Bronisław Jarosz (lekarz)

Bronisław Jarosz

major rezerwy
Data i miejsce urodzenia	23 marca 1924 Okno
Data i miejsce śmierci	16 stycznia 1977 Sanok
Przebieg służby
Siły zbrojne	ludowe Wojsko Polskie
Jednostki	27 pułk piechoty Bałtycka Brygada WOP
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa (front wschodni)
Późniejsza praca	lekarz
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Bronisław Jarosz (ur. 23 marca 1924 w Oknie, zm. 16 stycznia 1977 w Sanoku) – major ludowego Wojska Polskiego, lekarz pulmonolog, działacz społeczny i polityczny.

Urodził się 23 marca 1924 w Oknie w ówczesnym powiecie skałackim^[1][2][3][4]. Był synem Stanisława (uczestnik polskiej wojny obronnej w 1939) i Katarzyny^[1][5][6][3].

Podczas II wojny światowej po nadejściu frontu wschodniego postanowił wstąpić do ludowego Wojska Polskiego^[5]. Służył od sierpnia 1944^[7][8]. Został kursantem szkoły podoficerów polityczno-wychowawczych^[5]. W Przemyślu został dostrzeżony przez gen. dyw. Karola Świerczewskiego i od tego czasu służył w jego bezpośrednim otoczeniu^[5][9]. Wkrótce potem został skierowany do sztabu 3 Armii Wojska Polskiego w Tomaszowie Mazowieckim i awansował na chorążego^[5]. Pełnił funkcję oficera do zleceń specjalnych dowódcy Armii gen. Karola Świerczewskiego^[7][5]. Później został żołnierzem 10 Dywizji Piechoty w Rzeszowie, gdzie pracował w sztabie dywizji, redagując biuletyn prasowy^[5][9]. Od listopada 1944 był zastępcą do spraw polowych dowódcy III batalionu 27 pułku piechoty, stacjonującego w podrzeszowskiej Słocinie^[5][8]. Pozostając z tym przydziałem, po przysiędze 10 Dywizji Piechoty w styczniu 1945 wyruszył na front w szeregach swojego pułku będącego w składzie 2 Armii Wojska Polskiego^[5][10][9]. Odbył szlak wojenny na zachód, forsowanie Nysy, wyróżniając się w utrzymaniu przyczółka 22 kwietnia 1945^[7], Odniósł wtedy rany powodujące inwalidztwo^[7]. W stopniu podporucznika był dowódcą wydzielonej grupy macierzystego III batalionu, w 1945 brał udział w walkach o wieś Boxberg, dotarł z wojskami do rzeki Szprewy, następnie przeszedł do działań w Czechosłowacji^[5]. W późniejszym został awansowany na stopień majora rezerwy^[10][11] i pozostał w tej randze do końca życia^[8].

Po wojnie był żołnierzem Wojsk Ochrony Pogranicza^[3]. W 1946 był oficerem Bałtyckiej Brygady WOP^[3]. Wojskowa Prokuratura 4 Kaszubskiej Brygady Ochrony Pogranicza w Gdańsku prowadziła przeciw niemu sprawę karną zarzucając mu, że będąc oficerem 12 Oddziału WOP w Sopocie w grudniu 1946 w Lęborku wobec wielu osób lżył, wyszydzał i poniżał Rząd Jedności Narodowej i wychwalał Rząd Londyński^[4]. Ta sama prokuratura prowadziła przeciw niemu sprawę, w której w 1947 został oskarżony przez Wojskowy Sąd Okręgowy II w Bydgoszczy o chuligaństwo i strzelaninę tj. o czyn z art. 170 Kodeksu Karnego Wojska Polskiego (17 grudnia 1946 w restauracji „Bagatela” w Lęborku miał rozbić szybę, strzelać z pistoletu na ulicy i pobić jedną osobę)^[4][3]. W wojsku służył do 10 kwietnia 1948^[12]. Jego brat Marian (1921–2008), także był żołnierzem ludowego Wojska Polskiego^[9][13][14].

Został lekarzem medycyny o specjalności ftyzjatrii^[10]. Był organizatorem służby zdrowia, kierownikiem Wydziału Zdrowia i Opieki Społecznej Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Sanoku, dyrektorem Szpitala Powiatowego w Sanoku od 1964 do 1967 i kierownikiem Poradni Przeciwgruźliczej w Sanoku^{[1][10][15][16][17][18]}. Zdaniem Marcina Drozda dyrektor Jarosz nie sprawdzał się na swoim stanowisku kierując sanockim szpitalem, a ponadto był człowiekiem hulaszczym i lekkomyślnym^[19]. W pozytywnym świetle był przedstawiany w źródłach sanockiej organizacji ZBoWiD-owskiej, kierowanej przez swojego brata Mariana^[20].

Działał także na polu społeczno-politycznym^[10]. Należał do oddziału (powiatowego) w Sanoku Związku Bojowników o Wolność i Demokrację^[21], w 1965 został prelegentem tej organizacji^[22], 6 lutego 1966 wybrany członkiem zarządu^[23][20], ponownie 20 października 1968^[24], w 1966^[20] i 13 września 1970 powoływany na przewodniczącego komisji socjalno-bytowej^[25], 23 maja 1971 ponownie wybrany członkiem zarządu^[26], 21 października 1973 wybrany wiceprezesem zarządu i przewodniczącym komisji socjalno-bytowej w oddziale miejskim (działającego od 1 stycznia 1973 wskutek przekształcenia oddziału powiatowego na podstawie zmian administracyjnych)^[27][20]. Jako działacz ZBoWiD był członkiem zarządu wojewódzkiego w Rzeszowie^[15] i w Krośnie^[20] oraz wiceprzewodniczącym i przewodniczącym oddziału ZBoWiD w Sanoku^[11][10]. Po kolejnej reorganizacji struktur ZBoWiD w 1975 został członkiem zarządu wojewódzkiego w Krośnie^[28], a 15 listopada 1976 wybrany wiceprezesem zarządu koła miejsko-gminnego w Sanoku i ponownie przewodniczącym komisji socjalno-bytowej^[29]. Należał także do Związku Inwalidów Wojennych^[10]. Był członkiem i działaczem PZPR^[30][10]. Udzielał się także jako opiekun harcerzy^[11]. W listopadzie 1956 został wybrany przewodniczącym obwodowej komisji wyborczej nr 6 w Sanoku^[31]. W latach 60. sprawował mandat radnego Powiatowej Rady Narodowej w Sanoku^[32]. Wraz ze swoim bratem Marianem w latach 60. był inicjatorem i organizatorem prelekcji w Sanoku znanych osobistości (wśród nim byli Józef Sobiesiak, Jan Gerhard, Jerzy Łyżwa, Włodzimierz Sokorski)^[33]. W 1974 został zastępcą członka zespołu sektora uspołecznionego w Sanoku^[34].

Zamieszkiwał przy ul. Głowackiego 17^[35]. Zmarł na serce 16^[35][36] stycznia 1977 w szpitalu w Sanoku^{[35][10][37][14][11][38]}. Został pochowany na cmentarzu przy ul. Rymanowskiej w Sanoku 18 stycznia 1977^[35][10].

Podczas studiów w Krakowie zawarł małżeństwo z pochodzącą z Krosna Władysławą (1930–1999), zakończone wkrótce rozwodem^[39] (oboje mieli syna, a jego była żona wyszła powtórnie za mąż za dr. Tadeusza Garskiego i była profesorem patomorfologii)^[40][41][42]. Po raz drugi był żonaty w Sanoku ze Zdzisławą z domu Rogozińską (1935-2019, urodzona w Czeremsze, zatrudniona na stanowisku kierowniczym w NBP Oddział w Sanoku^[43]), z którą miał dwie córki^[14][38], Annę (ur. 1963)^[44] oraz Agnieszkę (1970)^{[potrzebny przypis]}.

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1976)^[45]
• Srebrny Medal „Zasłużonym na Polu Chwały” (1964)^[46]
• Medal 30-lecia Polski Ludowej (1974)^[45][47]
• Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk (1945)^[48]
• Medal Zwycięstwa i Wolności 1945 (1945)^[46]
• Medal „Za udział w walkach o Berlin” (1969)^[49]
• Odznaka Grunwaldzka (1946)^[45]
• Odznaka honorowa „Za wzorową pracę w służbie zdrowia” (1964)^[48]
• Odznaka „Zasłużony dla województwa rzeszowskiego” (1970)^[48]
• Odznaczenia państwowe i resortowe^[10]
• Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” – ZSRR (1945)^[48]

W 1973 wnioskowano o odznaczenie Bronisława Jarosza Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari^[50].

• Związek Bojowników o Wolność i Demokrację. Oddział w Sanoku. Deklaracje i karty ewidencyjne członków zwyczajnych J Jaracz-Jurcaba 1968-1989, AP Rzeszów – O/Sanok (zespół 659, sygn. 67). s. 1-191.
• Związek Bojowników o Wolność i Demokrację. Oddział w Sanoku. Deklaracje i karty ewidencyjne członków nadzwyczajnych Indyk-Juszczyk 1968-2006, AP Rzeszów – O/Sanok (zespół 659, sygn. 119). s. 1-159.
• Arnold Andrunik: Rozwój i działalność Związku Bojowników o Wolność i Demokrację na Ziemi Sanockiej w latach 1949-1984. Sanok: 1986, s. 1-335.
• Komitet Organizacyjny Fundacji Sztandaru. Związek Bojowników o Wolność i Demokrację. Zarząd Koła w Sanoku. Sanok: 1986, s. 1-194.
• Władysław Stachowicz. Miejska Rada Narodowa w Sanoku 1950–1990. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990, s. 131-320, 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X. 
• Marcin Drozd: Wspomnienia. Sanok: 2014, s. 1-350.