Rainy Day Women ♯12 & 35

Rainy Day Women #12 & 35 (znana też jako Everybody Must Get Stoned) – piosenka napisana przez Boba Dylana, nagrana przez niego w 1966 roku i wydana na singlu, który promował album Blonde on Blonde (1966).

Według Phila Spectora inspiracją do napisania tej kompozycji była piosenka Raya Charlesa „Let’s Go Get Stoned”, którą obaj usłyszeli z szafy grającej w sklepie w Los Angeles. Zostali zaskoczeni jej otwartością i wyrazistością wypowiedzi.

10 marca 1966 roku w Columbia Music Row Studios w Nashville (Tennessee) podczas sesji nagraniowej do albumu Blonde on Blonde Dylan zarejsestrwał tę piosenkę (między 12 a 3 godz. w nocy). 31 sierpnia 1969 muzyk zagrał ten utwór z zespołem The Band na koncercie w miejscowości Wootton na wyspie Wight (Anglia)^[1].

Piosenka wywołała w latach 60. kontrowersje, tak że artysta musiał w końcu ogłosić publicznie: „Nigdy nie napisałem i nigdy nie napiszę piosenki narkotykowej”^[2]. Przy innej okazji wygłosił typowe dla siebie, całkowicie niejasne zdanie, że „«Rainy Day Women» wydaje się zajmować mniejszością kalek (ludzi) Wschodu i światem, w którym oni żyją”. Mimo tych wypowiedzi zabroniono nadawania „Rainy Day Women” w amerykańskich i brytyjskich stacjach radiowych. W amerykańskim tygodniku „Time” z lipca 1966 roku, napisano wręcz, że Dylan posłużył się w piosence żargonem nastolatków, w którym get stoned wcale nie znaczy „upić się”, ale „być na haju”, czyli pod wpływem narkotyków. W 1969 roku, blisko miesiąc po koncercie Dylana na angielskiej wyspie Wight, na łamach amerykańskiego czasopisma kulturalnego „Rolling Stone” Martin Grayson określił ten utwór jako „pyszałkowaty”^[1].

W 1978 roku na niektórych koncertach Dylan wykonywał go w wersji instrumentalnej.

„Rainy Day Women #12 & 35” to piosenka o charakterze anarchistycznym; uznawana też za jedną z najbardziej zwariowanych kompozycji Dylana, a przy tym należy do tych, które odniosły największy sukces komercyjny. Wydana na singlu powtórzyła częściowo duży sukces „Like a Rolling Stone” (1965). Jak wiele kompozycji Dylana, także ten utwór powstał zapewne już w trakcie nagrywania albumu i został nagrany praktycznie w ostatnim dniu sesji nagraniowej. Przy całym swoim szaleństwie, piosenka jest również ożywczo śmieszna; wszystko to zostało podkreślone grą muzyków w studiu, którzy wydają się być pod wpływem jakichś używek.

Piosenka ta zawiera chwytliwy refren-wezwanie Everybody must get stoned, ale cechuje ją pewna ambiwalencja: z jednej strony forma utworu wydaje się pochwalać kulturę narkotykową lat 60. XX wieku, a z drugiej strony stanowi parodię tej kultury i delikatne wyśmianie. Ta niejednoznaczność była wyraźna właściwie we wszystkich wykonaniach tego utworu w ciągu całej kariery Dylana.

Według autora tekstu zwrot rainy day women oznacza po prostu papierosa z marihuaną. Po latach obydwa tytuły (właściwy i „Everybody Must Get Stoned”) utworu nie zostały absolutnie i jednoznacznie wytłumaczone. Istnieje wiele różnorodnych hipotez, według których jest o marihuanie, alkoholu lub też o seksie; a inni łączą go z powstałą kilka lat później piosenką Waylona Jeningsa Rainy Day Woman, w której chodzi o „tę drugą” kobietę, która przydaje się w momentach, kiedy ze stałą kobietą trudno jest wytrzymać. Są i tacy, którzy twierdzą, że w czasie „oberwania chmury”, podczas nagrywania piosenki pojawiły się w studiu dwie osoby płci żeńskiej; jedna z nich miała 12 lat, a druga 35. Jeszcze inni uważają, że mnożąc 12 przez 35 otrzymuje się 420 (czyli 4 godz. i 20 min), w kodzie oznaczające najlepszy moment do zapalenia skręta. Są również osoby, które łączą te liczby z Chrystusem i Bogiem. Istnieje także opinia, według której ten tytuł ma być zupełnie przypadkowy i nic nieznaczący.

Mimo tego, iż we wszelkich dyskusjach na temat tego utworu problem narkotyków wysuwał się na pierwsze miejsce, to w całości jest to przede wszystkim piosenka o prześladowaniach, szczególnie związanych z krytycyzmem. Dylan nie wyróżnił kogoś szczególnego, czy jakiejś grupy podległej prześladowaniu. Przekaz refrenu jest prosty – to może się przydarzyć każdemu, jednak nie ma co się z tego powodu załamywać – przede wszystkim nie należy stać się ofiarą.

Aranżacja utworu, ze specyficznym wykorzystaniem instrumentów dętych (zwłaszcza puzonu i bębna basowego), przypomina muzykę z nowoorleańskich pogrzebów. Utwór ten wykazuje wielkie możliwości drzemiące w muzyce rockowej, która w najlepszych swoich przykładach jest formą całkowicie otwartą, pozwalającą na tworzenie różnego rodzaju hybryd. W najgorszych przykładach może to prowadzić zaledwie do eklektyzmu, ale wybitnym twórcom rocka pozwala na stworzenie nowych wartości, brzmień i treści muzycznych.

Singel

• „Rainy Day Women #12 & 35” (2:26) / „Pledging My Time” (USA)
• „Rainy Day Women #12 & 35” / „Pledging My Time” / „One of Us Must Know (Sooner or Later)” (Wlk. Brytania)

Albumy

• 1966: Blonde on Blonde
• 1967: Bob Dylan's Greatests Hits
• 1974: Before the Flood
• 1995: MTV Unplugged
• 2000: The Essential Bob Dylan

Wideografia

• 2004: Bob Dylan. MTV Unplugged (DVD)

• 1970: Earl Scruggs – Nashville Airplane
• 1993: Tom Petty and the Heartbreakers – The 30th Anniversary Concert Celebration (album różnych wykonawców)
• 1995: The Black Crowes – Hempilation” Freedom Is Normal (album różnych wykonawców)
• 2012: Lenny Kravitz – Chimes of Freedom: The Songs of Bob Dylan (album różnych wykonawców)

Listy końcoworoczne

• Paul Williams. Bob Dylan. Performing Artist 1960-1973. The Early Years. Omnibus Press, Nowy Jork 2004 ISBN 1-84449-095-5
• Clinton Heylin. Bob Dylan. The Recording Sessions 1960-1994. St. Martin Press, Nowy Jork 1995 ISBN 0-312-13439-8
• Oliver Trager: Keys to the Rain. The Definitive Bob Dylan Encyclopedia. Nowy Jork: Billboard Books, 2004. ISBN 0-8230-7974-0.

• tekst (ang.)
• akordy (ang.)