Política

O termo política provén do grego e nesa lingua significa polis, é dicir, estado.^[11] É unha orixe xa determinada por unha concepción orientada da política. Noutras palabras, é Occidente quen concibe a política desde as súas raíces gregas e debido ao legado do que se sente herdeiro, a antiga Grecia.

A política é, polo tanto, etimoloxicamente falando o cidadán de cada cidade (estado) que decide ou toma decisións para resolver os conflitos xerados na comunidade ou cidade. Polo tanto, a noción refírese a cidade (polis) como sinónimo de comunidade cando en realidade estamos a falar implicitamente do Estado.^[11]

 

A historia do pensamento político remóntase á antigüidade temperá, con obras seminais como a República de Platón, a Política de Aristóteles, Arthashastra de Chanakya, así como as obras de Confucio.^[13]

Frans de Waal argumentou que xa os chimpancés dedícanse á política a través da "manipulación social para asegurar e manter posicións influentes. "^[14] As primeiras formas humanas de organización social -bandas e tribos- carecían de estruturas políticas centralizadas.^[15] Ás veces denomínaselles sociedades sen estado.

Na historia antiga, as civilizacións non tiñan fronteiras definidas como os estados de hoxe en día, e as súas fronteiras poderían describirse máis exactamente dentro duns límites. . A primeira dinástica sumeria e o primeiro Exipto dinástico foron as primeiras civilizacións en definir as súas fronteiras . Ademais, ata o século XII, moitas persoas vivían en sociedades non estatais. Estas abarcaban desde bandas e tribos relativamente igualitarias ata xefaturas complexas e altamente estratificadas.

Existen diversas teorías e hipóteses sobre a formación dos primeiros estados que buscan xeneralizacións para explicar por que o Estado desenvolveuse nuns lugares e non noutros. Outros estudosos cren que as xeneralizacións non son útiles e que cada caso de formación temperá do Estado debe tratarse por separado.^[16]

As teorías voluntarias sosteñen que diversos grupos de persoas uníronse para formar Estados como resultado dalgún interese racional compartido.^[17] As teorías céntranse principalmente no desenvolvemento da agricultura e na presión demográfica e organizativa que lle seguiu e que deu lugar á formación do Estado. Unha das teorías máis destacadas sobre a formación temperá e primaria do Estado é a hipótese hidráulica, que sostén que o Estado foi o resultado da necesidade de construír e manter proxectos de irrigación a gran escala.^[18]

As teorías do conflito da formación dos Estados consideran que o conflito e o dominio dunha poboación sobre outra son a clave da formación dos Estados.^[17] En contraste coas teorías voluntaristas, estes argumentos cren que as persoas non acordan voluntariamente crear un Estado para maximizar os beneficios, senón que os Estados fórmanse debido a algunha forma de opresión dun grupo sobre outros. Á súa vez, algunhas teorías sosteñen que a guerra foi fundamental para a formación do Estado.^[17]

Os primeiros estados de tipo foron os da Sumeria dinástica temperán e os do Exipto dinástico temperán, que xurdiron, respectivamente, nos períodos Uruk e predinástico do Exipto ao redor do ano 3000 a. C.^[19] O Exipto dinástico temperán tiña a súa base en torno ao río Nilo no nordés de África, as fronteiras do reino baseábanse no Nilo e estendíanse ás zonas onde existían oasis.^[20] A Sumeria dinástica temperá estaba situada no sur de Mesopotamia coas súas fronteiras estendidas desde o golfo Pérsico ata partes dos ríos Éufrates e Tigris.^[19]

Aínda que as formas de Estado existían antes do xurdimento do imperio da Antiga Grecia, os gregos foron o primeiro pobo coñecido que formulou explicitamente unha filosofía política do Estado e que analizou racionalmente as institucións políticas. Antes disto, os estados describíanse e xustificaban en termos de mitos relixiosos.^[21]

Varias innovacións políticas importantes da antigüidade clásica viñeron das cidades-estado gregas (polis) e da República Romana. As cidades-estado gregas anteriores ao século IV a. C. concedían dereitos de cidadanía á súa poboación libre; en Atenas estes dereitos combináronse cunha forma de goberno democrática directa que tería unha longa vida no pensamento político e na historia.

 

A Paz de Westfalia (1648) é considerada por científicos políticos como o inicio do sistema internacional moderno,^[22][23][24] no que as potencias externas deben evitar interferir nos asuntos internos doutro país.^[25] O principio de non inxerencia nos asuntos internos doutros países foi exposto a mediados do século XVIII polo xurista suízo Emer de Vattel.^[26] Os Estados convertéronse nos principais axentes institucionais dun sistema de relacións interestatais. Dise que a Paz de Westfalia puxo fin aos intentos de impoñer unha autoridade supranacional aos Estados europeos. A doutrina "westfaliana" dos estados como axentes independentes viuse reforzada polo auxe no pensamento do século XIX do nacionalismo, en virtude do cal se asumía que os estados lexítimos Estados correspondíanse coas nacións, é dicir, con grupos de persoas unidas pola lingua e a cultura.^[27]

En Europa, durante o século XVIII, os estados non nacionais clásicos foron os imperios multinacionais: o Imperio Austríaco, o Reino de Francia, o Reino de Hungría,^[28] o Imperio Ruso, o Imperio Español, o Imperio Otomán e o Imperio Británico. Tamén existiron imperios deste tipo en Asia, África e América; no mundo musulmán, inmediatamente despois da morte de Mahoma en 632, establecéronse califatos, que se converteron en imperios transnacionales multiétnicos.^[29]

Unha definición máis ampla fai definir a política como toda actividade, arte, doutrina ou opinión, cortesía ou diplomacia tendentes á busca, ao exercicio, á modificación, ao mantemento, á preservación ou á desaparición do poder público.^[30][31][32]

Nesta ampla definición pódese observar claramente o obxecto da ciencia política, entendido como o poder público subtraído da convivencia humana, xa sexa dun Estado, xa dunha empresa, un sindicato, unha agrupación, unha escola, unha igrexa etc.

Por iso cando se emprega a definición máis ampla de política adoita aclararse que esta é unha actividade da que é moi difícil subtraerse, por atoparse en case todos os ámbitos da vida humana.

Unha definición máis estrita proporía que a política é unicamente o resultado expreso oficialmente nas leis de convivencia nun determinado Estado.^[33] Definición que restrinxe á vida das agrupacións e organizacións non estatais, limitándoas unicamente ás disposicións legais dos seus estados.

Definicións clásicas apuntan a definir política como o exercicio do poder en relación a un conflito de intereses. Son famosas as definicións fatalistas de Carl Schmitt da política como un xogo ou dialéctica amigo-inimigo, que ten na guerra a súa máxima expresión; ou de Maurice Duverger, como loita ou combate de individuos e grupos para conquistar o poder que os vencedores usarían no seu proveito. Tamén Max Weber define a política estritamente en función do poder.

Unha perspectiva oposta contempla a política nun sentido ético, como unha disposición a obrar nunha sociedade utilizando o poder público organizado para lograr obxectivos proveitosos para o grupo. Así, as definicións posteriores do termo diferenciaron o poder como forma de acordo e decisión colectiva, no canto de forza como uso de medidas coercitivas ou a ameaza do seu uso.

Unha definición intermedia, que abarque ás outras dúas, debe incorporar ambos momentos: medio e fin, violencia e interese xeral ou ben común. Podería ser entendida como a actividade de quen procuran obter o poder, retelo ou exercitalo con vistas a un fin que se vincula ao ben ou co interese da xeneralidade ou pobo.^[34]

Antonio Gramsci concibía a ciencia da política, tanto no seu contido concreto como na súa formación lóxica, como un organismo en desenvolvemento. Ao comparar a Maquiavelo con Bodin afirma que este crea a ciencia política en Francia nun terreo moito máis avanzado e complexo que Maquiavelo e que a Bodin non lle interesa o momento da forza, senón o do consenso. De seguido, Gramsci opina que o primeiro elemento, o piar da política, "é o de que existen realmente gobernados e gobernantes, dirixentes e dirixidos. Toda a ciencia e a arte política baséase neste feito primordial, irreductible (en certas condicións xerais)"^[35]

O exercicio da política permite xestionar os activos do estado nacional, tamén resolve conflitos dentro das sociedades adscritas a un estado específico, o cal permite a coherencia social. As normas e as leis que determinan a actividade política, vólvense obrigatorias para todos os integrantes do estado nacional de onde proceden tales disposicións.

Frank Goodnow fai unha especial énfase sobre a función da política que corresponde á vontade do Estado. Esta compleméntase na súa execución a través do goberno. A política só é funcional cando permite poñer regras entre os gobernantes e os gobernados, os cales son dobregados á vontade das accións que se desexan orientar co propósito de alcanzar un determinado fin.

Segundo Max Weber, Raymond Aron, George Vedel e Maurice Duverger, o obxecto de estudo da política é o "poder".^[36]

Política dogmática é concibir o proceso político como mantemento dunha estratexia considerada ortodoxa, identificada coa "verdade", é dicir, que non ten criterio de discusión.^[37]

Conxunto de aliñamentos discrecionais que aplican a un proceso, subproceso ou unidade para facilitar a toma de decisións congruentes co que os líderes dos procesos e unidades requiren para xestionar as actividades. Unha política funcional admite discreción.

 

Todas as ideoloxías políticas agrúpanse arredor de dúas dimensións que son a económica e a social. A dimensión económica está integrada por dúas ideoloxías opostas, esquerda-dereita, que forman unha liña horizontal e a dimensión social está integrada por outras dúas ideoloxías opostas, autoritarismo-libertarismo,^[38][39][40] que forman unha liña vertical. Xuntas estas dúas dimensións integran un mapa ideolóxico en que podemos atopar catro grandes sistemas como o totalitarismo, conservadorismo, socialismo e o liberalismo, e o punto en que se cruzan as dúas liñas considérase como o centro político.^[39][40]

Os partidos son entidades de base asociativa que aglutinan e manifestan propostas de carácter político dentro de cada sistema político. Os sistemas democráticos adoitan adoptar o pluripartidismo como forma organizativa, mentres as ditaduras adoptan a organización de partido único.

A Constitución española de 1978 recoñece o sistema pluripartidista no seu artigo 6. Na súa maioría, en España, os partidos teñen ámbito estatal ou ámbito autonómico, aínda que tamén pode habelos de ámbitos menores. Os partidos poden formar federacións, confederacións e unións de partidos así como coalicións e agrupacións. Na actualidade, a Lei 6/2002, de 27 de xuño, de Partidos Políticos regula a súa creación e funcionamento.

En Galiza, existen diversos partidos políticos e, algúns deles, ordenados alfalbeticamente, son:

• Bloque Nacionalista Galego (BNG)
• Esquerda Unida (EU-IU)
• Frente Popular Galega (FPG)
• Identidade Galega (IDEGA)
• Nós-Unidade Popular (Nós-UP)
• Partido Galeguista (PG)
• Partido Popular de Galicia (PPdG)
• Partido Socialista de Galicia (PSdeG-PSOE)
• Terra Galega (TeGa)

Referencias

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Política

• Andrés Ariel Luetich. "Clasificación de las ideologías políticas". Actas de la Academia Luventicus (Rosario, 2002) 1 (1): 1–10. ISSN 1666-7581. Arquivado dende o orixinal o 16 de decembro de 2008. Consultado o 28 de xaneiro do 2024. 
• Aristóteles (1988/2004). Política. Madrid: Editorial Gredos. ISBN 978-84-249-1283-3. 
• George Lakoff (1996). Moral Politics: How Liberals and Conservatives Think. University of Chicago Press. 
• Platón (2003). Diálogos. Obra completa. Madrid: Editorial Gredos. 
  • Volumen IV: República. ISBN 978-84-249-1027-3. 
  • Volumen V: Parménides. Teeteto. Sofista. Político. ISBN 978-84-249-1279-6. 
  • Volumen VIII: Leyes (Libros I-VI). ISBN 978-84-249-2240-5. 
  • Volumen IX: Leyes (Libros VII-XII). ISBN 978-84-249-2241-2. 

• Bipartidismo
• Colexio electoral
• Distrito electoral
• Lista de movementos autonomistas, federalistas, nacionalistas e independentistas
• Partidos temáticos
• Pluripartidismo