Bogusław Kożusznik

Bogusław Kożusznik

Data i miejsce urodzenia	29 stycznia 1910 Sucha Dolna
Data i miejsce śmierci	9 lipca 1996 Warszawa
Poseł na Sejm Ustawodawczy
Okres	od 4 lutego 1947 do 1 sierpnia 1952
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Bogusław Kożusznik (ur. 29 stycznia 1910 w Suchej Dolnej, zm. 9 lipca 1996 w Warszawie) – polski lekarz, profesor medycyny, działacz polityczny i społeczny.

Urodzony na Zaolziu, ukończył medycynę w Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Karola w Pradze. W 1935 uzyskał stopień doktora, a w 1965 tytuł profesora^[1].

Do 1939 pracował w szpitalu górniczym w Petrzkowicach (dzielnica Ostrawy). Następnie pełnił funkcje dyrektora szpitala zakaźnego w Karwinie^[2]. Po włączeniu Zaolzia do Polski występował w obronie lekarzy narodowości czeskiej urodzonych na tych ziemiach, którym nakazano je opuścić w ciągu 48 godzin^[3].

Podczas II wojny światowej był ochotnikiem w Wojsku Polskim. Po klęsce kampanii wrześniowej przez Litwę, Łotwę, Szwecję, Norwegię i Anglię dotarł do Francji, gdzie w Wojsku Polskim pełnił funkcję lekarza poborowego. Następnie razem z Wojskiem Polskim przedostał się do Wielkiej Brytanii, gdzie współtworzył rządową administrację polską na uchodźstwie (był m.in. naczelnikiem wydziału zdrowia w Ministerstwie Pracy i Opieki Społecznej oraz lekarzem naczelnym Polskiej Marynarki Handlowej z siedzibą w Londynie^[1]). W 1945 wrócił do Polski i włączył się w tworzenie struktur służby zdrowia (zwłaszcza inspekcji sanitarnej). Dzięki niemu do Polski po raz pierwszy sprowadzono w tym czasie znaczne ilości penicyliny^[3].

Wiceminister zdrowia (1946–1959), poseł na Sejm Ustawodawczy z ramienia PPS i PZPR (1947–1952), Główny Inspektor Sanitarny Polski (1955–1959)^[1]. Został pierwszym dyrektorem Studium Doskonalenia Lekarzy, wcześniej był jego współtwórcą^[2]. W latach 1971–1977 pełnił funkcję dyrektora Studium Medycyny Społecznej w Centrum Medycznym Kształcenia Podyplomowego w Warszawie^[1].

Uczestniczył z ramienia Polski w pracach powołujących do życia Światową Organizację Zdrowia WHO (wziął udział w inauguracyjnym posiedzeniu i uczestniczył przez lata w jej pracach)^[3]. W latach 1948–1951 był członkiem Rady Zarządzającej tej organizacji^[1]. Przez 20 lat był też przewodniczącym Polskiego Komitetu Współpracy z Funduszem Narodów Zjednoczonych na rzecz Dzieci (UNICEF), a w latach 1957–1979 wiceprzewodniczącym Rady Zarządzającej UNICEF^[3].

Był ponadto działaczem Państwowej Rady do spraw Pokojowego Wykorzystania Energii Jądrowej oraz prezesem Rady Naczelnej Polskiego Komitetu Pomocy Społecznej i Towarzystwa Sztuk Pięknych^[3] oraz przewodniczącym Społecznego Komitetu Zwalczania Palenia tytoniu. Był członkiem m.in. Polskiego Towarzystwa Medycyny Społecznej, którego był prezesem w latach 1964–1977 i prezesem honorowym od 1977^[1]. W latach 1962–1979 pełnił funkcję redaktora naczelnego czasopisma „Zdrowie Publiczne”^[1], od 1971 do 1977 należał do komitetu redakcyjnego „International Journal of Health Survey”^[2].

Autor i współautor ponad 200 publikacji oraz promotor 6 prac doktorskich. Autor 94 haseł do Wielkiej Encyklopedii Powszechnej PWN^[1].

Pochowany w Warszawie na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A33-5-9)^[4].

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
• Medal Komisji Edukacji Narodowej
• Odznaka „Zasłużony Nauczyciel PRL”
• Order Lwa Białego II i III klasy (Czechosłowacja)
• Medal Claude Bernard (Francja)
• Medal Ribeiro Snnches (Portugalia)
• Medal UNICEF