María Victoria Moreno

María Victoria Moreno
Véxase tamén...
Artigo na Galipedia
Multimedia en Wikimedia Commons

María Victoria Moreno (Provincia de Cáceres 1941 - Pontevedra 2005), foi unha escritora en lingua galega. Foi a personalidade homenaxeada no Día das Letras Galegas correspondente ao ano 2018.^[1]

• As persoas estamos feitas para levar adiante os proxectos máis fermosos. Anagnórise.

• Non atopei mellor tratado de amor que o capítulo XXI de Le petit prince, o que comeza decindo: «C'est alors qu'apparut le renard...».^[2]

• Para min, ser profesora é unha paixón. Se tivese que elixir entre ser escritora ou profesora, quedaría sen dubidalo co segundo.^[3]

• Eu non son alófona porque o que practico, se é que escribo, podería definirse coma unha amorosa autofonía (…). A miña relación con Galicia e a miña opción pola súa lingua é simplemente unha historia de amor.^[4]

• Se tivese nacido en Somalia, estaría morta e probablemente antes de morrer tería oito fillos e pasaría a terrible experiencia de ver morrer de fame a dous deles. Eu vínlle as orellas á morte, pero non era moi fea e non me asustou.^[5]

• Eu debo moito ós soños e sería inxusto no recoñecelo porque neles achegueime a situacións marabillosas, resolvín algunhas incertezas do meu vivir e mesmo atopei argumentos par aos libros que escribo. Diario da luz e a sombra, 2004.

• Querería axudar ás persoas a entender que o sufrimento forma parte da vida, e que a vida, aínda cos seus sufrimentos, é digna de ser vivida e é fermosísima. E que a morte é parte da propia vida e que hai que tomala con serenidade e asumila.^[6]

• Eu non teño casa patrucial en Galicia e non podo falar da «hortiña que quero tanto» nin das «figueiriñas que prantei», mais pouco importa isto se a miña voz chega ás escolas e ós institutos deste país [...] ¿Ten isto algo que ver coa influencia que exerceu sobre min Xesús Alonso Montero? Evidentemente si, alomenos en parte. [...] O meu estilo é meu, e coido que llo debo a meu pai e os xenes moriscos que me transmitiu. A actitude ante a lingua, a ética e o compromiso cos seus falantes herdeinos de quen foi o meu mestre, de quen me honro e recoñezo coma mestre.^[7]

• Eu e Ti fixeron o amor en silencio e parecía que non estaban neste mundo. Cos olliños entornados, ela miraba para o norte e el miraba para o sur: un río de emoción doce e brillante percorría os seus corpos, que eran soamente un, mentres o seme del se ía vertendo na vaxina dela.^[8]

• No seu compromiso idiomático era, na esixencia, lapesiana: falaba o galego con prosodia e xeito de falante autófona, non alófona.^[9]

• Todos eses traslados levan a preguntarnos se pode afirmarse que María Victoria era «estremeña». Cremos que non. Naceu nunha vila de Cáceres por azar, de pai e nai que non tiñan raíces en Estremadura.^[10]

• Un exemplo de entrega ás letras galegas dunha estremeña de nacemento que vén demostrar a tantos fillos desleigados de Galiza que a nosa lingua é valiosa non xa para seguir o normal desenvolvemento xeracional, senón tamén para ser adoptada por persoas cultivadas que, nacendo castelán falantes normalízanse en galego sen drama ningún.^[11]