Nothing Special   »   [go: up one dir, main page]

Przejdź do zawartości

Gąska pomarańczowa

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Gąska pomarańczowa
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

grzyby

Typ

podstawczaki

Klasa

pieczarniaki

Rząd

pieczarkowce

Rodzina

gąskowate

Rodzaj

gąska

Gatunek

gąska pomarańczowa

Nazwa systematyczna
Tricholoma aurantium (Schaeff.) Ricken
Die Blätterpilze: 332 (1914)

Gąska pomarańczowa (Tricholoma aurantium (Schaeff.) Ricken) – gatunek grzybów należący do rodziny gąskowatych (Tricholomataceae)[1].

Systematyka i nazewnictwo

[edytuj | edytuj kod]

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Tricholoma, Tricholomataceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].

Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1774 r. Jacob Christian Schäffer nadając mu nazwę Agaricus aurantius. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1914 r. Adalbert Ricken, przenosząc go do rodzaju Tricholoma[1]. Niektóre synonimy:

  • Agaricus aurantius Schaeff. 1774
  • Armillaria aurantia (Schaeff.) Quél. 1872
  • Gyrophila aurantia (Schaeff.) Quél. 1886
  • Melanoleuca aurantia (Schaeff.) Murrill 1914[2].

Nazwę polską podał Władysław Wojewoda w 1999 r[3].

Morfologia

[edytuj | edytuj kod]
Kapelusz

Średnica 5–10 cm, barwy pomarańczowoczerwonej lub pomarańczowobrązowej. Skórka wilgotna – lepka, mazista, za młodu wydzielająca bursztynowe kropelki[4].

Blaszki

Barwy czysto białej, bardzo gęsto ustawione, u starszych owocników cętkowane na czerwono[4].

Trzon

Barwy kapelusza, z białym szczytem, poniżej którego czasami pojawiają się czerwonawe krople, często nieco łuskowaty lub z zygzakowym wzorem[4].

Miąższ

Biały, w dolnej części trzony cielistoczerwonawy; o mącznym zapachu[4].

Wysyp zarodników

Biały, nieamyloidalny. Zarodniki o rozmiarach 4–5,5 × 3–4 µm[4].

Gatunki podobne
  • ziarnówka cynobrowa (Cystoderma cinnabarinum), która ma ziarnisty kapelusz, cieńszy miąższ bez zapachu mąki. Na ostrzu blaszek ma cystydy[4];
  • gąska czerwonobrązowa ( Tricholoma batschii). Odróżnia się ciemniejszą barwą pierścieniem na trzonie młodych owocników[5];
  • gąska ognista (Tricholoma focale). Jej kapelusz jest ciemniejszy i zawsze posiada pierścień na trzonie[5].

Występowanie i siedlisko

[edytuj | edytuj kod]

Gąska pomarańczowa występuje w Ameryce Północnej i Południowej, Europie, Azji i Australii[6]. W Polsce jest rzadka. Do 2020 r. w piśmiennictwie naukowym podano 20 jej pewnych stanowisk i 2 błędne[5]. Znajduje się na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski. Ma status R – potencjalnie zagrożony z powodu ograniczonego zasięgu geograficznego i małych obszarów siedliskowych[7]. Znajduje się na listach gatunków zagrożonych także w Danii, Niemczech, Anglii, Holandii, Szwecji, Finlandii[3]. W Polsce w latach 1995–2004 i ponownie od 2014 roku jest objęta ochroną częściową; bez możliwości zastosowania wyłączeń spod ochrony uzasadnionych względami gospodarki rolnej, leśnej lub rybackiej[5].

Naziemny grzyb mykoryzowy tworzący symbiozę z drzewami iglastymi[5]. Wytwarza owocniki od sierpnia do listopada, w lasach iglastych i mieszanych, zwłaszcza na glebach wapiennych pod świerkami[4].

Znaczenie

[edytuj | edytuj kod]

Grzyb niejadalny z powodu gorzkiego smaku[4].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Index Fungorum [online] [dostęp 2013-03-05].
  2. Species Fungorum [online] [dostęp 2012-01-02].
  3. a b Władysław Wojewoda, Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, ISBN 83-89648-09-1.
  4. a b c d e f g h E. Gerhardt, Grzyby – wielki ilustrowany przewodnik, Warszawa: Klub dla Ciebie - Bauer-Weltbild Media, 2006, ISBN 83-7404-513-2.
  5. a b c d e Anna Kujawa, Małgorzata Ruszkiewicz-Michalska, Izabela L. Kałucka (red.), Grzyby chronione Polski. Rozmieszczenie, zagrożenia, rekomendacje ochronne, Poznań: Instytut Środowiska Rolniczego i Leśnego Polskiej Akademii Nauk, 2020, ISBN 978-83-938379-8-4.
  6. Discover Life Maps [online] [dostęp 2015-12-16].
  7. Zbigniew Mirek i inni, Czerwona lista roślin i grzybów Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, PAN, 2006, ISBN 83-89648-38-5.