c'hwitellat

Diwar an anv-kadarn c'hwitell hag al lostger -at.

Verb

c'hwitellat /xwiˈtɛlːat/ verb gwan (anv-gwan-verb : c'hwitellet) (displegadur)

1. Lezel ur son skiltr da dremen dre gwask an diweuz, evit gelver unan bennak pe drevezañ un ton
   • [...], hag en ur c'hwitellat en noz, evel ur foeter-hent. — (Jakez Riou, Geotenn ar Werc'hez ha danevelloù all, Al Liamm, 1957, p. 90.)
   • Kement ha bezañ hardishoc'h, ec'h ae 'n ur c'hwitellat [...]. — (Anatol ar Braz, lakaet e brezhoneg gant Erwan ar Moal, Mojenn an Ankou, Mouladurioù Hor Yezh, 1986, p. 46.)

• c'hwibanat

• c'hwitellat d'ar mouilc'hi

• Pa vez ar merc'hed o c'hwitellat
  Ar Werc'hez a bleg he fenn dalc'hmat. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Troisième Partie, 1974, p. 311.)
• Rak na n'eo ket seblant vat
  Klevet ar merc'hed o c'hwitellat. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 83.)

• galleg : siffler ^(fr)