ایدئالیسم آلمانی
| تاریخ فلسفه |
|---|
 |
| بر پایهٔ تمدن و مکان |
| بر پایه دین |
| بر پایه دوره و زمان |
| بر پایه افراد شاخص |
|
| بر پایه مکتب |
| بر پایه روش فلسفی |
 درگاه فلسفه |
ایده‌آل‌گرایی آلمانی یا ایدئالیسم آلمانی، نام جنبشی در فلسفه آلمان است که در دههٔ هشتاد سدهٔ هجدهم میلادی آغاز و در دهه چهل سدهٔ نوزدهم پایان یافت. مشهورترین نمایندگان این جنبش، کانت، فیشته، شلینگ، و هگل هستند. هرچند تفاوت‌های بزرگی میان این چهره‌هاست، اما همگی در پذیرش ایدئالیسم، مشترکند. ایدئالیسم استعلائی کانت، آموزهٔ فلسفی معتدلی دربارهٔ تمایز میان پدیدارها و اشیاء فی نفسه بود، که مدعی بود متعلق‌های شناخت انسان، پدیدارها هستند و نه اشیاء فی نفسه. فیشته، شلینگ، و هگل با تبدیل ایدئالیسم استعلائی کانت به ایدئالیسم مطلق این دیدگاه را به افراط کشاندند.[۱]
اهمیت ایدئالیسم آلمانی در این است که دربردارندهٔ برداشتی نظام‌مند از همهٔ بخش‌های فلسفه است؛ از جمله: منطق، مابعدالطبیعه، شناخت‌شناسی، فلسفه اخلاق، سیاست و زیبایی‌شناسی. همه نمایندگان ایدئالیسم آلمانی، این بخش‌های فلسفه را دارای جایگاهی در نظام کلی فلسفه می‌دانند.[۱]
منابع
[ویرایش]پیوند به بیرون
[ویرایش] | این یک مقالهٔ خرد فلسفه است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |