Montreal Canadiens
| Canadiens de Montréal Montreal Canadiens | |
|---|---|
 | |
| Fundación | 4 de decembro de 1909 (114 anos) |
| Cidade |  Montreal, Quebec Canadá |
| Estadio | Centre Bell (21.273 espectadores) |
| Liga | National Hockey League |
| Conferencia | Leste |
| División | Atlantic |
| Campionatos | 24 |
| Propietario(s) | Familia Molson (propietario maioritario) Geoff Molson, presidente |
| Director | Marc Bergevin |
| Adestrador | Michel Therrien |
| Afiliado(s) | St. John's Icecaps (AHL) Brampton Beast (ECHL) |
| Cores | Vermello, azul, branco |
| Na rede | |
| http://canadiens.nhl.com/ | |
   | |
O Canadiens de Montréal (en francés) ou Montreal Canadiens (en inglés) é un equipo profesional canadense de hóckey sobre xeo da cidade de Montreal (Quebec) que compite na National Hockey League (NHL), estando encadrado na Atlantic Division da Conferencia Leste. O nome oficial do club é le Club de hockey Canadien.[1] Entre os alcumes do equipo en francés están Les Canadiens (ou Le Canadien), Le Bleu-Blanc-Rouge, La Sainte-Flanelle,[2] Le Tricolore, Les Glorieux (ou Nos Glorieux), Les Habitants, Le CH e Le Grand Club. O principal alcume do equipo en inglés é Habs, unha abreviatura de "Les Habitants".
Fundados en 1909, os Canadiens son o equipo máis antigo de toda a competición e o equipo profesional de hóckey sobre xeo que leva funcionando dende hai máis tempo, e o único equipo da NHL que xa existía antes da fundación da liga. Entre 1909 e 1917 competiu na NHA, e a partir de 1917 comezou a súa andaina na LNH. Son unha das franquías deportivas profesionais norteamericanas máis antigas, sendo a súa historia anterior á de calquera outra franquía canadense con excepción das do fútbol canadense, así como á de calquera franquía estadounidense agás as do béisbol e os Arizona Cardinals da National Football League (NFL). A franquía é un dos equipos denominados "Original Six", o nome que reciben os equipos que competiron na NHL dende 1942 ata a expansión de 1967.
Con 24 títulos é o equipo máis laureado da NHL, moi lonxe dos Toronto Maple Leafs que son o segundo equipo con máis títulos, cun total de 13. O campionato conseguido na tempada 1992-93 foi a última vez que un equipo canadense gañou a Stanley Cup.[3]
Historia
[editar | editar a fonte]- Artigos principais: Historia dos Montreal Canadiens e Tempadas dos Montreal Canadiens.
Fundación e primeiros anos
[editar | editar a fonte]
En novembro de 1909, o industrial Ambrose O'Brien, de Renfrew, Ontario, estaba en Montreal para adquirir subministracións para un contrato ferroviario. A petición do equipo de hóckey Renfrew Creamery Kings, O'Brien asistiu ás reunións da Eastern Canada Hockey Association (ECHA), que tiveron lugar no Hotel Windsor, para representar a Renfrew na súa solicitude para unirse á liga. Na reunión, os donos dos equipos da ECHA rexeitaron a solicitude de Renfrew.[4] No vestíbulo do hotel, O'Brien coñeceu a Jimmy Gardner, director dos Montreal Wanderers, con quen falou de formar unha liga nova que incluiría o Renfrew, os Wanderers, e dous equipos que O'Brien posuía nas cidades mineiras de Ontario de Cobalt e Haileybury.[5] Gardner suxeriu que O'Brien crease un equipo de xogadores francófonos radicado en Montreal, que rivalizase co equipo anglófono dos Wanderers.[6] Como resultado, o 2 de decembro de 1909 fundouse a National Hockey Association (NHA), e Les Canadiens foron creados dous días máis tarde, inicialmente financiados por O'Brien co intento de transferir a propiedade a deportistas francófonos de Montreal canto antes.[7][8]
Os Canadiens xogaron o seu primeiro partido o 5 de xaneiro de 1910, adestrados por Jack Laviolette. Ante un pavillón cheo con 3.000 espectadores, derrotaron a Cobalt por 7 goles a 6 na prórroga.[9] A vitoria foi borrada dos libros de historia pouco despois, cando a CHA colapsou despois de tan só dúas semanas de competición, e a NHA escolleu reiniciar a tempada despois de absorber os Ottawa Senators e os Montreal Shamrocks da CHA.[10] O primeiro partido dos Canadiens da nova tempada foi disputado o 19 de xaneiro, cunha derrota por 9–4 fronte aos Renfrew Creamery Kings.[11] Os Canadiens gañaron tan só dous dos seus 12 partidos da tempada, e acabaron na última posición da liga de oito equipos.[12]
George Kennedy, dono do Club Athlétique Canadien (CAC), reclamou os dereitos do nome do equipo aos "Canadiens" a tempada seguinte,[13] mais resolveu a disputa comprando o equipo a O'Brien por 7.500 dólares.[14]
Os Canadiens chegaron aos play-offs por primeira vez na tempada 1913–14, cando empataron cos Toronto Blueshirts na cabeza da liga con 26 puntos. Os dous equipos xogaron unha serie de dous partidos para alzarse co campionato, que se decidiu polos goles totais. Georges Vézina conseguiu un shutout fronte aos Blueshirts 2–0 no primeiro partido, mais os Canadiens foron derrotados por 6–0 no segundo e perderon a serie.[15] Dous anos despois, na tempada 1915-16, os Canadiens gañaron o seu primeiro título da NHA, a O'Brien Cup, cun rexistro de 16 vitorias, 7 derrotas e un empate, tres vitorias máis que os segundos clasificados, os Senators. O título conseguido polos Canadiens outorgoulles a súa primeira presenza nas finais da Stanley Cup, onde se enfrontaron aos Portland Rosebuds da Pacific Coast Hockey Association (PCHA). No partido decisivo, disputado en Montreal, Goldie Prodgers marcou o gol gañador cando só faltaban catro minutos para acabar o partido, dando aos Canadiens a súa primeira Stanley Cup.[16]
Creación da NHL
[editar | editar a fonte]A NHA viu o seu final no inverno de 1917 logo de varias longas disputas entre o dono dos Blueshirts Eddie Livingstone e os outros catro equipos da liga sobre quen posuía os dereitos de varios xogadores.[17] Con todo, Canadiens, Wanderers, Senators e Quebec Bulldogs crearon unha nova liga o 26 de novembro, a National Hockey League (NHL), non convidando a unirse a Livingstone.[18] Con todo, os catro equipos comprenderon que sería impensable non ter un equipo de Toronto na súa liga. Tamén necesitaron un cuarto equipo para equilibrar a táboa logo das dificultades económicas que forzaron a desaparición dos Bulldogs (como se viu despois, non tomarían o xeo ata 1919). Con isto en mente, concederon unha franquía "temporal" á Toronto Arena Company, a cal finalmente evolucionou cara aos rivais dos Canadiens, os Toronto Maple Leafs.[19]
Joe Malone anotou cinco goles para os Canadiens no seu debut na NHL o 19 de decembro de 1917, unha vitoria sobre os Senators.[20] A liga estivo a piques de rematar para o equipo o 2 de xaneiro de 1918, logo de que un incendio destruíra o Montreal Arena, a casa tanto dos Wanderers como dos Canadiens.[21] Os Canadiens trasladáronse ao Jubilee Arena, un pavillón con capacidade para 3.000 espectadores, mais os Wanderers cesaron as súas operacións, reducindo a NHL a tres equipos.[22] Xogando un renovado calendario de tempada, Montreal gañou a primeira metade do título, mais perdeu o título de liga na segunda metade fronte a Toronto por 10-7 nunha serie a dobre partido decidida polos goles totais.[23]
Os Canadiens gañaron o título da NHL fronte aos Senators na tempada 1918-19, e viaxaron ao oeste para enfrontárense aos campións da PCHA, os Seattle Metropolitans, para conquistar a súa primeira Stanley Cup.[24] As series son máis recordadas pola súa cancelación debido á epidemia de gripe española.[25] Varios xogadores de ambos os dous equipos enfermaron, levando ás autoridades sanitarias de Seattle a cancelar o sexto e decisivo partido.[24] Ante a imposibilidade de Kennedy para atopar xogadores, anunciou que perdera o partido, porén os Metropolitans rexeitaron o título.[26]
Na tempada 1923–24 o equipo finalizou segundo na liga regular tras Ottawa, mais derrotou os Senators nos play-offs para gañar o campionato de liga e chegar á final da Stanley Cup fronte aos Calgary Tigers da Western Canada Hockey League (WCHL). Os Canadiens gañaron a serie ao mellor de tres encontros en dous xogos, conseguindo a súa segunda Stanley Cup. Howie Morenz era a estrela ofensiva da serie, anotando un hat trick no primeiro partido e un gol no segundo.[27]
Para a tempada1924–25, os Canadiens celebraron o seu status de campión mundial cun deseño especial para o seu xersei. O equipo pasou o seu logo CH ás súas mangas e xogou cun gran globo do mundo no frontal dos seus xerseis.[28] Montreal finalizou na terceira posición da clasificación da liga e derrotou Toronto nas semifinais. Os principais xogadores dos Hamilton Tigers rexeitaron participar nunha serie dos play-offs se non se lles pagaban 200$ adicionais a cada un. Ao non ceder nas súas exixencias, o presidente da NHL Frank Calder suspendeu ao equipo enteiro, e declarou campión de liga aos Canadiens.[29] Así, os Habs viaxaron á costa do Pacífico para xogar contra os Victoria Cougars da WCHL nas finais da Stanley Cup de 1925. Os Cougars gañaron as series ao mellor de cinco encontros por 3 a 1; esta foi a última vez que un equipo que non fora da NHL gañou a Stanley Cup.[30]
En 1931 os Canadiens convertéronse no primeiro equipo na historia da Stanley Cup en repetir campionato tras derrotar os Chicago Black Hawks en cinco partidos, revalidando o título conseguido na tempada anterior fronte aos Boston Bruins.[31]
Gran Depresión e segunda guerra mundial
[editar | editar a fonte]
A asistencia estaba en declive en toda a liga cando tivo lugar a Gran Depresión.[32] Os Habs rexistraron un balance perdedor na tempada 1932–33, o que reduciu a asistencia.[33] A situación económica obrigou o equipo a vender a Morenz aos Black Hawks en 1934 para tentar recortar custos, nunha decisión moi impopular.[34]
Con perdas de 60 000$ nas dúas tempadas anteriores, os Canadiens foron postos temporalmente á venda en 1935.[35] Dandurand e Cattarinich entraron en negociacións para vender o club e trasladalo a Cleveland (Ohio, Estados Unidos), mais un sindicato local de homes de negocios de Montreal liderado por Maurice Forget e Ernest Savard evitou a transferencia.[36] Porén os Canadiens finalizaron co peor rexistro da liga na 1935–36, o que levou os propietarios a pedir a Cecil Hart que adestrase o equipo, quen aceptou coa condición de que recuperasen a Morenz, que finalmente regresaría logo dun traspaso cos New York Rangers.[37][37] Mais o seu retorno duraría menos dun ano a causa dunha lesión.[38]
Os Canadiens continuaron a rematar preto das últimas posicións da clasificación da liga durante varias tempadas. A menor puntuación chegou na tempada 1939–40 cando, cun cadro envellecido, os Canadiens só gañaron 10 partidos, o que reduciu a asistencia de público, facendo que Savard e os seus socios considerasen a suspensión de operacións polo menos durante a segunda guerra mundial. En lugar diso venderon a franquía ao propietario do equipo, a Canadian Arena Company.[39]
Neste punto, o alivio chegou dun inesperado propietario dos Maple Leafs. A Depresión forzara xa a tres equipos a pechar ou suspender operacións para non regresar. Ademais, os New York Americans foran tutelados pola liga desde 1936, e considerábase que era cuestión de tempo que desaparecesen. Smythe non quixo ver desaparecer os Canadiens, e suxeriu que Arena Company contratase o ex-adestrador dos Maple Leafs, Dick Irvin.[40] Arena Company aceptou de bo grado a suxestión de Smythe, e volveuse a Irvin para liderar a revitalización do equipo.[41]
En 1943, o esforzo da guerra tivo un efecto devastador en moitos cadros de xogadores. Mais en contraste co resto dos equipos, os Canadiens tan só perderon a un xogador chave, Ken Reardon. O novo fenómeno Maurice Richard tentou alistarse, mais foi rexeitado debido á súa historia médica.[42] Liderados pola "Punch Line" de Richard, Toe Blake e Elmer Lach, os Habs gañaron a súa quinta Stanley Cup en 1944, perdendo tan só cinco partidos na liga regular.[43] Na tempada 1944–45, o equipo gañou 38 partidos e perdeu só oito.[43]
Era do Original Six
[editar | editar a fonte]
Antes da expansión da NHL de 1967, a liga foi reducida a seis franquías, que serían coñecidas despois de 1967 polo nome de "Original Six". Frank J. Selke substituíu a Tommy Gorman como director xeral dos Canadiens en 1946, e mantívose no posto ata 1964.[44]
En marzo de 1955, Richard foi suspendido para o resto da tempada, incluídos os play-offs, logo de recibir unha sanción durante un partido por atacar a Hal Laycoe de Boston e posteriormente agredir un xuíz de liña que interveu.[45] A suspensión provocou unha vaga de ira contra o presidente da liga Clarence Campbell, que foi advertido de que non asistise ao partido programado en Montreal logo de ter recibido numerosas ameazas de morte, principalmente por parte de franco-canadenses que o acusaban de parcialidade antifrancesa.[46] Nos exteriores do estadio rexistráronse disturbios que foron coñecidos como Affaire Richard.[47] Este incidente puxo en evidencia a separación cultural crecente entre o Quebec francés e o Canadá inglés, e o disturbio é a miúdo descrito como unha manifestación temperá da Revolución Tranquila do Quebec.[47][48]
A tempada 1955-56 foi a primeira de Toe Blake como adestrador xefe, que foi contratado para axudar a controlar o temperamento de Richard.[49] A vitoria de 1956 iniciou unha serie de cinco Stanley Cups consecutivas sen precedentes para os Canadiens entre 1956 e 1960; a final de 1960 foi a décima participación consecutiva de Montreal nas series polo campionato.[50]
Cando a NHL instituíu o draf afeccionado en 1963, concedéuselles aos Canadiens a opción de substituír a súa primeira elección con dous "Cultural Picks" que podía ser utilizado para escoller dous xogadores franco-canadenses antes de que calquera outro equipo fixese as súas seleccións. O equipo utilizou unha destas eleccións en 1968, e ambas en 1969, cando seleccionou a Réjean Houle e Marc Tardif, dúas grandes promesas. Esta opción foi eliminada despois do draft de 1969.[51]
Selke retirouse en 1964 e foi sucedido por Sam Pollock.[52] Pollock, que con frecuencia é considerado o mellor director xeral da historia da NHL, levou os Canadiens a conquistar nove campionatos da Stanley Cup durante os 14 anos nos que estivo ao temón do equipo.[53] Unha das súas tácticas chave foi traspasar vellas estrelas aos equipos de expansión a cambio de eleccións no draft, o que levou o equipo a elixir os futuros Hall of Famers Guy Lafleur, Larry Robinson e Ken Dryden.[53] Os Canadiens gañaron dous títulos consecutivos en 1965 e 1966, e chegou á final de 1967 fronte ao Toronto como gran favorito.[54] A cidade de Montreal confiaba tanto nos Canadiens que construíra un espazo para a Stanley Cup no recinto da Expo 67, mais os Canadiens caeron fronte aos Maple Leafs na última final da NHL da época dos Original Six.[55]
1967–79: era das expansións
[editar | editar a fonte]
A NHL dobrou o seu tamaño a 12 equipos na tempada 1967–68 e organizouse en dúas divisións: a División Leste, cos seis equipos orixinais, e a División Oeste, na que se encadraron as seis franquías de expansión. O formato dos play-offs foi construído de xeito que un equipo constituído se enfrontase a un equipo de expansión nas finais da Stanley Cup.[57] Os Canadiens recuperáronse da súa derrota en 1967 para varrer os St. Louis Blues por catro partidos a cero tanto en 1968 como en 1969 para conseguir o seu 15º e 16º títulos.[58]
Os Canadiens quedaron fóra dos play-offs na tempada 1969–70, perdendo a última praza para as series no Leste nun desempate cos Rangers, sendo a única vez entre 1948 e 1995 na que os Canadiens non conseguiron clasificarse para os play-offs.[59][60] Con todo, o equipo recuperouse na tempada 1970–71, gañando a súa 17ª Stanley Cup. Porén, a pesar do seu triunfo, Al MacNeil foi cesado como adestrador despois de tan só unha tempada en medio de conflitos con varios xogadores, entre eles Henri Richard, que describiu a MacNeil como "incompetente" durante os play-offs.[61] MacNeil foi substituído por Scotty Bowman, un nativo de Montreal e antigo adestrador dos Blues.[62] Bowman adestrou os Canadiens durante oito tempadas, gañando cinco Stanley Cups, incluíndo catro consecutivas entre 1976 e 1979.[63]
Seguindo o éxito das Summit Series en 1972, organizáronse unha serie de partidos de exhibición entre equipos da NHL e a Liga Soviética coñecidos como Super Series. Na véspera do Aninovo de 1975, os Canadiens enfrontáronse ao Exército Vermello Soviético nun partido que é considerado como un dos mellores xogados nunca.[64] Un concurso entre os dous mellores equipos de hóckey do mundo,[65] o partido finalizou con empate a 3 goles grazas á magnífica actuación do porteiro soviético Vladislav Tretiak, que conseguiu 35 paradas.[64]
Os Canadiens da tempada 1976–77 gañaron 60 partidos nunha liga de 80 partidos, perdendo tan só oito partidos, e tan só un na súa casa.[66] Os Canadiens eran tan dominantes que Dryden queixouse a The Hockey News de que estaba "un pouco aburrido" pola falta de competitividade.[67] A tempada 1978–79 coroou a serie de catro campionatos consecutivos despois de derrotar na final aos Rangers en cinco partidos.[68]
O dominio dos Canadiens a finais da década de 1970 debeuse en parte á presenza da liga rival World Hockey Association (WHA) (que se iniciara en 1972) — os Canadiens tiveron moito máis éxito en comparación con outros equipos da NHL na súa resistencia aos intentos da WHA de atraer os mellores talentos. Os Canadiens xogaron un papel central na fusión de 1979 coa WHA, que fixo que os Edmonton Oilers, Hartford Whalers, Quebec Nordiques e Winnipeg Jets se unisen á NHL. Logo de anos de negociación, chegouse a un acordo de fusión entre as dúas ligas, mais os dirixentes da NHL rexeitaron o acordo por un voto. A maioría dos equipos estadounidenses da NHL estaban a favor da fusión, en parte porque pensaban que os axudaría a desafiar ao dominio de Montreal, mentres que en contra do acordo se manifestaron os Canadiens, que, xunto cos Vancouver Canucks e os Toronto Maple Leafs, opúñanse á división dos dereitos televisivos da Hockey Night in Canada entre seis equipos en lugar de tres.[69] Ao escoitar o resultado da votación, os seareiros de Edmonton, Quebec e Winnipeg iniciaron un boicot aos produtos vendidos por Molson, os propietarios dos Canadiens dende 1978.[66][69] O boicot, xunto coa presión da Cámara dos Comúns do Canadá, levaron a Montreal e Vancouver a reverter as súas posicións cando se produciu unha nova votación o 22 de marzo de 1979, que finalmente permitiría a fusión das dúas ligas.[69]
Anos de transición e últimas Stanley Cups
[editar | editar a fonte]
Os Canadiens entraron na década de 1980 en transición logo da retirada de varios xogadores destacados, mais mantendo a Guy Lafleur como estrela ofensiva do equipo[70][71] Porén as primeiras tempadas dos anos 1980, malia terse clasificado para os play-offs, non foron boas, caendo nas primeiras roldas fronte aos novatos Minnesota North Stars, os Edmonton Oilers e os Quebec Nordiques, o que rompeu o mito dos Canadiens. Bob Gainey, logo da derrota na primeira rolda en 1982 fronte aos Nordiques, afirmou:[72]
| “ | Non podemos poñer os xerseis sen máis e esperar gañar | ” |
A sorte do equipo mudou en 1986, cando o porteiro novato Patrick Roy guiou os Canadiens ao seu 23º campionato da Stanley Cup logo de derotar os Calgary Flames na primeira final canadense dende 1967.[73] Os Canadiens de 1986 eran novos e estaban liderados polo adestrador xefe novato Jean Perron e o dianteiro Claude Lemieux,[74] amais de Roy, que se converteu no xogador máis novo na historia da NHL en gañar o Conn Smythe Trophy.[75] Tres anos despois, os dous equipos reencontráronse nas finais da Stanley Cup, a final canadense máis recente, na que os Flames saíron vitoriosos en seis partidos, converténdose tamén no primeiro equipo que derrotou os Canadiens como visitante para gañar o título no xeo do Forum.[76]
A Stanley Cup celebrou o seu 100 aniversario en 1993, regresando de novo ao Canadá coa 24ª vitoria dos Canadiens,[77] o campionato da NHL máis recente gañado por un equipo canadense.[78] Despois de perder o primeiro partido da súa semifinal da Adams Division fronte aos Quebec Nordiques na prórroga, os Canadiens gañaron dez partidos na prórroga no seu camiño ao título, establecendo un récord de máis vitorias consecutivas na prórroga nun play-off na NHL.[79] A vitoria na final fronte a Los Angeles Kings viuse empañada por un dos peores disturbios da historia de Montreal, nos que os seareiros causaron máis 2,5 millóns de dólares en danos á propiedade no centro da cidade e 168 feridos.[80]
Os Canadiens non puideron repetir o seu éxito na tempada 1993–94, cando o equipo caeu eliminado en sete partidos polos Bruins. A derrota de Montreal no sexto partido foi o último partido das series eliminatorias no Montreal Forum.[81] O equipo non foi quen de clasificarse para os play-offs na tempada 1994–95, sendo a primeira vez en 25 anos que os Canadiens non se clasificaron, e a terceira vez en 55 tempadas.[82] Montreal reucuperouse para regresar aos play-offs na tempada 1995-96, mais o futuro do equipo alterouse o 2 de decembro de 1995, cando os Canadiens foron humillados 11-1 polos Red Wings.[83]
Mentres, os cambios na economía deportiva levaron aos Canadiens a construír un novo pavillón en 1996 para incrementar os seus ingresos.[84] O último partido no Forum tivo lugar o 11 de marzo de 1996, unha vitoria por 4–1 sobre os Dallas Stars.[85] Deste xeito, os Canadiens deixaban a que fora a súa casa durante 72 tempadas, e onde gañaron máis de 1.500 partidos e 22 Stanley Cups.[85] Cinco días despois do peche do Montreal Forum, os Canadiens xogaron o seu primeiro partido no Molson Centre (agora rebautizado Centre Bell), un pavillón con capacidade para 22.500 espectadores.[86] No partido inaugural, Montreal derrotou os Rangers 4–2, co primeiro gol marcado por Vincent Damphousse.[87]
Na tempada 1998-99, cando finalizaron na derradeira posición da Northeast Division, os Canadiens comezaron un longo período de mediocridade,[83] perdéndose os play-offs en catro das súas dez tempadas seguintes e non conseguindo pasar á segunda rolda ata 2010.[88][89] A falta de éxito nos play-offs do equipo puxo fin á serie de vitorias na Stanley Cup a ritmo dunha por década dende os anos 1910 aos 1990. Os malos resultados levaron a especulacións sobre a posible venda e traslado do equipo se este non recibía axudas do goberno para axudar a aliviar as presións do sistema tributario do Quebec e o valor mínimo histórico do dólar canadense. Os Canadiens desmentiron o rumor, con todo Molson contratou o banco de investimentos Morgan Stanley para examinar a súa futura implicación nos deportes.[90] Montreal non se clasificou para os play-offs nas seguintes dúas tempadas, e as perdas anuais de 10-12 millóns de dólares e o desexo de centrarse no seu negocio principal cervexeiro levou a Molson a poñer á venda a franquía no verán de 2001.[91]
Novo milenio
[editar | editar a fonte]- Véxase tamén: Centenario dos Montreal Canadiens.
Os anos 2000 comezaron coa venda da franquía por parte da familia Molson. A falta de compradores locais e de subvencións fixeron que se temese que o equipo seguise o camiño dos Winnipeg Jets e os Quebec Nordiques e acabase por ser localizado nos Estados Unidos.[91] O empresario estadounidense George N. Gillett Jr. mercou unha participación do 80,1% do equipo e o 100% do Molson Centre por 275 millóns de dólares.[92] Como parte do acordo, Molson mantivo o 19,9% do equipo e concedéuselle o dereito de rexeitar calquera futura venda por Gillett; ademais, a Xunta de Goberno da NHL está obrigada a aprobar por unanimidade calquera intento por trasladar o equipo a unha nova cidade.[93]
A venda da franquía mellorou lixeiramente os resultados e os Canadiens conseguiron a clasificación para os play-offs na tempada 2001-02, mais caeron eliminados na segunda rolda en seis partidos fronte aos Carolina Hurricanes[94] Logo dun ano sen clasificarse para a post-tempada, os Canadiens regresaron ás series na tempada 2003-04, caendo na segunda rolda en catro partidos fronte aos Tampa Bay Lightning, que finalmente se alzarían coa Stanley Cup.[95]
O lockout da tempada 2004-05 cancelou a tempada completa. Logo de terse perdido os play-offs na tempada 2006–07, os Canadiens recuperáronse para gañar o seu primeiro título de división en 15 anos na tempada 2007–08, así como o seu primeiro título de campión de conferencia na liga regular dende 1989.[96]
A propiedade dos Canadiens pasou unha vez máis á familia Molson en 2009 logo de que Gillett vendera o equipo, o Centre Bell, e o Gillett Entertainment Group a unha alianza encabezada por Geoff Molson e na que estaban tamén os seus irmáns Andrew e Justin.[97] Ao contrario da era pre-Gillett, o equipo é agora propiedade privada da familia Molson e non da cervexeira Molson, que agora é unha división de Molson Coors. No xeo, o equipo chegou aos play-offs na tempada 2009-10 como oitavo clasificado por segundo ano consecutivo, eliminando o campión da Conferencia Leste na liga regular, os Washington Capitals e os defensores do título, os Pittsburgh Penguins, nas dúas primeiras roldas.[98] Porén, os Habs perderon nas finais da Conferencia Leste fronte aos Philadelphia Flyers.[99]
Os Habs finalizaron a tempada 2011–12 na última posición da súa conferencia en máis de 80 anos, con lesións que decimaron o equipo durante toda a tempada. Despois dunha tempada decepcionante, o equipo recuperouse na tempada 2012–13, acurtada polo lockout, pasando da 15ª posición á segunda, mais perdendo 4-1 fronte aos Ottawa Senators na primeira rolda dos play-offs. Na tempada seguinte, os Canadiens chegaron de novo aos play-offs logo dunha tempada de 100 puntos, eliminando na primeira rolda aos Tampa Bay Lightning en catro partidos. Logo enfrontáronse aos campións do Presidents' Trophy, os Boston Bruins, aos que eliminaron en sete partidos para chegar ás finais da Conferencia Leste por segunda vez dende a vitoria da Stanley Cup de 1993. Con todo, caeron eliminados polos New York Rangers en seis partidos. Na tempada 2014–15, o equipo gañou o seu terceiro título de división dende 1992, eliminando os Ottawa Senators na primeira rolda dos play-offs en seis partidos, pero perderon na segunda rolda fronte aos Lightning en seis partidos.
Os Habs comezaron a tempada 2015–16 cunha racha de nove vitorias, e conseguiron un rexistro de 18-4-3 nos primeiros dous meses de competición. Con todo, logo de conseguir gañar 19 dos seus 26 primeiros partidos, o equipo comezou a perder moitos partidos e perdeu a numerosos xogadores, incluído Price, polas lesións. Finalmente os Canadiens finalizaron na sexta posición da Atlantic Division e non se clasificaron para os play-offs por primeira vez dende a tempada 2011-12.
Rivalidades
[editar | editar a fonte]- Véxase tamén: Rivalidades da NHL.
Boston Bruins
[editar | editar a fonte]- Véxase tamén: Rivalidade entre Bruins e Canadiens.
As máis antigas rivalidades da NHL datan da época do Original Six. Unha rivalidade tradicional estableceuse nesta época entre os Boston Bruins e os Montreal Canadiens. Ningún outro equipo da NHL se enfrontou a outro opoñente coma os Bruins aos Canadiens: ao finalizar a tempada 2013-14 os dous equipos enfrontáranse 721 veces na liga regular, con 263 vitorias para os de Boston por 348 polos de Montreal; e 170 veces nos play-offs cun rexistro de 71 a 106 para os canadenses.[100]
Como noutras rivalidades, os momentos máis intensos son nas roldas eliminatorias dos play-offs. Así, entre 1946 e 1987, os Bruins os Canadiens enfrontáronse dezaoito veces con outras tantas vitorias para o equipo canadense. Os Canadiens conseguiron un total de vinte e catro Stanley Cups na súa historia, entre elas sete gañadas fronte aos Bruins.[100] Na semifinal de 1952, Maurice Richard dos Canadiens sufriu unha lesión na cara logo de ter recibido un golpe co xeonllo no primeiro período do sétimo partido. Volveu ao partido antes da súa finalización e marcoulle dous goles a "Sugar" Jim Henry para cualificar o seu equipo para a seguinte rolda dos play-offs.[101] Unha célebre fotografía do final do partido mostra a parte superior do ollo vendado de Richard co sangue corréndolle pola cara dándolle a man a Henry cun ollo morado.[102][103]
Outro momento intenso da rivalidade produciuse durante a tempada 1954-55. O 13 de marzo no pavillón de Boston, Maurice Richard chegou ás mans con Hal Laycoe. Un xuíz de liña tentou tres veces conter a Richard, mais só logrou inmobilizar o xogador quebequés mentres que Laycoe tivo a oportunidade de darlle unha boura. Nervioso, Richard xirouse e golpeou o xuíz que o mantiña nunha posición perigosa. Richard recibiu unha sanción no partido, así como unha suspensión ata o final da tempada e para todos os partidos dos play-offs; Laycoe pola súa banda non recibiu ningunha sanción. A isto seguíronlle unha serie de disturbios provocados polos seareiros de Montreal, coñecidos co nome de «disturbios Maurice Richard» ou «disturbios do Forum».[104][105].
Na tempada 1970-1971, os Bruins finalizaron na primeira posición a liga regular con máis de 10 puntos de vantaxe sobre o segundo clasificado do leste (New York Rangers) e o líder do oeste (Chicago Blackhawks), e máis de 20 sobre os outros 5 clasificados para os play-offs.[106] Boston defendía o título da Stanley Cup e partía como favorito nas series eliminatorias para revalidar o título. Na primeira rolda enfrontáronse Boston e Montreal, e durante o segundo encontro os Bruins gañaban aos Canadiens por 5 goles a 1, mais os canadenses remontaron o partido e gañaron por 5 a 7. Finalmente os Canadiens gañaron a serie, chegando á final, onde gañarían a Chicago para alzarse coa súa 17ª Stanley Cup.[107]
En 1988, despois de 18 derrotas consecutivas nas series eliminatorias contra os Canadiens, os Bruins, a pesar de que perderon o primeiro partido, eliminaron os seus rivais por primeira vez en 45 anos. Despois desta vitoria, os duelos entre os dous equipos están equilibrados, contando os Bruins con sete vitorias fronte a cinco dos Canadiens.
|
|
|
Toronto Maple Leafs
[editar | editar a fonte]- Véxase tamén: Rivalidade entre Canadiens e Maple Leafs.
A rivalidade entre os Canadiens e os Maple Leafs comezou en 1917, cando chegou á NHL un equipo de Toronto, convertendo a rivalidade entre as dúas cidades canadenses na máis antiga da liga. Os dous equipo téñense enfrontado en máis de 700 ocasións na liga regular, e xogaron máis de 70 partidos nos play-offs, cun balance favorable aos de Montreal en ambos os casos, con 342 vitorias para os Canadiens na liga regular fronte ás 286 dos Maple Leafs, e 42 vitorias dos Canadiens por 29 dos Maple Leafs nas series eliminatorias. A pesar disto, os de Toronto gañaron tres das cinco finais nas que se enfrontaron ambos os equipos.[108]
A primeira vez que ambos os equipos se enfrontaron nos play-offs foi na tempada inaugural da NHL, cando os daquela denominados Blueshirts gañaron as series e a Stanley Cup, mais curiosamente os dous equipos só se reencontraron nos play-offs unha vez entre 1918 e 1940, en 1925.[108] A última vez que ambos os equipos se enfrontaron nos play-offs foi na tempada 1978-79, cando os Canadiens se impuxeron con claridade aos de Toronto por un contundente 4-0.[109]
|
|
Quebec Nordiques
[editar | editar a fonte]- Véxase tamén: Batalla do Quebec (hóckey sobre xeo).
Os Montreal Canadiens mantiveron unha forte rivalidade co outro equipo quebequés presente na National Hockey League durante a década de 1980 e a primeira metade dos anos 1990, os Quebec Nordiques. Os enfrontamentos entre ambos os equipos foron coñecidos como a "Batalla de Quebec". A rivalidade entre ambos os equipos non se trasladou inmediatamente ao xeo e a maior rivalidade comezou nos play-offs da tempada 1981-82, cando os Nordiques eliminaron os Habs no quinto partido da serie cun gol gañador de Dale Hunter, e durou ata a tempada 1994-95, cando o equipo foi trasladado a Denver.[110]
Durante o tempo que os Nordiques competiron na NHL enfrontáronse 113 veces aos seus veciños de Montreal, cun rexistro claramente favorable aos Canadiens, con 39 vitorias, 26 derrotas e 12 empates, e con 449 goles para os Canadiens por 367 dos Nordiques.[110] Os dous equipos enfrontáronse cinco veces nos play-offs, cun balance de tres vitorias a dúas favorable ao equipo de Montreal, que venceu en 17 partidos por 14 dos Nordiques, anotando 105 goles fronte a 85 dos do Quebec.[110][111] A rivalidade cos Habs dexenerou o 20 de abril de 1984 nunha liorta multitudinaria entre os xogadores de ambos os equipos que finalizou con 200 minutos de penalización e 12 xogadores expulsados nun partido que se acabaron adxudicando os de Montreal por 5 goles a 3 e que foi chamado "Good Friday Massacre".[110]
|
Identidade do equipo
[editar | editar a fonte]Logo e equipación
[editar | editar a fonte]
Os dous máis antigos e recoñecibles logos deportivos, o clásico 'C' e 'H' dos Montreal Canadiens empregáronse por primeira vez xuntos na tempada 1917-18, cando o club mudou o seu nome de "Club athlétique Canadien" a "Club de hockey Canadien",[117] antes de evolucionar á súa forma actual en 1952–53. O "H" é sinónimo de "hockey", non de "Habitants", unha crenza popular.[118] Segundo NHL.com, o primeiro home que se referiu ao equipo como "the Habs" foi o estadounidense Tex Rickard, propietario do Madison Square Garden, en 1924. Rickard aparentemente díxolle a un reporteiro que o "H" no xersei dos Canadiens era de "Habitants".[119]
As cores do equipo dende 1911 son o azul, o vermello e o branco. A camisola local é predominantemente de cor vermella. Hai catro raias horizontais azuis e brancas, unha a través de cada brazo, unha cruzando o peito, e outra a través da liña da cintura. A principal camisola como visitante é principalmente branca cunha raia vermella e azul que cruza o peito, vermella ao final dos dous brazos e nos hombreiros. O deseño básico ten estado en uso dende 1914 e adoptou a súa forma actual en 1925, xeralmente con poucos cambios.[120] Debido á longa historia do equipo e á súa importancia no Quebec, a camisola ten sido denominada La Sainte-Flanelle.[2]
Os Canadiens empregaron múltiples deseños antes de adoptar o deseño mencionado en 1914. A camisola orixinal da tempada 1909-10 era azul cun "C" branco. A segunda tempada tiñan unha camisola vermella cunha folla de pradairo verde co "C", e os pantalóns verdes. Posteriormente, a tempada anterior á adopción da actual imaxe do equipo, os Canadiens vestiron unha camisola de deseño "poste de barbeiro con raias vermellas, brancas e azuis, e cun logo que representaba unha folla de pradairo coas iniciais "CAC", "Club athlétique Canadien".[120] Os tres deseños foron empregados durante a tempada 2009-10 como parte do centenario dos Canadiens.[121]
As cores dos Canadiens son un aspecto claramente identificable da cultura franco-canadense. No conto "The Hockey Sweater", Roch Carrier describiu a influencia dos Canadiens e a súa camisola nas comunidades rurais do Quebec durante a década de 1940.[122] A historia converteuse posteriormente nunha curta de animación, The Sweater, narrada por Carrier.[123] Unha pasaxe do conto aparece no billete de cinco dólares canadenses de 2002.[124][125]
Lema
[editar | editar a fonte]Nos bras meurtris vous tendent le flambeau, à vous toujours de le porter bien haut. (en francés)
To you from failing hands we throw the torch. Be yours to hold it high. (en inglés)
A vós, desde as nosas mans fracasadas, lanzámosvos o facho. Que sexa voso para que o manteñades en alto. (en galego)
O lema vén do poema de John McCrae "In Flanders Fields" que foi escrito en 1915, o ano que os Canadiens gañaron a súa primeira Stanley Cup. O lema aparece na parede do vestiario dos Canadiens, orixinalmente no Montreal Forum e actualmente no Bell Centre.[126]
Mascota
[editar | editar a fonte]- Artigo principal: Youppi!.
A principios da tempada 2004–05, os Canadiens adoptaron a Youppi! como a súa mascota oficial, converténdose deste xeito na primeira mascota na longa historia do equipo, que daquela contaba con 96 anos. Youppi! naceu en 1979, e durante moito tempo foi a mascota dos Montreal Expos, un equipo de béisbol que competiu na Major League Baseball ata que foi trasladado a Washington, D.C. en 2004, mudando o seu nome polo de Washington Nationals e deixando a Youppi!. Co cambio, Youppi! converteuse na primeira mascota nas ligas profesionais de América do Norte en cambiar de liga.[127][128]
Medios de comunicación
[editar | editar a fonte]Mentres que o hóckey foi retransmitido por radio, a canle de televisión francófona Radio-Canada retransmitiu o primeiro partido de hóckey televisado da historia do Canadá co partido que o 11 de outubro de 1952 enfrontou os Canadiens e os Detroit Red Wings.[129]
Os partidos dos Montreal Canadiens son retransmitidos a nivel local tanto en inglés como en francés. Na radio, os partidos dos Canadiens son retransmitidos en francés por CHMP 98.5,[130] e en inglés por CKGM, TSN Radio 690, que adquiriu os dereitos de emisión en inglés nun acordo por sete anos a partir da tempada 2011-12.[131]
Os dereitos de televisión rexional en francés están en posesión de Réseau des sports baixo un acordo de 12 anos, efectivo dende a tempada 2014–15.[132] Unha irmá da rede en lingua inglesa TSN, RDS foi a única canle deportiva en lingua francesa no Canadá ata a creación ne 2011 de TVA Sports,[133] e foi a anterior canle nacional en posuír os dereitos en francés da NHL; como resultado, os Canadiens previron un contrato rexional independente, e permitiron que os seus partidos fosen televisados a nivel nacional como parte do paquete de dereitos a nivel nacional de RDS.[134]
Con TVA Sports converténdose na posuidora dos dereitos nacionais en francés na tempada 2014–15 a través dun acordo de sub-licenza con Rogers Communications,[134] a empresa matriz de RDS, Bell Media posteriormmente anunciou un acordo por 12 anos para manter os dereitos rexionais para os partidos dos Canadiens non retransmitidos por TVA Sports. Como resultado, os partidos na RDS sufriron un apagón fóra do mercado doméstico dos Canadiens do Quebec, Provincias Atlánticas do Canadá e parte de Ontario.[132] Polo menos 22 partidos á tempada dos Canadiens (principalmente a través de La super soirée LHN das noites dos sábados), incluídos todos os partidos dos play-offs, son televisados a nivel nacional por TVA Sports.[135][136]
Os dereitos rexionais de televisión en lingua inglesa están en posesión de Sportsnet East mediante un acordo de tres anos anunciado por Rogers o 2 de setembro de 2014, con partidos seleccionados (tres na súa tempada inaugural) retransmitidos en CJNT City Montreal. Os demais partidos son retransmitidos a nivel nacional a través do mencionado acordo dos dereitos da NHL de Rogers (incluíndo partidos adicionais en Sportsnet, City, ou en CBC durante Hockey Night in Canada), dando así os dereitos a Rogers de todas as canles en inglés dos Canadiens.[137] Os partidos rexionais dos Canadiens en Sportsnet East e City son comentados por John Bartlett e Jason York.[138] Anteriormente TSN posuíu os dereitos rexionais de televisión en inglés para os partidos dos Canadiens dende 2010 ata 2014. Foron comentados por Dave Randorf en play-by-play; estes dereitos non foron renovados por Bell Media despois da tempada 2013–14.[130][139]
Pavillóns
[editar | editar a fonte]Dende 1996, os Montreal Canadiens xogan os seus partidos como local no Centre Bell (coñecido ata 2002 como Centre Molson), se ben xogou a maior parte da súa historia no Forum de Montréal (entre 1926 e 1996), e algunhas tempadas no Aréna Mont-Royal, no Westmount Arena, e no Aréna Jubilée. Dende a primeira tempada da franquía, o equipo de Montreal empregou os cinco pavillóns para os seus partidos como local nos seguintes períodos:
| Imaxe | Nome | Inicio | Fin | Capacidade[nota 1] |
|---|---|---|---|---|
 |
Aréna Jubilée | 1909 1917 |
1910 1919 |
3.200 |
 |
Westmount Arena | 1910 | 1918 | 4.300-10.000 |
 |
Aréna Mont-Royal | 1920 | 1926 | 6.000 |
 |
Forum de Montréal | 1924 | 1996 | 18.000 |
 |
Centre Bell | 1996 | en uso | 21.287 |
- Arena Jubilée
Construído orixinalmente en 1908 e con capacidade para 3.200 espectadores,[140] o Aréna Jubilée foi o primeiro pavillón empregado polos Canadiens nos seus partidos como local nos seus partidos da NHA. O primeiro partido oficial do equipo no pavillón disputouse o 5 de xaneiro de 1910, no que os locais derrotaron a Cobalt por 7 goles a 6 na prórroga.[9] Neste recinto xogou a súa primeira tempada e entre 1918 e 1919, logo do incendio do Montreal Arena o 2 de xaneiro de 1918.[21][22][141] Logo da súa primeira tempada, os Canadiens trasladáronse ao Westmount Arena, un pavillón de maior capacidade.
- Westmount Arena
O segundo pavillón no que xogaron como local os Canadiens foi o Westmount Arena. O pavillón foi inaugurado o 31 de decembro de 1898 e tiña unha capacidade máxima para 10.000 espectadores, 4.300 sentados.[142] Neste pavillón os Canadiens gañaron a súa primeira Stanley Cup en 1916.[143] En 1915 instalouse no pavillón a primeira planta de fabricación de xeo artificial de Montreal.[144]
O 2 de xaneiro de 1918 o lume destruíu o pavillón causando danos por valor de 150.000 dólares.[143] A destrución do pavillón provocou o regreso do equipo ao Arena Jubilée.
- Aréna Mont-Royal
Aberto parcialmente sen concluír o 10 de xaneiro de 1920, o Aréna Mont-Royal acolleu durante cinco anos os partidos como local dos Canadiens. O primeiro partido oficial xogouse o mesmo día da inauguración, enfrontando aos Canadiens e aos Toronto St. Patricks, rematando o partido cunha contundente vitoria dos locais por 14 goles a 7 con seis goles de Newsy Lalonde. Unha semana despois da súa inauguración, partes da balaustrada caeron antes dun partido fronte aos Ottawa Senators, facendo que a policía parase a venda de entradas en 6.500.[143][145]
- Forum de Montréal
Denominado por Sporting News "o edificio con máis historia da historia do hóckey",[146], o Forum de Montréal, foi inaugurado o 24 de xuño de 1924,[147] o Forum de Montréal converteuse no fogar dos Canadiens en 1926. Con todo, o equipo participou na inauguración do novo pavillón o 29 de novembro de 1924 cunha derrota dos Toronto St. Pats por 7 goles a 1. Os Canadiens compartiron o Forum cos seus veciños e rivais Montreal Maroons dende a súa chegada ata 1996, e nel conseguiron 22 das súas 24 Stanley Cups. O Forum pechou as súas portas o 11 de marzo de 1996 no medio dunha longa ovación dos afeccionados.[143]
Inaugurado cunha capacidade para 9.300 espectadores, o Forum sufriu varias ampliacións ao longo da súa historia:[147]
- 9.300, 12.500 con prazas de pé (1924-1949)
- 13.551, 15.551 con prazas de pé (1949-1968)
- 16.500, 19.000 con prazas de pé (1968-1978)
- 16.074, 18.076 con prazas de pé (1978-1991)
- 16.259, 17.959 con prazas de pé (1991-1996)
Na súa primeira tempada no Forum, os Canadiens tiveron unha media de 8.409 espectadores. Coas sucesivas ampliacións estes rexistros foron aumentando ata rexistrar na súa derradeira tempada no pavillón unha media de 18.233 espectadores.[148]
- Centre Bell
En marzo de 1996 os Canadiens trasladáronse ao Centre Bell (inicialmente chamado Molson Centre, e rebautizado co seu nome actual en febreirode 2002), un pavillón con capacidade para 21.273 espectadores, o que o converte no maior pavillón adicado ao hóckey sobre xeo en América do Norte.[149] O primeiro partido dos Canadiens na súa nova casa celebrouse o 16 de marzo de 1996, no que se derrotando aos New York Rangers por 4-2, mentres que o primeiro partido dos play-offs o 21 de abril dese mesmo ano.[143]
Os Canadiens conseguiron unha media de máis de 20.000 espectadores en cada unha das súas tempadas dende que se trasladaron ao Centre Bell, e dende xaneiro de 2004 os Canadiens teñen vendido todas as entradas para cada partido como local.[150] Na tempada 2009-10 o equipo rexistrou o maior número de espectadores da NHL cun total de 872.193, conseguindo unha media de 21.273.[151] O equipo rexistrou os seguintes datos de asistencia:[148]
| Ano | Asistencia media | ||
|---|---|---|---|
| 1997 | 21.001 | ||
| 1998 | 20.771 | ||
| 1999 | 20.740 | ||
| 2000 | 20.205 | ||
| 2001 | 20.105 | ||
| 2002 | 20.027 | ||
| 2003 | 20.672 | ||
| 2004 | 20.555 | ||
| 2005 | lockout | ||
| 2006 | 21.273 | ||
| 2007 | 21.273 | ||
| 2008 | 21.273 | ||
| 2009 | 21.273 | ||
| 2010 | 21.273 | ||
| 2011 | 21.273 | ||
| 2012 | 21.273 | ||
| 2013 | 21.273 | ||
| 2014 | 21.273 | ||
| 2015 | 21.287 | ||
| 2016 | 21.288 | ||
Equipos afiliados
[editar | editar a fonte]As franquías da NHL teñen un cadro limitado por convenio, polo que contan cun ou máis equipos «afiliados» que cada ano compiten en ligas menos importantes. Isto permítelles recrutar xogadores xoves na repesca anual permitíndolles continuar o seu desenvolvemento sen comezar demasiado cedo. Ademais, estes equipos afiliados (tamén chamados clubs escola ou farm teams en inglés) constitúen unha reserva de talentos para as franquías da NHL, que os atraen a mercé das lesións e/ou a pobre formación do equipo. A excepción dos equipos propietarios do seu propio club escola, as afiliacións finalizan cun acordo contractual e non se conxelan no tempo. Dende os seus inicios, os Canadiens tiveron as seguintes afiliacións principais:[152]
| Período | Equipo | Liga |
|---|---|---|
| 1926-1927 | New Haven Eagles | Can-Am |
| 1928-1933 | Providence Reds | Can-Am |
| 1935-1936 | Springfield Indians | Can-Am |
| 1936-1941 | New Haven Eagles | AHL |
| 1941-1943 | Washington Lions | AHL |
| 1945-1954 | Buffalo Bisons | AHL |
| 1948-1949 | Dallas Texans | USHL |
| 1949-1951 | Cincinnati Mohawks | AHL |
| 1950-1953 | Montreal Royals | LHSQ |
| 1953-1959 | Montreal Royals | LHQ |
| 1955-1956 | Shawinigan Falls Cataracts | LHQ |
| 1955-1956 | Winnipeg Warriors | WHL |
| 1956-1960 | Rochester Americans | AHL |
| 1958-1959 | Spokane Spokes | WHL |
| 1959-1963 | Hull-Ottawa Canadiens | EPHL |
| 1959-1961 | Montreal Royals | EPHL |
| 1959-1961 | Spokane Comets | WHL |
| 1960-1961 | Cleveland Barons | AHL |
| 1962-1967 | Quebec Aces | AHL |
| 1963-1964 | Cleveland Barons | AHL |
| 1963-1965 | Omaha Knights | CHL |
| 1965-1969 | Houston Apollos | CHL |
| 1967-1969 | Cleveland Barons | AHL |
| 1969-1971 | Montreal Voyageurs | AHL |
| 1969-1970 | Salt Lake Golden Eagles | WHL |
| 1971-1984 | Nova Scotia Voyageurs | AHL |
| 1974-1975 | Syracuse Eagles | AHL |
| 1984-1990 | Sherbrooke Canadiens | AHL |
| 1990-1999 | Fredericton Canadiens | AHL |
| 1990-1991 | Fort Wayne Komets | IHL |
| 1999-2002 | Quebec Citadelles | AHL |
| 2002-2014 | Hamilton Bulldogs | AHL |
Afiliacións secundarias
[editar | editar a fonte]Ademais destes equipos, as franquías da NHL posúen unha ou dúas afiliacións denominadas «secundarias» con equipos que compiten en ligas menores. Estes equipos son empregados xeralmente como depósito de xogadores para os equipos anteriores en caso de ausencias por lesión de xogadores ou partidos cun equipo da NHL. Ao longo da súa historia, os Canadiens tiveron as seguintes afiliacións secundarias:[152]
| Período | Equipo | Liga |
|---|---|---|
| 1956-1957 | Winnipeg Warriors | WHL |
| 1958-1959 | Regina Pats | SJHL |
| 1960-1961 | Peterborough Petes | OHL |
| 1960-1961 | Regina Pats | SJHL |
| 1967-1973 | Muskegon Mohawks | IHL |
| 1975-1977 | Beauce Jaros | NAHL |
| 1976-1977 | Kalamazoo Wings | IHL |
| 1980-1985 | Flint Generals | IHL |
| 1985-1987 | Saginaw Generals | IHL |
| 1992-1993 | Flint Bulldogs | UHL |
| 1992-1996 | Wheeling Thunderbirds | ECHL |
| 1996-1997 | Wheeling Nailers | ECHL |
| 1997-1999 | New Orleans Brass | ECHL |
| 2000-2001 | Tallahassee Tiger Sharks | ECHL |
| 2001-2002 | Mississippi Sea Wolves | ECHL |
| 2002-2003 | Columbus Cottonmouths | ECHL |
| 2004-2006 | Long Beach Ice Dogs | ECHL |
| 2006-2010 | Cincinnati Cyclones | ECHL |
| 2010-2013 | Wheeling Nailers | ECHL |
Personalidades
[editar | editar a fonte]Xogadores
[editar | editar a fonte]Cadro actual
[editar | editar a fonte]Esta sección presenta o cadro de xogadores dos Montreal Canadiens. Este efectivo pode variar ao longo da tempada en función das lesións e os reforzos procedentes dos equipos afiliados a Montreal: os St. John's Icecaps da American Hockey League e os Brampton Beast da ECHL.
Actualizado a 24 de xullo de 2015.[153]
Capitáns do equipo
[editar | editar a fonte]Dende a súa primeira tempada, o equipo dos Canadiens tivo 28 capitáns. O primeiro capitán da historia da franquía foi nomeado na tempada 1910 da National Hockey Association (NHA), a primeira tempada dos Canadiens, e foi o canadense Jack Laviolette. Dende 2015 o posto de capitán é ocupado por Max Pacioretty.[154] Excepto tres, todos os capitáns do equipo naceron no Canadá, sendo o estadounidense Chris Chelios o primeiro xogador non canadense en ser nomeado capitán do equipo de Montreal na tempada 1989-90, mais exercendo como co-capitán xunto co canadense Guy Carbonneau, que na seguinte tempada sería capitán en solitario. O segundo xogador non nado no Canadá en ser nomeado capitán foi o finlandés Saku Koivu, que foi o xogador que máis anos exerceu de capitán cun total de dez. Os diferentes xogadores que teñen sido capitáns do equipo ao longo da súa historia son:[155]
|
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Eleccións na primeira rolda do draft
[editar | editar a fonte]- Artigo principal: Lista de eleccións no Draft dos Montreal Canadiens.
Cada ano dende 1963, os xogadores das ligas menores teñen a posibilidade de asinar contratos coas franquías da NHL. Dende a creación do draft en 1963 ata 1969 os Canadiens contaron coa opción dos chamados "Cultural Picks", polos cales o equipo quebequés podía substituír a súa primeira elección por dous xogadores franco-canadenses antes de que calquera outro equipo realizara as súas eleccións, opción que o equipo empregou nunha ocasión en 1968, e ambas en 1969.[51] Ao longo da súa historia, os Canadiens escolleron cinco veces en primeira posición, seleccionando a Garry Monahan (1963), Michel Plasse (1968), Réjean Houle (1969), Guy Lafleur (1971) e Doug Wickenheiser (1980). A continuación móstranse as eleccións na primeira rolda do draft da NHL dos Montreal Canadiens:[156]
Líderes históricos
[editar | editar a fonte]Esta sección presenta as estatísticas dos xogadores dos Canadiens que superaron os 500 puntos nas súas carreiras. As estatísticas refírense só aos puntos conseguidos cos Montreal Canadiens e os mellores rexistros en cada campo son sinalados en letra grosa:[157]
Para os significados das abreviaturas véxase estatísticas do hóckey sobre xeo.
| Xogador | Pos | PX | G | A | Pts |
|---|---|---|---|---|---|
| Guy Lafleur | RW | 962 | 518 | 728 | 1.246 |
| Jean Béliveau | C | 1.125 | 507 | 712 | 1.219 |
| Henri Richard | C | 1.256 | 358 | 688 | 1.046 |
| Maurice Richard | RW | 978 | 544 | 421 | 965 |
| Larry Robinson | D | 1.202 | 197 | 686 | 883 |
| Yvan Cournoyer | RW | 968 | 428 | 435 | 863 |
| Jacques Lemaire | C | 853 | 366 | 469 | 835 |
| Steve Shutt | LW | 871 | 408 | 368 | 776 |
| Bernard Geoffrion | RW | 766 | 371 | 388 | 759 |
| Saku Koivu | C | 792 | 191 | 450 | 641 |
| Elmer Lach | C | 664 | 215 | 408 | 623 |
| Mats Näslund | LW | 617 | 243 | 369 | 612 |
| Dickie Moore | LW | 654 | 254 | 340 | 594 |
| Claude Provost | RW | 1.005 | 254 | 335 | 589 |
| Mario Tremblay | RW | 852 | 258 | 326 | 584 |
| Guy Lapointe | D | 777 | 166 | 406 | 572 |
| Peter Mahovlich | C | 581 | 223 | 346 | 569 |
| Guy Carbonneau | C | 912 | 221 | 326 | 547 |
| Toe Blake | LW | 569 | 235 | 292 | 527 |
| Bobby Rousseau | RW | 643 | 200 | 322 | 522 |
| Bob Gainey | LW | 1160 | 239 | 263 | 502 |
| Ralph Backstrom | C | 844 | 215 | 287 | 502 |
Números retirados
[editar | editar a fonte]
Os Canadiens retiraron quince números en honor a dezaoito xogadores,[158] o maior número entre todos os equipos da National Hockey League, e o terceiro maior do total das catro maiores ligas profesionais dos Estados Unidos e o Canadá. Todos os xogadores homenaxeados naceron no Canadá, e Howie Morenz foi o primeiro xogador honrado o 2 de novembro de 1937.[159]
| Nº | Xogador | Posición | Carreira | Data da retirada |
|---|---|---|---|---|
| 1 | Jacques Plante | G | 1953-63 | 7 de outubro de 1995 |
| 2 | Doug Harvey | D | 1947-61 | 26 de outubro de 1985 |
| 3 | Emile Bouchard | D | 1941-56 | 4 de decembro de 2009 |
| 4 | Jean Beliveau | C | 1952-71 | 9 de outubro de 1971 |
| 5 | Bernie Geoffrion | RW | 1950-64 | 11 de marzo de 2006 |
| Guy Lapointe | D | 1968-82 | 8 de novembro de 2014 | |
| 7 | Howie Morenz | C | 1923-37 | 2 de novembro de 1937 |
| 9 | Maurice Richard | RW | 1943-60 | 6 de outubro de 1960 |
| 10 | Guy Lafleur | RW | 1971-85 | 16 de febreiro de 1985 |
| 12 | Dickie Moore | LW | 1953-63 | 12 de novembro de 2005 |
| Yvan Cournoyer | RW | 1964-79 | 12 de novembro de 2005 | |
| 16 | Henri Richard | C | 1955-75 | 10 de decembro de 1975 |
| Elmer Lach | C | 1940-54 | 4 de decembro de 2009 | |
| 18 | Serge Savard | D | 1967-81 | 18 de novembro de 2006 |
| 19 | Larry Robinson | D | 1972-89 | 19 de novembro de 2007 |
| 23 | Bob Gainey | LW | 1974-89 | 23 de febreiro de 2008 |
| 29 | Ken Dryden | G | 1970-79 | 29 de xaneiro de 2007 |
| 33 | Patrick Roy | G | 1985-95 | 22 de novembro de 2008 |
Adestradores
[editar | editar a fonte]- Artigo principal: Lista de adestradores dos Montreal Canadiens.
O primeiro adestrador do equipo foi «Jack» Laviolette, quen dirixiu o equipo na súa primeira tempada na NHA. Na etapa dos Canadiens anterior ao seu ingreso na NHL estiveron ao cargo do banco cinco adestradores (contando po propio Laviolette). O último adestrador dos Canadiens na NHA foi Newsy Lalonde, que se converteu no primeiro adestrador do equipo na NHL. Os Canadiens chegaron por primeira vez aos play-offs da NHA na tempada 1913-14 baixo a dirección de Jimmy Garner, mais foi con Lalonde con quen o equipo conseguiu o primeiro título da súa historia dúas tempadas despois. A continuación os adestradores que dirixiron o equipo na NHA:[141]
| # | Nome | Etapa |
|---|---|---|
| 1 | « Jack » Laviolette | 1909-1910 |
| 2 | Adolphe Lecours | 1910-1911 |
| 3 | Napoléon Dorval | 1911-1913 |
| 4 | Jimmy Garner | 1913-1915 |
| 5 | Newsy Lalonde | 1915-1917[nota 4] |
Dende a chegada dos Canadiens á NHL o equipo tivo un total de 24 adestradores distintos. Algúns destes adestradores dirixiron o equipo en máis dunha etapa, como Newse Lalonde, Léo Dandurand, Cecil Hart e Calude Ruel. Polo banco do equipo pasaron algúns adestradores que se fixeron cargo do equipo durante un breve período como adestradores interinos entre o cesamento dun adestrador e o nomeamento doutro. O adestrador que máis partidos dirixiu na historia da franquía foi Toe Blake (914), conseguindo tamén o maior número de vitorias (500), o maior número de puntos na liga regular (1.159), e é o adestrador con máis partidos dirixidos e gañados nos play-offs (119 adestrados e 82 gañados). Toe Blake foi o adestrador co cal a franquía conquistou máis Stanley Cups, cun total de oito nas tempadas 1955–56, 1956–57, 1957–58, 1958–59, 1959–60, 1964–65, 1965–66, 1967–68. A continuación os rexistros dos distintos adestradores que dirixiron aos Canadiens na NHL:
| # | Nome | Etapa | Liga regular | Play-offs | Logros | Referencia | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| PA | V | D | E/OT | PTS | % V | PA | V | D | E | % V | |||||
| 1 | Newsy Lalonde[nota 5] | 1917-22 | 95 | 51 | 44 | — | 102 | .537 | 7 | 5 | 2 | 0 | .714 | 1 O'Brien Trophy (1918–19)[160] | [161] |
| 2 | Léo Dandurand | 1922–26 | 131 | 64 | 63 | 6 | 134 | .511 | 6 | 5 | 1 | 0 | .833 | 1 Stanley Cup (1923–24)[162] 2 Prince of Wales Trophy (1923–24, 1924–25)[163] |
[164] |
| 3 | Cecil Hart | 1926-32 | 268 | 148 | 72 | 48 | 344 | .642 | 29 | 13 | 12 | 4 | .517 | 2 Stanley Cups (1929–30, 1930–31)[162] | [165] |
| — | Newsy Lalonde | 1932-34 | 112 | 45 | 53 | 14 | 104 | .464 | 4 | 0 | 2 | 2 | .000 | [161] | |
| — | Léo Dandurand | 1934–35 | 32 | 14 | 15 | 3 | 31 | .484 | 2 | 0 | 2 | 0 | .000 | [164] | |
| 4 | Sylvio Mantha[nota 5] | 1935–36 | 48 | 11 | 26 | 11 | 33 | .344 | — | — | — | — | — | [166] | |
| — | Cecil Hart | 1936-39 | 126 | 48 | 53 | 25 | 121 | .480 | 8 | 3 | 5 | — | .375 | [165] | |
| 5 | Jules Dugal | 1939 | 18 | 9 | 6 | 3 | 21 | .583 | 3 | 1 | 2 | — | .333 | [167] | |
| 6 | Babe Siebert[nota 5][nota 6] | 1939–40 | — | — | — | — | — | — | — | — | — | — | — | [168] | |
| 7 | Alfred Lépine | 1939–40 | 48 | 10 | 33 | 5 | 25 | .260 | — | — | — | — | — | [169] | |
| 8 | Dick Irvin[nota 5] | 1940-55 | 896 | 431 | 313 | 152 | 1014 | .566 | 115 | 62 | 53 | — | .539 | 3 Stanley Cups (1943–44, 1945–46, 1952–53)[162] | [170] |
| 9 | Toe Blake[nota 5] | 1955-68 | 914 | 500 | 255 | 159 | 1159 | .634 | 119 | 82 | 37 | — | .689 | 8 Stanley Cup championships (1955–56, 1956–57, 1957–58, 1958–59, 1959–60, 1964–65, 1965–66, 1967–68)[162] | [171] |
| 10 | Claude Ruel | 1968-70 | 175 | 95 | 49 | 31 | 221 | .631 | 14 | 12 | 2 | — | .857 | 1 Stanley Cup (1968–69)[162] | [172] |
| 11 | Al MacNeil | 1970–71 | 55 | 31 | 15 | 9 | 71 | .645 | 20 | 12 | 8 | — | .600 | 1 Stanley Cup (1970–71)[162] | [173] |
| 12 | Scotty Bowman | 1971-79 | 634 | 419 | 110 | 105 | 943 | .744 | 98 | 70 | 28 | — | .714 | 5 Stanley Cups (1972–73, 1975–76, 1976–77, 1977–78, 1978–79)[162] Gañador do Jack Adams Award 1976–77[174] |
[175] |
| 13 | Bernie Geoffrion[nota 5] | 1979 | 30 | 15 | 9 | 6 | 36 | .600 | — | — | — | — | — | [176] | |
| — | Claude Ruel | 1979-81 | 130 | 77 | 33 | 20 | 174 | .669 | 13 | 6 | 7 | — | .462 | [172] | |
| 14 | Bob Berry | 1981-84 | 223 | 116 | 71 | 36 | 268 | .601 | 8 | 2 | 6 | — | .250 | [177] | |
| 15 | Jacques Lemaire[nota 5] | 1984-85 | 97 | 48 | 37 | 12 | 108 | .557 | 27 | 15 | 12 | — | .556 | [178] | |
| 16 | Jean Perron | 1985-88 | 240 | 126 | 84 | 30 | 282 | .588 | 48 | 30 | 18 | — | .625 | 1 Stanley Cup (1985–86)[162] | [179] |
| 17 | Pat Burns | 1988-92 | 320 | 174 | 104 | 42 | 390 | .609 | 56 | 30 | 26 | — | .536 | Gañador do Jack Adams Award en 1988–89[174] | [180] |
| 18 | Jacques Demers | 1992-95 | 220 | 107 | 86 | 27 | 241 | .548 | 27 | 19 | 8 | — | .704 | 1 Stanley Cup (1992–93)[162] | [181] |
| int | Jacques Laperrière[nota 5] | 1995 | 1 | 0 | 1 | 0 | 0 | .000 | — | — | — | — | — | [182] | |
| 19 | Mario Tremblay | 1995-97 | 159 | 71 | 63 | 25 | 167 | .525 | 11 | 3 | 8 | — | .273 | [183] | |
| 20 | Alain Vigneault | 1997-00 | 266 | 109 | 118 | 39 | 257 | .483 | 10 | 4 | 6 | — | .400 | [184] | |
| 21 | Michel Therrien | 2000-03 | 190 | 77 | 77 | 36 | 190 | .500 | 12 | 6 | 6 | — | .500 | [185] | |
| 22 | Claude Julien | 2003-06 | 159 | 72 | 62 | 25 | 169 | .531 | 11 | 4 | 7 | — | .364 | [186] | |
| int | Bob Gainey[nota 5] | 2006 | 41 | 23 | 15 | 3 | 49 | .598 | 6 | 2 | 4 | — | .333 | [187] | |
| 23 | Guy Carbonneau | 2006-09 | 230 | 124 | 83 | 23 | 271 | .589 | 12 | 5 | 7 | — | .417 | [188] | |
| int | Bob Gainey[nota 5] | 2009 | 16 | 6 | 6 | 4 | 16 | .500 | 4 | 0 | 4 | — | .000 | [187] | |
| 24 | Jacques Martin | 2009-11 | 196 | 96 | 75 | 25 | 217 | .554 | 26 | 12 | 14 | — | .462 | [189] | |
| int | Randy Cunneyworth | 2011-12 | 50 | 18 | 23 | 9 | 45 | .450 | — | — | — | — | — | [190] | |
| — | Michel Therrien | 2012–presente | 212 | 125 | 64 | 23 | 273 | .644 | 22 | 11 | 11 | — | .500 | [185] | |
Presidentes
[editar | editar a fonte]Dende a fundación da franquía en 1909, 14 persoas sucedéronse no posto de presidente do Canadiens. O primeiro presidente foi John Ambrose O'Brien, fundador da National Hockey Association e da propia franquía. O 30 de xuño de 2011, Pierre Boivin anunciou que deixaría o posto de presidente, sendo sucedido polo daquela copropietario maioritario do club Geoff Molson.[191] Os presidentes dos Canadiens ao longo da súa historia foron os seguintes:[192]
| Director xeral | Inicio | Fin |
|---|---|---|
| John Ambrose O'Brien | 1909 | 1910 |
| Hector Bisaillon | 1910 | 1913 |
| Urgèle Boucher | 1913 | 1916 |
| George Kendall | 1916 | 1921 |
| Athanase David | 1921 | 1935 |
| Ernest Savard | 1935 | 1938 |
| Donat Raymond | 1938 | 1957 |
| Hartland de Montarville Molson | 1957 | 1964 |
| David Molson | 1964 | 1972 |
| Jacques Courtois | 1972 | 1978 |
| Morgan McCammon | 1978 | 1982 |
| Ronald Corey | 1982 | 1999 |
| Pierre Boivin | 1999 | 2011 |
| Geoff Molson | 2011 | No cargo |
Directores xerais
[editar | editar a fonte]Dende a súa creación, os Canadiens tiveron 17 directores xerais. O primeiro director xeral foi Jack Laviolette, que foi ademais xogador do equipo entre 1909 (cos Canadiens na NHA) e 1918 (co equipo de Montreal xa na NHL),[193] compartindo o cargo con Joseph Cattarinich. Os directores xerais da franquía foron:[194]
| Director xeral | Inicio | Fin |
|---|---|---|
| Jean-Baptiste « Jack » Laviolette | 1909 | 1910 |
| Joseph Cattarinich | 1909 | 1910 |
| George Kennedy | 1910 | 1921 |
| Joseph Viateur « Léo » Dandurand | 1921 | 1935 |
| Ernest Savard | 1935 | 1936 |
| Cecil Hart | 1936 | 1939 |
| Jules Dugal | 1939 | 1940 |
| Thomas Patrick « Tommy » Gorman | 1940 | 1946 |
| Frank J. Selke | 1946 | 1964 |
| Sam Pollock | 1964 | 1978 |
| Irving Grundman | 1978 | 1983 |
| Serge Savard | 1983 | 1995 |
| Réjean Houle | 1995 | 2000 |
| André Savard | 2000 | 2003 |
| Bob Gainey | 2003 | 2010 |
| Pierre Gauthier | 2010 | 2012 |
| Marc Bergevin | 2012 | No cargo |
Membros do Hall of Fame
[editar | editar a fonte]63 persoas relacionadas cos Canadiens foron introducidas no Hockey Hall of Fame. 36 destes xogadores son de tres dinastías destacadas separadas: 12 entre 1955 e 1960, 11 entre 1964 e 1969, e 13 entre 1975 e 1979. Howie Morenz e Georges Vezina foron os primeiros xogadores dos Canadiens en recibir o honor en 1945, mentres que Chris Chelios foi o máis recentemente introducido, en 2013.[195]
Xogadores
[editar | editar a fonte]51 xogadores dos Canadiens forman parte do Hall of Fame:
| Xogador | Nacionalidade | Posición | Ano de entrada |
|---|---|---|---|
| Howie Morenz | |
C | 1945 |
| Georges Vézina | |
G | 1945 |
| Aurele Joliat | |
LW | 1947 |
| Newsy Lalonde | |
C | 1950 |
| Joe Malone | |
C | 1950 |
| Sprague Cleghorn | |
D | 1958 |
| Herb Gardiner | |
D | 1958 |
| Sylvio Mantha | |
D | 1960 |
| Maurice "Rocket" Richard | |
RW | 1961 |
| Joe Hall | |
D | 1961 |
| George Hainsworth | |
G | 1961 |
| Harry Cameron | |
D | 1962 |
| Jack Laviolette | |
D | 1962 |
| Jimmy Gardner | |
LW | 1962 |
| Didier Pitre | |
RW | 1962 |
| Albert "Babe" Siebert | |
D | 1964 |
| Bill Durnan | |
G | 1964 |
| Marty Barry | |
C | 1965 |
| Ken Reardon | |
D | 1966 |
| Hector "Toe" Blake | |
LW | 1966 |
| Emile Bouchard | |
D | 1966 |
| Elmer Lach | |
C | 1966 |
| Tom Johnson | |
D | 1970 |
| Jean Beliveau | |
C | 1972 |
| Bernard "Boom Boom" Geoffrion | |
RW | 1972 |
| Doug Harvey | |
D | 1973 |
| Dickie Moore | |
LW | 1974 |
| Gord Drillon | |
RW | 1975 |
| Jacques Plante | |
G | 1978 |
| Henri "Pocket Rocket" Richard | |
C | 1979 |
| Lorne "Gump" Worsley | |
G | 1980 |
| Frank Mahovlich | |
LW | 1981 |
| Yvan Cournoyer | |
RW | 1982 |
| Ken Dryden | |
G | 1983 |
| Jacques Lemaire | |
C | 1984 |
| Bert Olmstead | |
LW | 1985 |
| Serge Savard | |
D | 1986 |
| Jacques Laperriere | |
D | 1987 |
| Guy Lafleur | |
RW | 1988 |
| Tony Esposito | |
G | 1988 |
| Bud O'Connor | |
C | 1988 |
| Bob Gainey | |
LW | 1992 |
| Guy Lapointe | |
D | 1993 |
| Steve Shutt | |
LW | 1993 |
| Larry Robinson | |
D | 1995 |
| Denis Savard | |
C | 2000 |
| Rod Langway |  |
D | 2002 |
| Patrick Roy | |
G | 2006 |
| Dick Duff | |
LW | 2006 |
| Doug Gilmour | |
C | 2011 |
| Chris Chelios | |
D | 2013 |
Outras personalidades no Hall of Fame
[editar | editar a fonte]As seguintes personalidades son membros do Hockey Hall of Fame na categoría de Builders, que inclúen presidentes, propietarios de franquías, adestradores ou membros dos medios de comunicación. O primeiro introducido foi o vicepresidente William Northy en 1945. O máis recentemente introducido foi o adestrador Pat Burns en 2014.[196]
| Nome | Nacionalidade | Cargo | Ano de entrada |
|---|---|---|---|
| William Northey | |
Vicepresidente | 1945 |
| Hon. Donat Raymond | |
Propietario | 1958 |
| Dick Irvin | |
Adestrador | 1958 |
| Frank J. Selke | |
Director xeral | 1960 |
| J. Ambrose O'Brien | |
Propietario | 1962 |
| Leo Dandurand | |
Propietario | 1963 |
| Tommy Gorman | |
Director xeral | 1963 |
| Hon. H de M Molson | |
Propietario | 1973 |
| Joe Cattarinich | |
Propietario | 1977 |
| Sam Pollock | |
Director xeral | 1978 |
| Scotty Bowman | |
Adestrador | 1991 |
| Pat Burns | |
Adestrador | 2014 |
Trofeos da NHL e internos
[editar | editar a fonte]Trofeos colectivos
[editar | editar a fonte]- Stanley Cup
O trofeo final para un equipo na NHL, a Stanley Cup é entregada ao campión das series eliminatorias dende a tempada 1926-27.[197][nota 7].
Os Canadiens ostentan actualmente o récord da NHL en número de campionatos conseguidos cun total de 24 Stanley Cups.[198] A seguinte táboa amosa os anos nos que os Canadiens conseguiron o trofeo, o resultado da serie final, o adversario na final, e os nomes do adestrador e do capitán do equipo esa tempada.
| Ano | Resultado | Adversario | Adestrador dos Canadiens | Capitán dos Canadiens | Referencias |
|---|---|---|---|---|---|
| 1915-1916 | 3-2 | Portland Rosebuds | Édouard « Newsy » Lalonde | Howard McNamara | [1] Arquivado 03 de decembro de 2011 en Wayback Machine. |
| 1923-1924 | 2-0 | Vancouver Maroons | Léo Dandurand | Sprague Cleghorn | [2] Arquivado 09 de novembro de 2011 en Wayback Machine. |
| 1929-1930 | 2-0 | Boston Bruins | Cecil Hart | Sylvio Mantha | [3] Arquivado 09 de novembro de 2011 en Wayback Machine. |
| 1930-1931 | 3-2 | Chicago Black Hawks | Cecil Hart | Sylvio Mantha | [4] Arquivado 09 de novembro de 2011 en Wayback Machine. |
| 1943-1944 | 4-0 | Chicago Blackhawks | Dick Irvin | Hector « Toe » Blake | [5] Arquivado 11 de outubro de 2011 en Wayback Machine. |
| 1945-1946 | 4-1 | Boston Bruins | Dick Irvin | Hector « Toe » Blake | [6] Arquivado 01 de setembro de 2010 en Wayback Machine. |
| 1952-1953 | 4-1 | Boston Bruins | Dick Irvin | Émile « Butch » Bouchard | [7] Arquivado 11 de outubro de 2011 en Wayback Machine. |
| 1955-1956 | 4-1 | Detroit Red Wings | Hector « Toe » Blake | Émile « Butch » Bouchard | [8] Arquivado 01 de setembro de 2010 en Wayback Machine. |
| 1956-1957 | 4-1 | Boston Bruins | Hector « Toe » Blake | Maurice « Rocket » Richard | [9] Arquivado 05 de setembro de 2010 en Wayback Machine. |
| 1957-1958 | 4-2 | Boston Bruins | Hector « Toe » Blake | Maurice « Rocket » Richard | [10] Arquivado 01 de setembro de 2010 en Wayback Machine. |
| 1958-1959 | 4-1 | Toronto Maple Leafs | Hector « Toe » Blake | Maurice « Rocket » Richard | [11] Arquivado 11 de outubro de 2011 en Wayback Machine. |
| 1959-1960 | 4-0 | Toronto Maple Leafs | Hector « Toe » Blake | Maurice « Rocket » Richard | [12] |
| 1964-1965 | 4-3 | Chicago Blackhawks | Hector « Toe » Blake | Jean Béliveau | [13] Arquivado 17 de maio de 2010 en Wayback Machine. |
| 1965-1966 | 4-2 | Detroit Red Wings | Hector « Toe » Blake | Jean Béliveau | [14] Arquivado 31 de agosto de 2015 en Wayback Machine. |
| 1967-1968 | 4-0 | St. Louis Blues | Hector « Toe » Blake | Jean Béliveau | [15] Arquivado 05 de abril de 2011 en Wayback Machine. |
| 1968-1969 | 4-0 | St. Louis Blues | Claude Ruel | Jean Béliveau | [16] Arquivado 03 de abril de 2011 en Wayback Machine. |
| 1970-1971 | 4-3 | Chicago Blackhawks | Claude Ruel et Al MacNeil | Jean Béliveau | [17] Arquivado 04 de marzo de 2012 en Wayback Machine. |
| 1972-1973 | 4-2 | Chicago Blackhawks | Scotty Bowman | Henri Richard | [18] Arquivado 21 de novembro de 2011 en Wayback Machine. |
| 1975-1976 | 4-0 | Philadelphia Flyers | Scotty Bowman | Yvan Cournoyer | [19] Arquivado 21 de novembro de 2011 en Wayback Machine. |
| 1976-1977 | 4-0 | Boston Bruins | Scotty Bowman | Yvan Cournoyer | [20] Arquivado 23 de abril de 2011 en Wayback Machine. |
| 1977-1978 | 4-2 | Boston Bruins | Scotty Bowman | Yvan Cournoyer | [21] Arquivado 31 de decembro de 2010 en Wayback Machine. |
| 1978-1979 | 4-1 | New York Rangers | Scotty Bowman | Yvan Cournoyer | [22] Arquivado 31 de outubro de 2011 en Wayback Machine. |
| 1985-1986 | 4-1 | Calgary Flames | Jean Perron | Bob Gainey | [23] Arquivado 28 de outubro de 2011 en Wayback Machine. |
| 1992-1993 | 4-1 | Los Angeles Kings | Jacques Demers | Guy Carbonneau | [24] Arquivado 28 de outubro de 2011 en Wayback Machine. |
- Presidents' Trophy
O Presidents' Trophy é entregado ao equipo que máis puntos sumou na clasificación xeral da NHL durante a liga regular. O trofeo é outorgado dende a tempada 1985-86. Dende que se creou o trofeo, os Canadiens non o gañaron en ningunha ocasión, mais se tivese existido dende a creación da NHL, os Canadiens terían un total de 22 títulos.[199]
| 1917-1918 | 1931-1932 | 1945-1946 | 1957-1958 | 1960-1961 | 1965-1966 | 1972-1973 | 1977-1978 |
| 1927-1928 | 1943-1944 | 1946-1947 | 1958-1959 | 1961-1962 | 1967-1968 | 1975-1976 | - |
| 1928-1929 | 1944-1945 | 1955-1956 | 1959-1960 | 1963-1964 | 1968-1969 | 1976-1977 | - |
- O'Brien Trophy
O O'Brien Trophy foi un trofeo retirado de hóckey sobre xeo que era entregado na National Hockey Association (NHA) e na National Hockey League (NHL) dende 1910 ata 1950. A Copa ten sido entregada baixo catro definicións. Os Canadiens son o equipo que máis veces conquistou o trofeo cun total de 11 veces, dúas delas (1915-1916 e 1916-1917) recibiuno comocampión da NHA, xa na NHL o equipo de Montreal conquistou 9 veces o galardón baixo as seguintes denominacións:[200]
- Campión dos play-offs da NHL: 1918-1919, 1923-1924 e 1924-1925
- Campión da Canadian Division: 1927-1928, 1928-1929, 1930-1931, 1931-1932 e 1936-1937
- Finalista dos play-offs da NHL: 1946-1947
- Prince of Wales Trophy
Dende a tempada 1993-1994, entrégase o Prince of Wales Trophy ao equipo gañador da final da Conferencia Leste durante os play-offs. O Prince of Wales Trophy é o trofeo que máis veces mudou o seu significado ao longo da historia da NHL. Os Canadiens son o equipo que ten gañado máis veces o trofeo cun total de 25, moi por riba dos Boston Bruins, que contan con 15 trofeos.[201][202]
- Antes da doazón do trofeo: 1923-1924 e 1924-1925
- Campións da liga regular: 1943-1944, 1944-1945, 1945-1946, 1946-1947, 1955-1956, 1957-1958, 1958-1959, 1959-1960, 1960-1961, 1961-1962, 1963-1964 e 1965-1966
- Campión da East Division na liga regular: 1967-1968, 1968-1969 e 1972-1973
- Campión da Conferencia Prince of Wales na liga regular: 1975-1976, 1976-1977, 1977-1978, 1978-1979 e 1980-1981
- Campión da Conferencia Prince of Wales nos play-offs: 1985-1986, 1988-1989 e 1992-1993
Trofeos individuais
[editar | editar a fonte]- Trofeo Art Ross
O trofeo Art Ross é outorgado ao xogador que máis puntos conseguiu na liga regular. Foi entregado por primeira vez na tempada 1947-48, e cinco xogadores dos Canadiens teñen recibido este trofeo:[203][204][nota 8]
- Art Ross Trophy
- 1948 – Elmer Lach (61 puntos)
- 1955 – Bernard Geoffrion (75 puntos)
- 1956 – Jean Béliveau (88 puntos)
- 1958 – Dickie Moore (84 puntos)
- 1959 – Dickie Moore (96 puntos)
- 1961 – Bernard Geoffrion (95 puntos)
- 1976 – Guy Lafleur (125 puntos)
- 1977 – Guy Lafleur (136 puntos)
- 1978 – Guy Lafleur (132 puntos)
- Mellor puntuador da tempada
- 1918 – Joe Malone (44 puntos)
- 1919 – Newsy Lalonde (32 puntos)
- 1921 – Newsy Lalonde (41 puntos)
- 1928 – Howie Morenz (51 puntos)
- 1931 – Howie Morenz (51 puntos)
- 1939 – Toe Blake (47 puntos)
- 1945 – Elmer Lach (80 puntos)
- Trofeo Bill Masterton
O trofeo Bill Masterton é un premio outorgado ao xogador que mellor exemplifica os valores de perseveranza e espírito de equipo. O trofeo é decidido por votación dos membros da asociación de xornalistas de hóckey profesional. Cinco xogadores dos Canadiens conseguiron este galardón:[205]
- 1968 – Claude Provost
- 1974 – Henri Richard
- 1979 – Serge Savard
- 2002 – Saku Koivu
- 2012 – Max Pacioretty
- Trofeo Calder
O trofeo Calder premia o mellor rookie da tempada.[nota 9] Para ser elixible, un xogador non debe ter xogado máis de 25 partidos na tempada regular anterior á cal foi elixido e non máis de seis partidos durante as dúas tempadas anteriores en calquera liga profesional. O xogador non pode ter máis de 26 anos. Ao longo da súa historia seis xogadores dos Canadiens teñen conseguido este galardón:[206]
- 1941 – Johnny Quilty
- 1952 – Bernard Geoffrion
- 1959 – Ralph Backstrom
- 1962 – Bobby Rousseau
- 1964 – Jacques Laperrière
- 1972 – Ken Dryden
- Trofeo Conn Smythe
O trofeo Conn Smythe é outorgado dende 1964 ao mellor xogador dos play-offs (MVP). Ao longo da súa historia oito xogadores dos Canadiens conseguiron este galardón:[207]
- Jean Béliveau: 1965
- Serge Savard: 1969
- Ken Dryden: 1971
- Yvan Cournoyer: 1973
- Guy Lafleur: 1977
- Larry Robinson: 1978
- Bob Gainey: 1979
- Patrick Roy: 1986 e 1993
- Trofeo Frank J. Selke
O trofeo Frank J. Selke é outorgado pola NHL ao mellor atacante que demostrara máis competencias defensivas dende a tempada 1977-1978. Os xogadores dos Canadiens son os que máis títulos conseguiron na historia do trofeo, cun total de sete veces, mais tan só dous xogadores galardoados:[208]
- Trofeo Hart
Creado en 1923, o trofeo Hart é entregado anualmente ao xogador considerado polos membros da asociación de xornalistas de hóckey profesional como o máis valioso para o seu equipo. En total, os xogadores dos Canadiens teñen gañado este trofeo en 17 ocasións:[209]
- Herb Gardiner: 1927
- Howie Morenz: 1928, 1931 e 1932
- Aurèle Joliat: 1934
- Babe Siebert: 1937
- Toe Blake: 1939
- Elmer Lach: 1945
- Maurice Richard: 1947
- Jean Béliveau: 1956 e 1964
- Bernard Geoffrion: 1961
- Jacques Plante: 1962
- Guy Lafleur: 1977 e 1978
- José Théodore: 2002
- Carey Price: 2015
- Trofeo Jack Adams
Outorgado dende a tempada 1973-74, o trofeo Jack Adams premia anualmente o adestrador que máis contribuíu ao éxito do seu equipo. O gañador é elixido por votación dos membros da NHL Broadcasters' Association. Dous adestradores dos Canadiens conseguiron o galardón:[210]
- Trofeo James Norris
Cada ano dende 1954, os membros da Professional Hockey Writers' Association votan o mellor defensor da liga. Os defensores dos Canadiens que teñen conseguido o título son:[211]
- Doug Harvey: 1955, 1956, 1957, 1958, 1960 e 1961
- Tom Johnson: 1959
- Jacques Laperrière: 1966
- Larry Robinson: 1977 e 1980
- Chris Chelios: 1989
- P.K. Subban: 2013
- Trofeo King Clancy
O trofeo King Clancy premia cada ano o xogador que demostrou o mellor exemplo de liderado dentro e fóra da pista e teña contribuído á sociedade. Tan só un xogador do equipo, o finlandés Saku Koivu, gañou o trofeo:[212]
- Trofeo Lady Byng
O trofeo Lady Byng é outorgado ao xogador que se considera que ten o mellor espírito deportivo, mantendo un rendemento excepcional no xeo; a Professional Hockey Writers' Association outorga os votos para atribuír o trofeo tendo en conta tanto o rendemento no xeo como o número de minutos de penalización acumulados. Os seguintes xogadores teñen conseguido o galardón cando xogaban na franquía de Montreal:[213]
- Toe Blake: 1946
- Mats Näslund: 1988
- Trofeo Ted Lindsay
Entregado por primeira vez en 1971 baixo o nome de trofeo Lester B. Pearson, o trofeo Ted Lindsay é outorgado cada ano ao mellor xogador da NHL por votación dos membros da National Hockey League Players' Association:[214]
- Trofeo Maurice Richard
O trofeo Maurice Richard premia o xogador que marcou máis goles durante a liga regular. O trofeo leva o nome da antiga estrela do equipo, mais nunca foi gañado por un xogador dos Canadiens dende que se entregou por primeira vez na tempada 1998-99.[215]
- Trofeo Roger Crozier
O Trofeo Roger Crozier foi entregado cada ano ao porteiro que conseguiu a mellor porcentaxe de efectividade na liga regular. Inicialmente foi coñecico polo nome de Prix Trico:[216]
- Prix Trico
- Trophée Roger Crozier
- José Théodore: 2002
- Cristobal Huet: 2006
- Trofeo Vézina
O trofeo Vézina é un trofeo concedido aos porteiros da NHL. De 1927 a 1982, o trofeo premiaba o mellor porteiro da liga regular. Dende 1982 o gañador é elixido polos directores xerais das franquías da NHL. O trofeo leva o nome do ex-porteiro dos Canadiens Georges Vézina, que xogou no equipo de Montreal entre 1910 e 1926. Os seguintes xogadores da franquía gañaron o título:[217]
- George Hainsworth: 1927, 1928 e 1929
- Bill Durnan: 1944, 1945, 1946, 1947, 1949 e 1950
- Jacques Plante: 1956, 1957, 1958, 1959, 1960 e 1962
- Charlie Hodge: 1964
- Gump Worsley e Charlie Hodge: 1966
- Rogatien Vachon e Gump Worsley: 1968
- Ken Dryden: 1973 e 1976
- Ken Dryden e Michel Larocque: 1977, 1978 e 1979
- 1981 – Denis Herron, Michel Larocque et Richard Sevigny
- Patrick Roy: 1989, 1990 e 1992
- José Théodore: 2002
- Carey Price: 2015
- Trofeo William M. Jennings
O trofeo Willian M. Jennings premia o porteiro que conseguiu a mellor media de goles en contra por partido durante a tempada. É entregado dende 1982, mais antes desta data, os porteiros que conseguían a mellor media de goles en contra recibían o trofeo Vézina.[218]
- 1982 – Rick Wamsley e Denis Herron
- 1987 – Patrick Roy e Brian Hayward
- 1988 – Patrick Roy e Brian Hayward
- 1989 – Patrick Roy e Brian Hayward
- 1992 – Patrick Roy
- 2015 – Carey Price xunto con Corey Crawford dos Chicago Blackhawks[219]
Trofeos internos
[editar | editar a fonte]Como outros moitos equipos da NHL, os Montreal Canadiens outorgan cada ano a finais da liga regular trofeos aos xogadores máis destacados do equipo.
- Trofeo Memorial Joseph Cattarinich
O Trofeo Memorial Joseph Cattarinich foi entregado por primeira vez ao mellor atleta franco-canadense do ano en 1941, sendo galardoado Gérard Côté.[220] A principios dos anos 1960 o trofeo foi recuperado e restaurado polos Canadiens para premiar ao final de cada tempada ao xogador máis valioso do equipo. A primeira vez que a franquía entregou este premio foi en 1964, recoñecendo a tempada realizada por Jean Béliveau, e foi entregado durante doce tempadas. Na curta historia do trofeo tan só dous xogadores o gañaron en máis dunha ocasión, estes foron Guy Lafleur (3) Henri Richard (2). A continuación todos os xogadores que recibiron o galardón:[221]
- 1963-64: Jean Béliveau
- 1964-65: Claude Provost
- 1965-66: Lorne Gump Worsley
- 1966-67: Yvan Cournoyer
- 1967-68: Hector Blake
- 1968-69: Henri Richard
- 1969-70: John Ferguson
- 1970-71: Guy Lafleur
- 1971-72: Ken Dryden
- 1972-73: Henri Richard
- 1973-74: Guy Lafleur
- 1974-75: Guy Lafleur
- Copa Molson
A Copa Molson é entregada anualmente dende a tempada 1972-73 ao xogador que consegue máis puntos durante as seleccións three stars da liga regular. Os xogadores que máis veces foron recoñecidos con este galardón son Guy Lafleur cun total de 7 , Carey Price con 6, e Patrick Roy e José Théodore con catro.[222] Este galardón non é exclusivo dos Canadiens, senón que é entregado por outros equipos da NHL coma os Vancouver Canucks,[223] os Ottawa Senators,[224] ou os Calgary Flames.[225] A continuación os xogadores que teñen gañado a Copa Molson algunha vez:[222]
- Carey Price: 2008-09, 2010-11, 2011-12, 2012-13, 2013-14, 2014-15
- Jaroslav Halak: 2009-10
- Alex Kovalev: 2007-08
- Christobal Huet: 2006-07
- Saku Koivu: 2005-06
- José Théodore: 2000-01, 2001-02, 2002-03, 2003-04
- Jeff Hackett: 1998-99, 1999-00
- Mark Recchi: 1996-97, 1997-98
- Pierre Turgeon; 1995-96
- Patrick Roy: 1988-89, 1991-92, 1993-94, 1994-95
- Kirk Muller: 1992-93
- Russ Courtnall: 1990-91
- Stephane Richer: 1987-88, 1989-90
- Mats Naslund: 1985-86, 1986-87
- Steve Penney: 1984-85
- Guy Carbonneau: 1983-84
- Mario Tremblay: 1982-83
- Guy Lafleur: 1974-75, 1975-76, 1976-77, 1977-78, 1978-79, 1979-80, 1981-82
- Larry Robinson: 1980-81
- Wayne Thomas: 1973-74
- Ken Dryden: 1972-73
- Trofeo Jacques Beauchamp
O Trofeo Jacques Beauchamp é entregado por decisión da prensa dende a tempada 1981-82 ao xogador que tivo un papel predominante no equipo durante a liga regular sen obter ningún premio particular. Os xogadores que máis veces foron recoñecidos con este galardón son Craig Ludwig e Mike McPhee con tres, mentres que Benoît Brunet, Mark Streit, Josh Gorges contan con dous cada un. A continuación os xogadores que teñen gañado o Trofeo Jacques Beauchamp algunha vez:[222]
- Dale Weise: 2014-15
- Brian Gionta: 2013-14
- Brandon Prust: 2012-13
- Roman Hamrlik: 2010-11
- Josh Georges: 2009-10, 2011-12
- Maxime Lapierre: 2008-09
- Mark Streit: 2006-07, 2007-08
- Steve Begin: 2005-06
- Francis Bouillon: 2003-04
- Jan Bulis: 2002-03
- Joe Juneau: 2001-2002
- Oleg Petrov: 2000-01
- Eric Weinrich: 1999-00
- Patrice Brisebois: 1997-98[nota 10]
- Marc Bureau: 1997-98[nota 10]
- Stephane Quintal: 1996-97
- Peter Popovich: 1995-96
- Benoît Brunet: 1994-95, 1998-99
- Lyle Odelein: 1993-94
- Mike Keane: 1992-93
- Brent Gilchrist: 1991-92
- Petr Svoboda: 1988-89
- Mike McPhee: 1987-88, 1989-90, 1990-91
- Rick Green: 1986-87
- Jean Hamel: 1983-84
- Craig Ludwig: 1982-83, 1984-85, 1985-86
- Doug Jarvis: 1981-82
- Trofeo Jean Béliveau
O 18 de outubro de 2013 os Canadiens anunciaron a creación do Trofeo Jean Béliveau ao xogador do equipo que mellor exemplifica as cualidades de liderado na comunidade.[226] O primeiro xogador galardoado foi o finlandés Saku Koivu, que gañou o premio en 2004. En 2005 non foi entregado a causa do lockout da NHL. A continuación os xogadores galardoados co trofeo:
- 2004: Saku Koivu[227]
- 2006: Steve Bégin[227]
- 2007: Francis Bouillon[228]
- 2008: Alex Kovalev[229]
- 2009: Patrice Brisebois[230]
- 2010: Maxim Lapierre[231]
- 2011: Michael Cammalleri[232]
- 2013: Brian Gionta[233]
- 2014: Carey Price[234]
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ A capacidade dos pavillóns que se indica corresponde ao número de espectadores en competicións de hóckey sobre xeo.
- ↑ As posicións aparecen coas súas abreviaturas en inglés:
*G: Goalie (porteiro)
*C: Center (central)
*W: Winger (Aleiro -dereito sinalado con "R" e esquerdo sinalado con "L"-)
*D: Defenceman (defensa). - ↑ As abreviaturas "S" e "G" fan referencia á man que o xogador emprega para golpear o puck (en galego, disco) co stick (S) (en galego, pau de hockey) ou a que empregan os porteiros para collelo coa garda (G).
- ↑ Newsy Lalonde seguiu a dirixir ao equipo nas primeiras tempadas da NHL, sendo o primeiro adestrador da franquía na competición.
- ↑ 5,00 5,01 5,02 5,03 5,04 5,05 5,06 5,07 5,08 5,09 Newsy Lalonde, Babe Siebert, Sylvio Mantha, Dick Irvin, Toe Blake, Bernie Geoffrion, Jacques Lemaire, Jacques Laperriere e Bob Gainey foron introducidos no Hockey Hall of Fame como xogadores.
- ↑ Babe Siebert foi nomeado adestrador xefe para a tempada 1939-40, mmais morreu afogado durante a pretempada.
- ↑ Antes da tempada 1926-27, outros equipos non afiliados á NHL estaban autorizados a competir pola Stanley Cup.
- ↑ Os xogadores dos Canadiens que conseguiron o título de mellor puntuador antes de que se comezara a entregar o trofeo tamén son citados.
- ↑ O termo «rookie» designa aos xogadores que debutan como profesionais esa tempada.
- ↑ 10,0 10,1 Patrice Brisebois e Mar Bureau compartiron o galardón na tempada 1997-98.
- Referencias
- ↑ Club de hockey Canadien, Inc. (2013). canadiens.nhl.com, ed. "Montreal Canadians: Privacy Policy" (en inglés). Consultado o 13 de maio de 2015.
- ↑ 2,0 2,1 Hamilton, Graeme (2008-10-22). The National Post Company, ed. "Are the Canadiens a religion?". National Post (en inglés). Canadá. Arquivado dende o orixinal o 24 de outubro de 2008. Consultado o 13 de maio de 2015.
- ↑ The Globe and Mail, ed. (12 de xuño de 2011). "It's been 18 years since last Canadian Stanley Cup" (en inglés). Consultado o 13 de maio de 2015.
- ↑ (Jenish 2009, p. 8)
- ↑ (Jenish 2009, pp. 9–10)
- ↑ (McKinley 2006, p. 54)
- ↑ (O'Brien 1971, p. 12)
- ↑ (O'Brien 1971, pp. 7–8)
- ↑ 9,0 9,1 (McKinley 2006, p. 58)
- ↑ (McFarlane 1996, pp. 5–6)
- ↑ (Jenish 2009, p. 23)
- ↑ "The National Hockey Association" (en inglés). Edmonton Oilers Heritage Foundation. Archived from the original on 25 de maio de 2009. Consultado o 6 de xullo de 2015.
- ↑ (Jenish 2009, p. 32)
- ↑ "George Kennedy" (en inglés). Library and Archives Canada. Consultado o 6 de xullo de 2015.
- ↑ "A first playoff appearance" (en inglés). Montreal Canadiens Hockey Club. Arquivado dende o orixinal o 11 de abril de 2009. Consultado o 6 de xullo de 2015.
- ↑ "Stanley Cup no. 1" (en inglés). Montreal Canadiens Hockey Club. Arquivado dende o orixinal o 21 de febreiro de 2009. Consultado o 6 de xullo de 2015.
- ↑ (Pincus 2006, p. 20)
- ↑ Hunter, Douglas (1997). Champions: The Illustrated History of Hockey's Greatest Dynasties (en inglés). Chicago: Triumph Books. ISBN 1-57243-213-6.
- ↑ (McKinley 2006, p. 77)
- ↑ "Welcome to the NHL" (en inglés). Montreal Canadiens Hockey Club. Arquivado dende o orixinal o 14 de xuño de 2009. Consultado o 15 de xullo de 2015.
- ↑ 21,0 21,1 "To Rise from Ashes". Montreal Gazette (en inglés) (Library and Archives Canada). 3 de xaneiro de 1918.
- ↑ 22,0 22,1 McFarlane, Brian. "Early Leagues and the Birth of the NHL" (en inglés). National Hockey League. Consultado o 15 de xullo de 2015.
- ↑ (McFarlane 1990, p. 14)
- ↑ 24,0 24,1 (Pincus 2006, p. 23)
- ↑ "Stanley Cup winner—1918–19". Legends of Hockey (en inglés). Hockey Hall of Fame. Arquivado dende o orixinal o 30 de setembro de 2007. Consultado o 15 de xullo de 2015.
- ↑ (McFarlane 1996, p. 20)
- ↑ (Sandor 2005, p. 33)
- ↑ "Jerseys and logos – 1909–1946" (en inglés). Montreal Canadiens Hockey Club. Arquivado dende o orixinal o 24 de marzo de 2017. Consultado o 6 de xullo de 2015.
- ↑ (McFarlane 1990, p. 20)
- ↑ "Victoria Cougars—1924–25 Stanley Cup". Legends of Hockey (en inglés). Hockey Hall of Fame. Consultado o 16 de xullo de 2015.
- ↑ "Stanley Cup no. 4" (en inglés). Montreal Canadiens Hockey Club. Arquivado dende o orixinal o 04 de abril de 2009. Consultado o 16 de xullo de 2015.
- ↑ (Jenish 2009, p. 81)
- ↑ (Jenish 2009, p. 82)
- ↑ (McKinley 2006, p. 118)
- ↑ (Jenish 2009, pp. 80–81)
- ↑ (Jenish 2009, pp. 84–85)
- ↑ 37,0 37,1 (Jenish 2009, p. 86)
- ↑ (McKinley 2006, p. 119)
- ↑ (Jenish 2009, pp. 94–95)
- ↑ Hunter, Douglas (1997). Champions: The Illustrated History of Hockey's Greatest Dynasties (en inglés). Chicago: Triumph Books. p. 42. ISBN 1-57243-213-6.
- ↑ "Builders Row welcomes coaching greats" (en inglés). Montreal Canadiens Hockey Club. 28 de outubro de 2008. Consultado o 17 de xullo de 2015.
- ↑ (Jenish 2009, p. 104)
- ↑ 43,0 43,1 (Kay 2009, p. 74)
- ↑ "Selke takes control" (en inglés). Montreal Canadiens Hockey Club. Arquivado dende o orixinal o 16 de maio de 2009. Consultado o 18 de xullo de 2015.
- ↑ "The Legends—Rocket Richard". Legends of Hockey (en inglés). Hockey Hall of Fame. Consultado o 18 de xullo de 2015.
- ↑ (McFarlane 2004, pp. 18–21)
- ↑ 47,0 47,1 (Pincus 2006, p. 86)
- ↑ ""Rocket" Richard: The Legend—The Legacy" (en inglés). Canadian Museum of Civilization. Arquivado dende o orixinal o 14 de maio de 2008. Consultado o 18 de xullo de 2015.
- ↑ "The Legends – Toe Blake". Legends of Hockey (en inglés). Hockey Hall of Fame. Consultado o 18 de xullo de 2015.
- ↑ (Kay 2009, p. 90)
- ↑ 51,0 51,1 "Draft Pick History" (en inglés). hockeyDB.com. Consultado o 19 de xullo de 2015.
- ↑ (McFarlane 1990, p. 86)
- ↑ 53,0 53,1 (Kay 2009, p. 95)
- ↑ (Pincus 2006, p. 116)
- ↑ (Pincus 2006, p. 117)
- ↑ "The Legends – Larry Robinson". Legends of Hockey (en inglés). Hockey Hall of Fame. Consultado o 19 de xullo de 2015.
- ↑ (Diamond & Zweig 2003, p. xii)
- ↑ (Kay 2009, p. 99)
- ↑ "An old wound". National Post (en inglés). 5 de abril de 2007. ISBN 0-549-09609-4. Arquivado dende o orixinal o 12 de abril de 2010. Consultado o 19 de xullo de 2015.
- ↑ "Montreal Canadiens seasons" (en inglés). The Internet Hockey Database. Consultado o 19 de xullo de 2015.
- ↑ "A roundup of the sports information this week". Sports Illustrated (en inglés). 21 de xuño de 1971. Arquivado dende o orixinal o 03 de setembro de 2012. Consultado o 3 de agosto de 2009.
- ↑ (McFarlane 1990, p. 106)
- ↑ (Kay 2009, pp. 102–109)
- ↑ 64,0 64,1 Shea, Kevin (10 de febreiro de 2004). "Pinnacle". Legends of Hockey (en inglés). Hockey Hall of Fame. ISBN 1-55817-624-1. Arquivado dende o orixinal o 04 de xuño de 2011. Consultado o 19 de xullo de 2015.
- ↑ "Canadiens vs. Soviet Red Army". Canadian Broadcasting Corporation (en inglés). 31 de decembro de 1975. Archived from the original on 04 de xuño de 2011. Consultado o 19 de xullo de 2015.
- ↑ 66,0 66,1 (Pincus 2006, p. 138)
- ↑ (Kay 2009, p. 107)
- ↑ (Kay 2009, p. 109)
- ↑ 69,0 69,1 69,2 (Willes 2004, p. 251)
- ↑ (McFarlane 1990, p. 178)
- ↑ (McFarlane 1990, p. 197)
- ↑ (Jenish 2009, p. 244)
- ↑ (Kay 2009, p. 116)
- ↑ Kreiser, John (25 de maio de 2010). "Seven teams that surprised by winning the Stanley Cup" (en inglés). National Hockey League. Consultado o 20 de xullo de 2015.
- ↑ "Stanley Cup no. 23" (en inglés). Montreal Canadiens Hockey Club. Arquivado dende o orixinal o 12 de xuño de 2009. Consultado o 20 de xullo de 2015.
- ↑ Johnson, George (15 de abril de 2009). "Class of '89 split over Flames' latest quest for glory". Calgary Herald (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 03 de novembro de 2014. Consultado o 20 de xullo de 2015.
- ↑ (Kay 2009, p. 123)
- ↑ NHL (2009). "Stanley Cup Champions and Finalists" (en inglés). Consultado o 20 de xullo de 2015.
- ↑ Swift, E. M. (14 de xuño de 1993). "Saving Grace". Sports Illustrated (en inglés). Archived from the original on 05 de novembro de 2012. Consultado o 20 de xullo de 2015.
- ↑ (McFarlane 1996, pp. 200–201)
- ↑ (Kay 2009, p. 124)
- ↑ (Kay 2009, p. 125)
- ↑ 83,0 83,1 (Kay 2009, p. 126)
- ↑ Chow, Kelvin (31 de xullo de 2009). "TSN25: The forum and the Gardens close their doors". The Sports Network (en inglés). Archived from the original on 05 de xaneiro de 2014. Consultado o 20 de xullo de 2015.
- ↑ 85,0 85,1 "Farewell to the Forum" (en inglés). Montreal Canadiens Hockey Club. Arquivado dende o orixinal o 30 de marzo de 2009. Consultado o 20 de xullo de 2015.
- ↑ "Our History" (en inglés). Centre Bell. Arquivado dende o orixinal o 23 de xuño de 2011. Consultado o 21 de xullo de 2015.
- ↑ "1995–1996 season" (en inglés). Montreal Canadiens Hockey Club. Arquivado dende o orixinal o 04 de xullo de 2009. Consultado o 21 de xullo de 2015.
- ↑ Meagher, John (26 de decembro de 2005). "I've never been back there". Montreal Gazette (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 21 de agosto de 2009. Consultado o 20 de xullo de 2015.
- ↑ "The Legends – Patrick Roy". Legends of Hockey (en inglés). Hockey Hall of Fame. Consultado o 20 de xullo de 2015.
- ↑ (Kay 2009, p. 129)
- ↑ 91,0 91,1 (Kay 2009, p. 131)
- ↑ Todd, Jack (20 de xuño de 2001). "NHL board unanimous: Habs are Gillett's". Montreal Gazette (en inglés). pp. E.1.
- ↑ Davenport, Jane; Gyulai, Linda (1 de febreiro de 2001). "'I'll restore Habs': New owner looks ahead to that 25th Stanley Cup". Montreal Gazette (en inglés). pp. A.1.
- ↑ "2002 NHL Stanley Cup Playoffs Summary" (en inglés). hockey-reference.com. Arquivado dende o orixinal o 10 de maio de 2013. Consultado o 12 de agosto de 2015.
- ↑ "2004 NHL Stanley Cup Playoffs Summary" (en inglés). hockey-reference.com. Arquivado dende o orixinal o 10 de maio de 2013. Consultado o 12 de agosto de 2015.
- ↑ (Kay 2009, p. 138)
- ↑ "Habs' sale to Molson family approved". ESPN. Associated Press (en inglés). 1 de decembro de 2009. Consultado o 21 de xullo de 2015.
- ↑ Burnside, Scott (13 de maio de 2010). "'Awful ... that's how you explain it'". ESPN (en inglés). Consultado o 21 de xullo de 2015.
- ↑ Burnside, Scott (25 de maio de 2010). "Top players lose steam in East finals". ESPN (en inglés). Archived from the original on 03 de decembro de 2013. Consultado o 21 de xullo de 2015.
- ↑ 100,0 100,1 notrehistoire.canadiens.com (ed.). "ADVERSAIRES: BRUINS DE BOSTON" (en francés). Arquivado dende o orixinal o 14 de outubro de 2017. Consultado o 5 de maio de 2014.
- ↑ notrehistoire.canadiens.com (ed.). "Saison 1951-1952 - Description, photos, faits saillant et plus" (en francés). Arquivado dende o orixinal o 12 de agosto de 2014. Consultado o 6 de maio de 2014..
- ↑ En Strachan, « Cent ans de hockey », páx 34
- ↑ www.canoe.ca (ed.). "Imaxe de Richard dándolle a man a Henry logo do gol gañador do 7º partido" (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 12 de setembro de 2019. Consultado o 6 de maio de 2014.
- ↑ notrehistoire.canadiens.com (ed.). "L'émeute du Forum" (en francés). Arquivado dende o orixinal o 16 de xullo de 2014. Consultado o 8 de maio de 2014.
- ↑ En Hornby, «Les grands moments du Hockey», páxs 42 e 43.
- ↑ NHL (2010) Official Guide & Record Book, p. 156
- ↑ notrehistoire.canadiens.com (ed.). "Saison 1970-1971 - Description, photos, faits saillant et plus" (en francés). Arquivado dende o orixinal o 04 de marzo de 2012. Consultado o 8 de maio de 2014..
- ↑ 108,0 108,1 "Rivalité Maple Leafs de Toronto - Canadiens" (en francés). Montreal Canadiens. Arquivado dende o orixinal o 28 de xuño de 2023. Consultado o 18 de agosto de 2015.
- ↑ "1979 NHL Stanley Cup Playoffs Summary" (en inglés). hockey-reference.com. Arquivado dende o orixinal o 10 de maio de 2013. Consultado o 18 de agosto de 2015.
- ↑ 110,0 110,1 110,2 110,3 Montreal Canadiens (ed.). "Quebec Nordiques - Canadiens rivalry: notable moments, stats and more" (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 17 de xaneiro de 2015. Consultado o 9 de xaneiro de 2015.
- ↑ Benoît Clairoux. Les Nordiques de Québec, ed. "Fiche des Nordiques contre les Canadiens, 1979 à 1995" (en francés). Consultado o 12 de decembro de 2014.
- ↑ hockey-reference.com (ed.). "1982 NHL Stanley Cup Playoffs Summary" (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 10 de maio de 2013. Consultado o 12-de decembro de 2014.
- ↑ hockey-reference.com (ed.). "1984 NHL Stanley Cup Playoffs Summary" (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 08 de maio de 2013. Consultado o 12 de decembro de 2014.
- ↑ hockey-reference.com (ed.). "1985 NHL Stanley Cup Playoffs Summary" (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 10 de maio de 2013. Consultado o 12 de decembro de 2014.
- ↑ ockey-reference.com (ed.). "1987 NHL Stanley Cup Playoffs Summary" (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 10 de maio de 2013. Consultado o 12 de decembro de 2014.
- ↑ hockey-reference.com (ed.). "1993 NHL Stanley Cup Playoffs Summary" (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 30 de abril de 2013. Consultado o 12 de decembro de 2014.
- ↑ Coffey, Phil (8 de febreiro de 2008). "NHL.com – Ice Age: Playing the point on many issues – 02/08/2008" (en inglés). NHL.com. Consultado o 18 de agosto de 2015.
- ↑ "Jerseys and Logos – 1909 – 1946" (en inglés). Montreal Canadiens. Arquivado dende o orixinal o 24 de marzo de 2017. Consultado o 18 de agosto de 2015.
- ↑ Fitzpatrick, Jamie. "Why are the Montreal Canadiens called the Habs?" (en inglés). About.com. Arquivado dende o orixinal o 12 de maio de 2008. Consultado o 18 de agosto de 2015.
- ↑ 120,0 120,1 "Logos and Jerseys". Our History (en inglés). Montreal Canadiens. 2008. Arquivado dende o orixinal o 24 de marzo de 2017. Consultado o 12 de setembro de 2015.
- ↑ "Habs unveil Centennial initiatives" (en inglés). Montreal Canadiens. 24 de setembro de 2008. Consultado o 18 de agosto de 2015.
- ↑ Tarasoff, Tamara (10 de decembro de 2004). "Roch Carrier and The Hockey Sweater" (en inglés). Canadian Museum of History. Consultado o 18 de agosto de 2015.
- ↑ National Film Board of Canada Production (2008). "The Sweater". NFB – Collection. National Film Board of Canada Production. Arquivado dende o orixinal o 18 de febreiro de 2014. Consultado o 18 de agosto de 2015 lingua=en.
- ↑ Canadian Broadcasting Corporation (2008). "The Spirit of Hockey". CBC Archives (en inglés) (Canadian Broadcasting Corporation). Consultado o 20 de setembro de 2008.
- ↑ Canadian Broadcasting Corporation (2008). "The Virtual Hot Stove". Hockey: A People's History (en inglés) (Canadian Broadcasting Corporation). Consultado o 18 de agosto de 2015.
- ↑ "Inside the dressing room" (en inglés). Canadiens.com. 30 de agosto de 2006. Consultado o 12 de agosto de 2015.
- ↑ "Expos are gone, Youppi! moves to the Habs". CBC (en inglés). 18 de setembro de 2005. Consultado o 27 de xullo de 2015.
- ↑ "Youppi Biographie et Historique" (en francés). Montreal Canadiens. Consultado o 27 de xullo de 2015.
- ↑ "Grands Moments. 11 octobre 1952. LES CANADIENS AU PETIT ÉCRAN". notrehistoire (en francés). Montreal Canadiens. Arquivado dende o orixinal o 24 de decembro de 2015. Consultado o 12 de setembro de 2015.
- ↑ 130,0 130,1 Faguy, Steve (18 de agosto de 2014). "NHL broadcast schedule 2014-15: Who owns rights to what games". Fagstein. Consultado o 12 de agosto de 2015.
- ↑ "Bell Media’s THE TEAM 990 Becomes Official Radio Broadcaster of the Montreal Canadiens in New Seven-Year Deal". Bell Media (press release) (en inglés). 22 de xuño de 2011. Arquivado dende o orixinal o 08 de abril de 2012. Consultado o 27 de xullo de 2015.
- ↑ 132,0 132,1 "RDS, Canadiens announce 12-year regional rights deal". RDS.ca (en inglés). 20 de decembro de 2013. Consultado o 27 de xullo de 2015.
- ↑ Magder, Jason (1 de xuño de 2011). "New TVA Sports channel takes a shot at RDS". The Montreal Gazette (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 26 de agosto de 2014. Consultado o 27 de xullo de 2015.
- ↑ 134,0 134,1 Cousineau, Sophie (28 de novembro de 2013). "TVA to pay Rogers $120-million a year to be NHL's French-language broadcaster". The Globe and Mail (en inglés) (Toronto). Consultado o 10 de agosto de 2015.
- ↑ "TVA SPORTS DÉVOILE SON CALENDRIER". TVASports.ca (en inglés) (Groupe TVA). 5 de agosto de 2014. Consultado o 11 de agosto de 2015.
- ↑ "NHL,, TVA Sports launch French-language agreement". NHL.com (en inglés). 22 de setembro de 2013. Consultado o 11 de agosto de 2015.
- ↑ "Canadiens, Sportsnet ink new regional deal". Sportsnet.ca (en inglés). 2 de setembro de 2014. Consultado o 12 de agosto de 2015.
- ↑ "Sportsnet Announces Montreal Canadiens Regional Broadcast Team". Sportsnet.ca (en inglés). 2 de outubro de 2014. Consultado o 12 de agosto de 2015.
- ↑ "TSN Acquires Regional Rights to 24 Montreal Canadiens Games". CTVglobemedia (press release) (en inglés). 21 de outubro de 2010. Arquivado dende o orixinal o 12 de setembro de 2014. Consultado o 12 de agosto de 2015.
- ↑ (Mouton 1987, p. 111)
- ↑ 141,0 141,1 "Les Canadiens Montréal" (en inglés). sportsecyclopedia.com. Consultado o 2 de agosto de 2015.
- ↑ Coleman, Charles (1966). Trail of the Stanley Cup, vol 1., 1893-1926 inc.
- ↑ 143,0 143,1 143,2 143,3 143,4 "The Arenas". Our History (en inglés). Montreal Canadiens. Arquivado dende o orixinal o 04 de maio de 2012. Consultado o 8 de setembro de 2015.
- ↑ Vigneault, Michel (1997). "Montreal Ice-Hockey Rinks:1875-1917". Hockey Research Journal 3 (3): 10.
- ↑ Coleman, Charles (1966). The Trail of the Stanley Cup, vol. 1, 1893-1926 inc.
- ↑ "The end of an era. (the Montreal Forum)" (en inglés). High Beam Research. 11 de marzo de 1996. Arquivado dende o orixinal o 10 de febreiro de 2007. Consultado o 10 de setembro de 2015.
- ↑ 147,0 147,1 2012-2013 Montreal Canadiens Media Guide
- ↑ 148,0 148,1 "Montreal Canadiens Yearly Attendance Graph" (en inglés). hockeydb.com. Consultado o 10 de setembro de 2015.
- ↑ "Our History" (en inglés). CentreBell.ca. Arquivado dende o orixinal o 23 de xuño de 2011. Consultado o 11 de setembro de 2015.
- ↑ "Season Ticket Waiting List" (en inglés). Montreal Canadiens. Consultado o 12 de setembro de 2015.
- ↑ "NHL Attendance Report - 2009-10" (en inglés). ESPN. Consultado o 12 de setembro de 2015.
- ↑ 152,0 152,1 www.hockeydb.com (ed.). "Montreal Canadiens [NHL] Farm Teams" (en inglés). Consultado o 5 de xuño de 2015.
- ↑ "Canadiens Roster" (en inglés). Montreal Canadiens. Consultado o 24 de xullo de 2015.
- ↑ "Max Pacioretty becomes the 29th captain in Montreal Canadiens history" (en inglés). Montreal Canadiens. 18 de setembro de 2015. Consultado o 4 de novembro de 2016.
- ↑ Montreal Canadiens (ed.). "Notre Histoire. Capitaines" (en francés). Consultado o 5 de xuño de 2015.[Ligazón morta]
- ↑ hockeydb.com (ed.). "Montreal Canadiens Draft History" (en inglés). Consultado o 5 de maio de 2015.
- ↑ Farber, « Le siècle du Canadien », page 109
- ↑ Club de hockey Canadien (2008). "Montreal Canadiens – Retired Jerseys". canadiens.nhl.com. Arquivado dende o orixinal o 15 de outubro de 2013. Consultado o 2014-02-23.
- ↑ "Canadiens celebrate 100th anniversary". ESPN. December 4, 2009. Consultado o October 29, 2014.
- ↑ "O'Brien Trophy History". Hockey Hall of Fame and Museum. Arquivado dende o orixinal o 30 de setembro de 2007. Consultado o 2008-12-21.
- ↑ 161,0 161,1 "Newsy Lalonde Coaching Record". Hockey-Reference.com. Sports Reference LLC. Arquivado dende o orixinal o 05 de setembro de 2008. Consultado o 2008-12-21.
- ↑ 162,0 162,1 162,2 162,3 162,4 162,5 162,6 162,7 162,8 "Stanley Cup Champions and Finalists". NHL.com. Lincoln Hockey and the National Hockey League. Arquivado dende o orixinal o 29 de xuño de 2009. Consultado o 2008-12-21.
- ↑ "Prince of Wales Trophy". NHL.com. Lincoln Hockey and the National Hockey League. Arquivado dende o orixinal o 23 de abril de 2006. Consultado o 2008-12-21.
- ↑ 164,0 164,1 "Leo Dandurand Coaching Record". Hockey-Reference.com. Sports Reference LLC. Arquivado dende o orixinal o 07 de agosto de 2008. Consultado o 2008-12-21.
- ↑ 165,0 165,1 "Cecil Hart Coaching Record". Hockey-Reference.com. Sports Reference LLC. Arquivado dende o orixinal o 20 de outubro de 2011. Consultado o 2008-12-21.
- ↑ "Sylvio Mantha Coaching Record". Hockey-Reference.com. Sports Reference LLC. Arquivado dende o orixinal o 20 de outubro de 2011. Consultado o 2008-12-21.
- ↑ "Jules Dugal Coaching Record". Hockey-Reference.com. Sports Reference LLC. Arquivado dende o orixinal o 05 de setembro de 2008. Consultado o 2008-12-21.
- ↑ "Honoured Players - Siebert, Babe - Biography". Hockey Hall of Fame. Arquivado dende o orixinal o 14 de novembro de 2007. Consultado o 2008-12-26.
- ↑ "Pit Lepine Coaching Record". Hockey-Reference.com. Sports Reference LLC. Arquivado dende o orixinal o 20 de outubro de 2011. Consultado o 2008-12-21.
- ↑ "Dick Irvin Coaching Record". Hockey-Reference.com. Sports Reference LLC. Arquivado dende o orixinal o 19 de maio de 2011. Consultado o 2008-12-21.
- ↑ "Toe Blake Coaching Record". Hockey-Reference.com. Sports Reference LLC. Arquivado dende o orixinal o 30 de agosto de 2008. Consultado o 2008-12-21.
- ↑ 172,0 172,1 "Claude Ruel Coaching Record". Hockey-Reference.com. Sports Reference LLC. Arquivado dende o orixinal o 20 de outubro de 2011. Consultado o 2008-12-21.
- ↑ "Al MacNeil Coaching Record". Hockey-Reference.com. Sports Reference LLC. Arquivado dende o orixinal o 05 de setembro de 2008. Consultado o 2008-12-21.
- ↑ 174,0 174,1 "Jack Adams Award". NHL.com. Lincoln Hockey and the National Hockey League. Arquivado dende o orixinal o 06 de xullo de 2008. Consultado o 2008-12-21.
- ↑ "Scotty Bowman Coaching Record". Hockey-Reference.com. Sports Reference LLC. Arquivado dende o orixinal o 24 de xullo de 2008. Consultado o 2008-12-21.
- ↑ "Bernie Geoffrion Coaching Record". Hockey-Reference.com. Sports Reference LLC. Arquivado dende o orixinal o 19 de maio de 2011. Consultado o 2008-12-21.
- ↑ "Bob Berry Coaching Record". Hockey-Reference.com. Sports Reference LLC. Arquivado dende o orixinal o 20 de xullo de 2008. Consultado o 2008-12-21.
- ↑ "Jacques Lemaire Coaching Record". Hockey-Reference.com. Sports Reference LLC. Arquivado dende o orixinal o 30 de agosto de 2008. Consultado o 2008-12-21.
- ↑ "Jean Perron Coaching Record". Hockey-Reference.com. Sports Reference LLC. Arquivado dende o orixinal o 04 de setembro de 2008. Consultado o 2008-12-21.
- ↑ "Pat Burns Coaching Record". Hockey-Reference.com. Sports Reference LLC. Arquivado dende o orixinal o 04 de setembro de 2008. Consultado o 2008-12-21.
- ↑ "Jacques Demers Coaching Record". Hockey-Reference.com. Sports Reference LLC. Arquivado dende o orixinal o 06 de outubro de 2008. Consultado o 2008-12-21.
- ↑ "Jacques Laperriere Coaching Record". Hockey-Reference.com. Sports Reference LLC. Arquivado dende o orixinal o 11 de outubro de 2008. Consultado o 2008-12-21.
- ↑ "Mario Tremblay Coaching Record". Hockey-Reference.com. Sports Reference LLC. Arquivado dende o orixinal o 03 de setembro de 2011. Consultado o 2008-12-21.
- ↑ "Alain Vigneault Coaching Record". Hockey-Reference.com. Sports Reference LLC. Arquivado dende o orixinal o 27 de agosto de 2008. Consultado o 2008-12-21.
- ↑ 185,0 185,1 "Michel Therrien Coaching Record". Hockey-Reference.com. Sports Reference LLC. Arquivado dende o orixinal o 30 de agosto de 2008. Consultado o 2008-12-21.
- ↑ "Claude Julien Coaching Record". Hockey-Reference.com. Sports Reference LLC. Arquivado dende o orixinal o 05 de setembro de 2008. Consultado o 2008-12-21.
- ↑ 187,0 187,1 "Bob Gainey Coaching Record". Hockey-Reference.com. Sports Reference LLC. Arquivado dende o orixinal o 20 de outubro de 2011. Consultado o 2008-12-21.
- ↑ "Guy Carbonneau Coaching Record". Hockey-Reference.com. Sports Reference LLC. Arquivado dende o orixinal o 20 de outubro de 2011. Consultado o 2008-12-21.
- ↑ "Jacques Martin Coaching Record". Hockey-Reference.com. Sports Reference LLC. Arquivado dende o orixinal o 20 de agosto de 2008. Consultado o 2009-06-01.
- ↑ "Randy Cunneyworth Coaching Record". Hockey-Reference.com. Sports Reference LLC. Arquivado dende o orixinal o 26 de xaneiro de 2013. Consultado o 2012-12-16.
- ↑ "Habs president Boivin to step down in 2011". CBC.ca (en inglés). 5 de xullo de 2010. Consultado o 17 de outubro de 2010.
- ↑ habs.com (ed.). "Montreal Canadiens Presidents" (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 01 de xullo de 2015. Consultado o 30 de xuño de 2015.
- ↑ Hockey Hall of Fame. "Laviolette, Jack. Statistics, Awards & Career". Legends of Hockey (en inglés). Consultado o 30 de xuño de 2015.
- ↑ "«Notre Histoire. Directeurs Généraux»". Montreal Canadiens (en francés). Consultado o 30 de xuño de 2015.[Ligazón morta]
- ↑ Hockey Hall of Fame (ed.). "Legends of Hockey - Team: Montreal Canadiens" (en inglés). Consultado o 2 de febreiro de 2015.
- ↑ Hockey Hall of Fame (ed.). "Legends of Hockey - Builders" (en inglés). Consultado o 2 de febreiro de 2015.
- ↑ Hockey Hall of Fame. Legends of Hockey, ed. "The Stanley Cup" (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 30 de xuño de 2017. Consultado o 30 de xuño de 2015.
- ↑ Hockey Hall of Fame. Legends of Hockey, ed. "Stanley Cup Winners" (en inglés). Consultado o 30 de xuño de 2015.
- ↑ Hockey Hall of Fame. Legends of Hockey, ed. "Presidents' Trophy Winners" (en inglés). Consultado o 30 de xuño de 2015.
- ↑ "O'Brien Trophy". Legends of Hockey (en inglés). Hockey Hall of Fame. Arquivado dende o orixinal o 27 de outubro de 2011. Consultado o 10 de xuño de 2016.
- ↑ Hockey Hall of Fame. Legends of Hockey, ed. "Prince of Wales Trophy" (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 05 de setembro de 2015. Consultado o 30 de xuño de 2015.
- ↑ Hockey Hall of Fame. Legends of Hockey, ed. "Prince of Wales Trophy Winners" (en inglés). Consultado o 30 de xuño de 2015.
- ↑ "Art Ross Trophy. History". Legends of Hockey (en inglés). Hockey Hall of Fame. Arquivado dende o orixinal o 05 de setembro de 2015. Consultado o 13 de agosto de 2015.
- ↑ "Art Ross Trophy Winners". Legends of Hockey (en inglés). Hockey Hall of Fame. Consultado o 13 de agosto de 2015.
- ↑ "Bill Masterton Memorial Trophy" (en inglés). NHL.com. Consultado o 13 de agosto de 2015.
- ↑ NHL.com (ed.). "Calder Memorial Trophy" (en inglés). Consultado o 13 de agosto de 2015.
- ↑ "Conn Smythe Trophy" (en inglés). NHL.com. Consultado o 14 de agosto de 2015.
- ↑ "Frank J. Selke Trophy" (en inglés). NHL.com. Consultado o 14 de agosto de 2015.
- ↑ "Hart Memorial Trophy" (en inglés). NHL.com. Consultado o 14 de agosto de 2015.
- ↑ "Jack Adams Trophy" (en inglés). NHL.com. Consultado o 14 de agosto de 2015.
- ↑ "James Norris Trophy" (en inglés). NHL.com. Consultado o 14 de agosto de 2015.
- ↑ "King Clancy Trophy" (en inglés). NHL.com. Consultado o 14 de agosto de 2015.
- ↑ "Lady Byng Memorial Trophy" (en inglés). NHL.com. Consultado o 14 de agosto de 2015.
- ↑ "Ted Lindsay Award" (en inglés). NHL.com. Consultado o 14 de agosto de 2015.
- ↑ "Maurice Richard Trophy" (en inglés). NHL.com. Consultado o 14 de agosto de 2015.
- ↑ "MBNA Roger Crozier Saving Grace" (en francés). prohockeyfr.com. Arquivado dende o orixinal o 24 de setembro de 2015. Consultado o 14 de agosto de 2015.
- ↑ "Vezina Trophy" (en inglés). NHL.com. Consultado o 14 de agosto de 2015.
- ↑ "William M. Jennings Trophy" (en inglés). NHL.com. Consultado o 14 de agosto de 2015.
- ↑ Myers, Tracey (12 de abril de 2015). "Blackhawks: Corey Crawford, Carey Price win Jennings Trophy". csnchicago.com (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 21 de xullo de 2015. Consultado o 14 de agosto de 2015.
- ↑ "Côté, Gérard" (en inglés). TheCanadianEncyclopedia.ca. Consultado o 6 de setembro de 2015.
- ↑ "Lot 1709: 1963 – 1975 MONTREAL CANADIENS JOSEPH CATTARINICH TEAM MVP MASTER TROPHY (29”)" (en inglés). lelands.com. Arquivado dende o orixinal o 6 de setembro de 2015. Consultado o 5 de setembro de 2015.
- ↑ 222,0 222,1 222,2 "Montreal Canadiens Molson Cup and Jacques Beauchamp" (en inglés). GoHabs.com. Consultado o 5 de setembro de 2015.
- ↑ All Time Records (PDF). Vancouver Canucks. p. 213. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 04 de xuño de 2011. Consultado o 04 de setembro de 2015.
- ↑ Ottawa Senators Media Guide 2007–08. Ottawa Senators. 2008. pp. 150–162.
- ↑ Calgary Flames 2006–07 Media Guide. Calgary Flames. pp. 107–131.
- ↑ "Jean Béliveau timeline". Montreal Gazette (en inglés). 30 de outubro de 2014. Consultado o 6 de setembro de 2015.
- ↑ 227,0 227,1 "Steve Bégin recoit le trophée Jean-Béliveau". Canadiens.NHL.com (en francés). 23 de setembro de 2006. Consultado o 6 de setembro de 2015.
- ↑ "Francis Bouillon named recipient of Jean Béliveau Trophy". Canadiens.NHL.com (en inglés). 18 de setembro de 2007. Consultado o 6 de setembro de 2015.
- ↑ "Alex Kovalev awarded the Jean Béliveau Trophy". Canadiens.NHL.com (en inglés). 30 de setembro de 2008. Consultado o 6 de setembro de 2015.
- ↑ "Patrice Brisebois awarded the Jean-Béliveau Trophy". Canadiens.NHL.com (en inglés). 24 de setembro de 2009. Consultado o 6 de setembro de 2015.
- ↑ "Maxim Lapierre awarded Jean Béliveau Trophy". Canadiens.NHL.com (en inglés). 27 de setembro de 2010. Consultado o 6 de setembro de 2015.
- ↑ "Michael Cammalleri awarded the Jean Béliveau Trophy". Canadiens.NHL.com (en inglés). 26 de decembro de 2011. Consultado o 6 de setembro de 2015.
- ↑ "Brian Gionta awarded the Jean Béliveau Trophy". Canadiens.NHL.com (en inglés). 19 de setembro de 2015. Consultado o 6 de setembro de 2015.
- ↑ "Price wins Jean Béliveau Trophy for charity and community work". Montreal Gazette (en inglés). 2 de outubro de 2014. Arquivado dende o orixinal o 06 de outubro de 2014. Consultado o 6 de setembro de 2015.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte] |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Montreal Canadiens |
Bibliografía
[editar | editar a fonte]- Bonneau, Line; Hafsi, Taïeb (1996). Presses de l'Université du Québec, ed. Sam Pollock et le Canadien de Montréal (en francés). Montreal. pp. 129. ISBN 2-7605-0859-5. Bonneau.
- Brown, William (1999). Vehicule Press, ed. The Montreal Maroons: The Forgotten Stanley Cup Champions (en inglés). Montreal. p. 222. ISBN 1-55065-128-5. Brown.
- Bruneau, Pierre; Normand, Léandre (2003). Éditions de l'Homme, ed. La glorieuse histoire des Canadiens (en francés). Montreal. pp. 743. ISBN 2-7619-1860-6.
- D'Arcy Jenish (2009). Random House of Canada, ed. The Montreal Canadiens. 100 Years of Glory (en inglés). p. 366. ISBN 9780385663250. Jenish.
- Farber, Michael (2009). Sports Illustrated, ed. Le siècle du Canadien (en francés). Montreal. pp. 112. ISBN 1-60320-071-1. Farber.
- Morey Holzman, Joseph Nieforth (2002). Dundurn Press Ltd., ed. Deceptions and doublecross: how the NHL conquered hockey (en inglés). pp. 392. ISBN 978-1550024135. Holzman.
- Hornby, Lance (2005). Modus Vivendy, ed. Les grands moments du Hockey (en francés). ISBN 2-89523-337-3. Hornby.
- Leonetti, Mike (2003). Raincoast Books, ed. Canadiens legends : Montreal's hockey heroes (en inglés). ISBN 1-55192-731-4.
- McFarlane, Brian (1997). Sports Publishing Inc, ed. Brian McFarlane's History of Hockey (en inglés). ISBN 1-57167-145-5. McFarlane.
- Mouton, Claude (1987). Key Porter Books, ed. The Montreal Canadiens (en inglés). Toronto, ON. ISBN 1-55013-051-X.
- National Hockey League (2010). Triumph books, ed. Official Guide & Record Book / 2010 (en inglés). p. 664. ISBN 978-1-60078-303-6. NHLrecords.
- Strachan, Al (2000). Hurtubise HMH, ed. Cent ans de hockey (en francés). Montreal. ISBN 2-89428-439-X. Strachan.
Outros artigos
[editar | editar a fonte]Ligazóns externas
[editar | editar a fonte]- Web oficial do equipo (en inglés) (en francés)
- Sitio web sobre a historia dos Montreal Canadiens Arquivado 27 de xuño de 2015 en Wayback Machine. (en inglés)
- Sitio web con información e novas dos Montreal Canadiens (en inglés)
- Os Montreal Canadiens en Sportsecyclopedia.com (en inglés)
- Canle don Montreal Canadiens en YouTube
- Un jeu si simple, documental de Gilles Groulx sobre os Montreal Canadiens dos anos 1950-1960. (en francés)
