10 sierpnia zamordował swoją rodzinę i popełnił samobójstwo. Jego brat Decencjusz powiesił się.

Jako cesarz był rzecznikiem arianizmu, który wcielał siłą za pomocą synodów w Arles (353), Mediolanie (355) i Béziers (356). Pod jego presją – np. w Mediolanie wszedł na zgromadzenie biskupów z obnażonym mieczem – potępiono na nich i skazano na zesłanie Atanazego Wielkiego, Hilarego z Poitiers, Dionizego z Mediolanu, papieża Liberiusza i Hozjusza z Kordoby^[1].

Konstancjusz zmarł śmiercią naturalną w miejscowości Mobsukrene leżącej w pobliżu małoazjatyckiego miasta Tarsus 3 listopada 361 roku (Ammianus Marcellinus podaje, że miało to nastąpić po trzech dniach choroby, prawdopodobnie febry). Na łożu śmierci jako następcę wyznaczył swojego przeciwnika Juliana Apostatę.

Przypisy

↑ Arianizm, [w:] Jan MariaJ.M. Szymusiak Jan MariaJ.M., MarekM. Starowieyski MarekM. (red.), Słownik wczesnochrześcijańskiego piśmiennictwa, Poznań 1971, s. 50 .
KlemensK. Löffler KlemensK., Flavius Julius Constantius, [w:] The Catholic Encyclopedia, New York 1914 (ang.).

Bibliografia

MichałM. Kozłowski MichałM., Konstancjusz II – kat własnych kuzynów [online], Histmag .
Sławomir Bralewski, Konstancjusz II, [w:] Słownik cesarzy rzymskich, Poznań 2001, s. 255-260.
Waldemar Ceran, Konstancjusz II, [w:] Encyklopedia kultury bizantyńskiej, red. Oktawiusz Jurewicz, Warszawa: 2002, s. 269-270.

[nazwa_1-1] Arianizm, [w:] Jan MariaJ.M. Szymusiak Jan MariaJ.M., MarekM. Starowieyski MarekM. (red.), Słownik wczesnochrześcijańskiego piśmiennictwa, Poznań 1971, s. 50 .
KlemensK. Löffler KlemensK., Flavius Julius Constantius, [w:] The Catholic Encyclopedia, New York 1914 (ang.).

[1]

Dynastia julijsko-klaudyjska	Oktawian August (27 p.n.e. – 14 n.e.) Tyberiusz (14–37) Kaligula (37–41) Klaudiusz (41–54) Neron (54–68)
Rok czterech cesarzy	Galba (68–69) Oton (69) Witeliusz (69)
Flawiusze	Wespazjan (69–79) Tytus (79–81) Domicjan (81–96)
Dynastia Antoninów	Nerwa (96–98) Trajan (98–117) Hadrian (117–138) Antoninus Pius (138–161) Marek Aureliusz (161–180) Lucjusz Werus (161–169) Kommodus (180–192)
Bez dynastii	Pertynaks (193) Didiusz Julianus (193)
Sewerowie	Septymiusz Sewer (193–211) Geta (211–212) Karakalla (211–217) Makrynus (217–218) Diadumenian (218) Heliogabal (218–222) Aleksander Sewer (222–235)
Kryzys wieku III	Maksymin Trak (235–238) Gordian I i Gordian II (238) Pupien i Balbin (238) Gordian III (238–244) Filip I Arab (244–249) Filip II (247–249) Decjusz (249–251), Herenniusz i Hostylian (251) Trebonian Gallus i Woluzjan (251–253) Emilian (253) Walerian I (253–260) Galien (253–268) Klaudiusz II Gocki (268–270) Kwintyllus (270) Aurelian (270–275) Tacyt (275–276) Florian (276) Probus (276–282) Karus (282–283) Numerian (283–284) i Karinus (283–285)
Tetrarchia i Dynastia konstantyńska	Dioklecjan (284–305) Maksymian (286–305) Konstancjusz I Chlorus (293–306) Galeriusz (293–311), Sewer II (305–307), Maksymin Daja (305–313) Maksencjusz (306–312) Konstantyn I Wielki (306–337), Licyniusz (308–324) i Licyniusz II (317–324) Konstantyn II (337–340) Konstans I (337–350) i Konstancjusz II (337–361) Julian Apostata (361–363) Jowian (363–364)
Dynastia walentyniańska	Walentynian I (364–375), Walens (364–378), Gracjan (367–383), Walentynian II (375–392) i Eugenius (392–394)
Dynastia teodozjańska	Teodozjusz I Wielki (392–395)
Cesarstwo zachodniorzymskie	Honoriusz (395–423) Pryskus Attalus (409, 414) Konstancjusz III (421) Jan (423–425) Walentynian III (425–455) Petroniusz Maksymus (455) Awitus (455–456) Majorian (457–461) Libiusz Sewer (461–465) Antemiusz (467–472) Olibriusz (472) Gliceriusz (473–474) Juliusz Nepos (474–475) Romulus Augustulus (475–476)