Nothing Special   »   [go: up one dir, main page]

Naar inhoud springen

Grand Prix-wegrace van de Adriatische Zee 1970

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Grand Prix-wegrace van de Adriatische Zee 1970
Circuit Opatija
Land Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Joegoslavië
Datum 24 mei 1970
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Italië Giacomo Agostini
Snelste ronde Vlag van Italië Giacomo Agostini
Eerste Vlag van Italië Giacomo Agostini
Tweede Vlag van Italië Angelo Bergamonti
Derde Vlag van Italië Roberto Gallina
350 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Giacomo Agostini
Eerste Vlag van Italië Giacomo Agostini
Tweede Vlag van Australië Kel Carruthers
Derde Vlag van Italië Silvio Grassetti
250 cc
Snelste ronde Vlag van Australië Kel Carruthers
Eerste Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Santiago Herrero
Tweede Vlag van Zweden Kent Andersson
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Rodney Gould
125 cc
Poleposition Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto
Snelste ronde Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto
Eerste Vlag van Duitsland Dieter Braun
Tweede Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto
Derde Vlag van Italië Angelo Bergamonti
50 cc
Snelste ronde Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto
Eerste Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto
Tweede Vlag van Nederland Jan de Vries
Derde Vlag van Nederland Jos Schurgers

De Grand Prix-wegrace van de Adriatische Zee 1970 was de derde race van wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1970. De race werd verreden op 24 mei 1970 op het stratencircuit Opatija, in Joegoslavië langs de kust van de Kvarnergolf tussen Opatija en Rijeka.

In Opatija wilde Giacomo Agostini zijn overmacht wel weer eens tonen, nadat hij in de GP van Frankrijk een spelletje had gespeeld met Alberto Pagani en Angelo Bergamonti. Er werd nog wel wat tegenstand verwacht van Pagani, maar die had tijdens de trainingen al van alles vervangen om het overslaan van zijn Linto op te lossen. Dat was niet gelukt en hij moest al in de eerste ronde opgeven. De Australiër Terry Dennehy kon met een tweecilinder Honda CB 450 nog een tijdje bij Agostini blijven, maar moest ook stoppen om bougies te wisselen. Uiteindelijk reed Agostini Angelo Bergamonti en Roberto Gallina (Paton) op een ronde en de rest van het veld op minstens twee ronden.

Uitslag 500 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 1h 12' 49" 3 15
2 Vlag van Italië Angelo Bergamonti Aermacchi +1 ronde 12
3 Vlag van Italië Roberto Gallina Paton +1 ronde 10
4 Vlag van Australië Jack Findlay McIntyre-Seeley +2 ronden 8
5 Vlag van Finland Martti Pesonen Yamaha +2 ronden 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Simmonds Kawasaki +2 ronden 5
7 Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Kawasaki +2 ronden 4
8 Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Linto +2 ronden 3
9 Vlag van Italië Gianpiero Zubani Kawasaki +2 ronden 2
10 Vlag van Zwitserland Jean Campiche Honda +3 ronden 1
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Lewis Young Honda +3 ronden
12 Vlag van Tsjechië František Srna Jawa +4 ronden
13 Vlag van Zwitserland Alo Zanetta Kawasaki +7 ronden
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Ellis Linto +7 ronden
DNF Vlag van Italië Alberto Pagani Linto motor
DNF Vlag van Australië Terry Dennehy Honda

In de 350cc-race startten de Benelli's van Gilberto Parlotti en Kel Carruthers het beste, gevolgd door Kent Andersson (Yamaha) en Giacomo Agostini (MV Agusta). Andersson viel terug naar de vierde plaats, maar de Benelli's bleven voorop: Carruthers (met een gebroken bot in zijn voet na zijn val in de 250cc-race in le Mans) vóór Parlotti. Parlotti viel echter, waarbij zijn schakelpedaal afbrak. De versnellingsbak van Carruthers begon te haperen en Agostini begon twee seconden per ronde van hem weg te lopen. Achter hen ontstond weer enige strijd tussen de oprukkende Fin Martti Pesonen (Yamaha), Silvio Grassetti (Jawa) en Rodney Gould (Yamaha). Andersson viel halverwege de race uit toen zijn motor nog op slechts één cilinder liep, waardoor Grassetti en Pesonen om de derde plaats vochten. Dit gevecht werd gewonnen door Grassetti.

Uitslag 350 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 1h 02' 48" 6 15
2 Vlag van Australië Kel Carruthers Benelli +41" 6 12
3 Vlag van Italië Silvio Grassetti Jawa +1 ronde 10
4 Vlag van Finland Martti Pesonen Yamaha +1 ronde 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rodney Gould Yamaha +1 ronde 6
6 Vlag van Italië Roberto Gallina Aermacchi +1 ronde 5
7 Vlag van Tsjechië Karel Bojer CZ +1 ronde 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Yamaha +2 ronden 3
9 Vlag van Italië Vasco Loro Yamaha +2 ronden 2
10 Vlag van Duitsland Paul Eickelberg Yamaha +3 ronden 1
DNF Vlag van Italië Gilberto Parlotti Benelli schakelpedaal
DNF Vlag van Zweden Kent Andersson Yamaha motor

De 250cc-race was erg spannend, vooral dankzij het geweldige rijden van Santiago Herrero (Ossa). Aanvankelijk ontstond er een flink gevecht om de leiding tussen Kel Carruthers (Yamaha) en Kent Andersson (Yamaha). Herrero was toen nog in een gevecht om de derde plaats gewikkeld met Dieter Braun (MZ). Toen diens koppeling begon te slippen dichtte Herrero het gat met Andersson. Uiteindelijk wist Herrero een gaatje van 2 seconden te slaan, maar Carruthers had inmiddels 5 seconden voorsprong genomen en die kon Herrero met zijn eencilinder Ossa niet meer dicht rijden. Nu lachte het geluk hem echter toe, want in de laatste ronde liep de Yamaha van Carruthers heel even op één cilinder om daarna vast te slaan. Achter dit geweld werd ook hevig gestreden door Rodney Gould (Yamaha) en Günter Bartusch, maar die laatste kwam op een gegeven moment met een afgeslagen MZ de pit in rollen. Herrero won aldus, Andersson werd tweede en Gould werd derde. Hoewel de Yamaha's onverslaanbaar werden geacht, ging Ossa-rijder Santiago Herrero als leider in het wereldkampioenschap naar het eiland Man.

Uitslag 250 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Santiago Herrero Ossa 55' 10" 4 15
2 Vlag van Zweden Kent Andersson Yamaha +4" 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rodney Gould Yamaha +52" 4 10
4 Vlag van Finland Jarno Saarinen Yamaha +54" 7 8
5 Vlag van Zweden Börje Jansson Yamaha +1' 28" 1 6
6 Vlag van Finland Teuvo Länsivuori Yamaha +1' 54" 1 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Yamaha +2' 28" 7 4
8 Vlag van Verenigde Staten Marty Lunde Yamaha +1 ronde 3
9 Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Yamaha +1 ronde 2
10 Vlag van Denemarken Gøsta Jensen Yamaha +1 ronde 1
11 Vlag van Algerije Larbi Habbiche Yamaha +2 ronden
12 Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Branko Bevanda Yamaha +2 ronden
13 Vlag van Hongarije János Reisz MZ +2 ronden
14 F. Crocka Jawa +3 ronden
DNF Vlag van Australië Kel Carruthers Yamaha vastloper
DNF Vlag van Duitsland Dieter Braun MZ koppeling
DNF Vlag van Duitse Democratische Republiek Günter Bartusch MZ

Ángel Nieto had in Joegoslavië als snelste getraind, maar moest na de start achter Dieter Braun (Suzuki) en Heinz Kriwanek (zelfbouw-Rotax) jagen. Toen hij Kriwanek gepasseerd was, was Dave Simmonds (Kawasaki) al uitgevallen met versnellingsbakproblemen. In de derde ronde kwam Nieto bij Braun, maar hij kon hem pas in de zevende ronde passeren. Daarna begon hij echter snel weg te lopen. Er ontstond een hevig gevecht om de derde plaats tussen Kriwanek en László Szabó (MZ). Zo hevig, dat Kriwanek in de haarspeldbocht onderuit ging. Hij ging op de tiende plaats verder, maar viel in de laatste ronde zo hard, dat hij zijn been verwondde. Szabó was echter ook al uitgevallen door een gebroken krukas. Nieto leek met gemak te winnen, want vlak voor de finish had hij 9 seconden voorsprong. Toen raakte zijn benzine echter op. Braun passeerde hem vlak voor de streep en won met 0,9 seconden voorsprong. De derde plaats ging uiteindelijk naar Angelo Bergamonti met de nieuwe Aermacchi Ala d'Oro 125.

Uitslag 125 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Duitsland Dieter Braun Suzuki 47' 54" 1 15
2 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto Derbi +0" 9 12
3 Vlag van Italië Angelo Bergamonti Aermacchi +1' 01" 5 10
4 Vlag van Zweden Börje Jansson Maico +1' 38" 1 8
5 Vlag van Nederland Aalt Toersen Suzuki +1' 43" 6 6
6 Vlag van Italië Giuseppe Mandolini Villa +1' 51" 8 5
7 Vlag van Italië Giuseppe Consalvi Villa +2' 07" 5 4
8 Vlag van Duitsland Toni Gruber Maico +2' 10" 2 3
9 Vlag van Duitse Democratische Republiek Bernd Köhler MZ +2' 39" 9 2
10 Vlag van Duitse Democratische Republiek Jürgen Lenk MZ +1 ronde 1
11 Vlag van Italië Luigi Rinaudo Aermacchi
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Simmonds Kawasaki versnellingsbak
DNF Vlag van Australië Heinz Kriwanek zelfbouw-Rotax val
DNF Vlag van Hongarije László Szabó MZ krukas

In de 50cc-klasse had Ángel Nieto (Derbi) net als in de vorige race een slechte start. Jos Schurgers (Van Veen-Kreidler) en Martin Mijwaart (Jamathi) waren het snelste weg terwijl Aalt Toersen (Jamathi) ook in het middenveld terechtkwam. Toersen had in de trainingen zijn motorfiets beschadigd en reed met een voorvork compleet met voorwiel en remmen die hem door de concurrerende Tomos fabriek ter beschikking gesteld waren. Nieto had maar drie ronden nodig om naar de leiding te rijden, en door steeds opnieuw zijn eigen ronderecord te breken nam hij een flinke voorsprong. Jan de Vries passeerde zijn teamgenoot Schurgers en Toersen passeerde zijn teamgenoot Mijwaart toen diens motor slecht begon te lopen, maar het euvel loste zichzelf op en Mijwaart kon weer aansluiten. Hij kwam uiteindelijk een halve seconde tekort. Nieto won voor een hele rij Nederlanders: de Vries, Schurgers, Toersen en Mijwaart.

Uitslag 50 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto Derbi 43' 49" 7 15
2 Vlag van Nederland Jan de Vries Van Veen-Kreidler +26" 5 12
3 Vlag van Nederland Jos Schurgers Van Veen-Kreidler +44" 5 10
4 Vlag van Nederland Aalt Toersen Jamathi +58" 4 8
5 Vlag van Nederland Martin Mijwaart Jamathi +58" 9 6
6 Vlag van Duitsland Rudolf Kunz Kreidler +1' 54" 7 5
7 Vlag van Nederland Cees van Dongen Kreidler +3' 04" 1 4
8 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Salvador Cañellas Derbi +1 ronde 3
9 Vlag van Duitsland Ludwig Faßbender Kreidler 2
10 Vlag van Oostenrijk Harald Bartol Kreidler 1
11 Vlag van Duitsland Gerhard Thurow Kreidler
12 Vlag van Italië Angelo Orsenigo Tomos
13 Vlag van Italië Luigi Rinaudo Tomos
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1970
FIM wereldkampioenschap wegrace
22e seizoen (1970)
Volgende race:
Isle of Man TT 1970

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van de Adriatische Zee 1969
Grand Prix-wegrace van de Adriatische Zee Volgende race:
Geen