Nothing Special   »   [go: up one dir, main page]

Naar inhoud springen

Grand Prix-wegrace van Zweden 1976

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Zweden Grand Prix-wegrace van Zweden 1976
Scandinavian Raceway
Scandinavian Raceway
Officiële naam Swedish TT
Land Vlag van Zweden Zweden
Datum 25 juli 1976
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Finland Teuvo Länsivuori
Snelste ronde Vlag van Finland Teuvo Länsivuori
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene
Tweede Vlag van Australië Jack Findlay
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer
250 cc
Poleposition Vlag van Finland Pentti Korhonen
Snelste ronde Vlag van Duitsland Dieter Braun
Eerste Vlag van Japan Takazumi Katayama
Tweede Vlag van Duitsland Dieter Braun
Derde Vlag van Italië Gianfranco Bonera
125 cc
Poleposition Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
Snelste ronde Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
Eerste Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
Tweede Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto
Derde Vlag van Italië Paolo Pileri
50 cc
Poleposition Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto
Snelste ronde Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto
Eerste Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto
Tweede Vlag van Zwitserland Ulrich Graf
Derde Vlag van Italië Eugenio Lazzarini

De Grand Prix-wegrace van Zweden 1976 was de achtste race van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1976. De races werden verreden op 25 juli 1976 op de Scandinavian Raceway ten zuidwesten van Anderstorp (Jönköpings län). In deze Grand Prix werden de wereldtitels in de 125cc-klasse en de 500cc-klasse beslist.

Hoewel de organistoren intussen verplicht waren de beste 15 best geklasseerde rijders van het afgelopen jaar en de eerste 5 van het lopende jaar een start te geven, bleven coureurs klagen over de willekeur waarmee starts werden "geschonken" aan lokale rijders. Vooral in Zweden reden veel onbekende Scandinaviërs mee, terwijl toprijders als Patrick Fernandez, Christian Estrosi en Philippe Coulon geen start kregen. Estrosi en Coulon konden alsnog starten, omdat hun sponsoren Esso en ELF andere rijders dwongen hun startrecht af te staan. De Grand Prix van Zweden begon met een rijdersstaking van de 250cc-klasse. De coureurs wilden slicks gebruiken, maar de organisatie verbood dat. Volgens de FIM-reglementen waren slicks vanaf 350 cc toegestaan, maar de andere organisatoren deden er niet moeilijk over. De Zweden volgden het reglement en de coureurs werden dan ook in ongelijk gesteld. Een aantal topcoureurs kwam niet eens naar Zweden: Giacomo Agostini vond het startgeld te laag, Johnny Cecotto concentreerde zich op de 350cc-klasse (die niet op het programma stond), en Michel Rougerie had een ernstig auto-ongeluk gehad.

Nu Phil Read zich uit het wereldkampioenschap had teruggetrokken kreeg Teuvo Länsivuori van het Life Racing Team zijn Suzuki's. Daar trainde hij in Zweden meteen als snelste mee. Wil Hartog en Tom Herron stonden enkele startrijen achter hem, maar hadden samen de snelste start, maar na enkele ronden nam Länsivuori de leiding over. Veel coureurs vielen door pech uit, maar Barry Sheene won de 500cc-klasse en werd daardoor ook wereldkampioen. Jack Findlay en Chas Mortimer passeerden Länsivuori toen die problemen kreeg met zijn swingarm en werden tweede en derde in de race. Alex George werd zesde, maar kreeg een tijdstraf omdat hij een valse start had gehad.

Uitslag 500 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene Suzuki 48' 20" 735 15
2 Vlag van Australië Jack Findlay Suzuki +34" 178 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Suzuki +34" 232 10
4 Vlag van Finland Teuvo Länsivuori Suzuki +34" 869 8
5 Vlag van Nieuw-Zeeland Stu Avant Suzuki +35" 938 6
6 Vlag van Zwitserland Philippe Coulon Suzuki +37" 350 5
7 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Víctor Palomo Yamaha +46" 690 4
8 Vlag van Oostenrijk Karl Auer Yamaha +46" 743 3
9 Vlag van Noord-Ierland Tom Herron Yamaha +1' 16" 116 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Newbold Suzuki +1' 27" 686 1
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex George Suzuki +1' 37" 841
12 Vlag van Nederland Marcel Ankoné Suzuki +1' 41" 837
13 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Yamaha +1' 43" 146
14 Vlag van Denemarken Kaj Jensen Yamaha +1 ronde
15 Vlag van Italië Marco Lucchinelli Suzuki +1 ronde
16 Vlag van Zweden Bo Granath Husqvarna +1 ronde
17 Vlag van Zweden Goran Alden Suzuki +2 ronden
DNF Vlag van Italië Marco Lucchinelli Suzuki
DNF Vlag van Nederland Wil Hartog Suzuki vastloper
DNF Vlag van Duitsland Dieter Braun Suzuki remmen
DNF Vlag van Verenigde Staten Pat Hennen Suzuki ontsteking
DNF Vlag van Zweden Johnny Bengtsson Suzuki
DNF Vlag van Frankrijk Gérard Choukroun Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Patrick Pons Yamaha
DNF Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Christian Estrosi Suzuki
DNF Vlag van Finland Pentti Korhonen Yamaha
DNF Vlag van Zweden Peter Sjöström Yamaha
DNF Vlag van Zweden Svend Andersson Yamaha
DNF Vlag van Finland Eero Hyvärinen Yamaha
DNS Vlag van Italië Giacomo Agostini Suzuki startgeld[1]
DNS Vlag van Venezuela Johnny Cecotto Yamaha startgeld[1]
DNS Vlag van Verenigd Koninkrijk John Williams Suzuki blessure
DNS Vlag van Noorwegen Kjell Solberg Yamaha blessure
DNS Vlag van Duitsland Helmut Kassner Suzuki geen startvergunning
DNS Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Yamaha geen startvergunning
DNS Vlag van Nederland Rob Bron Yamaha geen startvergunning
DNS Vlag van Nederland Boet van Dulmen Yamaha geen startvergunning

Bij de start van de Zweedse Grand Prix had Walter Villa al vier van de zes races gewonnen, maar Takazumi Katayama had ook behoorlijk wat punten gehaald en de titel was nog niet beslist. Villa startte echter slecht, stopte om bougies te laten vervangen, reed weer verder maar staakte de strijd toen hij inzag dat hij geen punten kon scoren. Paolo Pileri en Takazumi Katayama reden vanaf de start meteen weg van derde man Pentti Korhonen en pas daarachter zat een grote groep die hevig in gevecht was. Pileri moest Katayama laten gaan toen een van zijn zuigers defect raakte. Door zijn overwinning had Katayama nu zelfs 1 punt meer dan Walter Villa. In de laatste ronde wist Dieter Braun de tweede plaats af te nemen van Gianfranco Bonera.

Uitslag 250 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Japan Takazumi Katayama Yamaha 50' 30" 009 15
2 Vlag van Duitsland Dieter Braun Yamaha +9" 139 12
3 Vlag van Italië Gianfranco Bonera Harley-Davidson +9" 492 10
4 Vlag van Finland Pentti Korhonen Yamaha +11" 776 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Maxton-Yamaha +12" 058 6
6 Vlag van Noord-Ierland Tom Herron Yamaha +21" 527 5
7 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Yamaha +21" 839 4
8 Vlag van Zweden Leif Gustafsson Yamaha +28" 551 3
9 Vlag van Finland Tapio Virtanen MZ +48" 142 2
10 Vlag van Frankrijk Patrick Pons Yamaha +53" 558 1
11 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Jon Ekerold Yamaha +58" 790
12 Vlag van Nederland Henk van Kessel Yamaha +1' 01" 077
13 Vlag van Noorwegen Kjell Solberg Yamaha +1' 10" 870
14 Vlag van Finland Pekka Nurmi Yamaha +1' 12" 077
15 Vlag van Zweden Alf Graarud Yamaha +1' 12" 961
16 Vlag van Zweden Bo Granath Yamaha +1' 28" 767
17 Vlag van Japan Ken Nemoto Yamaha +1 ronde
18 Vlag van Zweden Sture Smith SVH-Yamsel +1 ronde
DNF Vlag van Italië Walter Villa Harley-Davidson opgave
DNF Vlag van Italië Paolo Pileri Morbidelli zuiger
DNF Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Víctor Palomo Yamaha val
DNF Vlag van Frankrijk Olivier Chevallier Yamaha
DNF Vlag van Denemarken Erik Andersson Yamaha
DNF Vlag van Australië John Dodds Yamaha
DNF Vlag van Zwitserland Hans Müller Yamaha
DNF Vlag van Zweden Hans Hallberg Yamaha
DNF Vlag van Zweden Johnny Bengtsson Yamaha
DNF Vlag van Zweden Roland Nilsson Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Gérard Choukroun Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Yamaha

Ángel Nieto moest vanaf het podium van de 50cc-race, die hij gewonnen had, in Zweden meteen op zijn 125cc-Bultaco stappen om Pier Paolo Bianchi van de overwinning af te houden. Dat lukte niet. Bianchi reed voor de wereldtitel en liep steeds verder weg. Nieto was wel sneller dan Paolo Pileri, die op zijn beurt weer ingelopen werd door de vechtende Henk van Kessel en Leif Gustafsson. Aan de kop was er weinig strijd, tot van Kessel's Condor slecht begon te lopen en Gustafsson de aanval op Pileri kon inzetten. Hij wist hem zelfs te passeren, maar tegen het einde pakte Pileri toch de derde plaats. Pier Paolo Bianchi won en werd wereldkampioen 125 cc.

Uitslag 125 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Morbidelli 48' 33" 424 15
2 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto Bultaco +25" 720 12
3 Vlag van Italië Paolo Pileri Morbidelli +38" 692 10
4 Vlag van Zweden Leif Gustafsson Yamaha +38" 743 8
5 Vlag van Nederland Henk van Kessel Condor +51" 714 6
6 Vlag van Duitsland Gert Bender Bender +1' 21" 724 5
7 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet Morbidelli +1 ronde 4
8 Vlag van Zweden Per-Edvard Carlson Morbidelli +1 ronde 3
9 Vlag van Finland Matti Kinnunen Maico +1 ronde 2
10 Vlag van Zweden Lennart Lindell Morbidelli +1 ronde 1
11 Vlag van Zweden Johnny Svensson Bastard +1 ronde
12 Vlag van Zweden Roland Olsson Syntema +1 ronde
13 Vlag van Zwitserland Rolf Blatter Maico +1 ronde
14 Vlag van Oostenrijk Hans-Jürgen Hummel Morbidelli +2 ronden
15 Vlag van Zweden Goran Alden Maico +2 ronden
16 Vlag van Zweden Jan Bäckström Maico +2 ronden
17 Vlag van Zwitserland Ulrich Graf Yamaha +2 ronden
18 Vlag van Denemarken Steen Ahrentzen Maico +3 ronden
19 Vlag van België Julien van Zeebroeck Morbidelli +6 ronden
DNF Vlag van Zwitserland Hans Müller Yamaha val
DNF Vlag van Zweden Hans Hallberg Yamaha
DNF Vlag van Zwitserland Xaver Tschannen Harley-Davidson val
DNS Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Morbidelli geblesseerd

In Zweden verknoeide Herbert Rittberger zijn start, terwijl Ángel Nieto en Ulrich Graf ervandoor konden gaan. Ze liepen steeds verder weg van Eugenio Lazzarini die derde was. Na vier ronden had Nieto nog maar vijf versnellingen over, maar hij wist in de laatste ronde Graf toch nog te passeren.

Uitslag 50 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto Bultaco 32' 09" 392 15
2 Vlag van Zwitserland Ulrich Graf Kreidler +1" 023 12
3 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini UFO-Morbidelli +15" 115 10
4 Vlag van Duitsland Herbert Rittberger Van Veen-Kreidler +47" 953 8
5 Vlag van Oostenrijk Hans-Jürgen Hummel Kreidler +59" 045 6
6 Vlag van Zweden Robert Lavér Kreidler +1' 06" 495 5
7 Vlag van Nederland Engelbert Kip Kreidler +1' 15" 410 4
8 Vlag van Nederland Gerrit Strikker Kreidler +1' 17" 839 3
9 Vlag van Nederland Theo Timmer Kreidler +1' 22" 639 2
10 Vlag van Zwitserland Rolf Blatter Kreidler +1' 27" 531 1
11 Vlag van Italië Aldo Pero Kreidler +1 ronde
12 Vlag van Duitsland Günter Schirnhofer Kreidler +1 ronde
13 Vlag van Noorwegen Ove Skifjeld Kreidler +1 ronde
14 Vlag van Zweden Janos Meszaros Kreidler +1 ronde
DNF Vlag van Nederland Cees van Dongen Kreidler
DNF Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Kreidler val
DNF Vlag van Duitsland Rudolf Kunz Kreidler
DNF Vlag van België Julien van Zeebroeck Kreidler
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van België 1976
FIM wereldkampioenschap wegrace
28e seizoen (1976)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Finland 1976

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Zweden 1975
Grand Prix-wegrace van Zweden Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Zweden 1977