Gueto

Un gueto^[1] é unha área separada para a vivenda dunha determinada orixe étnica, cultural ou relixioso, voluntaria ou involuntariamente, en maior ou menor reclusión. O termo empregouse, orixinalmente, para indicar os barrios nos cales eran obrigados a vivir e a permanecer confinados pola noite. O uso estendeuse hoxe a calquera área na que a concentración dun determinado grupo social é excluínte.

A palabra gueto^[2][3] deriva do italiano ghetto, e esta, á súa vez, probablemente do veneciano geto (que significa "fundición de ferro", pola fábrica aloxada antigamente no barrio posteriormente reservado aos xudeus). Unha explicación alternativa sinala, en cambio, que guetto proviría da palabra italiana borghetto, diminutivo de borgo (burgo).

Aínda que a presenza xudía databa polo menos do século V, o primeiro gueto foi instituído en Venecia en 1516, despois da chegada masiva de refuxiados xudeus que foran deportados da Península Ibérica. Foron creados para confinar ás poboacións hebreas de Italia que comezaban a incrementarse coa chegada de refuxiados xudeus procedentes da península. Durante todo o século XVI os guetos atopábanse só en cidades do centro norte da Península Itálica, dado que por mor dos decretos de expulsión emanados das cortes castelás e especialmente aragonesas, tamén foron deportadas todas as comunidades xudías do sur de Italia dependentes da Coroa de Aragón.

As características dos guetos eran ben diversas entre si, e sufriron grandes modificacións co pasar do tempo. Nalgúns casos o gueto chegou a ser un barrio xudeu con poboación acomodada (como o caso de Venecia), noutros significou un empobrecemento paulatino da comunidade xudía que albergaba (como no caso de Roma). A principal característica dos guetos era que estaban cercados por muros ou portas, as cales eran pechadas á noitiña e abertas nas primeiras horas da alba. Os xudeus non podían adquirir terreos fóra dos límites do gueto, e estaban obrigados a vivir nel. Isto significou que nos casos de crecemento demográfico, construíase encima do tecido urbano xa existente, incrementando a altura e densidade do barrio. En consecuencia, os guetos adoitaban ter rúas estreitas, edificacións elevadas e unha alta densidade demográfica.

Os guetos estendéronse durante o século XVI no centro e norte de Italia, como consecuencia da "Cum nimis absurdum" do Papa Paulo IV en 1555, que creou o Gueto de Roma, segregando á comunidade xudía que vivira libremente na cidade desde tempos do Imperio Romano. Durante o seu pontificado, entre 1566 e 1572, Pío V recomendou a todos os estados da Península Itálica crear guetos para segregar aos xudeus, sendo as cidades de Pisa e Livorno (no Gran Ducado de Toscana), unhas das poucas que se negaron a facelo.

En Europa Central, existiron guetos en diversas cidades como Praga, Frankfurt, Hamburgo ou Maguncia; mentres que en lugares de alta concentración de poboación hebrea, como Lituania ou Polonia, non existían guetos propiamente tales, senón barrios xudeus máis ou menos integrados á cidade, por exemplo, en Cracovia.

Os guetos foron progresivamente abolidos e os seus muros demolidos no século XIX, seguindo os ideais libertarios da Revolución Francesa, en especial logo das invasións napoleónicas, as cales ademais serviron de impulso para abolir a Inquisición. O último gueto en ser abolido en Europa Occidental, foi o de Roma en 1870, cando o Reino de Italia conquistou a cidade dando fin aos Estados Pontificios, transformándoa no seu capital.

Durante o réxime nazi, Alemaña reintroduciu o sistema de "guetos" en Europa Oriental (Jüdischer Wohnbezirk ou Wohngebiet der Juden, en alemán, barrio xudeu) para confinar á poboación xudía, e ás veces tamén á poboación xitana, o cal facilitou o seu control por parte dos nazis.

Os habitantes dos guetos de Europa do Leste foron transportados desde diferentes partes de Europa, privados de calquera dereito, aglomerados en pésimas condicións, mal alimentados e obrigados a traballar para a industria bélica alemá. Sendo progresivamente deportados a campos de exterminio durante o Holocausto. De feito o sistema de guetos constituía o primeiro paso do proceso de deportación e exterminio dos xudeus de Europa.

O 21 de xuño de 1943 emitiuse o decreto de Heinrich Himmler, ordenando a disolución de todos os guetos en Europa Oriental, a súa transformación en campos de concentración e a deportación dos seus ocupantes a Campos de exterminio.

O desenvolvemento de guetos nos Estados Unidos está estreitamente asociado con ondas de inmigración e á migración urbana interna. Os inmigrantes irlandeses e alemáns do século XIX foron os primeiros grupos étnicos en formar enclaves étnicos en cidades dos Estados Unidos. Isto foi seguido por un gran número de inmigrantes do Sur e do leste de Europa, incluíndo moitos italianos e polacos entre 1880 e 1920. Estes inmigrantes europeos logo estarían máis segregados que os negros no século XX.^[4] A maioría deles permaneceron nas súas comunidades de inmigrantes establecidos, pero xa na segunda ou terceira xeración, moitas familias puideron trasladarse a unha mellor vivenda nos suburbios tras a Segunda Guerra Mundial, xa que se adaptaron e prosperaron.

Estas áreas inclúen o gueto étnico Lower East Side en Manhattan, Nova York, que máis tarde se fixo famoso polo predominio de xudeus, e o East Harlem, que se converteu en sede dunha gran comunidade portorriqueña na década de 1950. As Pequenas Italias chegaron a todo o país co predominio de guetos italianos. Moitos inmigrantes polacos trasladáronse a seccións como Pilsen de Chicago e Polish Hill de Pittsburgh, e Brighton Beach é o fogar da maioría dos inmigrantes rusos e ucraínos.

Nos Estados Unidos, entre a abolición da escravitude e a promulgación das leis de dereitos civís da década de 1960, os costumes discriminatorios (ás veces codificadas na lei, ou a través das liñas vermellas) obrigou a miúdo a que os afroamericanos das cidades vivisen en barrios específicos, que chegaron a ser coñecidos como "guetos".

As zonas urbanas nos Estados Unidos a miúdo poden clasificarse como "negras" ou "brancas",^[5] con habitantes pertencentes principalmente a un grupo racial homoxéneo. Corenta anos despois da era dos dereitos civís estadounidense (1955?1968), a maior parte dos Estados Unidos segue sendo unha sociedade segregada na que brancos e negros habitan diferentes barrios. Moitos destes barrios atópanse en cidades do Norte onde os afroamericanos trasladáronse durante a Gran Migración (1914-1950) un período en que máis dun millón de afroamericanos trasladáronse da zona rural do sur estadounidense para escapar do racismo, buscar oportunidades de emprego en contornas urbanas e procurar o que se consideraba unha vida mellor no norte. No medio oeste, os barrios foron construídos sobre os altos salarios de manufactura de traballos sindicalizados, os cales se secaron pola demanda durante o declive da industria e a consecuente redución das fábricas de aceiro, plantas de automóbiles e outras fábricas a partir da década de 1970. A segregación aumentou na maior parte das cidades que tiñan unha grande inmigración negra e por tanto angustiando a decadencia económica, personificada en cidades como Gary, Indiana.

Nos anos posteriores á segunda guerra mundial, moitos brancos estadounidenses comezaron a mudarse das cidades ás comunidades suburbanas máis recentes, un proceso coñecido como o voo branco. O voo branco ocorreu, en parte, como unha resposta aos negros que se mudaban ás veciñanzas urbanas brancos. As prácticas discriminatorias, especialmente as destinadas a "preservar" os emerxentes suburbios brancos, limitou a capacidade dos negros para pasar das cidades aos suburbios, mesmo cando economicamente podían permitirllo. En contraste con isto, o mesmo período na historia marcou unha masiva expansión suburbana dispoñible principalmente para os brancos tanto para os ricos como os de clase traballadora, facilitados a través da construción de estradas e a dispoñibilidade de hipotecas subvencionadas polo Goberno Federal. Fíxose máis fácil para as familias comprar novas casas nos suburbios, pero non para alugar apartamentos nas cidades

En resposta á afluencia de persoas de raza negra do Sur, os bancos, as compañías de seguros e empresas comezaron a negar ou aumentar o custo dos servizos, tales como bancarios, seguros, acceso a postos de traballo, acceso á atención da saúde, ou mesmo nos supermercados aos residentes de determinadas áreas, a miúdo racialmente determinadas. A forma máis devastadora da liña vermella e o uso máis común do termo, refírense á discriminación da hipoteca. Datos sobre o prezo da vivenda e as actitudes cara á integración suxiren que no século XX, a segregación era un produto de accións colectivas adoptadas polo non negros para excluír aos negros dos barrios suburbanos.

As disposicións "raciais" do Manual de Salvagarda da FHA, onde entre 1300 disposicións, incluía as seguintes directrices que agravaban o problema da segregación:

As restricións recomendadas deben prever: a prohibición da ocupación de propiedades, excepto pola raza dos que están destinados...^[6] As escolas deben ser adecuadas ás necesidades da nova comunidade e non deben ser asistidas por inharmónicos grupos raciais nun gran número.

Isto significaba que as minorías étnicas poderían garantir préstamos hipotecarios só en certas áreas, o que deu lugar a un grande aumento á segregación racial residencial e á decadencia urbana nos Estados Unidos. A creación de novas estradas nalgúns casos dividiron e illaron aos barrios negros de bens e servizos, moitas veces dentro dos corredores industriais. Por exemplo, o sistema de autoestradas interestatais de Birmingham, Alabama, tentou manter as fronteiras raciais que se estableceron na cidade pola lei de zonificación racial de 1926. A construción de autoestradas interestatais a través de barrios negros na cidade levou a unha perda significativa da poboación nos barrios e asóciase co aumento da segregación racial de barrios. En 1990, as barreiras legais para aplicar a segregación foron substituídas por un racismo descentralizado, onde os brancos comezaron a pagar máis que os negros para vivir en zonas predominantemente brancas. Algúns científicos sociais suxiren que os procesos históricos de suburbanización e descentralización son instancias de privilexios para os brancos que contribuíron a patróns contemporáneos de racismo ambiental.

A pesar do uso común nos Estados Unidos do termo "gueto" para indicar a un pobre, culturalmente ou a unha área urbana racialmente homoxénea, os que viven na área a miúdo usárono para significar algo positivo. Os guetos negros non sempre conteñen ruínas de casas e vivendas en deterioración, tampouco todos os seus residentes son pobres. Para moitos afroamericanos, o gueto foi un "fogar": un lugar que representa a negritude auténtica e un sentimento, paixón, ou derivada de pasar por encima da loita e o sufrimento de ser negro en América do Norte. Langston Hughes transmíteo no "Ghetto Negro" (1931) e "O corazón de Harlem" (1945): "Os edificios de Harlem son de ladrillo e pedra / E as rúas son longas e amplas, / Pero Harlem é moito máis que só isto / Harlem é o que está dentro." O dramaturgo August Wilson utilizou o termo "gueto" en Ma Rainey's Black Bottom (Fondo negro de Ma Rainey) (1984) e Fences (Valos) (1987), que se basean na experiencia do autor no distrito de Hill de Pittsburgh, un gueto de negros.

Recentemente, a palabra "gueto" foi usada no argot como un adxectivo en lugar dun substantivo. Utilízase para indicar a relación dun obxecto no centro da cidade ou á cultura negra e tamén en termos máis xerais e un ás veces ofensivos, para denotar algo que é ruín ou de baixa calidade. Mentres que "gueto" como un adxectivo pode utilizarse despectivamente, a comunidade afroamericana, particularmente na escena hip hop, tomou a palabra para si e comezou a utilizala nun sentido máis positivo que transcende as súas orixes despectivas.

Na estrutura urbana actual, procedeuse a aplicar o termo aos barrios dispersos separados do resto da cidade e poboados por calquera concentración de poboación de orixe étnica, cultural ou relixioso, que viven alí especialmente debido á presión social, económica ou xurídica: por exemplo, un barrio de afroamericanos en Nova York, un barrio de mexicanos nos Ánxeles ou un barrio periférico de maioría musulmá en París; tamén se fai alusión aos barrios periféricos marxinais.

Os barrios chineses orixináronse como enclaves racialmente segregados onde a maioría dos inmigrantes chineses estabelecéronse desde a década de 1850 en diante. Os principais barrios xurdiron en Boston e Lowell, Massachusetts; Detroit, Míchigan; Corpus Christi, Texas; Camden, e Trenton, Nova Jersey; Chicago; Os Ánxeles, Oakland, San Francisco e San Diego (California); a cidade de Nova York, Nova York; Nova Orleáns, Luisiana; Akron e Cincinnati, Ohio; Filadelfia, Pensilvania; Portland, Oregón; Seattle, Washington; Vancouver, Toronto e Montreal, Canadá, e outras grandes cidades. Hoxe, a maioría dos estadounidenses chineses xa non residen nas zonas urbanas, pero despois da década de 1970 a inmigración asiática da China , o sueste asiático e as Filipinas repoboaron moitos barrios chineses. Moitas "Pequenas Italias", barrios chineses (ou barrios coreanos e xaponeses) e outros barrios étnicos convertéronse en barrios de clase media nos últimos tempos, dominados polos propietarios de exitosos restaurantes, tendas familiares e empresarios capaces de pór en marcha as súas propias empresas. Moitos se converteron en lugares de interese turístico por dereito propio.

Nos Estados Unidos, moitos inmigrantes de México, Centroamérica, Suramérica e o Caribe concéntranse en barrios situados en cidades con grandes poboacións de hispanos. Moitas destas cidades loitaron contra os problemas da delincuencia, as drogas, bandas xuvenís e a desintegración da familia. Con todo, os hispanos de clase media e universitarios trasladáronse fóra dos barrios a outras veciñanzas ou aos suburbios. Os barrios prosperaron continuamente pola grande afluencia de inmigración de México, isto en gran parte debido á explosión da poboación latinoamericana no século XX. A maioría dos residentes nestes barrios urbanos son inmigrantes chegados directamente desde América Latina.

• Soweto
• Gueto de Varsovia