Biszara al-Churi

Biszara al-Churi

‏بشارة الخوري‎

Data i miejsce urodzenia	10 sierpnia 1890 Alajh
Data i miejsce śmierci	1 stycznia 1964 Bejrut
6. Prezydent Libanu pod mandatem francuskim
Okres	od 21 września 1943 do 10 listopada 1943
Poprzednik	Petro Trad
Następca	Émile Eddé
1. Prezydent Republiki Libanu
Okres	od 23 listopada 1943 do 18 września 1952
Poprzednik	–
Następca	Kamil Szamun
2. Premier Libanu pod mandatem francuskim
Okres	od 5 maja 1927 do 10 sierpnia 1928
Poprzednik	Auguste Adib Pacha
Następca	Habib Pasza as-Saad
4. Premier Libanu pod mandatem francuskim
Okres	od 9 maja 1929 do 11 października 1929
Poprzednik	Habib Pasza as-Saad
Następca	Émile Eddé
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Biszara al-Churi (arab. بشارة الخوري, fr. Béchara El-Khoury, ur. 10 sierpnia 1890 w Alajh, zm. 1 stycznia 1964 w Bejrucie) – libański polityk, maronita, pierwszy prezydent niepodległego Libanu w latach 1943–1952 roku z 11-dniową przerwą (11-22 listopada 1943). Dwukrotnie był również premierem Libanu: 1927–1928 i w 1929. Był jedną z najważniejszych postaci w walce o niepodległość.

Jego córka Huguette Caland była uznaną w zachodnim świecie malarką, rzeźbiarką i projektantką mody^[1].

Al-Churi z wykształcenia był prawnikiem, studiował w Bejrucie i Paryżu. Dwukrotnie startował w wyborach prezydenckich. W 1936 roku przegrał z Émile Eddé, a w wyborach z roku 1943 został wybrany na prezydenta. Zanim jednak został głową państwa założył partię Ad-Dustour i dwukrotnie był premierem Libanu. Al-Churi był postrzegany za nacjonalistę i zdecydowanie sprzeciwiał się francuskiej obecności w Libanie. Dlatego właśnie, już jako prezydent, 11 listopada 1943 roku został przez Francuzów aresztowany i na 11 dni zamknięty w wieży w Raszai. Razem z prezydentem uwięzieni zostali Rijad as-Sulh (premier), Pierre Dżemajel, Kamil Szamun i wielu innych polityków związanych z ruchem niepodległościowym.

Demonstracje przeciwko francuskiej obecności w Libanie doprowadziły do uwolnienia al-Churiego, a w konsekwencji doprowadziły do uzyskania przez Liban niepodległości. Od tamtego momentu 22 listopada 1943 roku jest libańskim Dniem Niepodległości.

Początkowe lata prezydentury al-Churiego to duży wzrost gospodarczy i rozkwit państwa. Sytuacja zmieniła się podczas wojny Izraela o niepodległość toczącej się w latach 1948–1949. Liban brał czynny udział w tej wojnie. Po jej zakończeniu w Libanie osiadło blisko 100 tysięcy palestyńskich uchodźców. Sytuacja wewnętrzna, jak również oskarżenia o korupcję w administracji prezydenckiej, spowodowały liczne demonstracje, po których al-Churi zrezygnował ze swojej funkcji. Miało to miejsce 18 września 1952 roku. Jego następcą został Kamil Szamun.

Postanowieniem z 17 października 1946 r. został przez prezydenta RP Władysława Raczkiewicza odznaczony Orderem Orła Białego^[2][3] w dowód uznania za działalność na rzecz polskich uchodźców przebywających w Libanie^[4].

• Al-Churi

• DanutaD. Madeyska DanutaD., Liban, Warszawa: „Trio”, 2003, ISBN 83-88542-62-1, OCLC 749208220 . Brak numerów stron w książce

• Sylwetka na oficjalnej stronie prezydenta Libanu (arab. • ang. • fr.)