Tachybaptus ruficollis

Tachybaptus ruficollis; somorguyín
Estáu de caltenimientu
	; Esmolición menor (IUCN)
Clasificación científica
Reinu:	Animalia
Filu:	Chordata
Clas:	Aves
Orde:	Podicipediformes
Familia:	Podicipedidae
Xéneru:	Tachybaptus
Especie:	T. ruficollis; (Pallas, 1764)
Distribución
	; Distribución del zampullín común. Zona de cría. Residente tol añu. Zona d'ivernada
Consultes
	[editar datos en Wikidata]

Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como ^NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu. El somorguyín^[2] (Tachybaptus ruficollis) ye una especie d'ave podicipediforme de la familia Podicipedidae que s'estiende por Eurasia, África y el norte d'Australasia.

Descripción

Tachybaptus ruficollis

Trátase d'una ave de tamañu pequeñu, de cuerpu gordosu, ensin cola y picu curtiu, arrondáu y apuntiáu. El so pescuezu ye relativamente llargu y en forma de «S». El zampullín común mide de 23 a 29 cm de llargu y tien un valumbu alar d'ente 40 y 45 cm. Los machos suelen pesar de 135 a 235 g; sicasí les femes pesen un pocu menos, de 120 a 235 g; en dellos llugares rexistren pesos máximos entá mayores. El so plumaxe ye de color pardu buxu escuru nes partes cimeres, cola zona caudal y ventral ablancazaes enllordiaes. Pel branu, en dómina nupcial, el plumaxe del pescuezu, les mexelles y los lladrales de los adultos toma color castañu acoloratáu, y apaez una mancha blanca nes comisuras del picu. El plumaxe d'iviernu ye más uniforme, col pescuezu y la cara d'un tonu payizu apagáu. El so reclamu ye un trino agudu y fuerte, especialmente sonoru en branu.

Taxonomía y etimoloxía

El zampullí común foi descritu científicamente pol zoólogu alemán Peter Simon Pallas en 1764,^[3] col nome de Colymbus ruficollis, qu'en llatín significa «colimbo cuellirojo», en referencia al color del so plumaxe nupcial. Darréu foi treslladáu al xéneru Podiceps, creáu por John Latham en 1787,^[3] anque clasificáu como'l restu de la so familia xunto los colimbos en Colymbiformes. Hasta'l sieglu XX nun se dixebraron los somorguyos y zampullines nel so propiu orde, Podicipediformes. Finalmente foi treslladáu al xéneru Tachybaptus, creáu por Ludwig Reichenbach en 1853.^[3] Reconócense siete subespecies:^[4]

T. r. ruficollis – (Pallas, 1764), Subespecie nominal presente n'Europa, Rusia occidental y África del norte;
T. r. albescens – (Blanford, 1877), estiéndese del Cáucasu a Myanmar, incluyida Sri Lanka;
T. r. iraquensis – (Ticehurst, 1923): ocupa'l sureste d'Iraq y el suroeste d'Irán;
T. r. capensis – (Salvadori, 1884): Estender pol África subsaḥariana incluyida Madagascar;
T. r. poggei – (Reichenow, 1902): atopar nel nordeste d'Asia, incluyíes Hainan, Taiwán, Xapón y les Islles Kuriles;
T. r. philippensis – (Bonnaterre, 1790): nel archipiélagu filipín sacante en Mindanao;
T. r. cotabato – (Rand, 1948): ocupa la islla de Mindanao.

Enantes considerábase al zampullín tricolor (Tachybaptus tricolor) incluyíu nesta especie.^[4]

La etimoloxía del nome del so xéneru, Tachybaptus, procede del griegu; ye la combinación de les pallabres takys (ταχúς) «rápidu» y baptos (βαπτός) «sumergidor». Sicasí, el nome de la so especie, ruficollis, vien de les pallabres llatines rufus «pelirroxu» y collis «pescuezu».

Distribución y hábitat

Exemplar de la subespecie *T. r. poggei* en Xapón.

El zampullín chicu ye natural de los llagos y güelgues d'Eurasia, África y Oceanía. Estender poles zones templar y subtropical d'Eurasia, por casi toa África (sacante nel Desiertu d'El Sáḥara), llegando hasta les Filipines, el archipiélagu malayu, algamando hasta Nueva Guinea y les islles de Bismarck nel so estremu oriental. Na mayor parte del so área de distribución ye sedentariu, anque les poblaciones qu'añeren más al norte son migratories.

Mientres la so temporada de cría vive en llagos con vexetación trupa nes sos veres. El restu del añu habita tamién agües más abiertes ocupando tou tipu de llagos d'agua duce, llegando a atopase n'atopase n'agües costeres mariña, como badees pequeñes abellugaes.^[1]

Comportamientu

El zampullín común ye un escelente nadador y buceador que s'alimenta principalmente d'invertebraos acuáticos, pequeños pexes y cucharapes. Suel utilizar la vexetación pa escondese.

Añera solitariu y en colonies esvalixaes. Nidifica sobre mases flotantes de vexetación fondiada a grandes elófitas acuátiques. Xeneralmente ponen de 4 a 6 güevos nuna niarada (anque la niarada puede ser dende 2 hasta 10 güevos), que realiza d'abril a xunu Na India la especie añera na dómina d'agües. La incubación toma unos 20 díes y ye efectuada por dambos proxenitores. Cuando l'adultu abandona'l nial suel cubrir los güevos con xuncos por que nun sían detectaos polos depredadores.^[5] Los pitucos dexen el nial aína y anque pueden nadar suelen ser acarretaos nel llombu de los adultos.^[6]

Referencies

↑ ^1,0 ^1,1 BirdLife International (2012). «Tachybaptus ruficollis» (inglés). Llista Roxa d'especies amenazaes de la UICN 2014.3. Consultáu'l 21 de marzu de 2015.
↑ URL de la referencia: http://www.sabencia.net/nomenclator.php.
↑ ^3,0 ^3,1 ^3,2 Peterson, A. P. Zoonomen. Zoological Nomenclature Resource - Anseriformes
↑ ^4,0 ^4,1 Frank Gill y David Donsker. Grebes, flamingos & tropicbirds. IOC World Bird List versión 5.1.
↑ «Why do grebes cover their nests? Laboratory and field tests of two alternative hypotheses». Journal of Ethology 29: páxs. 17–22. 2011. doi:10.1007/s10164-010-0214-4. Archivado del original el 2012-04-14. https://web.archive.org/web/20120414203105/http://www.zoo.sav.sk/prokop/articles/Prokop-Trnka-JEthol-2011.pdf. Consultáu'l 2015-11-12.
↑ «Notes on the nesting of the Indian Dabchick». Bird Notes 4: páxs. 10–17. 1905. http://www.archive.org/stream/birdnotes05fore#page/n17/mode/2up.

Bibliografía

Hume. Rob. 2002. Guía de campo de las aves de España y Europa. Ediciones Omega ISBN 84-282-1317-8

Ver tamién

Aves de la península ibérica

Enllaces esternos

Información sobre la especie nel Atles d'Identificación de les Aves d'Aragón

[IUCN-1] 1,0 ^1,1 BirdLife International (2012). «Tachybaptus ruficollis» (inglés). Llista Roxa d'especies amenazaes de la UICN 2014.3. Consultáu'l 21 de marzu de 2015.

[25371c05886d508f0bd3b89319c1e188ec3c8883-2] URL de la referencia: http://www.sabencia.net/nomenclator.php.

[zoo-3] 3,0 ^3,1 ^3,2 Peterson, A. P. Zoonomen. Zoological Nomenclature Resource - Anseriformes

[IOC-4] 4,0 ^4,1 Frank Gill y David Donsker. Grebes, flamingos & tropicbirds. IOC World Bird List versión 5.1.

[Prokop2011-5] «Why do grebes cover their nests? Laboratory and field tests of two alternative hypotheses». Journal of Ethology 29: páxs. 17–22. 2011. doi:10.1007/s10164-010-0214-4. Archivado del original el 2012-04-14. https://web.archive.org/web/20120414203105/http://www.zoo.sav.sk/prokop/articles/Prokop-Trnka-JEthol-2011.pdf. Consultáu'l 2015-11-12.

[Finn1905-6] «Notes on the nesting of the Indian Dabchick». Bird Notes 4: páxs. 10–17. 1905. http://www.archive.org/stream/birdnotes05fore#page/n17/mode/2up.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]