Qatar

Plinio o Vello, un escritor romano, documentou o relato máis antigo relativo aos habitantes da península cara a mediados do século I d.C., referíndose a eles como Catharrei, unha designación que puido derivar do nome dun importante asentamento local.^[21][22] Un século despois, Ptolomeo produciu o primeiro mapa coñecido para representar a península, referíndose a ela como Catara.^[22][23] O mapa tamén facía referencia a unha cidade chamada "Cadara" ao leste da península.^[24] O termo "Catara" (habitantes, "Cataraei")^[25] utilizouse exclusivamente ata o século XVIII, despois de que "Katara" xurdira como a ortografía máis recoñecida.^[24] Finalmente, despois de varias variacións: "Katr", "Kattar" e 'Guttur': o derivado moderno Qatar adoptouse como nome do país.^[26]

Qatar forma un dos novos emiratos na Península Arábiga. Logo da dominación polos persas durante miles de anos e máis recentemente polos turcos otománs e finalmente polos británicos, Qatar converteuse nun estado independente o 3 de setembro de 1971. A diferenza dos emiratos máis próximos, Qatar rexeitou formar parte dos Emiratos Árabes Unidos ou de Arabia Saudita.

Sometido a Bahréin ata 1868, pasou a depender do Imperio Otomán ata o seu desmembración en 1915. O emir 'Abd Allah asinou un tratado co Reino Unido (1816) e o emirato converteuse en protectorado británico.

Tras a decisión británica de abandonar o golfo Pérsico en 1971, Qatar ingresou na Federación de Emiratos Árabes do Golfo Pérsico (1968). Obtida a súa independencia (1971), retirouse da Federación, asinou un tratado de amizade con Gran Bretaña e ingresou na Liga Árabe e na ONU (1971).

Cun incruento golpe de estado (1972), Ahmad b'Ao? foi deposto polo seu curmán o xeque Hammad al-Thani, que se mantén ata a actualidade no poder.

A península qatarí penetra 150 km dentro do golfo Pérsico desde Arabia Saudita. Gran parte do país é unha planicie baixa e estéril, cuberta de area. Ao sueste está o espectacular Khor ao Adaid ou "mar interior", unha área de dunas movedizas de area que rodean unha baía do golfo.

O punto máis alto de Qatar atópase no Jebel Dukhan ao oeste, unha serie de baixos afloramientos de pedra calcaria que corre de sur a norte desde Zikrit a través de Umm Bab ata a fronteira austral, e que alcanza ao redor de 90 metros sobre o nivel do mar. Nesta zona tamén se atopan os principais depósitos interiores de petróleo de Qatar, mentres que os xacementos de gas natural están no mar, ao noroeste da península.

 

Desde 2014, Qatar está dividido en oito municipios (en árabe: baladiyah).^[27]

 

Para fins estatísticos, os municipios subdividíronse ademais en 98 zonas desde 2015,^[28] que á súa vez se subdividen en bloques.^[29]

• Al Jemailiya (ata 2004)^[30]
• Al Ghuwariyah (ata 2004)
• Jariyan al Batnah (ata 2004)
• Mesaieed (Umm Sa'id) (ata 2006)^[31]

Qatar é un emirato. Segundo a Constitución de 1970, o poder executivo descansa no Consello de Ministros. A Majlis al-Shura (Asemblea Consultiva) ten competencias consultivas. O 29 de abril de 2003 Qatar aprobou por referendo unha nova Constitución. Nela prevese a elección dunha Asemblea Consultiva de 45 membros (dos cales 15 son designados polo emir) que poderá propor a adopción de leis, aprobar e emendar o orzamento, levar a cabo debates sobre a política do Goberno e facer preguntas aos ministros. A Constitución non prevé a creación de partidos políticos, pero se recoñece o dereito á liberdade de expresión e asociación, o dereito a un xuízo xusto, e consagra a liberdade de culto.

 

Antes do descubrimento do petróleo a economía de Qatar centrábase na pesca e a recolección de perlas. Porén, o descubrimento de reservas de petróleo, nos anos 1940, transformou completamente a economía da nación. Agora o país ten un alto nivel de vida, con moitos servizos sociais para os seus cidadáns e todas as comodidades de calquera nación moderna.

O ingreso nacional de Qatar deriva principalmente das exportacións de petróleo e gas natural. As reservas de petróleo do país están estimadas en 15 billóns de barrís (2.4 km³). A riqueza e nivel de vida dos qatarís son comparables ás de nacións de Europa Occidental. Qatar ten o máis alto PIB per cápita do mundo en desenvolvemento.

 

Case todos os qatarís son musulmáns. Ademais de árabes, gran parte da poboación migrou desde varias nacións para traballar na industria petroleira do país. O árabe é o idioma oficial, pero o inglés é entendido amplamente. Hai máis de 10000 hispanoparlantes.

A poboación qatarí só conforma o 20 % dos habitantes nacidos no país. A maioría son traballadores estranxeiros vindos da India, de Irán ou de países norteafricanos. Os expatriados occidentais gozan dun elevado nivel de vida pero non participan na política do país. Os qatarís son partidarios da interpretación wahabita do islam sunita e son conservadores. Porén, as mulleres non están obrigadas a levar veo e teñen dereito a posuír carné de conducir. Os expatriados cristiáns gozan de liberdade de culto pero non están autorizados a promover o cristianismo.

Desde que a explotación petroleira lle permitiu a Qatar enriquecerse, a maior parte da súa poboación, que antes estivo constituída por beduínos nómades, é urbana. Cerca do 90 % dos qatarís residen en Doha, a capital, ou nas súas aforas; esta urbanización provocou unha despoboamento nas vilas do norte.

 

Qatar usa explicitamente a lei Wahhabi como a base do seu goberno e a vasta maioría dos seus cidadáns seguen esta específica doutrina islámica. Muhammad Ibn Abd Al-Wahhab fundou o Wahhabismo, unha versión puritana do islam que fai unha interpretación literal do Corán e a Sunnah.

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Qatar

• Amiri Diwan (páxina oficial do goberno).
• Qatar. The World Factbook. Central Intelligence Agency.
• Qatar en Curlie (en inglés)
• Qatar from the BBC News.
•   Wikimedia Atlas de Qatar.
• Key Development Forecasts for Qatar from International Futures.
• Legal Portal Arquivado 04 de decembro de 2012 en Wayback Machine. by the Ministry of Justice, including official gazette.