Анемична галаксија

Анемична галаксија — тип на спирална галаксија којашто се одликува со низок контраст меѓу спиралните краци и дискот.

Поимот бил воведен во 1976 година од страна на канадскиот астроном Сидни ван дер Берг за да се класифицираат галаксиите коишто претставуваат преоден облик меѓу ѕвездообразните спирални галаксии богати со гас и неактивните леќести галаксии сиромашни со гас.^[1]

Анемичните галаксии не само што имаат спирални краци со низок контраст, туку исто така содржат мало количество и густина на неутрален водород (суров материјал потребен за ѕвездена образба),^[2][3] поцрвени бои отколку обичните спирални галаксии, помалку H II-подрачја и со тоа помала ѕвездообразна активност.^[3]

Првично се верувало дека количеството на водород било слично со она на обичните спирални галаксии,^[4] но последователните проучувања покажале дека голем дел од нив имаат недостиг на молекуларен гас.^[5]

Анемичните галаксии не треба да се мешаат со црвенкастите галаксии кои имаат ниска ѕвезденообразна активност, но содржат нормални количества неутрален гас, како што е примерот со галаксијата Андромеда.^[6][7]

Со оглед на тоа што најголем дел од галаксиите од овој тип се присутни во големите галактички јата, се појавила теза дека тоа може да биде една од причините поради којашто обичните спирални галаксии се претвораат во анемични. Проучувањата на спиралните галаксии во галактичкото јато Девица покажале не само колку нивниот неутрален гас и ѕвезденообразна активност се ограничени во рамки на нивните оптички дискови, што не е случај со изолираните спирални галаксии,^[8][9] туку исто така и колку ѕвезденообразната активност во нив е пониска од онаа кај спиралните галаксии надвор од јатата.^[9] Ова значи дека процесите коишто се случуваат во галактичките јата, како што се заемодејствијата со внатрејатовото средство и/или заемодејствијата со други соседни галаксии, се одговорни за потеклото на анемичните галаксии, ослободувајќи ги обичните спирални галаксии од нивниот гас и зголемувајќи ја во некои случаи нивната ѕвездообразна активност за на крај да се ограничи ваквата активност поради исцрпувањето и необновувањето на нивниот гас.^[10] Според тоа, спиралните галаксии можеби стануваат анемични со исцрпување на снабдувањето со гас преку ѕвезденообразната активност.^[3]

Најверојатниот развој на анемичните галаксии е губење на преостанатиот гас и ѕвезденообразна активност, со што стануваат слични на леќестите галаксии. Оттука, веројатно е дека најголем дел од леќестите галаксии во јатата се всушност поранешни спирални галаксии.^[10]

Пасивните спирални галаксии, познати и како „пасивни спирали“, се вид на спирални галаксии коишто се наоѓаат во големите галактички јата при високи црвени поместувања коишто претставуваат спирални структури, но со мала или без ѕвезденообразна активност,^[11] која во некои случаи е прикриена од вселенска прашина и сосредоточена во највнатрешните подрачја.^[12] Овие галаксии честопати имаат малку или немаат масивни ѕвезди (>20 сончеви маси).^[12]

Според сметачките симулации, пасивните спирални ѕвезди се системи на пат да станат леќести галаксии, имајќи предвид дека го изгубиле количеството на водород коешто се претпоставува дека е присутно во галактичките ореоли и коешто ги снабдува со нов гас за можат да образуваат ѕвезди.^[13]

И покрај тоа што барем некои својства на овие галаксии се исти како оние на анемичните галаксии,^[14] нивната врска е нејасна:^[13] тие би можеле да претставуваат понапреден степен во развојот на спиралните во леѓести галаксии отколку што се анемичните,^[15] а пасивните спирални и анемичните галаксии можеби се ист тип на објекти коишто се разликуваат во тоа што првите се многу подалечни од вторите.^[16]

NGC 4921 во јатото Вероникина Коса и Месје 90 во јатото Девица се пример на анемични галаксии.^[1] Меѓутоа, најголем дел од спиралните галаксии од последното јато имаат повеќе или помалку недостиг на гас.^[2]