Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
Լինկերեն, պատմական Լիկիայի բնակիչների լեզուն (մեռած մ. թ. ա. 8 - 3 դարերում)։ Հատկացվում է հնդեվրոպական լեզվաընտանիքի խեթալուվիական (հին անատոլիական) խմբին։ Ներկայացվել է նաև ասիանական լեզվախմբում։ Գրավոր աղբյուրները (մեծ մասամբ հնչյունագիր տապանագրեր) մ. թ. ա. 5-րդ դարից են։ Վերծանումներում կան չլուսաբանված հարցեր։
Լեզուն համարվել է մեռած մ․թ․ա․ 1-ին դարից, երբ դուրս է մղվել հին հունարենի պատճառով, քանի որ Լիկիա պետությունը մինչ այդ դարձել էր Ալեքսանդր Մակեդոնացու կայսրության մի մասը[1][2]։
- ↑ Melchert H. C. Lycian // The Ancient Languages of Asia Minor. — New York: Cambridge University Press, 2008. — P. 46.
- ↑ Bičovský J. Vademecum starými indoevropskými jazyky. — Praha: Nakladatelství Univerzity Karlovy, 2009. — С. 169. — ISBN 978-80-7308-287-1
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 4, էջ 615)։ 
|
Բառարաններ և հանրագիտարաններ | |
|---|
|
