Dawid Bruski

Dawid Bruski

Data i miejsce urodzenia	23 października 1897 Łąg
Data i miejsce śmierci	23 września 1980 Sopot
Senator V kadencji (II RP)
Okres	od 1938 do 1939
Przynależność polityczna	Obóz Zjednoczenia Narodowego
Odznaczenia

Dawid Bruski (ur. 23 października 1897 w Łęgu, zm. 23 września 1980 w Sopocie) – polski nauczyciel, działacz społeczny, senator w II RP.

Uczył się w Collegium Marianum w Pelplinie (1908–1914) i w gimnazjum w Wejherowie. Po zdaniu matury w 1916 roku kontynuował naukę w Konserwatorium Muzycznym w Gdańsku (gdzie otrzymał dyplom z fortepianu i dyrygentury), a następnie studiował filozofię i filologię klasyczną na Uniwersytecie w Królewcu (do 1918 roku) i w Poznaniu (1920–1922).

Od 1919 roku był kierownikiem szkoły ludowej w Lutowie, organizował naukę języka polskiego i historii na Pomorzu, Rady Ludowe i Straż Ludową w powiatach: chojnickim i złotowskim.

Ochotniczo wstąpił do 265. pułku piechoty w 1920 roku w czasie wojny polsko-bolszewickiej.

W czasie studiów, od 1920 roku pracował w dyrekcji PKP w Gdańsku. Po studiach, od 1922 roku był nauczycielem języka polskiego i łaciny w gimnazjum w Wąbrzeźnie, później, w latach 1923–1936 w Kościerzynie, a od 1937 roku był dyrektorem Państwowego Liceum i Gimnazjum im. S. Staszica w Starogardzie Gdańskim.

Działał społecznie, przez wiele lat był opiekunem Towarzystwa Filomatów im. A. Mickiewicza w Kościerzynie, kierownikiem chóru gimnazjalnego i robotniczego chóru męskiego „Sokół”, dyrygentem chórów św. Cecylii i „Halka”.

Był członkiem Polskiego Związku Zachodniego i Towarzystwa Nauczycieli Szkół Średnich i Wyższych (później ZNP) oraz BBWR^[1], sekretarzem koła OZN w Kościerzynie i członkiem Zarządu Powiatowego OZN w Starogardzie Gdańskim, referentem prasowym i oświatowym oddziału Związku Rezerwistów, sekretarzem Koła Przyjaciół Związku Strzeleckiego.

W 1938 został senatorem V kadencji (1935–1938) z województwa pomorskiego, należał do klubu OZN i pracował w komisjach: komunikacji, ds. mniejszości niemieckiej (powołanej w czerwcu 1939 roku) i oświatowej. Zastępca członka Zarządu Koła Parlamentarnego Obozu Zjednoczenia Narodowego w 1938 roku^[2]. 2 września 1939 roku jako jeden z nielicznych senatorów przybył na ostatnie posiedzenie Senatu.

W czasie okupacji, poszukiwany przez gestapo, ukrywał się w Lublinie, gdzie uczył na tajnych kompletach. Od lipca 1944 roku pracował jako nauczyciel w szkole średniej w Lublinie, w maju 1945 roku otworzył liceum w Starogardzie Gdańskim i został jego dyrektorem, z którego został usunięty w grudniu 1949 roku (został zrehabilitowany w 1957 roku). Od 1950 roku pracował w szkolnictwie zawodowym i muzycznym w Bydgoszczy, a od 1955 roku w szkole muzycznej w Gdańsku-Wrzeszczu. W 1959 roku przeszedł na emeryturę. Pracował jako nauczyciel kontraktowy i w Sekcji Emerytów Oddziału ZNP w Sopocie.

Został pochowany na Cmentarzu Komunalnym w Sopocie (kwatera G3-B-5a)^[3].

• Srebrny Krzyż Zasługi
• Brązowy Medal za Długoletnią Służbę.

Ojcem Dawida był Piotr Paweł, nauczyciel wiejski i krzewiciel polskości w Łęgu^[1]; matka – Marianna z domu Lipska. Dawid był najmłodszym z dwanaściorga rodzeństwa. Wśród jego braci byli:

• Jan (1883–1942) to ksiądz, działacz społeczny i narodowy, więzień niemieckich obozów koncentracyjnych Stutthof, Sachsenhausen i Dachau, zamordowany w Hartheim pod Linzem,
• Alojzy, zamordowany przez Niemców w Oranienburgu.

Dawid Bruski ożenił się z Melanią Żyndą, z którą miał synów: Zbigniewa, ekonomistę i Tadeusza, prawnika^[4].