Charo López

Charo López
Persona informo
Naskiĝo	28-an de oktobro 1943 (1943-10-28) (81-jaraĝa) en Salamanko
Lingvoj	hispana vd
Ŝtataneco	Hispanio vd
Alma mater	Universitato de Salamanko vd
Profesio
Okupo	aktoro teatra aktoro vd
Aktiva dum	1965– vd
vd	Fonto: Vikidatumoj
v • d • r

María del Rosario López Piñuelas, konata kiel Charo López (Salamanko, 28a de oktobro 1943), estas hispana aktorino.^[1]​ En 2021 la reĝisoro Chema de la Peña realigis dokumentan filmon Me cuesta hablar de mí; tiu filmo montras itineron de la aktorino ekde ŝia infanaĝo ĝis la filmado, kun atestoj de López en diversaj etapoj de ŝia vivo.^[2]​

Dum universitata studado ŝi ekpartoprenis en teatra agado. Ŝi ekprofesiiĝis per la filmoj Ditirambo, de Gonzalo Suárez, kaj El hueso, de Antonio Giménez-Rico, en 1968.^[3] Ŝi ankaŭ eklaboris en teatraj programoj de Televisión Española ekzemple en serioj Los camioneros, de Mario Camus, kaj El pícaro, de Fernando Fernán Gómez.

Ŝia ekkariero en kino komence de la 1970-aj jaroj centriĝis en vakeraj filmoj (El sol bajo la tierra, El bandido Malpelo) kaj aliaj ne tre bonkvalitaj filmoj kiuj nur uzis siajn fotogenion kaj belecon. Ŝia kunlaborado kun Gonzalo Suárez sekvis en El extraño caso del doctor Fausto (1969), La Regenta (1974) kaj Parranda (1977).

Ŝia famkonateco alvenis en 1980 per duaranga rolo en la televida serio Fortunata y Jacinta, de Mario Camus laŭ samnoma romano de Benito Pérez Galdós, kaj speciale per la rolulo de Clara Aldán en Los gozos y las sombras, sukcesa serio bazita ankaŭ sur samnoma romano de Gonzalo Torrente Ballester. Poste ŝi faris elstarajn laborojn por kino: La colmena kaj La vieja música, de Camus; Los paraísos perdidos, de Basilio Martín Patino; Tiempo de silencio, de Vicente Aranda kaj Lo más natural, de Josefina Molina. Gonzalo Suárez reĝisoris ŝin en la serio Los pazos de Ulloa kaj en la filmoj Epílogo, Don Juan en los infiernos kaj El detective y la muerte. Ŝi ne akceptis la rolon kiun Pedro Almodóvar proponis al ŝi en Matador (1986), ja aperis en Kika en 1993.

En 1997 ŝi aperis en Secretos del corazón, filmo de Montxo Armendáriz, kandidata al Oskar-premio kiu atingis la Goya-premion al la plej bona duaranga aktorino. Poste ŝi ludis mallongajn rolojn en Plenilunio, de Imanol Uribe, kaj Tiempos de azúcar, de Juan Luis Iborra, kaj protagonistis en Nudos kaj La soledad era esto.

Inter 1987 kaj 1989 ŝi faris teatran turneon en Argentino per Hay que deshacer la casa kaj Una jornada particular.^[4]​ Ekde tiam, kiel aktorino kaj produktorino, ŝi preferis verkojn kiuj elstarigu siajn komediajn eblojn, inter kiuj Tengamos el sexo en paz kaj Carcajada salvaje, luditaj en diversaj epokoj ekde la 1990-aj jaroj. Ŝi estis protagonista ankaŭ en Los puentes de Madison, Memorias de Sarah Bernhardt kaj El otro lado.

• en imdb
• Charo López, en retrospectiva
• El paisaje cambiado de la actriz Charo López. El País. Maruja Torres (15/08/1982)
• «El veneno de las tablas». El País. Miguel Ángel Villena (01/03/2008)]

• En tiu ĉi artikolo estas uzita traduko de teksto el la artikolo Charo López en la hispana Vikipedio.