Сноп (земјоделие)

Сноп^[1][2] (мн. снопови, избр. мн. снопа, зб. мн. снопје) — мноштво ожнеани стебла од житни култури врзани заедно по жнеењето, традиционално со срп, подоцна со коса или, по нејзиното воведување во 1872 година, со механичка жнеалка-снопалка.

Традиционалните жетвари, кои користат коси и работат како група, косат житно поле во насока на стрелките на часовникот, почнувајќи од надворешниот раб и завршувајќи во средината. Косењето остава откос од исечени стебла лево од жетварот и, ако вешто се коси, ги остава класјето повеќе или помалку подредени. Тие потоа се земаат и се врзуваат во снопови од јажици, кои традиционално користат други исечени стебла како врзалки. Овие снопови, или следната екипа, потоа ги исправаат сноповите за да се исушат. Се групираат три до осум снопови кои образуваат самоносечка А-рамка со класјето што се спојува на врвот. Ова го одржува житото добро проветрено, подигнато од тлото, што му овозможува да се исуши и истовремено ги штити од штетниците. Исушените снопови подоцна се пренесуваат најчесто на кола. Традиционалната вила за пренесување и товарење снопови има долга дрвена рачка со два шилци и се нарекува набодна„“ — Дигитален речник на македонскиот јазик. Откако ќе се исушат сноповите се вршат за да се одвои зрното од стеблата.

Механизираното земјоделство во индустријализираните земји, особено воведувањето на комбајнот од средината на 19 век, го направило снопот вишок, но сноповите остануваат во широка употреба секаде каде што бербата сè уште се врши рачно или со жнеалка-снопалка.

Пченичниот сноп се сретнува и во хералдиката.