Nothing Special   »   [go: up one dir, main page]
Naar inhoud springen

M1 Carbine

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
M1 carbine
M1 carbine
M1 carbine
Type Semiautomatisch karabijn
Land van oorsprong Vlag van Verenigde Staten Verenigde Staten
Dienstgeschiedenis
In dienst 1942-1973 (Verenigde Staten)

1942-heden (andere landen)

Productiegeschiedenis
Ontwerper Fred Humeston

William C. Roemer David Marshall Williams

Eenheidskost Ongeveer $45 (gelijk aan $700 in 2021)
Geproduceerd juli 1942-augustus 1945 voor de Amerikaanse strijdkrachten
Aantal gebouwd 6.121.309 tijdens de tweede wereldoorlog
Specificaties
Massa 2,4 kg ongeladen

2,6 kg geladen

Lengte 900 mm
Lengte loop 451 mm
Patroon .30 Carbine
Projectielsnelheid 607 m/s
Effectief bereik 270 m

De M1 Carbine is een karabijn van Amerikaanse makelij, met vijftien patronen kaliber 0,3" (7,62 × 33 mm) per magazijn; ook is er een langer magazijn gemaakt dat dertig patronen kan bevatten. Het voordeel van het geweer is dat het een compact en semiautomatisch wapen is. Het werd ontwikkeld door de Winchester Repeating Arms Company. Hoewel de M1 Carbine ook wel vaak de 'Baby Garand' wordt genoemd is hij echter niet van dezelfde ontwikkelaar. Het wapen werd ontwikkeld om de Colt 1911A1 te vervangen, maar dit is echter nooit gebeurd. De M1 Carbine was en is nog altijd een zeer populair wapen. Er werden meer M1 Carbines geproduceerd in de Tweede Wereldoorlog dan de populaire M1 Garand. Ook bestaat er een model met inklapbare kolf: de M1A1 Carbine; dit model werd ontwikkeld voor de luchtlandingstroepen, maar er werden door deze eenheden ook de standaard infanterieversies gebruikt. In de laatste jaren van de oorlog werden verbeteringen aangebracht. Er werd een bajonet (M4 Bayonet) ontwikkeld en van het eerst L-sight werd een verstelbaar vizier gemaakt. Er zijn tussen einde 1941 en midden 1945 zo'n 6.221.220 M1 Carbines geproduceerd door verschillende fabrikanten.

Een variatie op de M1 carbine is de M2. Deze is identiek aan de M1 met het verschil dat deze zowel semiautomatisch als volautomatisch kan schieten. Hiertoe werd gebruikgemaakt van een 30-patroons magazijn. De vuursnelheid is 650-700 schoten per minuut. De M2 werd op 23 oktober 1944 in gebruik genomen door het Amerikaanse leger. De M1 wordt ook "nickel rifle" genoemd, omdat de voorste riem bevestiging met een muntje kon worden losgedraaid. Hierna kon het wapen gedemonteerd worden. De gedachte hierachter was dat iedere soldaat wel een muntje bij zich had en derhalve het wapen kon demonteren. Na de tweede wereldoorlog kocht de Rijkspolitie dit wapen voor kiloprijs en deed de M1 dienst tot de vervanging rond 1990, door de Heckler&Koch MP5.

Fabrikanten

[bewerken | brontekst bewerken]
  • Winchester Repeating Firearms Company 828.059 (13,5%)
  • Inland Manufacturing Division of General Motors 2.632.097 (43%)
  • Underwood-Elliot-Fisher 545.616 (8,9%)
  • Rock-Ola Manufacturing Corporation 228.500 (3,7%)
  • Quality Hardware Machinery Corporation 359.666 (5,9%)
  • National Postal Meter 413.017 (6,8%)
  • Irwin Pedersen Arms Company 1000 (0,01%)
  • Standard Products 247.100 (4%)
  • International Business Machines 346.500 (5,7%)
  • Saginaw SG Division of General Motors 517.212 (8,5%)

Gebruik

[bewerken | brontekst bewerken]

Tweede wereldoorlog

[bewerken | brontekst bewerken]
Een Amerikaanse marinier met een karabijn op Guam

De M1 carbine, met het minder krachtige .30 carabine patroon was nooit bedoeld om als primair wapen voor gevechtseenheden gebruikt te worden. Het was echter wel effectiever dan .45 kaliber machinepistolen uit dat tijdperk op het gebied van nauwkeurigheid en doordringingsvermogen. Om deze reden werd het wapen in grote aantallen in gebruik genomen door officieren, parachutisten, onderofficieren, en ondersteunende troepen.[1] De eerste M1 carbine karabijnen werden halverwege 1942 geleverd, aanvankelijk met prioriteit voor troepen in Europa.[2]

De Britse "Special Air Service" (SAS) gebruikte M1 en M1A1 karabijnen vanaf 1943. Het wapen werd in gebruik genomen na het besluit om deze wapens aan verzetsgroepen uit te delen waar Britse Special Operations Executive soldaten zich ter ondersteuning aansloten. Er werd voor een Amerikaans wapen gekozen omdat de gebieden waar deze operaties plaatsvonden later tijdens Operatie Overlord binnen de grenzen van Amerikaanse sectoren zouden vallen. Andere Britse speciale eenheden, zoals No.30 Commando gebruikten het wapen ook tijdens de tweede wereldoorlog. Verschillende eenheden van het Britse leger en de koninklijke Malayse politie gebruikten de M2 karabijn tijdens de crisis in Brits Malaya.[3][4][5]

Een klein aantal M1 karabijnen werden door Duitsland buitgemaakt tijdens de tweede wereldoorlog, voornamelijk na D-day.[6] De Duitsers noemden het wapen Selbstladekarabiner 455(a). De a staat hier voor het land van herkomst, namelijk Amerika. Na de oorlog werd het wapen gebuikt door Duitse grenstroepen in Beieren tot in de jaren 50.

Koreaoorlog

[bewerken | brontekst bewerken]

Ten tijde van de Koreaoorlog waren machinepistolen in het Amerikaanse leger grotendeels vervangen door de M2 carbine.[7] Hoewel dit de meest voorkomende karabijn was werd de M1 carbine ook nog in grote getalen gebuikt tijdens deze oorlog, voornamelijk door ondersteuningseenheden.[8][9] De wapens kregen in Korea snel een slechte reputatie omdat ze in de extreme kou snel vastliepen.[10][9][11] Er kwamen ook steeds meer klachten van soldaten dat de kogels die ze afvuurden niet door de dikke kleding en uitrusting van Noord-Koreaanse en Chinese soldaten heen kwamen.[12][13][14] Chinese vrijwilligers die buitgemaakte Amerikaanse M1 en M2 karabijnen toegewezen kregen hekelden de wapens om dezelfde redenen.[15]

Vietnamoorlog

[bewerken | brontekst bewerken]

M1 en M2 karabijnen werden vanaf 1956 gebruikt door Amerikaanse militaire adviseurs in Vietnam,[16] en later aan de beveiligingsdienst van de US Air Force en speciale eenheden van het Amerikaanse leger. Vanaf 1964 werden deze wapens vervangen met het nieuwe M16 geweer. Het wordt geschat dat aan het einde van de oorlog, in totaal 1,5 miljoen M1 en M2 karabijnen waren achtergelaten in Vietnam.[16]

Ten minste 793.994 zijn er aan het Zuid-Vietnamese leger gegeven, die het gedurende de hele oorlog gebruikte.[17]

Referenties

[bewerken | brontekst bewerken]
  1. ↑ Rush, Robert S., Elizabeth Sharp, Ian Palmer (2003). GI : the US Infantryman in World War II. Osprey, Oxford. ISBN 1-84176-739-5.
  2. ↑ George, John B. (1981). Shots fired in anger : a rifleman's view of the war in the Pacific, 1942-1945, including the campaign on Guadalcanal and fighting with Merrill's Marauders in the jungles of Burma. National Rifle Association of America, Washington, D.C.. ISBN 0-935998-42-X.
  3. ↑ (en) Spearhead in Malaya – J.W.G. Moran (1959) (1st edition) – GOHD Books. Gearchiveerd op 6 april 2023. Geraadpleegd op 1 mei 2023.
  4. ↑ (en) The Door Marked Malaya – Oliver Crawford (1958) (1st ed) – GOHD Books. Gearchiveerd op 6 april 2023. Geraadpleegd op 1 mei 2023.
  5. ↑ (en) The Jungle Beat – Roy Follows, of Fort Brooke and Cameron Highlands | Comprehensive Guide to Cameron Highlands (18 oktober 2020). Gearchiveerd op 10 januari 2023. Geraadpleegd op 1 mei 2023.
  6. ↑ Goldstein, Donald M., Katherine V. Dillon, J. Michael Wenger (1994). Nuts! the Battle of the Bulge : the story and photographs. Brassey's, Washington. ISBN 0-02-881069-4.
  7. ↑ Rottman, Gordon L., Martin Pegler (2011). The M16. Osprey Publishing, Botley, Oxford, UK. ISBN 978-1-84908-690-5.
  8. ↑ Thompson, Leroy (2011). The M1 carbine. Osprey, Oxford. ISBN 978-1-84908-907-4.
  9. ↑ a b (en) Association, National Rifle, An Official Journal Of The NRA | Arms Of The Chosin Few. An Official Journal Of The NRA. Gearchiveerd op 1 mei 2023. Geraadpleegd op 1 mei 2023.
  10. ↑ (en) Winter Of The Yalu. AMERICAN HERITAGE. Gearchiveerd op 7 april 2023. Geraadpleegd op 1 mei 2023.
  11. ↑ Hammel, Eric M. (2007). Chosin, heroic ordeal of the Korean War. Zenith Press, St. Paul. ISBN 978-0-7603-3154-5.
  12. ↑ O'Donnell, Patrick K. (2010). Give me tomorrow : the Korean War's greatest untold story--the epic stand of the marines of George Company, Cambridge, MA. ISBN 978-0-306-81801-1.
  13. ↑ Drury, Bob, Tom Clavin (2009). The last stand of Fox Company : a true story of U.S. Marines in combat. Atlantic Monthly Press, New York. ISBN 978-0-87113-993-1.
  14. ↑ Jowett, Philip S., Stephen Walsh (2005). The Chinese Army 1937-49 : World War II and Civil War. Osprey, Oxford. ISBN 1-84176-904-5.
  15. ↑ Spurr, Russell (2010). Enter the dragon. Newmarket, New York. ISBN 978-1-55704-914-8.
  16. ↑ a b (en) Association, National Rifle, An Official Journal Of The NRA | The M1 Carbine In Vietnam. An Official Journal Of The NRA. Gearchiveerd op 1 mei 2023. Geraadpleegd op 1 mei 2023.
  17. ↑ Foreign Military Assistance. www.bavarianm1carbines.com. Gearchiveerd op 7 juni 2023. Geraadpleegd op 1 mei 2023.

Zie ook

[bewerken | brontekst bewerken]
Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina M1 Carbine op Wikimedia Commons.
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=M1_Carbine&oldid=67429186"