Tabio

Tabio

Localización
4°54′57″N 74°05′54″O / 4.9158, -74.0983
Estado	Colombia
Departamentos	Cundinamarca
Poboación
Poboación	29.731 (396,41 hab./km²)
Xeografía
Superficie	75 km²
Altitude	2.569 m
Creación	8 de abril de 1603
Páxina web	tabio-cundinamarca.gov.co

Tabio é un concello do departamento de Cundinamarca (Colombia), que se atopa na provincia de Sabana Centro, a 45 km de Bogotá e 8 km dende o Portal da 80 da Rúa 80 e o Portal do Norte da Rúa 170. Conta cunha poboación de máis de 27.000 habitantes en 2015 (proxección). Forma parte da área metropolitana de Bogotá segundo o censo oficial do DANE de 2005.

Foi fundado oficialmente o 8 de abril de 1603 por Diego Gómez de Mena sobre a poboación muisca preexistente.^[1]

O topónimo «Tabio» deriva do vocábulo muisca Teib, que en muysc cubun (lingua muisca) quere dicir «brecha» ou «fenda», termo acorde coa súa posición xeográfica, xunto á fenda do río Frío ou Huitaca. Tamén foi interpretado como «A fendedura da Labranza”».^[2]

A poboación muisca estaba organizada en cacicados e os caciques servían ó Zipa, no que hoxe é parte de Cundinamarca e ó Zaque na actual Boyacá. Baixo os caciques había unidades subordinadas, chamadas capitanías. A rexión de Tabio era famosa entre os muiscas polas súas augas termais; en devandita fonte posuían un templo natural onde o Zipa de Bacatá acudía a celebrar as festas da Deusa das Augas, chamada Sie. Frei Cristóbal de Torres prohibiu as festas ancestrais. En outubro de 1593, o oidor Miguel de Ibarra visitou os repartimentos de Tabio, Subachoque e Ginés, adxudicou terras de resgardo a 558 indíxenas e nomeou encomendero a Cristóbal Gómez de Silva.

A Real Audiencia de Santafé de Bogotá aprobou a Acta de Fundación de Tabio, elaborada polo visitador Diego Gómez de Mena o 8 de abril de 1603, e a súa erección como concello no ano 1761. Nomeouse executor da ordenanza a Melchor López, quen iniciou a obra da igrexa o 19 de decembro do mesmo ano.

A actual igrexa foi rematada en 1904 por Andrés Avelino Pérez e denominouse Santa Bárbara, consagrada o 28 de decembro de 1929. A capela da Virxe de Lourdes, situada no leste da serra de Tiquiza, que separa a Tabio de Chía, na verea que leva o seu nome, foi terminada en 1884. Nela celébrase a festa patronal o 15 de decembro, día da nosa Señora de Lourdes. A Capela de Santa Bárbara é unha pequena construción en pedra que coroa unha elevación natural, situada á beira do canellón do Zipa e do “Castelo do Conde”, casa da cal se contan numerosas lendas coloniais. Pola súa posición converteuse nun fito urbano e marca o punto de acceso ás vereas El Salitre e Santa Bárbara, as cales bordean a estrutura colonial da capela.^[2]

• Páxina oficialArquivado 09 de agosto de 2018 en Wayback Machine. (en castelán)