Ponte do Forth

Ponte do Forth

(en) Forth Bridge
Tipo	Ponte cantilever (pt) ponte de aço (pt) ponte de treliça (pt) ponte ferroviaria
Epónimo	Estuario de Forth
Localización
División administrativa	Cidade de Edimburgo, Reino Unido, Fife, Escocia, Reino Unido, Inverkeithing, Reino Unido (en) , Edimburgo, Reino Unido e Dalmeny, Reino Unido (en)
Localización	Edimburgo
55°59′54″N 3°23′15″O / 55.9984, -3.3876
Características
Dimensións	110 () × 46 () × 2.528,7 () m
Atravesa	Estuario de Forth
Permite o paso de	Edinburgh to Aberdeen Line (en)
Material usado	aceiro
Patrimonio da Humanidade
Tipo	Patrimonio cultural  → Europa-América do Norte
Data	2015 (39ª Sesión), Criterios de Patrimonio da Humanidade: (i) e (iv)
Identificador	1485
Edificio categoría A
Data	18 de xuño de 1973
Punto histórico da enxeñaría civil
Identificador	firth-of-forth-railway-bridge
Historia
Data de creación ou fundación	1890
Actividade
Uso	ponte ferroviaria
Propietario	Forth Bridge Railway (en)
Deseñador	John Fowler (pt) e Benjamin Baker (pt)
Páxina web	theforthbridges.org

A Ponte do Forth^[1] é unha ponte de tipo beiril para o ferrocarril que atravesa o Estuario de Forth no leste de Escocia, 14 km. ao oeste do centro de Edimburgo. Terminado en 1890, considérase un símbolo de Escocia (votado como a maior marabilla feita polo home en Escocia en 2016) é Patrimonio da Humanidade da UNESCO.^[2] Deseñado polos enxeñeiros ingleses Sir John Fowler e Sir Benjamin Baker.^[3] Ás veces denomínase Forth Rail Bridge (para distinguilo da adxacente Forth Road Bridge), aínda que este non é o seu nome oficial.

A construción da ponte comezou en 1882 e inaugurouse o 4 de marzo de 1890 polo duque de Rothesay, o futuro Eduardo VII. A ponte leva a liña Edimburgo-Aberdeen a través do Forth entre as aldeas de South Queensferry e North Queensferry e ten unha lonxitude total de 2467 m.. Cando se abriu tiña o vano máis longo de ponte en beiril do mundo, ata 1919 cando se completou a Ponte de Quebec no Canadá. Continúa sendo o segundo tramo en beiril máis longo do mundo, cun tramo de 521 m..

A ponte e a súa infraestrutura ferroviaria asociada son propiedade de Network Rail.^[4]

O 5 de xullo de 2015, foi declarado Patrimonio da Humanidade pola UNESCO:^[5][6]

Esta ponte de ménsula de varios tramos, que estendese por Escocia sobre o estuario do río Forth, é a máis longa deste tipo do mundo. Abriuse ao tráfico ferroviario en 1890 e aínda hoxe se usa para o transporte de pasaxeiros e mercadorías en tren. A súa característica estética industrial é o resultado da sinxeleza e pureza dos seus compoñentes estruturais. O deseño e construción desta ponte, innovadora nos seus materiais, estilo e amplitude, supuxo un fito importante no momento en que o ferrocarril se consolidou como medio de transporte terrestre de longa distancia de viaxeiros e mercadorías.

Descrición no sitio oficial da Unesco^[7]

O Estuario de Forth ocupa un lugar estratéxico como conexión entre o nordés e o sueste de Escocia. Cruzala, con todo, era perigoso: as tormentas eran frecuentes, os transbordadores pouco fiables e ata o século XVIII existía a posibilidade de atoparse con piratas. Por iso, o Parlamento decidiu construír unha ponte ferroviaria sobre a baía. O primeiro proxecto para a ponte de Forth foi adxudicado a Sir Thomas Bouch en 1873, pero o colapso en 1879 dunha das súas obras anteriores, a Ponte Tay, fixo que os traballos se detivesen cando só comezaran a sentar as bases. Á morte de Bouch, o proxecto transferíuse a Sir John Fowler e Sir Benjamin Baker, quen deseñaron unha estrutura que foi construída pola compañía de Sir [[William Arrol]. entre 1883 e 1890. Baker considerábase "un dos enxeñeiros máis destacados do Reino Unido", e xunto co seu colega Allan Stewart recibiu a maior parte do crédito por deseñar e supervisar as obras de construción.

A ponte é considerada, aínda hoxe, unha obra mestra da enxeñaría. Ten 2,5 km de lonxitude e a súa dobre vía férrea elévase 46 m sobre o nivel máximo da auga. Consta de dous tramos principais de 520 m, dous tramos laterais de 200 m, 15 tramos de aproximación de 51 m e cinco de 7,6 m.^[8] Cada sección principal contén dous soportes centrais de 104 m de altura, que descansan sobre piares de 21 m de diámetro. Os cimentos do extremo sur da ponte foron construídos utilizando caixóns baixo aire comprimido, a unha profundidade de 27 m.

No momento de maior actividade, preto de 4.600 persoas traballaban na construción da ponte. Inicialmente, durante os traballos recoñecéronse 57 falecidos, pero investigacións históricas recentes elevan este número a 98.^[9] Outros oito homes tiveron que ser rescatados por botes salvavidas colocados para este fin debaixo da ponte durante a construción, e centos de traballadores quedaron incapacitados ou mutilados tras graves accidentes, durante un longo período do tempo cun historial de máis de 26.000 contratempos. En 2005, o Queensferry History Group comezou un proxecto para establecer un memorial dedicado aos falecidos durante a construción da ponte. En North Queensferry tamén se decidiu instalar bancos en memoria dos falecidos.

Na construción da ponte utilizáronse máis de 55.000 toneladas de aceiro, así como 18.122 m³ de granito e máis de oito millóns de remaches. A ponte inaugurouse o 4 de marzo de 1890 polo Príncipe de Gales, que máis tarde se convertería no Rei Eduardo VII do Reino Unido, quen colocou o último remache, especialmente deseñado en ouro e cunha inscrición conmemorativa.^[10] Unha análise contemporánea dos materiais da ponte (arredor de 2002) descubriu que o aceiro empregado era de boa calidade, e apenas sufriu variacións.

O uso de soportes no deseño dunha ponte non era unha idea totalmente nova, pero o enxeñeiro Benjamin Baker foi un pioneiro en levar esta idea a unha escala superior, en unha liña que despois sería moi imitada en varias partes do mundo. Gran parte dos traballos realizados non tiñan precedentes naquel momento, incluíndo cálculos de tensión durante a súa montaxe, disposicións feitas para reducir os custos de mantemento, cálculos de resistencia ao vento necesarios despois do desastre da ponte de Tay, cambios de temperatura da estrutura, etc. Na medida do posible, a ponte tamén aproveitou as características naturais do Estuario de Forth, como a illa de Inchgarvie, ou os promontorios a cada lado da baía.

A ponte ten unha velocidade máxima de 75 km/h para os trens de pasaxeiros e de 30 km/h para os de mercadorías. O peso máximo para calquera tren que cruce a ponte é de 1.422 toneladas, aínda que se exime desta limitación para os trens de transporte frecuente de carbón, sempre que dous trens deste tipo non coincidan na ponte ao mesmo tempo. O código de dispoñibilidade da vía é RA8, o que significa que calquera tren actual do Reino Unido pode cruzalo, xa que deseñouse para manexar as locomotoras de vapor máis pesadas. Actualmente, entre 190 e 200 trens cruzan a ponte ao día.^[11]

• 
  Panorama da Ponte ferroviaria de Forth.

​

Unha estrutura como a Ponte do Forth require un mantemento constante, polo que dende a súa creación existe un taller de mantemento, así como unha "colonia" ferroviaria cunhas cincuenta vivendas na Estación de Dalmeny. A vía da ponte está formada por vigas de madeira de 6 metros de lonxitude atornilladas á superficie de aceiro da ponte, e as vías están á súa vez unidas a estas travesas. En 1992 as vías substituíronse para acomodarse ao tipo de vía estándar BS113A. Antes, eran dun tipo especial, exclusivo da ponte Forth.

Aínda que os trens modernos supoñen menos tensión na ponte que os trens de vapor máis antigos, a ponte aínda require mantemento, que actualmente corre a cargo da empresa Balfour Beatty, subcontratada por Network Rail.^[12]

Debido ao seu gran tamaño, "pintar a ponte Forth" converteuse nunha expresión coloquial para indicar unha tarefa interminable, algo así como unha versión moderna do mito de Sísifo. De feito, críase que nalgún momento da historia da ponte pintar levaba tanto tempo que cando se remataba un lado había que comezar de novo a pintalo polo lado oposto. Segundo un informe da revista New Civil Engineer en 2004, esta práctica nunca foi real, aínda que é certo que baixo a xestión de British Rail, e mesmo antes, había un persoal de mantemento permanente.

A última vez que se comezou a repintar a ponte foi en 2002, cando se adxudicou un contrato de pintura que durou ata 2009, coa aplicación de máis de 20.000 m² de pintura e un custo aproximado de 10 millóns de libras esterlinas por ano. Espérase que esta capa de pintura teña unha vida útil de 20 anos.

• 
  As dúas pontes sobre o Estuario de Forth: o de ferrocarril (á dereita) e o da estrada (á esquerda).

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Ponte do Forth

• 40 black-and-white photographs of the construction of the Forth Bridge taken in 1886–1887 by Philip Phillips at National Library of Scotland
• Forth Bridge Arquivado 06 de agosto de 2017 en Wayback Machine. at Forth Bridges Visitor Centre Trust
• Scottish Poetry Library: Poetry Map of Scotland (Estuario de Forth): The Construction of the Forth Bridge, 1882–1890, by Colin Donati