Nothing Special   »   [go: up one dir, main page]

Przejdź do zawartości

Grigorij Bakłanow

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Grigorij Bakłanow
Григо́рий Бакла́нов
ilustracja
Imię i nazwisko

Grigorij Jakowlewicz Fridman
(Григо́рий Я́ковлевич Фридман)

Data i miejsce urodzenia

11 września 1923
Woroneż

Data i miejsce śmierci

23 grudnia 2009
Moskwa

Narodowość

żydowska (rosyjska)

Język

rosyjski

Alma Mater

Instytut Literacki

Dziedzina sztuki

literatura piękna

Odznaczenia
Państwowa Nagroda Federacji Rosyjskiej w dziedzinie literatury i sztuki Nagroda Państwowa ZSRR
Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Order Czerwonego Sztandaru Pracy Order „Znak Honoru” Medal jubileuszowy „W upamiętnieniu 100-lecia urodzin Władimira Iljicza Lenina” Medal „Za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945” Medal „Za zdobycie Budapesztu” Medal „Za zdobycie Wiednia” Medal „Weteran pracy”

Grigorij Jakowlewicz Bakłanow, właśc. Fridman (ros. Григо́рий Я́ковлевич Бакла́нов (Фридман), ur. 11 września 1923 w Woroneżu, zm. 23 grudnia 2009 w Moskwie) – rosyjski pisarz.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Wcześnie stracił rodziców. Dzieciństwo i młodość spędził w Woroneżu, uczył się w technikum lotniczym, pracował jako ślusarz w zakładzie lotniczym produkującym Iły-2, podczas wojny ZSRR z Niemcami eksternistycznie zdał egzamin 10-letniej szkoły i wstąpił ochotniczo do pułku artylerii Armii Czerwonej. Walczył na Froncie Północno-Zachodnim, ukończył 2 Leningradzką Szkołę Artylerii, później walczył na Froncie Południowo-Zachodnim/3 Ukraińskim. W październiku 1943 w walkach o Zaporoże został ciężko ranny, po powrocie na front walczył w Mołdawii i później na Węgrzech, m.in. w rejonie jeziora Balaton, w 1945 brał udział w walkach o Budapeszt i Wiedeń. Wojnę zakończył w stopniu porucznika w Austrii, w grudniu 1945 został zdemobilizowany, po czym podjął studia w Instytucie Literackim, który ukończył w 1951. Pisał prozę o tematyce wojennej, która przyniosła mu rozgłos. Najbardziej znane jego dzieła to opowieści Piędź ziemi 1959 (wyd. pol. 1961), Poległych hańba się nie ima (1961, wyd. pol. 1962), powieść Lipiec 41 roku 1965 (wyd. pol. 1990). Poza tym napisał powieści psychologiczno-obyczajowe Przyjaciele (1976, wyd. pol. tegoż roku) i Najmłodszy z braci (1981, wyd. pol. 1986), a także powieść I togda prichodiat marodiory (1995), o rosyjskiej rzeczywistości po rozpadzie ZSRR. Jest również autorem scenariuszy filmowych i reportaży z podróży. Od 1986 do 1993 pełnił funkcję redaktora naczelnego czasopisma „Znamia”. Był sekretarzem Zarządu Związku Pisarzy ZSRR.

Nagrody i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]