Reino de Northumbria

Northumbria orixinalmente estaba composta pola unión de dous reinos dependentes, Bernicia e Deira. Bernicia cubría o territorio norte do río Tees, mentres Deira correspondía ao que hoxe en día é aproximadamente Yorkshire. Bernicia e Deira foron unidos por primeira vez por Æthelfrith, un rei de Bernicia que conquistou Deira ao redor do ano 604. Foi derrotado e morreu en 616 nunha batalla preto do río Idle a mans de Raedwald, rei de Anglia Oriental, quen instalou a Edwin, o fillo de Ælla, un antigo rei de Deira, como o novo rei de Northumbria.

Edwin de Northumbria, que aceptou o cristianismo en 627, pronto se converteu no rei máis poderoso de Inglaterra: foi recoñecido como Bretwalda e conquistou a Illa de Man e o Reino de Gwynedd, no norte de Gales. Con todo, foi derrotado por unha alianza entre o rei exiliado de Gwynedd, Cadwallon ap Cadfan, e Penda, rei de Mercia, na batalla de Hatfield Chase en 633.

 

Ao morrer Edwin, Northumbria dividiuse outra vez entre Bernicia, onde Eanfrith, un fillo de Ætelfrith, se fixo co poder, e Deira, onde gobernaba un primo de Edwin, Osric. Cumbria tendeu a permanecer unha terra fronteiriza cos britanos. Os dous monarcas reconvertéronse ao paganismo e ambos morreron en combate un ano despois, mentres Cadwallon seguía a súa devastadora invasión de Northumbria. Despois da morte de Eanfrith, o seu irmán, Oswald, apoiado por guerreiros enviados por Domnall Brecc de Dalriada, derrotou e deu morte a Cadwallon na Batalla de Heavenfield en 634.

A partir de entón, Oswald expandiu considerabelmente o seu reino. Incorporou terras de Gododdin ao norte do Fiorde de Forth e gradualmente estendeu o seu dominio cara ao oeste, rodeando os reinos de Rheged e Strathclyde. Por tanto, Northumbria non só formou parte do que hoxe en día é o norte de Inglaterra, senón que tamén cubriu bastante do sueste de Escocia.

O rei Oswald reintroduciu o cristianismo no reino, pero esta vez fíxoo encargándolle a Santo Aidan, un monxe irlandés da illa escocesa de Iona, a tarefa de converter o seu pobo ao cristianismo. Isto levou á introdución do cristianismo celta, diferente do catolicismo romano. Fundouse un mosteiro en Lindisfarne, probabelmente en honra ao seu par insular de Iona.

Con todo, a guerra con Mercia continuou. En 642, Oswald morreu a mans de Penda na Batalla de Maserfield. En 655, Penda lanzou unha invasión contra Northumbria coa axuda de Æthelwald de Deira, pero sufriu unha devastadora derrota a mans de Oswiu, o sucesor de Oswald, na Batalla de Winwaed. A batalla marcou unha etapa importante no destino de Northumbria: Penda morreu nela e Oswiu conseguiu a supremacía sobre Mercia, converténdose no rei máis poderoso de Inglaterra.

 

 

No ano 664 un gran sínodo tivo lugar en Whitby para discutir a controversia da data das festas de Pascua. Moitos conflitos manifestáronse entre as prácticas da Igrexa Celta en Northumbria e as crenzas da Igrexa católica. Finalmente, Northumbria foi persuadida de retomar as crenzas da fe católica, e o bispo celta, Colman de Lindisfarne, volveu a Iona.

 

O reino foi afamado como centro relixioso e artístico. Inicialmente Northumbria foi cristianizada por monxes da Igrexa Celta, e isto levou ao florecimiento da vida monástica, cun estilo de arte relixiosa único que combinaba estilos anglosaxóns e celtas. Despois do Sínodo de Whitby en 664 a Igrexa Celta e a Romana uníronse. Con todo, o estilo único de arte relixiosa foi preservado e promovido, cuxo exemplo máis famoso son os Evanxeos de Lindisfarne.

Northumbria perdeu o control de Mercia a finais dos anos 650, despois dunha revolta exitosa comandada polo fillo de Penda, Wulfhere, pero recuperou a supremacía até sufrir unha desastrosa derrota polos pictos na Batalla de Nechtansmere en 685. O rei de Northumbria, Ecgfrith (fillo de Oswiu), foi derrotado, e o seu poder no norte foi gravemente ameazado. O reinado pacifista de Alchfrith, o medio irmán e sucesor de Ecgfrith, logrou limitar o dano feito, pero foi desde ese punto que o poder de Northumbria empezou a decaer, e a inestabilidade continuou despois da morte de Alchfrith, acaecida en 704.

Unha serie de invasións escocesas reduciron Northumbria aínda máis até convertela nun condado que se estreitaba desde o Humber até o Tweed, e por moito tempo Northumbria foi disputada entre os emerxentes reinos de Inglaterra e Escocia. Os Duques de Northumbria mantiveron un nivel de independencia de ambos os reinos, pero houbo longos períodos de conflitos polo dominio do condado.

 

Guillerme o Conquistador converteuse en rei de Inglaterra en 1066. Pronto se deu conta de que era necesario controlar Northumbria, que permanecera virtualmente independente dos reis de Inglaterra, para protexer o seu reino da invasión escocesa. Para recoñecer a remota independencia de Northumbria e asegurarse que Inglaterra estivese adecuadamente defendida dos escoceses, Guillerme gañou a alianza do Bispo de Durham e do duque, confirmando os seus poderes e privilexios. Con todo, isto causou rebelións antinormandas. Por tanto Guillerme tentou instalar a Robert Comine, un nobre normando, como Duque de Northumbria, pero antes de que Comine puidese ocupar o cargo, el e 700 dos seus homes foron masacrados na cidade de Durham. En vinganza, Guillerme guiou ao seu exército contra Northumbria nunha sanguenta campaña, un evento que se coñece como o Masacre do Norte. Aethelwin, o bispo anglosaxón de Durham, tentou escapar de Northumbria no momento da matanza con tesouros de Northumbria, pero foi capturado e encarcerado, morrendo no cárcere; a súa sede quedou vacante.

Para acougar as revoltas e protestas, o fillo de Guillerme, Guillerme Rufus, decidiu dividir Northumbria. William de St. Carilef foi nomeado Bispo de Durham, e tamén se lle foi outorgando poderes de Duque para a rexión meridional dos ríos Tyne e Derwent, que formou o Condado de Durham. O resto, a rexión setentrional dos ríos, converteuse en Northumberland, onde os poderes políticos do bispo de Durham se limitaban a só certos distritos, e o duque seguiu rexendo como súbdito do trono inglés.

A cidade de Newcastle foi fundada polos normandos en 1080 co fin de dominar a rexión e o importante punto estratéxico do río Tyne.

A rexión tivo unha longa historia de disturbios e revoltas en contra do poder establecido, como se viu na Peregrinación de Graza e o Levantamento do Norte nos tempos da Casa de Tudor. A maior razón foi a forza do catolicismo na área despois da Reforma relixiosa que instaurou o anglicanismo. Iso levou a un fervoroso sentimento xacobita tras a Restauración Inglesa. A rexión cobrou a fama de ser un condado salvaxe, onde fuxitivos e separatistas se escondían da lei, xa que era maioritariamente rural e pouco poboada. Con todo, despois da unión de Escocia e Inglaterra, en 1603, a paz volveu ser instaurada.

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Reino de Northumbria

• Heptarquía
• Jórvik

• Pirie, Elizabeth (2002). Coins of Northumbria: An illustrated guide to money from the years 670 to 867. Galata Print, Llanfyllin. ISBN 9780951667194