Φιρίκι

 "Από την παιδική μου ήδη ηλικία, ήμουν παθιασμένος με την ζωγραφική. Τελείωσα ταυτόχρονα τις γυμνασιακές σπουδές μου στο κολλέγιο και τις καλλιτεχνικές στη σχολή Τεχνών του Κιέβου όπου εκδηλώθηκαν τα χαρίσματά μου. Η κλίση μου στη ζωγραφική ήταν τόσο φανερή, ώστε αποφάσισα να εισαχθώ στη σχολή Καλών Τεχνών της Αγίας Πετρούπολης. Όμως, κοντά στις εξετάσεις εισαγωγής με κυρίευσε η αμφιβολία: Αυτός ήταν ο δρόμος που έπρεπε να διαλέξω; Ύστερα από σύντομο δισταγμό, συμπέρανα ότι δεν είχα το δικαίωμα να κάνω αυτό που με ευχαριστούσε, αλλά ότι όφειλα να αφιερωθώ σε κείνο που θα βοηθούσε να ανακουφιστούν οι άνθρωποι από τα βάσανά τους. Από την Ακαδημία έστειλα στη μητέρα μου ένα τηλεγράφημα να της αναγγείλω την απόφασή μου να εισαχθώ στην ιατρική σχολή. [...]

Μετά την απονομή των διπλωμάτων, οι συνάδελφοί μου με ρώτησαν τί σκόπευα να κάνω. Όταν τους απάντησα ότι θα ήθελα να είμαι γιατρός σε ζέμστβο (μονάδα τοπικής αυτοδιοίκησης), γούρλωσαν τα μάτια λέγοντας: "Εσείς, επαρχιακός γιατρός; Εσείς είστε άνθρωπος επιστήμων εκ φύσεως."

Θίχτηκα που δε με καταλάβαιναν. Είχα σπουδάσει, πράγματι, ιατρική με μόνο σκοπό να γίνω επαρχιακός γιατρός, γιατρός των μουζίκων, για να συντρέχω τους φτωχούς ανθρώπους. [...]"

"Δεν είχαν απομείνει λοιπόν, παρά ένας νοσοκόμος στο νοσοκομείο και επιπλέον μια νοσοκόμα από το Κρασνογιαρσκ που είχε φτάσει μαζί μου: Ήταν νεαρή κοπέλα που μόλις είχε αποφοιτήσει από τη σχολή νοσοκόμων και που ανησυχούσε στη σκέψη ότι θα εργαζόταν στο πλευρό ενός καθηγητή. Με αυτούς τους δύο βοηθούς έκανα σημαντικές εγχειρίσεις, όπως: εκτομή άνω γνάθου, λαπαροτομές, γυναικολογικές επεμβάσεις και μεγάλο αριθμό επεμβάσεων στα μάτια. [...]

Με είχαν προειδοποιήσει ότι ο πρόεδρος του τοπικού συμβουλίου του Τουρουχάνσκ ήταν μεγάλος εχθρός της θρησκείας. Την απεχθανόταν. Αυτό πάντως δεν τον εμπόδισε να φωνάξει τον Θεό για να σωθεί, όταν η μικρή του βάρκα βρέθηκε μέσα σε τρομερή θύελλα στον Γιενισέι. Αφού το ζήτησε, με κάλεσαν στην GPU όπου με ειδοποίησαν με επίσημη απαγόρευση να μην ευλογώ τους αρρώστους στο νοσοκομείο, να μην κηρύττω στο μοναστήρι και να μην πηγαίνω εκεί πάνω σε έλκηθρο καλυμμένο από τάπητες. Απάντησα ότι το επισκοπικό μου καθήκον με εμποδίζει να αρνηθώ να δίνω ευλογία. Πρότεινα στον πρόεδρο να έρθει αυτό ο ίδιος και να κολλήσει πάνω στην πόρτα του νοσοκομείου μια ειδοποίηση που να απαγορεύει στους χωρικούς να ζητούν την ευλογία μου- πράγμα που όντως δε μπόρεσε να κάνει. Του πρότεινα επίσης να απαγορεύσει στους χωρικούς να θέτουν στη διάθεσή μου ένα έλκηθρο καλυμμένο με τάπητα- πράγμα ακόμα πιο δύσκολο για αυτόν. 

Ωστόσο, δεν υπέφεραν για πολύ τη σταθερότητά μου. [...] Ο τοπικός αρχηγός της GPU με υποδέχτηκε με πολύ κακία. μου είπε πως εφόσον δε συμμορφωνόμουν προς τις απαιτήσεις της εκτελεστικής επιτροπής έπρεπε να φύγω αμέσως μακριά από το Τουρουχάνσκ. Μου έδιναν μισή ώρα να ετοιμάσω τις αποσκευές μου. Ρώτησα μόνον ήσυχα:

"Πού με στέλνουν;"

"Στην άκρη του Παγωμένου Ωκεανού.", μου απάντησαν με τόνο εριστικό. [...]"

"Από εκεί μεταφέρθηκα στη Μόσχα μέσα σε ένα άλλο βαγόνι με κελιά και η πορεία συνεχίστηκε μέχρι την πόλη του Κότλας. Μέσα στο βαγόνι υπήρχαν τόσες ψείρες, ώστε βράδυ-πρωί έβγαζα όλα μου τα εσώρουχα. Καθημερινά, έβρισα καμιά εκατοντάδα από δαύτες, κάποιες από τις οποίες ανήκαν σε ένα είδος που ποτέ άλλοτε δεν ξαναείχα δει: μεγάλες και μαύρες. Δεν παίρναμε για τροφή παρά ένα κομμάτι ψωμί και μια ωμή ρέγκα για δύο. Δεν τα έτρωγα. [...]

Ακριβώς πριν τη μεταφορά μου ξέσπασε επιδημία εξανθηματικού τύφου. Οι κάτοικοι του Κοτλάς μου διηγήθηκαν ότι την προηγούμενη χρονιά ο τύφος είχε ενσκήψει υπό διαφορετικές μορφές καθώς  επίσης επιδημίες όλων των παιδικών μολυσματικών ασθενειών. Εκείνη την εποχή, τρομερό πράγμα, άνοιγαν κάθε μέρα στη Μακάριχα μια μεγάλη τάφρο όπου μέσα της έθαβαν κάπου εβδομήντα πτώματα.

Δε χειρούργησα παρά για πολύ λίγο στο νοσοκομείο του Κότλας. Σε λίγο μου κατέστη γνωστό ότι έπρεπε να πάω στο Αρχαγγέλσκ με το ατμόπλοιο. [...]"

"Μου πρότειναν να χειρουργώ σε ένα νοσοκομείο μετακινούμενο. Είδα εκεί γυναίκες που δεν είχαν χειρουργηθεί καλά, από καρκίνο του μαστικού αδένα. Για αυτό όταν μια ασθενής από αυτές ήρθε να με συμβουλευτεί, δεν την έστειλα στο νοσοκομείο, αλλά αποφάσισα να την φροντίσω σαν εξωτερική ασθενή. Της έκαμα μια επέμβαση πολύ ριζική. Όταν τον έμαθαν οι γιατροί του νοσοκομείου πήγαν αμέσως να κάνουν παράπονα για μένα...[...]

Έχοντας έρθει το Σάββατο, λίγο πριν την αγρυπνία στο σπίτι του μητροπολίτη, πήγα στη μεγάλη εκκλησία του μοναστηριού με μία τελείως μέτρια διάθεση. Ένας ιερομόναχος ιερουργούσε, εγώ ήμουν όρθιος μέσα στο Ιερό Βήμα. Μόλις πριν την ανάγνωση του Ευαγγελίου του Όρθρου αισθάνθηκα κάτι ακατανόητο, μία συγκίνηση που γρήγορα μεγάλωσε και μου έγινε τρομερά δυνατή όταν άκουσα την ανάγνωση. Ήταν στο όγδοο Εωθινό, τα λόγια που απεύθυνε ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός στον Απόστολο Πέτρο: Σίμων Ἰωνᾶ, ἀγαπᾷς με πλεῖον τούτων; Βόσκε τὰ ἀρνία μου..."[Ιω.κδ15] Δέχτηκα αυτές τις λέξεις με πολλή συγκίνηση και πολύ φόβο σαν να μην απευθύνονταν στον Πέτρο, αλλά σε μένα προσωπικά.[...]"

"Τελείως εξαντλημένος από την απεργία πείνας και τις αλυσιδωτές ανακρίσεις λιποθύμησα κι έπεσα πάνω στο λερωμένο και βρώμικο πάτωμα όταν μας έβγαλαν για να πάμε στην τουαλέτα. Χρειάστηκε να με μεταφέρουν στο κελί μου. Την άλλη μέρα με άδειασαν στο "μαύρο κοράκι" της GPU για την κεντρική φυλακή της περιοχής. Πέρασα εκεί οχτώ περίπου μήνες σε συνθήκες πολύ δύσκολες. [...]

Δε θυμάμαι πια για ποιό λόγο "προσγειώθηκα" στο νοσοκομείο της φυλακής. Εκεί, με τη βοήθεια του Θεού, είχα την ευκαιρία να σώσω τη ζωή ενός νεαρού κλεφτάκου που ήταν πολύ άρρωστος. Βλέποντας ότι ο καινούριος γιατρός της φυλακής δεν καταλάβαινε τίποτε από την ασθένεια του μικρού κλέφτη, τον εξέτασα ο ίδιος και εντόπισα ένα απόστημα στην σπλήνα του. [...]"

"Έφτασε το καλοκαίρι του 1941. Οι χιτλερικές ορδές, αφού τέλειωσαν με τις χώρες της Δύσης όρμησαν στο Σοβιετική Ένωση. Στο τέλος του Ιουλίου ο προϊστάμενος χειρουργός της περιοχής του Κρασνογιάρσκ αποβιβάστηκε στην Μπολσάγια Μοπύρτα. Με παρακάλεσε να ξαναπάρω μαζί του το αεροπλάνο για το Κρασνογιάρσκ όπου είχα διοριστεί προϊστάμενος χειρουργός του νοσοκομείου [...]

Οι τραυματίες, αξιωματικοί και στρατιώτες, με αγαπούσαν πολύ. Όταν το πρωί γυρνούσα τις αίθουσες οι πληγωμένοι με υποδέχονταν με χαρά. Κάποιοι ανάμεσά τους που τους είχα γιατρέψει από αποτυχημένες εγχειρίσεις (που είχαν γίνει) σε άλλα νοσοκομεία με χαιρετούσαν με τεντωμένα τα πόδια, κρεμασμένα πολύ ψηλά.[...]"

Αγίου Λουκά Συμφερουπόλεως, "Ταξιδεύοντας μέσα στον πόνο" (αυτοβιογραφικές αφηγήσεις), εκδόσεις: Εν πλω

Πρέπει νά'ταν του Σταυρού που μας είχε καλέσει για καφεδάκι. Θαύμασα την περιποιημένη αυλή -ούτε ένα τόσο δα φυλλαράκι λησμονημένο- και τα λουλούδια. Κι αμέσως η ματιά μου καρφώθηκε σ'αυτά! Από παιδί είχα να τα συναπαντήσω! Μια χρονιά μοναχά βρήκα κάποια σε κάτι φυτώρια, μα ήταν αλλιώτικα, σαν καημένα' δεν παίρναν μπόι σαν και τούτα - μόνο τόσο όσο, θαρρείς, για να στέκονται στο γλαστράκι τους χωρίς να λυγάνε- και, ύστερα, τόσο φιλάσθενα - γρήγορα σταχτιάσαν κι αρρωστήσανε.

Έτρεξα να τη ρωτήσω:

"Έχεις τζίνια;!!"

"Τί τζίνια; Ποιά λες;"

"Τα λουλούδια, αυτά τα ψηλά με το μεγάλο ανθό. "

"Τις ντάλιες λες;"

"Όχι καλέ! Τ'άλλα. Εκεί!"

"Τους κεφαλάδες λες! Κεφαλάδες τα ξέρουμε εμείς!"

"Εγώ τζίνια τα ξέρω. Μας τα φύτευε η Δόξα όταν ήμουν παιδί. Είναι εκείνα τα ντόπια; Ρίχνεις σπόρο;"

"Ναι."

"Θα μου κρατήσεις να φυτέψω;"

"Θα σου κρατήσω."

Κι έτσι όταν μπήκε η άνοιξη, μαζί με τα κηπευτικά, έσπειρα με δέος πραγματικό και τα τζίνια μου και περίμενα να μεγαλώσουν. Δεν τά'σπειρα απ'ευθείας στο αυλάκι όπως έκανε η Δόξα και τα βρίσκαμε να ξεπροβάλουν τα κορμάκια τους καθώς ερχόμαστε για το καλοκαίρι, αλλά σ'ένα τελάρο πρώτα μέχρι να ξεπεταχτούν, από φόβο μη μου χαθούν, μην μπερδευτούν μ'αγριοχόρταρα, μην κάτι τα ενοχλήσει και δυσκολευτούν να ριζώσουν.

Και νά'τα τώρα, μετά από τόσα χρόνια, ξαναβρήκαν τη θέση τους κάτω από την αυλή του μικρού σπιτιού, να πασχίζουν να την ξεπεράσουν με το μπόι τους και να χρωματίζουν μ'όλες τους τις γλυκές αποχρώσεις το καλοκαίρι μου! 

Με ρώτησε ένας γέροντας: "Βλέπεις κακές εικόνες στην τηλεόραση... στο διαδίκτυο;" κι εγώ είχα απομείνει να τον κοιτάζω, μιας και δεν πήγε ο νους μου σε κάτι πονηρό, μα μοναχά αναλογιζόμουν πόσες "κακές" εικόνες ξεπροβάλλουν καθημερινά στα μάτια μου, η μια μετά την άλλη με το που θ'ανοίξω οποιοδήποτε μέσο επικοινωνίας. Και καλά, την τηλεόραση την έχω ξεχασμένη, αλλά και στο διαδίκτυο που θα περιηγηθώ τούτες οι εικόνες με κατακλύζουν ασταμάτητα: Αδικίες, βία, παραλογισμοί, ανωμαλίες, βιασμοί κι εκβιασμοί, δολοφονίες και ξυλοδαρμοί, πικρόχολοι και κακόψυχοι σχολιασμοί, φρίκη και ξεφτίλα της ανθρωπότητας... "Πώς να μη δω κακές εικόνες;" αναλογιζόμουνα. Δεν ξέρω πως μπορεί να ερμήνευσε τη σιωπή μου, αλλά αμέσως με συμβούλεψε: "Να μη βλέπεις κακές εικόνες, κορίτσι μου..."

Τριγύρω το χάος- κι ας με πει όποιος θέλει υπερβολική- και νιώθω να σκαλίζω μέσα σε τούτη τη βρωμιά να δω κάποιο κρυμμένο ανθάκι, ένα αληθινό χαμόγελο κι ένα καθαρό βλέμμα. Μιας και καθετί αγνό πλέον λασπολογείται τόσο άγρια, καλύπτεται με τόσο μένος και φανατισμό που μοναχά αναζητώντας την ευωδιά του μπορείς να το εντοπίσεις... 

Σ'έναν κόσμο που παραδόθηκε στο φόβο και καλλιέργησε τα πιο άγρια ένστικτά του για να τον αντιμετωπίσει, σε μια ρωμαϊκή αρένα ανθρωποφαγίας με πλαστούς και κίβδηλους ηθικισμούς και δικαιωματισμούς, σ'έναν κόσμο που καταρρέει ροκανίζοντας τις ρίζες και τις αξίες του στο όνομα μιας επίπλαστης καλοπέρασης, σε μια ανθρωπότητα που επιλέγει τα δεσμά στο όνομα της ελευθερίας, που έχει αποδεχτεί ως κοινή λογική τον παραλογισμό κι ως ζωή την επιβίωση, σε έναν κόσμο που έχει παραδοθεί στην πτώση του σφραγίζοντας με βουλοκέρι τα ώτα του μην τυχόν και μια κραυγή αλήθειας τον ξεβολέψει και χρειαστεί να δρασκελίσει δυο βήματα ανήφορο, που μαστιγώνει ό,τι στέκεται εμπόδιο στην κατρακύλα, που συνήθισε στα σκοτάδια και τον τυφλώνει το φως, προτιμώ να εστιάζω στην εικόνα από τα τζίνια της αυλής μου και να πορεύομαι σε κείνο το μονοπάτι της αυλής της μακαρίτισσας της κυρα-Δόξας με τ'αμέτρητα πολύχρωμα λουλούδια μες στις φρεσκοβαμμένες γλάστρες δεξιά κι αριστερά, με την ευωδιά και την απλότητα και νοικοκυροσύνη μιας άλλης εποχής που, όσα στραβά και να της καταλογίσει κανείς, οι λέξεις ακόμη κρατούσαν το νόημά τους και δεν είχαν στεφθεί άρχοντες η απόλυτη σύγχυση κι ο παραλογισμός. Γιατί:

Επίκαιρο όσο ποτέ μου φαίνεται σήμερα το "σπήλαιο του Πλάτωνα". Κι ίσως το πιο τραγικό είναι ότι ο σημερινός άνθρωπος, ακόμη και διαβάζοντας τούτη την παραβολή (που το πιο πιθανό είναι να βαρεθεί ακόμη και να την αναγνώσει), δε θα μπορέσει ούτε καν να διδαχτεί κάτι απ'αυτήν γιατί έχει θρέψει τόσο εγωισμό μέσα του που θα του φανεί αδιανόητο έστω και να αναρωτηθεί μήπως κι εκείνος είναι ένας από τους δεσμώτες στα σκοτάδια, παρά θα θεωρήσει αυτόματα πως τούτο αφορά μοναχά τους διπλανούς του.

Αν βρισκόμαστε κάπου ανάμεσα στους στίχους της Οδύσσειας τώρα, αν ταξιδεύαμε παρέα με τον Οδυσσέα, μάλλον θα παραδέρναμε στα στενά της Σκύλλας και της Χάρυβδης, αφού πρώτα κατασπαράξαμε τους γλυκούς λωτούς της λησμονιάς, ανοίξαμε τον ασκό του Αιόλου, σαγηνευτήκαμε από την Κίρκη που μας μετέτρεψε σε άλογα τετράποδα κι αφεθήκαμε στο πλάνο τραγούδι των Σειρήνων. Στον οίκο μας κάνει κουμάντο ο Αντί-νοος (ο νους, του νοός) κι οι υπόλοιποι φιλήδονοι και θρασείς μνηστήρες κι ο γιος μας έχει αποδεχτεί την κατάσταση σιωπηλά....

 Κι αν κοπιάζοντας ο Οδυσσέας κατόρθωσε κι επέστρεψε στην Ιθάκη του κι είχε τη φρόνηση να τοξεύσει πρώτον τον Αντί-νοο για να βάλει σε μια τάξη το παλάτι του, πόσοι εταίροι του σώθηκαν; Ουδείς...

 ἀλλ' οὐδ' ὧς ἑτάρους ἐρρύσατο, ἱέμενός περ·
αὐτῶν γὰρ σφετέρῃσιν ἀτασθαλίῃσιν ὄλοντο,
νήπιοι, οἳ κατὰ βοῦς Ὑπερίονος Ἠελίοιο
ἤσθιον· αὐτὰρ ὁ τοῖσιν ἀφείλετο νόστιμον ἦμαρ. 

(Οδύσσεια Ομήρου α6-9)

- Πώς να μη βλέπω κακές εικόνες γέροντα; Το κακό το αφήσαμε να αμοληθεί παντού. Κι ενίοτε το βαπτίζουμε και καλό. Και βουτάμε στην κολυμπήθρα του τα παιδιά μας.... Ονομάσαμε ευλογία το εύκολο, το άνευ κόπου και καταλήξαμε εξαντλημένοι κι άδειοι να πνιγόμαστε στη ζωή μας που βάλτωσε. 

"Η ασκητική ζωή και οι ιδρώτες που την συνοδεύουν επινοήθηκαν από τους εραστές της αρετής, απλά για να αποτινάξουν από την ψυχή τους τα σάπια εκείνα στοιχεία της απάτης, που αυτοεγκαταστάθηκαν μέσα της μέσω των παγίδων των πέντε αισθήσεων. Δεν είναι σαν οι αρετές να εισάγονταν απ'έξω ως κάτι καινούριο, επειδή αυτές είναι ήδη μέσα μας από τη στιγμή της δημιουργίας μας. Ώστε όταν η απάτη εκδιωχθεί εντελώς από την ψυχή, τότε αυτή αφήνει να φανεί η λαμπρότητα και το μεγαλείο των φυσικών της αρετών. Έτσι την ασκητική ζωή δεν την ακολουθεί κανείς ούτε για να εισαγάγει ούτε για να δημιουργήσει αρετές, αλλά για να εξοστρακίσει (από την ανθρώπινη φύση) οτιδήποτε ο Θεός ουδέποτε εμφύτευσε ούτε δημιούργησε μέσα μας. Άρα, εκείνος που δεν είναι τρελός, είναι σώφρων κι εκείνος που δεν είναι ούτε δειλός, ούτε παράτολμος, αυτός είναι γενναίος και δυνατός. Συνεπώς, με την απομάκρυνση όλων των εμποδίων που αντιμάχονται τη φύση, παραμένουν και αναδεικνύονται μόνο τα συμβατά και συγγενεύοντα με αυτήν στοιχεία. Είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα με το να κάνουμε φανερή τη φυσική γυαλάδα και λαμπρότητα τψν ράβδων του σιδήρου απομακρύνοντας όλη τη σκουριά από την επιφάνειά τους." (Αγίου Μαξίμου Ομολογητού, από τη "Θεολογία της Φύσεως", εκδ. Αρμός)

Χαρά μικρού παιδιού με συνεπήρε όταν είδα τα κεφαλάκια τους ν'ανθίζουνε! Πόσες, μα πόσες αποχρώσεις! Κι άλλα με πέταλα πυκνά σε στρώσεις, άλλα πιο ντελικάτα, λεπτά. Κι όλα να πασχίζουν ακόμη να ξεπεράσουν το επίπεδο της αυλής. Να τη φωτίσουν με τα χρώματα και τα χαμόγελά τους... Να πλησιάσουν το φως του ήλιου. . Έτσι απλά, αληθινά κι ανόθευτα ακολουθώντας τη φύση τους... Κάπως έτσι αν μεγαλώναμε κι εμείς....

του Αντώνη Σαμαράκη (από τη συλλογή διηγημάτων "Αρνούμαι")

Αντώνης Σαμαράκης, "Η τελευταία ελευθερία", συλλογή διηγημάτων: "Αρνούμαι"

"Μου είπαν μερικοί ότι σκανδαλίζονται, γιατί βλέπουν πολλά στραβά στην Εκκλησία, κι εγώ τους είπα:

Αν ρωτήσεις μία μύγα: " Έχει λουλούδια εδώ στην περιοχή;" θα πει: "Δεν ξέρω' εκεί κάτω στον λάκκο έχει κονσερβοκούτια, κοπριές, ακαθαρσίες", και θα σου αραδιάσει όλες τις βρωμιές στις οποίες πήγε. Αν όμως ρωτήσεις μία μέλισσα: "Είδες καμιά ακαθαρσία εδώ στην περιοχή;", θα σου πει: "Ακαθαρσία, όχι, δεν είδα πουθενά' εδώ ο τόπος είναι γεμάτος από ευωδιαστά λουλούδια" και θα σου αναφέρει ένα σωρό λουλούδια του κήπου, του αγρού, κλπ. Βλέπεις, η μύγα ξέρει μόνον πού υπάρχουν σκουπίδια, ενώ η μέλισσα ξέρει πως εκεί πέρα είναι ένας κρίνος, πιο εκεί ένα ζουμπούλι...

Όπως έχω καταλάβει, άλλοι άνθρωποι μοιάζουν με τη μέλισσα και άλλοι με την μύγα. Αυτοί που μοιάζουν με τη μύγα ψάχνουν σε κάθε περίπτωση να βρουν τί κακό υπάρχει και σχολούνται με αυτό' δε βλέπουν πουθενά κανένα καλό. Αυτοί που μοιάζουν με τη μέλισσα βρίσκουν παντού ό,τι καλό υπάρχει. [...]"

"- Γέροντα, πώς γίνεται το ίδιο πράγμα να το βλέπουν διαφορετικά δύο άνθρωποι; 

- Όλα τα μάτια βλέπουν το ίδιο καθαρά; Για να δει κανείς καθαρά, πρέπει να έχει τα μάτια της ψυχής του υγιέστατα, γιατί τότε έχει την εσωτερική καθαρότητα.

- Γιατί, Γέροντα, μερικές φορές, το ίδιο περιστατικό ένας το θεωρεί ευλογία και άλλος δυστυχία; 

- Καθένας το ερμηνεύει ανάλογα με τον λογισμό του. Το κάθε πράγμα μπορείς να το δεις απ'την καλή του πλευρά ή από την κακή του πλευρά. Είχα ακούσει το εξής περιστατικό: Σε ένα μοναστήρι που βρισκόταν σε κατοικημένη περιοχή είχαν τυπικό να κάνουν εσπερινό και όρθρο τα μεσάνυχτα και πήγαιναν και κοσμικοί γιατί το μοναστήρι ήταν περιτριγυρισμένο από σπίτια που σιγά-σιγά είχαν κτιστεί εκεί κοντά. Μια φορά ένας αρχάριος νέος μοναχός ξέχασε το κελλί του ανοιχτό και μπήκε μέσα μια γυναίκα. Όταν το έμαθε, στεναχώρια, κακό! Ω, μολύνθηκε το κελλί! Τρομερό, χάθηκε ο κόσμος! Παίρνει οινόπνευμα, ρίχνει στο πάτωμα και βάζει φωτιά, για να το απολυμάνει! Παραλίγο να κάψει το μοναστήρι. Το πάτωμα του κελιού του το έκαψε, τον λογισμό του όμως δεν τον έκαψε. Εκείνον έπρεπε να κάψει, γιατί το κακό στον λογισμό του βρισκόταν. Αν έφερνε καλό λογισμό και έλεγε ότι η γυναίκα μπήκε στο κελλί από ευλάβεια, για να ωφεληθεί, για να πάρει χάρη και να αγωνισθεί κι αυτή στο σπίτι της, θα αλλοιωνόταν πραγματικά και θα δόξαζε το Θεό.

Από την ποιότητα των λογισμών ενός ανθρώπου φαίνεται η πνευματική του κατάσταση. Οι άνθρωποι κρίνουν τα πράγματα ανάλογα με το περιεχόμενο που έχουν μέσα τους. Αν δεν έχουν πνευματικό περιεχόμενο, βγάζουν λάθος συμπεράσματα και αδικούν τον άλλον. Αν λ.χ. δει κάποιον αργά το βράδυ έξω ένας που κάνει ελεημοσύνες την νύχτα, για να μην τον βλέπουν, ποτέ δε θα βάλει κακό λογισμό. Αν τον δει όμως κάποιος που ξενυχτάει στην αμαρτία, θα πει: "το τέρας, ποιός ξέρει πού ξενυχτούσε;" γιατί τέτοιες εμπειρίες έχει. [...]"

(Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου, Λόγοι Γ'-"Πνευματικός Αγώνας" , εκδόσεις: Ιερόν Ησυχαστήριον "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος")

"[...] Η πραγματική προσευχή ξεκινάει από έναν πόνο' δεν είναι ευχαρίστηση "νιρβάνα". Τί πόνος είναι; Βασανίζεται με την καλή έννοια ο άνθρωπος. Πονάει, βογγάει, υποφέρει, όταν κάνει προσευχή για οτιδήποτε. Ξέρετε τί θα πει υποφέρει; Ναι, υποφέρει γιατί συμμετέχει στον γενικό πόνο του κόσμου ή στον πόνο ενός συγκεκριμένου προσώπου. Αυτήν τη συμμετοχή, αυτό τον πόνο, τον ανταμείβει ο Θεός με την θεία αγαλλίαση. Δεν ζητάει βέβαια ο άνθρωπος την θεία αγαλλίαση, αλλά η θεία αγαλλίαση έρχεται ως συνέπεια, επειδή συμμετέχει στον πόνο του άλλου. [...]"

"- Γέροντα, πώς καταλαβαίνει κανείς ότι βοηθήθηκε με την προσευχή του ο άλλος;

- Το πληροφορείται από την θεία παρηγοριά που νιώθει μέσα του μετά από την πονεμένη του καρδιακή προσευχή που έκανε. Πρέπει όμως πρώτο τον πόνο του άλλου να τον κάνεις δικό σου πόνο και ύστερα να κάνεις και καρδιακή προσευχή. Κ αγάπη είναι ιδιότητα θεϊκή και πληροφορεί τον άλλον. Και στα νοσοκομεία, όταν οι γιατροί και οι νοσοκόμες πονούν πραγματικά για τους αρρώστους, αυτό είναι το δραστικότερο φάρμακο από όλα τα φάρμακα που τους δίνουν. Νιώθουν οι άρρωστοι ότι ενδιαφέρονται γι'αυτούς, και αισθάνονται σιγουριά, ασφάλεια, παρηγοριά. Ούτε πολλές κουβέντες χρειάζεται να πεις στον άλλον που υποφέρει, ούτε να του κάνεις διδασκαλία. Καταλαβαίνει ότι τον πονάς και έτσι βοηθιέται. Ο πόνος είναι το παν. Αν πονέσουμε τους άλλους, ξεχνάμε τον εαυτό μας, τα προβλήματά μας."

 (Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου, Λόγοι Β'-"Πνευματική Αφύπνιση" , εκδόσεις: Ιερόν Ησυχαστήριον "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος")

"- Γέροντα, σκέφτονται να αρχίσουν να καίνε τους νεκρούς για λόγους υγιεινής και για εξοικονόμηση χώρου.

- Για λόγους υγιεινής; Ακούς κουβέντα! Δεν ντρέπονται που το λένε; Όλη την ατμόσφαιρα την έχουν μολύνει, τα οστά τους πείραξαν; [...] Στην Ευρώπη καίνε τους νεκρούς, όχι γιατί δεν υπάρχει χώρος να τους θάψουν, αλλά γιατί το θεωρούν πρόοδο.... Βάζουν τη σκόνη σε ένα τόσο δα κουτάκι για περισσότερη ευκολία και αυτό το θεωρούν πρόοδο. Τους καίνε τους νεκρούς γιατί θέλουν οι μηδενιστές να τα διαλύσουν όλα, ακόμη και τον άνθρωπο. Να μη μείνει τίποτε που να θυμίζει στους ανθρώπους τους γονείς, τους παπούδες, την ζωή των προγόνων τους. Να ξεκόψουν τους ανθρώπους από την παράδοσή τους. Να τους κάνουν να ξεχάσουν την άλλη ζωή και να τους δέσουν σ'αυτή. [...]

Έλειψε τελείως ο σεβασμός. Και βλέπεις τώρα τί γίνεται! Πετάνε και τους γονείς στα γηροκομεία. Παλιά και τα βόδια ακόμη τα γηροκομούσαν, δεν τα έσφαζαν, γιατί έλεγαν: "Φάγαμε ψωμί από αυτά."

Και τί σεβασμό είχαν στους νεκρούς! Θυμάμαι με τί κίνδυνο πηγαίναμε να τους θάψουμε στον πόλεμο! Καλά, ο παπάς ήταν υποχρεωμένος να πάει, αλλά κι αυτοί που τους μετέφεραν μέσα στα χιόνια, μέσα στην παγωνιά, κι από πάνω να πέφτουν ριπές συνέχεια! [...]

Πώς να έχει την ευλογία από το Θεό ο κόσμος σήμερα; Α, χαμένα πράγματα! Πάνε σιγά-σιγά τον άνθρωπο να τον εξευτελίσουν. Αχ, για αυτό θα βρεθεί πολύς τόπος τώρα!... Θα βρεθεί πάρα πολύς τόπος..."

"- Γέροντα, τώρα υπάρχει τέτοια τηλεοπτική επικοινωνία, ώστε το ίδιο λεπτό μπορεί να δει κανείς γεγονότα που συμβαίνουν στην άλλη άκρη της γης.

- Μόνον τον εαυτό τους δεν βλέπουν οι άνθρωποι' όλον τον κόσμο τον βλέπουν. Τώρα καταστρέφεται ο κόσμος από το μυαλό του. Δεν είναι ότι τους καταστρέφει ο Θεός. [...]

Έχει πάθει μεγάλη ζημιά ο κόσμος από την τηλεόραση' ιδίως τα παιδάκια καταστρέφονται. [...] Και βλέπεις, δεν παίρνουν μια στροφή παραπάνω, αλλά αυτό που έχουν ακούσει, αυτό που έχουν δει, αυτό επαναλαμβάνουν. Έτσι θέλουν οι άλλοι να αποβλακώνουν τον κόσμο με την τηλεόραση. Δηλαδή, αυτά που ακούν οι άνθρωποι, αυτά να πιστεύουν, αυτά να κάνουν."

"Όλο το κακό ξεκινάει από το μυαλό, όταν γυρίζει μόνο γύρω από την επιστήμη και είναι τελείως απομακρυσμένο από το Θεό. Για αυτό και δε βρίσκουν αυτοί οι άνθρωποι την εσωτερική τους ειρήνη και την ισορροπία τους. Ενώ όταν ο νους γυρίζει γύρω από το Θεό, χρησιμοποιούν οι άνθρωποι και την επιστήμη για την εσωτερική τους καλλιέργεια και για το καλό του κόσμου, γιατί τότε είναι αγιασμένο το μυαλό. [...]

Η επιστήμη πολύ βοηθάει, αλλά και πολύ θολώνει. Γνώρισα ψυχές με μεγαλύτερη διαύγεια, ενώ έχουν μάθει λιγότερα. Όσοι έχουν θολώσει το μυαλό τους από την επιστήμη, εάν με τη Χάρη του Θεού ξεθολώσουν, τότε φυσικά θα έχουν περισσότερα εργαλεία για δουλειά. [...] Όσοι δίνουν τα πρωτεία στην εσωτερική τους μόρφωση, την μόρφωση της ψυχής, και χρησιμοποιούν και την εξωτερική μόρφωση για την εσωτερική, αυτοί γρήγορα μεταμορφώνονται πνευματικά. [...]

Όταν μπαίνει ο εγωισμός και μιλώ, για να με θαυμάσουν, γιατί εγώ σκέφτηκα καλύτερα, τότε λειτουργούν οι πνευματικοί νόμοι, για να συνέλθω. [...]"

"Στην πνευματική ζωή θέλει προσοχή. Όταν οι πνευματικοί άνθρωποι κινούνται από κενοδοξία, μένουν με ένα κενό στην ψυχή τους. Δεν υπάρχει το πλήρωμα, το φτερούγισμα της καρδιάς και, όσο μεγαλώνουν την κενοδοξία τους, μεγαλώνει και το κενό μέσα τους και περισσότερο υποφέρουν. Όπου άγχος και απελπισία, εκεί ταγκαλιστική πνευματική ζωή. Για τίποτε να μην έχετε άγχος. Το άγχος είναι του διαβόλου. Όταν βλέπετε άγχος, να ξέρετε ότι εκεί έχει βάλει την ουρά του το ταγκαλάκι. Ο διάβολος δεν πηγαίνει κόντρα. Αν υπάρχει μία τάση, σπρώχνει και αυτός για να ταλαιπωρήσει και να πλανήσει τον άνθρωπο. Τον ευαίσθητο, λ.χ., τον κάνει υπερευαίσθητο. [...]"

(Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου, Λόγοι Α'-"Με πόνο και αγάπη για το σύγχρονο άνθρωπο" , εκδόσεις: Ιερόν Ησυχαστήριον "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος")

Μέρα μνήμης του Αγίου Παϊσίου σήμερα... Λίγες πολύτιμες κουβέντες του, σκόρπιες, που μας άφησε κληρονομιά... Με την ευχή να μας φωτίσει...

"Μπορούσαν κάποτε να μιλάνε τόσο ελεύθερα δημόσια εε;...." 

Πραγματικά με σόκαρε η απάντηση της μικρής (πρωτοετούς φοιτήτριας) φιλενάδας μου, όταν της έστειλα ένα δίλεπτο της Μαλβίνας που μιλούσε τότε για "εθνική απονεύρωση" (για να πονέσουμε λιγότερο όταν χάσουμε το δοντάκι μας...): "Και πώς θα γίνει αυτή η απονεύρωση; Από ποιούς θα γίνει; Ε, από ανθρώπους που νομίζουν ότι η χώρα μας είναι μια ευρωπαϊκή εταιρεία, αγνοώντας την αιματηρή ιστορία της.... Από πληρωμένους κονδυλοφόρους...."

Θα μου πεις, τουλάχιστον αν είσαι έστω και λίγο σκεπτόμενος: "Πού το περίεργο της απάντησης; Γιατί σε σόκαρε; Εσύ η ίδια δεν το νιώθεις καλά ότι ελευθερία λόγου δεν υπάρχει πλέον; Ακόμη και στο διαδίκτυο οι όποιες αναρτήσεις "αντιφρονούντων" διαγράφονται, αποκλείονται, λοιδορούνται, εξαφανίζονται...". Ναι, αλλά ίσως είναι διαφορετικό το να συνειδητοποιείς με ποιό τρόπο έχει αποτυπωθεί όλο τούτο σ'ένα νέο παιδί. Ουσιαστικά με σόκαρε που, κατα βάθος, σοκαρίστηκε που μπορούσαν να είναι τα πράγματα αλλιώς! Όπως με σοκάρουν πράγματα που τους διδάσκουν στο Πανεπιστήμιο, όπως επίσης και πράγματα που δεν τους διδάσκουν, πράγματα ουσιώδη που εντελώς αγνοούν και τους αφήνουν να αγνοούν, εκείνους που προετοιμάζονται για να διδάξουν τις επόμενες γενιές μας... Όπως με σοκάρουν κι όσα γίνονται γύρω μου και επικρατεί άκρα του τάφου σιγή...

Κι ύστερα σκέφτηκα το "πως γράφω" τα τελευταία χρόνια εγώ, και το "πως έγραφα" δεκατέσσερα χρόνια πριν που πρωτοξεκίνησα. Πόσο πιο "σιωπηρά" και "κεκαλυμμένα" τώρα... Τόσο κεκαλυμμένα που όταν αποτυπώνω την κραυγή μου στις λέξεις, λαμβάνω σχόλια για την "ομορφιά των τοπίων" που περιγράφω... Κι αναρωτιέμαι ύστερα: κανείς δεν κατάλαβε ή κανείς δε θέλει ή δεν αντέχει να καταλάβει; Τό'χα κρύψει εγώ τόσο καλά, ή είδαν εκείνοι μονάχα αυτό που θέλησαν να δουν;

Όταν ήμουν λίγο μεγαλύτερη από κείνη, οι ΗΠΑ βομβάρδιζαν το Αφγανιστάν. Με είχε πιάσει φρίκη και τότε ήμουν πολύ πιο εκρηκτική... Σε μια κουβέντα με έναν, αρκετά μεγαλύτερό μου φίλο, που εκτιμούσα, κοντέψαμε να τσακωθούμε. "Μα για το καλό τους το κάνουν. Να τους γλυτώσουν από τους Ταλιμπάν." έλεγε πραγματικά ικανοποιημένος. "Για το καλό τους; Νοιάζονται τόσο για το καλό τους; Σοβαρολογείς;" μου είχε ανέβει το αίμα στο κεφάλι, ακριβώς επειδή τον εκτιμούσα και, μάλιστα, για την ευαισθησία του. Τον ζόρισα τόσο με τον οργισμένο μου αντίλογο που στο τέλος μου ομολόγησε "Τί θες τώρα; Εγώ δεν αντέχω να το δω όπως το βλέπεις εσύ! Αν το συλλάβω έτσι στο μυαλό μου, απλά δε μπορώ να το αντέξω! Οπότε θέλω να σκέφτομαι πως το κάνουν όντως για το καλό τους."

Σαφώς δε μεταφέρω ακριβώς τα λόγια, μετά από τόσα χρόνια, αλλά το νόημά τους. Κι αυτό το νόημα μού'μεινε. Και πάντα αναρωτιέμαι για τους άλλους -αλλά σε μερικές περιπτώσεις ακόμη και για τον ίδιο μου τον εαυτό- αν πράγματα ολοφάνερα, δεν τα αναγνωρίζουν, ακριβώς επειδή δεν αντέχουν να μπουν σε αυτή τη διαδικασία κι έτσι αποδέχονται όποια εναλλακτική ερμηνεία τους προτείνεται (και, μάλιστα, από το όποιο "Σύστημα" την προωθεί) αρκεί να είναι πιο διαχειρίσιμη μέσα τους, πιο "εύπεπτη", πιο ανώδυνη και πιο "βολική" στην τελική. Και τούτο, πλέον, παρατηρώ πως γίνεται κατά κόρον. Εξάλλου ο σύγχρονος άνθρωπος είναι τόσο τσιτωμένος, τόσο βομβαρδισμένος με μαυρίλα και φρίκη, τόσο πνιγμένος από φόβο, ανασφάλεια, θλίψη κι οργή ["Ὑπὲρ τοῦ ῥυσθῆναι ἡμᾶς ἀπὸ πάσης θλίψεως, ὀργῆς, κινδύνου καὶ ἀνάγκης, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν"...] που δεν αντέχει άλλες επιβαρυντικές, για την ψυχική του υγεία, σκέψεις που, ίσως, οδηγούν σ'επικίνδυνα μονοπάτια γι'αυτήν. Κι έτσι μπαίνουμε σ'ένα φαύλο κύκλο... Κι η γάγγραινα προχωρεί...

"Ἄνδρα μοι ἔννεπε, Μοῦσα, πολύτροπον, ὃς μάλα πολλὰ
πλάγχθη, ἐπεὶ Τροίης ἱερὸν πτολίεθρον ἔπερσεν·
πολλῶν δ᾿ ἀνθρώπων ἴδεν ἄστεα καὶ νόον ἔγνω,
πολλὰ δ᾿ ὅ γ᾿ ἐν πόντῳ πάθεν ἄλγεα ὃν κατὰ θυμόν,
ἀρνύμενος ἥν τε ψυχὴν καὶ νόστον ἑταίρων.
ἀλλ᾿ οὐδ᾿ ὣς ἑτάρους ἐρρύσατο, ἱέμενός περ·
αὐτῶν γὰρ σφετέρῃσιν ἀτασθαλίῃσιν ὄλοντο,
νήπιοι, οἳ κατὰ βοῦς Ὑπερίονος Ἠελίοιο
ἤσθιον· αὐτὰρ ὁ τοῖσιν ἀφείλετο νόστιμον ἦμαρ.
τῶν ἁμόθεν γε, θεά, θύγατερ Διός, εἰπὲ καὶ ἡμῖν."

(Ομήρου Οδύσσεια α1-10)

Ιστόρησέ μου Μούσα τον άνδρα τον πολύτροπο που τόσο πολύ περι-πλανήθηκε, αφού της Τροίας την ιερή πόλη πόρθησε' πολλών ανθρώπων τον νου και τις πόλεις γνώρισε, πολλά άλγη έπαθε στον πόντο κατά θυμόν, αγωνιζόμενος να διασώσει την ψυχή του και την επάνοδο των εταίρων του. Αλλά όσο και να το επιθυμούσε δεν έσωσε τους εταίρους του' διότι εκείνοι από δικές τους ατασθαλίες εξολοθρεύτηκαν- οι νήπιοι, που καταβρόχθισαν τα θηλυκά βόδια του Υπερίονος Ηλίου και τότε εκείνος τους αφαίρεσε τη μέρα της επιστροφής... Κάποια από τούτα, θεά, θυγάτέρα τους Διός, πες και σ'εμάς....

Αγωνιζόμενος να σώσει την ψυχή του...

Ιστόρησέ μου, Μούσα, λοιπόν, για τούτον τον άνδρα που παράδερνε στη θάλασσα, αφ'ότου κατέστρεψε την ιερή πόλη της Τροίας, τούτον τον άνδρα που περιπλανιότανε χρόνια παλεύοντας να σώσει την ψυχή του και τους συντρόφους του και μετά από τόσες δοκιμασίες κατόρθωσε μονάχος να επιστρέψει στην πατρική γη που τόσο ποθούσε. Κι όσοι σύντροφοι τού'χαν απομείνει μετά από τις πρώτες δοκιμασίες, χαθήκαν κι εκείνοι από δικά τους σφάλματα, όσο κι αν τούτος πάλευε να τους προστατεύσει, όσο κι αν τους συμβούλευε σοφά να μην αγγίξουν τα όσια κι ιερά του Ηλίου για να κατευνάσουν την ακόρεστη, ζωώδη πείνα τους....

Μέρες καλοκαιρινές στο βουνό των μέθυσων Κενταύρων αλλά και του σοφού Κενταύρου Χείρωνα. Θαρρείς κι ο καιρός παραλογίστηκε για να ταιριάξει με τους παράλογους ανθρώπους. Άραγε ο Ήλιος βάλθηκε να μας ξεγελάσει για τις ατασθαλίες μας, απατηλά να χορτάσει την ακόρεστη ανάγκη μας για φως μέσα στα σκοτάδια που οι ίδιοι πλάσαμε για να ζούμε;

"Μπορούσαν κάποτε να μιλάνε τόσο ελεύθερα δημόσια εε;...." 

Με βρίσκω πλέον να σιωπώ κι αναρωτιέμαι... Φταίει το μήνυμα που διοχετεύεται μεθοδευμένα και παντί τρόπω κι έχει στοιχειώσει τη συνείδησή μας πως έτσι κι αλλιώς "είμαστε με δεμένα τα χέρια" και "δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα πια", παρά μονάχα να παρακολουθούμε τη ροή των γεγονότων...; Ή μήπως τόσο κουράστηκα από τους ανθρώπους που δεν αντέχω να ριψοκινδυνέψω ν'ακούσω έστω κάτι ακόμα, κάτι το ελάχιστο σα σχόλιο που να επιβεβαιώνει το θέατρο του παραλόγου που με περιστοιχίζει; Γιατί έχει κι η ψυχή μου τα όριά της. Κι οι συνεχόμενες υπερβάσεις έχουν καταντήσει άκρως εξουθενωτικές. 

Μ'ανησυχεί λιγουλάκι, βεβαίως, που χθες το βράδυ μια φράση του Δαμασκηνού (κι ας τη βιώνω ως μια καθοριστικά θλιβερή διαπίστωση) μου χάρισε και μια περίεργη ανακούφιση, καθώς επιτέλους αποτυπώθηκε με λέξεις μια κάποια απάντηση σε μια διαχρονική απορία μου. 

"Επειδή λοιπόν ο Θεός μας δημιούργησε για την αφθαρσία, όταν αθετήσαμε τη σωτήρια εντολή του μας καταδίκασε στη φθορά του θανάτου, για να μην είναι το κακό αθάνατο." (Ιωάννου Δαμασκηνού, "Έκδοσις ακριβής της Ορθοδόξου πίστεως- Δ")

[υποσημείωση Ν.Ματσούκα:"Βασική και χαρακτηριστική άποψη της πατερικής θεολογίας' ο θάνατος δεν είναι τιμωρία με την καθαρή νομική έννοια, αλλά μια έσχατη παραχώρηση της θείας φιλανθρωπίας ώστε το κακό να μη γίνει αθάνατο."]

Κι όταν θέλησα να φανταστώ τούτη την ανθρωπότητα (πόσο μάλλον εκείνους που μας κυβερνούν κι αποφασίζουν για μένα, χωρίς εμένα) με το "δώρο" της αθανασίας στα χέρια της και το συναίσθημα ήταν τόσο τρομακτικό που δε μπόρεσα καν να το κάνω εικόνα. 

"Μπορούσαν κάποτε να μιλάνε τόσο ελεύθερα δημόσια εε;...." 

Τώρα σαν τί να πείς;

Πώς το εμβόλιο μπορεί και νά'χει μακροχρόνιες παρενέργειες, οι οποίες δεν έχουν καν μελετηθεί; Αμέσως θα σε κατατάξουν στους "αρνητές" κι άρα στους "ψεκασμένους"...

Τώρα σαν τί να πεις;

Πως σύσσωμοι οι κυβερνώντες ξεπούλησαν τη Μακεδονία κι ετοιμάζονται να ξεπουλήσουν και τη μισή Ελλάδα; Αμέσως θα σε κατατάξουν στους "ακροδεξιούς φασίστες" και στους "Χρυσαυγίτες".

Να πείς τί;

Πως δεν είναι όλοι τούτοι που εισβάλουν στη χώρα μας ταλαιπωρημένοι πρόσφυγες, αλλά οι περισσότεροι είναι αδίστακτοι εγκληματίες; Εκεί τελείωσες! Έχεις θεωρηθεί, τουλάχιστον, απάνθρωπο τέρας κι έχεις άμεσα καταταχτεί στους ρατσιστές-φασίστες (των οποίων μάλιστα "η ζωή δεν έχει ουδεμία αξία" όπως έχει αποφανθεί ο "φιλάνθρωπος όχλος των ανθρωπιστών"), οπότε και να θελήσεις να εξηγήσεις τί θες να πεις, ουδείς ενδιαφέρεται να ακούσει, αλλά σε "στολίζουν" με τα χυδαιότερα επίθετα όλοι τούτοι που θεωρούν εαυτούς τάχα "δημοκρατικούς" και "αυτοκλητους" υποστηρικτές του ανθρώπινου δικαίου και της ελευθερίας"! Πού να τολμήσεις να μιλήσεις! Π.χ., το πολύ απλό: ότι δυστυχώς περιμαζεύουμε μαζί με τους αληθινούς πρόσφυγες τους ίδιους τους σφαγείς τους, τους ίδιους τους υπαίτιους δηλαδή που κάποιοι άνθρωποι ξερριζώθηκαν από τον τόπο τους, καταστράφηκαν, βιάστηκαν, μαρτυρήσανε, σκοτώθηκαν, εξαθλιώθηκαν.... τους οποίους και βαφτίζουμε επίσης "ταλαιπωρημένους πρόσφυγες"... όχι, είναι αδύνατον να το κάνουν εικόνα οι περισσότεροι! Θα πέσουν να σε φάνε! Θα σε ταυτίσουν με κάτι ελάχιστους (θέλω να πιστεύω) διαταραγμένους υπανθρώπους που, για ακατανόητο λόγο, μισούν κάθε τί ξένο προς αυτούς. Ναι ρε φίλε, αλλά αν ένας τσοπάνης περιμαζέψει στη στάνη του τα πρόβατα της γειτονικής στάνης που δέχτηκαν επίθεση από λύκους και κατακρεουργήθηκαν, δε θα περιμαζέψει και τους λύκους μαζί, μην τυχόν κι ο βασιλιάς των ζώων τον πει ρατσιστή! Τόσο απλό είναι.... Ούτε θα διοχετεύσει σε όλες τις στάνες του χωριού μαζί με τα κατατρεγμένα πρόβατα τους λύκους που τα κυνηγούν! Κι ας είναι ο μεγαλύτερος φιλόζωος! Θα περιμαζέψει μοναχά τα κυνηγημένα πρόβατα, δε θ'αφήσει τις θύρες ανοιχτές κι όποιον πάρει ο Χάρος! Πόσο πια απλά να το πω;

Και πάει λέγοντας... Οπότε, γιατί να μιλήσεις; 

Η κοινή λογική έμαθε να σιωπά γιατί βρίσκεται αντιμέτωπη με τους χιλιάδες αυλικούς του βασιλιά (βλ."Τα καινούρια ρούχα του αυτοκράτορα", Χανς Κρίστιαν Άντερσεν) που ήταν γυμνός, μα κανείς δεν τολμούσε να του το πει καθώς σύμφωνα με τον περίφημο ράφτη του "τούτα τα ρούχα ήτανε αόρατα και μπορούσαν μονάχα να τα δουν όσοι ήταν έξυπνοι"... Κι αν κάποιοι αφελείς κι ανασφαλείς δεν τολμούσαν αναλογιζόμενοι ότι θα φανεί λειψή η νοημοσύνη τους, κάποιοι άλλοι δεν τολμούσαν από φόβο μην τον θυμώσουν και τους τιμωρήσει, ενώ άλλοι εδράττοντο, πανευτυχείς, της ευκαιρίας να παραδεχτούν πως τάχα τα βλέπουν μοναχά για να τον κολακεύσουν και να επωφεληθούν... Κι αν ανάμεσα σε όλους αυτούς βρεθεί κι από κανένα μικρό παιδί ν'αναφωνήσει "Κοιτάξτε! Ο βασιλιάς είναι γυμνός! Θα κρυώσει!", θα πέσουν αυτοστιγμεί χιλιάδες "αυλικοί" και "ειδικοί" να το φιμώσουνε....

"Έπειτα, ο βασιλιάς διέταξε να βγουν όλοι στους δρόμους για να θαυμάσουν τα καινούρια του ρούχα. Καθώς περνούσε ανάμεσα στους υπηκόους του, που είχαν μείνει άφωνοι, φώναζε καμαρώνοντας:
– Μόνο όσοι είναι έξυπνοι μπορούν να δουν τα ρούχα μου!
Και οι καημένοι οι άνθρωποι χειροκροτούσαν και φώναζαν ενθουσιασμένοι ότι τα καινούρια ρούχα του βασιλιά ήταν καταπληκτικά!"

Και να πω τί; 

 Ότι κουράστηκα να ζω στο θέατρο του παραλόγου;

Να μιλήσω για αυτά που με απασχολούν; Πώς; Να πω τί;

Ότι ανησυχώ για την πατρίδα μου, παραθέτοντας αναγκαστικά πρώτα έναν απολογητικό πρόλογο όπου θα οφείλω να διευκρυνίσω πρώτα το αυτονόητο για να μην παρεξηγηθώ, δηλαδή πως δεν είμαι φασίστρια, ρατσίστρια, ακροδεξιά, ξενοφοβική κι οτιδήποτε άλλο από όλες αυτές τις μυριάδες ταμπέλες που σου τοποθετεί το "σύστημα" μεμιάς μόλις αναφέρεις τη λέξη "πατρίδα", αφού πρώτα, μεταξύ άλλων, άφησε ανενόχλητη μια εγκληματική οργάνωση να την καπηλευτεί για να μπορέσει, εκ των υστέρων, να την ταυτίσει μαζί της; 

Λυπάμαι παίδες αλλά βαριέμαι να εξηγώ διαρκώς τα αυτονόητα και σιχαίνομαι να μπαίνω στη διαδικασία να απολογούμαι επειδή η κοινωνία μας (οι άνθρωποί της) αποδέχτηκαν την απόλυτη σύγχυση και διαστρέβλωση των εννοιών... Σιχαίνομαι, μάλιστα, ακόμη περισσότερο με τη σκέψη πως θα προσπαθούσα να πείσω πως δεν είμαι φασίστρια όλους εκείνους τους "μη φασίστες" που έσπευσαν να ευχηθούν με τόσο μένος και  ακραία ηδυπάθεια αλλά και ανεξάντλητη χυδαία δημιουργικότητα (βλ.σκίτσα, κολάζ, ανεκδοτάκια, κλπ), "καλό βιασμό" από τους συγκρατούμενούς τους στα μέλη της γνωστής εγκληματικής οργάνωσης που, εννοείται δικαίως (ναι!ναι! πάλι επιβάλλεται, για να μην παρεξηγηθώ, να το διευκρινίσω ότι θεωρώ πως δικαίως δικάστηκαν και δεν επιβραβεύω κανέναν με φονικά και σαδιστικά ένστικτα!) δικάστηκαν. Κυριολεκτικά φρίκαρα κι έμεινα ν'αναρωτιέμαι ποιοί είναι τελικά οι περισσότερο φασίστες... Γιατί, προσωπικά, δε θα διανοούμουν ποτέ ότι θα αισθανθώ ηδονή με το βιασμό οποιουδήποτε πλάσματος, ακόμη κι αν αυτό το πλάσμα μου ήταν απεχθέστατο! Ίσως επειδή εγώ είμαι η φασίστρια!....

"Στο στρατόπεδο των Αιγινητών, στις Πλαταιές, βρισκόταν ο Λάμπων του Πυθέου [...] Αυτός έχοντας μια ανοσιώτατη πρόταση πήγε στον Παυσανία και... του είπε: "Υιέ του Κλεομβρότου, έχεις κατορθώσει ένα έργο πολύ μεγάλο... κι ο θεός σου έδωσε το προνόμιο να σώσεις την Ελλάδα [...] Όταν ο Λεωνίδας σκοτώθηκε στις Θερμοπύλες, ο Μαρδόνιος και ο Ξέρξης του έκοψαν το κεφάλι και το έμπηξαν σε έναν πάσσαλο. Εάν λοιπόν ανταποδώσεις με τον ίδιο τρόπο, θα επαινεθείς [...] εάν ανασκολοπίσεις το Μαρδόνιο, θα έχεις πάρει εκδίκηση για το θείο σου [...]" ... Εκείνος όμως του αποκρίθηκε..."Ξένε Αιγινήτη [...] αφού σήκωσες ψηλά εμένα, την πατρίδα μου και το έργο μου, έπειτα με έριξες κάτω στο τίποτε, συμβουλεύοντάς με να κακοποιήσω έναν νεκρό και λέγοντάς μου ότι, αν το κάνω, θα αυξηθεί η φήμη μου. Αυτά αρμόζουν περισσότερο στους βαρβάρους κι όχι στους Έλληνες' κι όταν τα κάμνουν οι βάρβαροι τους κακοχαρακτηρίζουμε. Με τέτοια κακοποίηση νεκρού ούτε στους Αιγινήτες εύχομαι να αρέσω ούτε σε όσους αυτά είναι αρεστά [...] με παρόμοια πρόταση μην ξαναπαρουσιαστείς μπροστά μου.... και να είσαι ευχαριστημένος που φεύγεις χωρίς να πάθεις τίποτε." (Ηροδότου, "Ιστοριών Θ'-78", απόδοση: Α.Τζαφερόπουλου)

"Μπορούσαν κάποτε να μιλάνε τόσο ελεύθερα δημόσια εε;...." 

Ναι, μπορούσαν!

Όταν οι λέξεις κι οι έννοιες δεν είχαν χάσει εντελώς το νοημά τους! Όταν δεν αλωνίζαν χιλιάδες ρουφιάνοι -με συρφετό πορωμένων κι αδαών κανίβαλων να τους ακολουθούν- να παραποιούν και να λογοκρίνουν κάθε λέξη σου και το νόημά της, όταν δεν είχαμε καταντήσει (ο καθένας για διαφορετικούς λόγους) σαν τους αυλικούς και το λαό εκείνου του γυμνού βασιλιά του παραμυθιού- που, σαν όλα τα παραμύθια κρύβει μοναχά αλήθειες!

Για κάθε λέξη που ενοχλεί θα πέσουν οι κανίβαλοι κάθε είδους να σε φάνε.... Όλοι τούτοι που τάχα μάχονται για τον άνθρωπο και τις ελευθερίες του, για το δικαίωμά του στη ζωή, στη διαφορετικότητα, στα μπρόκολα με τις κόκκινες βούλες! Όλοι τούτοι που δε μπορούν ν'ανεχτούν ούτε για ένα λεπτό τη όποια δική σου διαφωνία, το δικό σου δικαίωμα στην ελευθερία της σκέψης σου!  Όλοι αυτοί, λοιπόν, είναι έτοιμοι -μεταφορικά, αλλά και κυριολεκτικά αν είχαν τη δυνατότητα- να σε κατασπαράξουν αν πεις έστω και μια κουβέντα που αντιβαίνει στην προσωπική τους αντίληψη περί "σωστού" και "πολιτικής ορθότητας"! Όλοι εκείνοι που τάχα έχουν συστρατευτεί για να υποστηρίζουν το δικαίωμα στη "διαφορετική άποψη"...

Δεν έχω καμιά όρεξη να μιλάω πλέον, λοιπόν, και τό'χω κόψει το άθλημα. Ούτε δημόσια, ούτε καν ιδιωτικά. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Πάνε χρόνια που προτιμώ τα σιγοψιθυρίσματα με το κύμα της θάλασσας, τις αχτίδες του ήλιου, τ'άνθη της λεμονιάς, το γουργούρισμα της γάτας μου και, ενίοτε, δυο κουβέντες με τη μικρή φιλενάδα μου που δεν έχει προλάβει ακόμη να της κάψει τα εγκεφαλικά κύτταρα η συστηματική "πλύση εγκεφάλου και συνειδήσεως" της εποχής μας... Απλά, κάποια στιγμή κανείς φορτώνει... και παραφορτώνει θά'λεγα... και μπορεί να βγάλει μια κραυγή... έτσι, για να εκτονωθούν οι λέξεις χορεύοντας με τον ήχο, για να ακουστεί η φωνή και να σιγουρέψει πως ακόμη οι χορδές του πάλλονται και δε φιμώθηκε ολότελα, για να προσλάβουν οι σκέψεις του χρώματα, για να...  μετανιώσει τελικά που το άνοιξε το ρημάδι και να επιβεβαιωθεί η επιλογή της σιωπής του!

Σήμερα με δυο μάσκες κι αύριο με τέσσερις! Μεθαύριο ντυμένοι αστροναύτες! Και σε ειδικά ανήλιαγα λαγούμια, μη σου πω! Αρκεί να γλυτώσουμε....

"...Πρώτα, λοιπόν, έβλεπαν και του κάκου έβλεπαν,

άκουγαν και δεν άκουγαν, μα όμοιοι με μορφές ονείρων

ζούσαν σ'όλο το μάκρος της ζωής τους κι ανακάτωναν άστοχα τα πάντα,

κι ούτε πλιθόχτιστα προσήλια σπίτια ξέραν,ούτε τα ξύλα να δουλεύουν,

αλλά, σαν τ'αχαμνά μυρμήγκια κάτου από τη γης, τρυπώνανε μέσα σ'ανήλια σπήλια.

Και μήτε του χειμώνα είχαν κανένα βέβαιο σημάδι, 

μήτε της ανθομυρισμένης άνοιξης, μήτε του καρπερού καλοκαιριού,

μα δίχως κρίση εκπορευόντουσαν στην τύχη...."

(Αισχύλου, "Προμηθεύς Δεσμώτης" 447-456, απόδοση: Τάκη Μπάρλα)

Με ξεπερνά το να υπογράφω στον εαυτό μου (ή να στέλνω μήνυμα για να πάρω έγκριση από το πουθενά, ως εναλλακτική) για να πάω στο γιατρό μου ή να κάνω μια βόλτα στο βουνό! Έχει αρχίσει να με τρελαίνει αυτό, λέμε! Με τρελαίνει να είμαι υποχρεωμένη να κάνω κάτι εντελώς παράλογο! Το οποίο δε με προφυλάσσει από τίποτα απολύτως! Ίσα και μόνο για να αυτογελοιοποιούμαι! Μιας κι όποιος θέλει να βγει και να κυκλοφορήσει βγαίνει, αρκεί να στείλει ένα sms! Καθώς με την έγκριση του sms όλα είναι o.k.! Π.χ. πατάς "για αγορά αγαθών πρώτης ανάγκης" και πας στο μπάρμπα του το Σπύρο να κατεβάσεις τσίπουρα. Αν είσαι φύσει νομοταγής κλείνεσαι στους τέσσερις τοίχους, αν έχεις θράσος, κάνεις ό,τι γουστάρεις! Αν έχεις θράσος αλλά και λεφτά, εκεί δε σε σταματά κανείς! Οπότε, το θέμα είναι απλώς να σου σπάσουν τον τσαμπουκά και να σε εξευτελίσουν! Γιατί αλλιώς δεν εξηγείται. Κλείνουν, λέει, τα σύνορα των νομών. Κι εδώ στις γιορτές γεμίσαμε κόσμο! Όπως και τούτο το Σαββατοκύριακο και πόσα άλλα!  Ποιοί; Πώς; Όποιοι κι όπως θέλαν! Οι ματσωμένοι, έτσι κι αλλιώς, ούτε καν ενδιαφέρονται για το τρακοσάρι (τόσα δίναν σε κάθε έξοδό τους σε εστιατόριο όταν ήταν ανοιχτά), οι ελεύθεροι επαγγελματίες (δικηγόροι, αρχιτέκτονες, καλλιτέχνες, κλπ) έχουν το "άλλοθι" του ελεύθερου επαγγέλματος κι όπου θέλουν πάνε "για λόγους εργασίας" (μιας κι από περιέργεια ρώτησα), άλλοι τη βολεύουν με "πλαστά" χαρτιά από γιατρούς, και πάει λέγοντας...  Και δεν αναφέρομαι αυτή τη στιγμή στο αν κάναν καλά ή άσκημα, αλλά στο ότι δεν έχει κανένα νόημα όλη αυτή η ανούσια αστυνόμευση πέραν του εξευτελισμού μας! Και πως την πληρώνουν όσοι δεν έχουν θράσος ή και λεφτά. Όπως φοιτητές που κάναν μονάχοι Χριστούγεννα στην πρωτεύουσα και δεν ήρθαν στους δικούς στους στο χωριό, από φόβο μήπως τους αφήσουν να επιστρέψουν και χρεωθούν κανένα πρόστιμο. Όπως η κοπέλα που έχασε τη δουλειά της και το σπίτι της κι ήρθε για να μείνει σε συγγενικό πρόσωπο κι έφαγε πρόστιμο γιατί "δεν είχε λόγο που να εμπίπτει στις εξαιρέσεις μετακίνησης" ! Αλλά η τύπισσα που μας ήρθε από το εξωτερικό και κάνει τις διακοπούλες της (κυκλοφορώντας μάλιστα και χωρίς μάσκα) έχει λόγο που "εμπίπτει" φαίνεται, γιατί ούτε έφαγε πρόστιμο, ούτε τη σταμάτησε κανείς! Οπότε, ποιός δουλεύει ποιόν; Όποιος έχει συνείδηση, έτσι κι αλλιώς θα προσέχει, είναι αυτονόητο! Θα τηρεί τα μέτρα υγιεινής και θά'χει τον νου του! Όποιος δεν έχει συνείδηση, έτσι κι αλλιώς θα κάνει ό,τι γουστάρει! Οπότε για ποιόν η αστυνόμευση; Για τον, έτσι κι αλλιώς, νομιμόφρονα;  Ή, έτσι, για τον τσαμπουκά της εξουσίας; Για το σπάσιμο νεύρων του πολίτη; Για να συνηθίζουμε;  Όχι, δεν καταγγέλω όποιον ήρθε στο χωριό μας με "πλάγια μέσα", γιατί οι περισσότεροι ήρθαν και μένουν σπιτάκι τους και πάνε καμιά βόλτα στα μονοπάτια να μην τρελαθούν κι ίσως και καλά κάνανε. Καταγγέλω το παράλογο μιας αστυνόμευσης που είναι εντελώς ανούσια (πέραν του "ταξική"- ο έχων να πληρώσει απαλλάσσεται), κι απλά τρομοκρατεί τους μη έχοντες και τους νομοταγείς κι επιπλέον δίνει την εξουσία σε κάθε τυχόν κομπλεξικό άτομο στο χώρο της αστυνομίας (ευτυχώς που οι περισσότεροι δεν είναι τέτοιοι) να βγάλει τα απωθημένα του σε κάθε "αδύναμο" πολίτη, όπως έναν συνταξιούχο παππού που τον ψαρώσαν και τον γράψανε επειδή είχε έντυπη βεβαίωση και δεν είχε στείλει sms (ο οποίος, δυστυχώς αλλά και δικαιολογημένα, δεν είχε και τη διαύγεια, την τόλμη και τη γνώση να τους στείλει στον αγύριστο, μιας και το χαρτί που κρατούσε ήταν υπεραρκετό!), ή μια γυναίκα που ξαπόστασε στη βόλτα της σ'ένα παγκάκι! Καταγγέλω το παράλογο της αστυνόμευσης στον ιερέα που πήγε μονάχος να πετάξει το σταυρό στα νερά να τ'αγιάσει* και του την πέσανε λες κι ήταν εγκληματίας κατά της δημόσιας υγείας, όσο και στον ερασιτέχνη ψαρά που τον εμποδίζουν να πάει στο γυαλό παρέα με το καλάμι του! (* Το πιο τραγικό: Από κάτω από μια τέτοια δημοσίευση μιλιούνια οι αγριεμένοι κανίβαλοι να ωρύονται με μένος για την εκκλησία ως μέγιστη εστία μετάδοσης! Ενώ παντού γίνεται ο κακός χαμός! Για κανένα τζαμί, πουθενά δεν είδα να γίνεται καμία νύξη... Είναι θέμα "πολιτικής ορθότητας", βλέπεις... εκεί, θά'μαστε "ρατσιστές" αν μιλούσαμε...) Έχουμε εντελώς τρελαθεί;

Κατευθυνόμενες φανατισμένες αγέλες καραδοκούν να κατασπαράξουν όποιον έχει αντίθετη άποψη! Έχει καταντήσει ανατριχιαστικό πια! Αν αρνηθείς να κάνεις το εμβόλιο, θεωρείσαι έξαφνα εχθρός του λαού και της δημόσιας υγείας! Και δε θα μπει στον κόπο να σε ρωτήσει κανείς αν λόγοι υγείας το επιβάλλουν να μην εμβολιαστείς ή αν, τέλος πάντων, έχεις κάποια σοβαρά επιχειρήματα. (Λες και δεν είναι από μόνο του αρκετά σοβαρό, ότι η pfizer αποποιείται κάθε ευθύνη για όποια μελλοντική παρενέργεια παρουσιαστεί... και, αναμενόμενο, εφόσον είναι ακόμη σε πειραματικό στάδιο. Hallo, δεν είναι φιλανθρωπικές εταιρείες οι φαρμακοβιομηχανίες!) Είδα ανάρτηση σοβαρότατου, κατά τα άλλα, ατόμου, να ωρύεται εναντίον όσων υγειονομικών δε δέχονται να εμβολιαστούν και να προσθέτει ειρωνικότατα ότι εάν τους λέγαν πως έπρεπε να εμβολιαστούν για να μη χάσουν το Καρναβάλι της Πάτρας, εκεί δε θα φέρναν αντίρρηση! Ποιά είσαι εσύ κυρά μου που ισοπεδώνεις έτσι τον άλλον; Γνωρίζεις τί προβληματισμούς έχει; Ποιές γνώσεις και σκέψεις που εσύ αγνοείς τον οδηγούν στο να είναι επιφυλακτικός; Και γίνατε όλοι παπαγαλάκια των " Μ.Μ.Ε. ειδικών"; Το γιατρό ειδικά, αλλά και κάθε άνθρωπο. Αλλά πόσο μάλλον τον γιατρό που φέρει τόση ευθύνη... κι αν δεν είναι ασυνείδητος, οφείλει να είναι τουλάχιστον επιφυλακτικός! [Δόξα τω Θεώ, οι γιατροί που, μετά μεγίστης προσοχής, επέλεξα να εμπιστευτώ, δεν ανήκουν στη φάρα των ασυνείδητων "παπαγάλων". Άλλος επέλεξε το ρίσκο του εμβολιασμού ως προτιμότερο, άλλος του μη εμβολιασμού. Αλλά όλοι μου μίλησαν προβληματισμένοι για τις όποιες επιφυλάξεις τους. Από κανέναν δεν άκουσα, αυτό ανεύθυνο κι εξωφρενικό που ακούω από άλλους: "Εννοείται θα εμβολιαστείς, δεν υπάρχει περίπτωση να πάθεις τίποτα. Μην ακούω αηδίες!", όταν η ίδια η φαρμακευτική δε γνωρίζει και νίπτει τας χείρας της!] Αλλά το θέμα μου δεν είναι αυτό, το θέμα μου είναι αυτή η "υποχρεωτικότητα" που προωθείται "για το καλό μας" κι η διαρκής επιβολή νέων περιοριστικών μέτρων αλλά και αντισυνταγματικών νόμων "για το καλό μας" που, μάλιστα,  γίνεται "μετά κλάδων και βαϊων" αποδεκτή από το "πόπολο"! 

Κάθε μέρα μπροστά μου και καινούριες περιπτώσεις: 5000ευρω στον πρόεδρο του συλλόγου πεζοπόρων γιατί πήγαν στα βουνά να περπατήσουν (σκορπισμένοι, όχι ολοι μαζί) και 300 σε καθε πεζοπόρο που πετύχανε, μετά απο καταγγελία! Κι ο πρωθυπουργός παρεάκι είχε πάρει τα βουνά και πόζαρε! 300 ευρώ στη γιαγιάκα που περπατούσε χωρίς χαρτί για να μην τρελαθεί μόνη της στο σπίτι παρέα με τα φαντάσματα των αδικοχαμένων παιδιών της και τον Ευαγγελάτο! Κι οι έχοντες εδώ να βολταρουν Αθήνα- Πήλιο στο χαλαρό χωρίς να 'χουν δώσει ποτέ τσακιστή δεκάρα! Όπως, καλή ώρα, τα τραπεζώματα με τον πρωθυπουργό! Κι εγώ να αγχώνομαι σα μαλακας όταν κατεβαίνω Βόλο μην πέσω σε κανέναν βλαμμένο και το πληρώσω χρυσό που πρέπει να συνδυάσω γιατρούς και τράπεζες και ψώνια κι άλλες χίλιες δυο και θέλω και δυο ώρες πήγαινε-έλα από το χωριό! Ή πρέπει, για να αισθάνομαι ακόμα πιο μαλακας, σε κάθε βήμα μου να στέλνω μήνυμα διαφορετικό; Και να περπατώ μονάχη στα έρημα καλντερίμια με τη μάσκα να κρέμεται και να μου τραβάει τ'αυτιά, μη και σπάσει ο διάολος το ποδάρι και την πάθω σαν τον άλλον που του την είχαν στήσει στα ρουμάνια! Και να απαγορεύεται, λέει, να βγω να πετάξω τα σκουπίδια μετά τις εννιά για να μη διασπείρω τον ιό και μες στα λεωφορεία να είναι στουμπισμενοι σαν τις σαρδέλες! Αν δεν είναι αυτό παράλογο τί είναι; Αν αυτό δε λέγεται χούντα, τότε τί λέγεται;

Και μέσα σ'αυτό το, αξιοζήλευτο για κάθε δικτατορική κυβέρνηση, περιβάλλον τρομοκρατίας και σύγχυσης και συνεχούς επιβολής νέων περιοριστικών μέτρων τα πλείονα εκ των οποίων δεν έχουν ουδεμία λογική κι επιστημονική βάση (τα Σ/Κ να κλείνει νωρίτερα η αγορά και να συνωστίζονται περισσότεροι στα σούπερ μάρκετ για να προλάβουν να ψωνίσουν, κλπ) κι αποτελούν το θέατρο του παραλόγου, ενώ αλλάζουν αλλεπάλληλα και πάλι χωρίς καμία λογική (μετά τις 6 το απόγευμα δε μπορείς να παραγγείλεις σουβλάκι για το σπίτι, πριν μπορείς... τελικά και μετά μπορείς...κλπ), όπου καταργούνται με κάθε τρόπο οι ελευθερίες μας "για το καλό μας", επιβάλλεται λογοκρισία "για το καλό μας", ευδοκιμούν πάσης φύσεως ρουφιάνοι, και πάλι "για το καλό μας", κι όπου οδηγούμαστε -συν τοις άλλοις- και σε παγκοσμίου επιπέδου φτωχοποίηση του λαού, ποιός εχέφρων νους δε βλέπει πλέον ότι δεν πρόκειται απλά για έναν φονικό ιό και μια πανδημία;  Κι όλα αυτά, για πρώτη φορά στα χρονικά, σε παγκόσμιο επίπεδο, με λίγες παραλλαγές. Είναι θέμα "συνομωσιολογίας";! Πρέπει νά'σαι τουλάχιστον τυφλός για να μην το βλέπεις! Για ποιά ελευθερία μιλάμε όταν (το πλέον αηδές!) επιβραβεύεται ο κάθε ρουφιάνος ως "υπεύθυνος πολίτης" που θα καταγγείλει το γείτονά του, τον οποίον αντιπαθεί, ότι μάζεψε στο σπίτι πέντε άτομα και να εισβάλει η αστυνομία! Που θα καταγγείλει τον παπά, τον οποίο απεχθάνεται, ότι μετέλαβε ένα παιδάκι μετά την κεκλεισμένων θυρών λειτουργία! Που θα καταγγείλει τον Καθηγητή του πως οι απόψεις του είναι "αιρετικές" (ότι εναντιώνονται, δηλαδή, στην πλύση εγκεφάλου που τρώμε καθημερινά) -και θα καταφέρει κιόλας να του ακυρώσει τη διδασκαλία και να τον αναγκάσει να παραιτηθεί! Ο θρίαμβος της ρουφιανιάς, της λογοκρισίας, του φασισμού και της κακεντρέχειας! Ποιά ελευθερία λόγου και ποιά ελευθερία κινήσεων; Ο κάθε αδαής κι αμόρφωτος Ευαγγελάτος να τρομοκρατεί με τα μάτια γουρλωμένα και με αδιαμφισβήτητο κύρος "υπέρ-ειδικού" και να πληρώνεται αδρά για τούτο! Κι η αντίθετη άποψη να φιμώνεται και να εξευτελίζεται! Ας είναι και λάθος, ρε αδερφέ! Γιατί να μην ακουστεί;! Να θυμίσω πως "για το καλό μας", για να μας προστατεύσουν δηλαδή, κάποτε ρίχνανε βιβλία στην πυρά; Τώρα κατεβάζουν αναρτήσεις και κλείνουν μικρόφωνα! Τότε καίγανε μάγισσες, τώρα εξευτελίζουν και εξαφανίζουν από το προσκήνιο ανθρώπους! Και στο χέρι του κάθε κακομοίρη η κάμερα του κινητού και εν αναμονή να φωτογραφίσουμε όποιον παραβιάσει στο ελάχιστο το οτιδήποτε, να τον καταδώσουμε, να τον δημοσιοποιήσουμε και να συλλέξουμε και ένα τσούρμο οργισμένων πολιτών που θα μας επευφημήσουν και θα "λιντσάρουν" λεκτικά τον άμοιρο "εγκληματία"! Κι η Εξουσία πανευτυχής να περνά τους αντισυνταγματικούς νόμους της με την επιδοκιμασία του τρομοκρατημένου όχλου! "Κλείστε τα όλα!", αρκεί να μην έχω εγώ μαγαζί, να μην κινδυνεύω εγώ και τα παιδιά μου να πεινάσουμε και να βρεθούμε στο δρόμο να κοιμόμαστε στα παγκάκια!

Η οικονομική κατάρρευση έρχεται... η απόλυτη φτωχοποίηση του λαού, επίσης, έρχεται... η φρίκη της πείνας καταφθάνει... Τα λεφτά θα μαζευτούν στα χέρια των πολύ ολίγων κι εκλεκτών κι οι πολλοί θα εξαθλιωθούν εντελώς. Κι όλα τούτα σε παγκόσμιο επίπεδο.  Δεν είναι θέμα "συνομωσιολογίας", είναι θέμα απλής μαθηματικής σκέψης δημοτικού. Αλλά ο ανθρώπινος εγκέφαλος αρνείται να δει την επόμενη μέρα και στέκει μοναχά στο σήμερα, στο φονικό ιό. Λες και μας έταξε κανείς πως είμαστε αθάνατοι!

"[...] Έτσι στη σκότεινη ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί.
Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα
όπου μας εύρει μας πατεί.
Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!"

(Κώστα Βάρναλη, "Οι μοιραίοι")

"Υγεία, μόνο υγεία!" ακούω πλέον από παντού σαν ευχή. Ε, όχι ρε παιδιά, ακόμη κι ο σκύλος, που θεωρείται ζώον ά-λογον το γνωρίζει αυτό: Αν είναι μια ζωή να την περάσει δεμένος στο παλούκι, δεν του αρκεί η υγεία! Κι έχω περάσει πάρα πολλά με την υγεία μου για να ξέρω να εκτιμώ την αξία της! (Άσε που η υγεία είναι συνάρτηση και της ψυχολογικής μας κατάστασης που, των περισσοτέρων, πάσχει σφόδρα με όλα τούτα.... Ασε που ο κόσμος πεθαίνει από χιλιάδες άλλα νοσήματα καθώς χειρουργεία διαρκώς αναβάλλονται, χρόνια πάσχοντες και καρκινοπαθείς αφήνονται στο έλεος του Θεού, προληπτικές εξετάσεις δε γίνονται κι ο κόσμος δεν τολμάει πια ούτε καν να πλησιάσει τα νοσοκομεία- τα οποία εξάλλου και καμιά κυβέρνηση δεν νοιάστηκε να επανδρώσει... πόσο μάλιστα η σημερινή! Γιατί η σωτηρία μας έγκειται στο να μην κυκλοφορούμε μετά τις 6 το βράδυ, κουφάλες!)

Αν είναι να ζω έτσι (Γιατί όλο τούτο φαίνεται πως δεν έχει τελειωμό! Κι αν έχει, τότε θά'ρθει κι άλλο και θα μας έχουν πλέον "εκπαιδευμένους"), αν είναι να τρέμω μη γεράσω (Γιατί το μπούλινγκ που υφίστανται οι περισσότεροι ηλικιωμένοι με ξεπερνά! Ανήμποροι να φέρουν και την παραμικρή αντίσταση κι απαγορεύεται να ξεμυτίσουν! Οφείλουν να μείνουν αποκλεισμένοι σε τέσσερις τοίχους για τα τελευταία χρόνια της ζωής τους! Ούτε ν'ανάψουν ένα κερί στην εκκλησιά για παρηγοριά! Άσε πλέον τους στυγνούς εκβιασμούς από τα τέκνα τους για το εμβόλιο, πως αν αρνηθούν δε θα ξαναδούν τα εγγόνια τους κλπ. Το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης σ'όλο του το μεγαλείο! ), αν είναι να τρέμω μην αρρωστήσω από οτιδήποτε (Γιατί θα απαγορεύεται να με πλησιάσει οικείος μου και από πεταμένη σ'ένα θάλαμο νοσοκομείου ίσως τελικά θα βρεθώ πεταμένη μέσα σε μια γυαλιστερή αποστειρωμένη σακούλα για να μην κολλήσει το παρθένο χώμα τον ιό- Ω, τί ύψιστη ύβρις κατά των νεκρών τέτοιο τέλος και τέτοια ταφή! O tempora, o mores!)... όχι, δεν έχει καμία αξία! Πιο πιθανό, βέβαια, είναι να φύγω από καρκίνο, αλλά όλα τούτα και πάλι, δυστυχώς, θα ωφείλω να τα ανεχτώ! Μας έταξε κανείς πως είμαστε αθάνατοι, ξαναρωτώ; 

"Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία", θυμούνται σε κάθε επέτειο το σύνθημα κι αποδίδουν "φόρο τιμής"... Η παιδεία, πάει, ισοπεδώθηκε πλήρως από όταν περνάς κάθε τάξη του σχολείου ακόμη και με κόλλα λευκή (θες δε θες προβιβάζεσαι πλέον), όταν στην νεότερη ιστορία της τρίτης Λυκείου διδάσκεσαι για το τραπεζικό σύστημα της νεότερης Ελλάδας κι όχι για την Επανάσταση του 1821, όταν μαθαίνεις να παπαγαλίζεις ακόμη και το κόμμα και σου απαγορεύεται η κριτική σκέψη, όταν εισάγεσαι στο Πανεπιστήμιο με 3 στα 20 κι όταν, εν μέσω κορωνοϊού, δίνεις εξετάσεις για το πτυχίο σου από το σπίτι, αντιγράφοντας, κατά βούληση, ό,τι θες από το βιβλίο ή τον συμφοιτητή σου! Μια νέα εντελώς αμόρφωτη χειραγωγίσιμη μάζα βολικότατη, μέσα στην άγνοιά της, για κάθε εξουσία! Και με την ψευδαίσθηση ότι τα πτυχία της αντιστοιχούν σε συμπυκνωμένη σοφία! Νάτοι οι μελλοντικοί "ειδικοί"! Το ψωμί πάει κι αυτό... ωσονούπω έρχεται η πείνα... Κι όσο για την ελευθερία... κάθε μέρα χάνουμε και μιαν απόχρωσή της... κι όλοι σιωπούν...

Οι μόνες φωνές που ακούγονται είναι οι αντίλαλοι της εξουσίας, τα "παπαγαλάκια" του φόβου.

Κι ο μόνος αντίλογος που επιτρέπεται να ακουστεί είναι τον πλέον ακραίων και τρελαμένων ζαβών τις οποίες κι επιτρέπουν να αντιλαλούν σαν ηχώ για να μπορούν να τις ταυτίσουν με τους όποιους προβληματισμούς των σκεπτόμενων ώστε να τσουβαλιάζουν ύστερα, όσους έχουν ενστάσεις, ως ψεκασμένους!

Η κοινή λογική... σιωπά... (πλην ελαχίστων φωτεινών εξαιρέσεων.) Γιατί δε μπορώ να πιστέψω πως χάθηκε! Αλλά πως αρνείται ν'αναμιχθεί σε τούτο τον κυκεώνα!

Κι έτσι αποφάσισα να της δώσω για λίγο το βήμα. Κι ας την κατασπαράξουν τα όρνια! Έτσι, βρε αδερφέ, να μην νομίζουμε πως χάθηκε από προσώπου γης. Αλλά και για να μην νομίζει η μικρή μου φίλη πως σήμερα δε μπορεί κάποιος να μιλάει ελεύθερα δημόσια... Πολύ μου κακοφάνηκε να παραδίδω μια τέτοια εικόνα, έναν τέτοιον κόσμο στα παιδιά... μα πάρα πολύ... αφάνταστα πολύ! Οπότε, κι ας μην είχα καμιά, μα απολύτως καμιά  διάθεση, αποφάσισα να κάνω μια παύση της σιωπής και να μιλήσω....