Wallabies

Die hoofartikel vir hierdie afdeling is: Rugby Australia.

 

Die beheerliggaam vir rugby in Australië is Rugby Australia, tot in 2017 die Australiese Rugbyunie (Australian Rugby Union, ARU) genoem. Die ARU is in 1949 gestig en het in dieselfde jaar by die Internasionale Rugbyvoetbalraad (IRVR, nou Wêreldrugby) aangesluit.^[9] Daarbenewens was die Australiese beheerliggaam in 2000 ’n stigtingslid van die Vereniging van Oseaniese Rugbyunies (Federation of Oceania Rugby Unions, FORU; nou Oseanië Rugby).^[10] Rugby Australia bestaan uit agt plaaslike beheerliggame, wat elkeen ’n deelstaat of gebied verteenwoordig.^[11] Die belangrikste rugbyliga in Australië is die Nasionale Rugbykampioenskap, waaraan sewe Australiese spanne en een uit Fidji deelneem.^[12]

Naas die amptelike nasionale span roep Rugby Australia ook ander keurspanne byeen. Die Junior Wallabies is die o/20-nasionale span en hulle neem aan die o/20-Rugbykampioenskap en die Wêreldrugby o/20-kampioenskap deel.^[13][14] Kinders en jongmense word reeds op skool aan rugby bekend gestel en na gelang van hul belangstelling en talent begin hul met hul afrigting. Australië beskik oor ’n nasionale span vir studente, die Australian Schoolboys, wat as ’n voorbereiding op die Australiese nasionale rugbyspan dien.

Bo die nasionale kampioenskap word jaarliks saam met spanne uit Nieu-Seeland en een elk uit beide Fidji en die Stille Oseaan-eilande (feitlik die Cookeilande, Fidji, Samoa en Tonga) die internasionale Superrugbytoernooi beslis.^[15] Aangesien die seisoene min oorvleuel word talle spelers in albei professionele ligas ingespan.

 

Europese immigrante het al vroeg aan sokker verwante sportsoorte beoefen, en die eerste persberig is in 1829 in Sydney gepubliseer. Die meeste van hierdie vroeë wedstryde het tydens plaaslike feeste plaasgevind, maar geen algemene reëls of gekodifiseerde weergawe het bestaan nie. Van die destydse weergawes het elemente van vandag aparte stel reëls bevat, waaronder Australiese voetbal, sokker en rugby. As twee spanne ontmoet het, moes hulle vooraf op die toepaslike reëls besluit. Aangesien destyds alle weergawes algemeen “sokker” genoem is, is dit nie meer moontlik om te bepaal watter weergawe in watter gebied oorheers het nie.^[16] Die eerste span buite die moederland Groot-Brittanje, wat ’n stel gekodifiseerde rugbyreëls gebruik het (die wêreldwyd agtste oudste), was die in 1863 gestigte Sydney Universiteitsvoetbalklub, wat op 19 Augustus 1865 sy eerste wedstryd gespeel het.^[17]

In 1874 is die eerste beheerliggaam gestig, die Suidelike Rugbyunie (vandag Nieu-Suid-Walliese Rugbyunie), wat in dieselfde jaar die eerste plaaslike kampioenskap aangebied het. Twee jaar later het die eerste kampioenskap rondom Brisbane gevolg, wat vanaf 1883 deur die Noordelike Rugbyunie (vandag Queensland Rugbyunie) aangebied is. Rugby het toe die gewildste sportsoort in Nieu-Suid-Wallis en Queensland geword, veral als gevolg van die vanaf 1882 gereelde wedstryde tussen die keurspanne van albei kolonies. Daarteenoor was rugby in die ander kolonies (Victoria, Suid-Australië, Wes-Australië en Tasmanië) minder gewild, en is veral deur Australiese voetbal oorskadu. Die aanhangers van Australiese voetbal het ook probeer om hul sport in Nieu-Suid-Wallis te laat vestig. ’n In 1880 gestigte plaaslike beheerliggaam het aan die begin effens daarin geslaag, maar verskeie sosiale en ekonomiese faktore het daartoe bygedra, dat hy homself in 1893 weer ontbind het en die twee oostelike kolonies en latere deelstate deur rugby oorheers is.^[18]

In 1882 het die Suidelike Rugbyunie die wêreldwyd eerste beheerliggaam geword om ’n oorsese toer aan te pak, toe hul keurspan, die Waratahs, in Nieu-Seeland vyf wedstryde gespeel het.^[19] In 1896 het Queensland se span, die Reds, dieselfde gedoen. Die eerste toetswedstryd van ’n die hele Australië verteenwoordigende span is op 24 Junie 1899 op die Sydney-krieketveld aangebied, toe hulle teen die Britse Leeus te staan gekom het. Hulle het die eerste wedstryd met 13–3 gewen, maar die Leeus het die oorblywende drie toetse gewen.^[20] Die Australiese span het ses spelers uit Queensland en nege uit Nieu-Suid-Wallis ingesluit.^[4] In Sydney het hulle in die blou trui van Nieu-Suid-Wallis en in Brisbane in die maroen trui van Queensland uitgedraf, maar met ’n Australiese wapen pleks van die twee beheerliggame se kentekens.^[21][22]

 

 

Die eerste toetswedstryd tussen Australië en die Nieu-Seelandse All Blacks is op 15 Augustus 1903 op die Sydney-krieketveld gespeel en met 22–3 deur Nieu-Seeland gewen.^[23][24] Die All Blacks se toer het tot ’n tydelike toename in gewildheid van rugby in beide Sydney en Brisbane gelei, nadat meer toeskouers die wedstryde in albei stede bygewoon het.^[25] Een jaar later het die Britse Leeus Australië weer besoek en het die Australiërs in al drie toetswedstryde verslaan.^[26] Die stigting van die Nieu-Suid-Walliese Voetballiga (New South Wales Football League, NSWFL) in 1903 het ’n verswakking van die rugbysport in Nieu-Suid-Wallis meegebring, aangesien verskeie toonaangewende private skole vir enkele jare slegs Australiese voetbal pleks van rugby aangebied het. Vir ’n kort tyd het Australiese voetbal blykbaar ook die guns van die gehoor geniet.^[27] Die suiwer amateursport rugby is deur die invoering van rugby league in 1905 erg geraak. Baie klubs rondom Sydney het na die professionele weergawe oorgeskakel en ’n beheerliggaam gestig, wat veral Rooms-Katolieke skole van ’n oorskakeling na rugby league kon oortuig. Van dié skole vorm tot vandag toe die fondament van rugby league se dominansie rondom Sydney. Bekende nasionale spelers soos Dally Messenger het ook by rugby league aangesluit en gehelp om van dié sportkode die dominerende een te maak.^[28] In dieselfde jaar het die eerste toer na Nieu-Seeland plaasgevind.

In 1908 het die nasionale span vanaf Sydney vir die eerste keer op ’n maandelange toer na die Britse Eilande en Noord-Amerika vertrek. Tydens die Olimpiese Somerspele 1908 in Londen, wat tydens die Australiese toer plaasgevind het, het Australië ná ’n 32–3-oorwinning oor ’n keurspan uit Cornwall in die enigste wedstryd van die toernooi met die goue medalje weggestap. Tydens die eerste toetswedstryd teen Wallis is Australië met 9–6 verslaan, maar hulle het Engeland in hul eerste wegoorwinning met 9–3 geklop. Engelse koerante het aanvanklik na dié span as rabbits (“konyne”) verwys.^[29][30] Die Australiese rugbyspelers het dié bynaam as neerhalend beskou en dit met Wallabies vervang.^[31] Ná hul terugkoms het elf spelers, wat saam gereis het, na rugby league-klubs oorgeskakel.^[32] In 1909, toe die nuwe “Noordelike Unie” se kode in Australië nog in sy kinderskoene was, is ’n wedstryd tussen die Kangaroos (die Australiese nasionale rugbyligaspan) en die Wallabies voor ’n skare van 20 000 gespeel, wat deur die rugbyligaspan met 29–26 gewen is.^[33]

Naas die verskil tussen amateurisme en professionalisme het daar ook ’n kulturele verskil begin ontwikkel: rugby is meer en meer as sportsoort van die opgevoede, Britse hoër- en middelklas beskou, terwyl rugby league veral in die werkersklas, wat uit Rooms-Katolieke Iere bestaan en die Britse Ryk verwerp het, aanhangers gewerf het. Die tradisionele rugby is deur hulle as ’n simbool van Imperialisme beskou. Dikwels was die personeel van rugby league klubs dieselfde as by filiale van die Australiese Werkersparty. Binne enkele jare het rugby league die dominerende kode geword, terwyl rugby unie agteruitgegaan het.^[34]

Nog erger is rugby in Australië deur die Eerste Wêreldoorlog geraak. Al die plaaslike beheerliggame het die vraag in die gesig gestaar of dit gepas is om met rugby voort te gaan, terwyl op Europa se slagvelde duisende jong Australiërs sneuwel. Die beheerliggame van Australiese voetbal en rugby league het met hul toernooie voortgegaan, terwyl rugby se beheerliggame daarop besluit het om tydens die oorlog alle aktiwiteite te staak en die ander sportsoorte herhaaldelik van onpatriotiese optrede beskuldig het. Die sosiale skeurings wat destyds ontstaan het, sou die verhoudings tussen die sportsoorte en hul aanhangers vir die volgende dekades oorheers.^[35] Tydens die oorlog het meer as 35 nasionale spelers in Europa geveg, waarvan tien gesneuwel het.^[36] Ná die oorlog het weer baie spelers by rugby league klubs aangesluit. In 1920 moes Queensland se beheerliggaam weens die gebrek aan spelers homself ontbind.^[37]

Gedurende die 1920’s was die Wallabies basies identies aan die Waratahs, die keurspan uit Nieu-Suid-Wallis, aangesien slegs in dié deelstaat ’n gereguleerde speelprogram bestaan het. Die Waratahs het gereeld teen die Suid-Afrikaanse Springbokke en die Nieu-Seelandse All Blacks te staan gekom, maar die meeste wedstryde verloor. Die Australiese beheerliggaam het aan hierdie wedstryde terugwerkende toetsstatus toegeken, terwyl die beheerliggame van Suid-Afrika en Nieu-Seeland hulle nie as sulks erken nie. In 1927/28 het die Waratahs ’n halwe jaar se baie suksesvolle toer deur Europa en Kanada onderneem, waartydens hulle 31 van hul 37 wedstryde gewen het. Onder andere het hulle teen die nasionale spanne van Ierland, Wallis en Frankryk gewen, maar hulle is deur Skotland en Engeland verslaan; aan alle wedstryde is terugwerkende toetsstatus toegeken. In 1928 het die herstigting van die beheerliggaam Queensland Rugbyunie tot ’n gees van optimisme gelei, wat tot die herinvoering van ’n nasionale span gelei het en een jaar later het hulle in drie agtereenvolgende wedstryde teen die All Blacks geseëvier.^[25]

In 1931 het Lord Bledisloe, die Nieu-Seelandse goewerneur-generaal, ’n beker geskenk, waarom die nasionale spanne van Nieu-Seeland en Australië gereeld sou speel. In 1934 het die Wallabies vir die eerste keer daarin geslaag om die Bledisloebeker in te palm.^[38] Die krygsheld Edward “Weary” Dunlop was deel van dié span.^[39] Die vorige jaar het hulle vir die eerste keer ’n toer na Suid-Afrika onderneem, waar hulle drie toetswedstryde teen die Springbokke verloor en twee gewen het.^[40] Ná hul suksesvolle toer deur Nieu-Seeland het die Springbokke in 1937 Australië besoek en twee toetswedstryde gewen.^[41] Die Wallabies se beplande 1939-toer deur Europa kon nie soos beplan plaasvind nie. Slegs een dag ná hul aankoms in Engeland het die Tweede Wêreldoorlog uitgebreek en alle wedstryde is afgelas. Ná twee weke se verblyf het die Wallabies na Australië teruggekeer. Hul enigste wedstryd het die Wallabies tydens ’n oorstaan in Mumbai gespeel.^[42] Ter vermyding van die foute uit die Eerste Wêreldoorlog het die toonaangewende beheerliggame daarop besluit om ten minste ’n beperkte speelprogram te handhaaf.^[43]

 

Die eerste toetswedstryd ná die Tweede Wêreldoorlog is in 1946 op Carisbrook, Dunedin, tussen Australië en Nieu-Seeland gespeel, en deur die All Blacks met 31–8 gewen. Australië het ook die vier oorblywende wedstryde van dié toer verloor; hulle is met 20–0 deur die Nieu-Seeland Māori en die volgende week met 14–10 deur die All Blacks geklop. In 1947/48 het Australië ’n suksesvolle toer na Europa en Noord-Amerika onderneem, waartydens die Wallabies 32 van hul 39 wedstryde gewen het. Hulle het drie van die vyf toetswedstryde gewen, maar Australië is deur Wallis en Frankryk verslaan.^[44] Van die opkomende spelers was Trevor Allan, Cyril Burke en Nicholas Shehadie.^[45] Ná hul terugkoms van die suksesvolle toer het Australië in 1949 die Nieu-Seeland Māori vir ’n reeks van drie toetse gehuisves; albei spanne het een wedstryd elk gewen, met een gelykop. In September dieselfde jaar het Australië twee keer teen die All Blacks in Nieu-Seeland gespeel, albei wedstryde gewen en die Bledisloebeker vir die eerste keer op Nieu-Seelandse bodem ingepalm. Die Nieu-Seelanders het daarna beweer, dat hulle slegs ’n tweede span ontbied het, aangesien die All Blacks se eerste span destyds op toer in Suid-Afrika was. In agting vir die destydse apartheidstelsel in Suid-Afrika het die NZRU nie Māorispelers vir hul Suid-Afrikaanse toer saamgeneem nie. Baie van die All Blacks se gewone Māorispelers het vervolgens teen Australië uitgedraf, dus kon die Nieu-Seelandse span wat teen Australië gespeel het as ewe goed as die All-Black-span in Suid-Afrika beskou word. Vanuit ’n Nieu-Seelandse perspektief was eers die All Blacks se drie toetswedstryde twee jaar later in Australië gelykwaardig (Nieu-Seeland het al drie toetswedstryde gewen).^[46]

In 1949 is ook die Australiese beheerliggaam Australiese Rugbyvoetbalunie (later Australiese Rugbyunie, nou Rugby Australia) gestig, waarvolgens die as ’t ware onafhanklike beheerliggame van Nieu-Suid-Wallis en Queensland onderafdelings geword het. Die hoofrede vir hierdie saamsluiting was die uitnodiging van die Internasionale Rugbyvoetbalraad (IRVR; nou Wêreldrugby) aan Australië, Nieu-Seeland en Suid-Afrika, om as volle lede by die wêreldwye beheerliggaam aan te sluit. Die IRVR het voorheen slegs uit die vier beheerliggame van die Britse Tuisnasies (Engeland, Ierland, Skotland en Wallis) bestaan.^[47] Australië was sedert 1926 ’n geassosieerde lid en het sy sake deur die afgevaardigdes van die Engelse beheerliggaam ingedien.^[48]

Die Britse Leeus het in 1950 na Australië getoer en albei toetswedstryde teen die Wallabies gewen. Die volgende jaar het die All Blacks in ’n drie-toetstoer skoonskip met Australië afgereken. In Julie en Augustus 1952 het Australië vir die eerste keer teen Fidji gespeel en die eerste toetswedstryd op die Sydney-krieketveld gewen, maar hulle is in die tweede toetswedstryd verrassend met twee punte geklop.^[49] Een maand later het die Wallabies herstel en die All Blacks op Lancasterpark geklop, maar hulle is in die tweede toetswedstryd verslaan. In 1953 het Australië weer deur Suid-Afrika getoer. In die tweede toetswedstryd het hulle die Springbokke vir die eerste keer in 15 jaar verslaan. Die Suid-Afrikaanse span was van dié prestasie baie beïndruk en sodoende het twee spelers die Australiese kaptein John Solomon op hul skouers van die speelveld gedra.^[50] Op hierdie toer het hulle ook 8–8-gelykop gespeel teen Rhodesië in Kitwe. In 1957/58 het die Wallabies weer deur Europa getoer, maar hulle het nie een toetswedstryd teen die destydse Vyfnasies gewen nie. Sedertdien het geen nasionale span van die Suidelike Halfrond hierdie negatiewe rekord herhaal nie.

 

Die eerste toetswedstryd van die nuwe dekade was die oorwinning oor Fidji op die Sydney-krieketveld gedurende ’n drie-toetsreeks in 1961. Daarop het ’n tweede oorwinning gevolg, maar Fidji het in die derde toetswedstryd daarin geslaag om gelykop te speel. In 1961 het die Wallabies weer deur Suid-Afrika getoer, waar hulle deur die Springbokke in Port Elizabeth en Johannesburg duidelik verslaan is. Ná hul terugkoms het die Wallabies hul eerste tuisnederlaag teen Frankryk op die Sydney-krieketveld met 8–15 gely.^[51] In 1962 het Australië vyf keer teen die All Blacks te staan gekom; ’n 9–9-gelykop op Athletic Park was die enigste prestasie tydens dié toetsreeks. Nadat hulle in 1963 die vir die eerste keer besoekende Engelse span met 18–9 in Sydney verslaan het, het die Wallabies deur Suid-Afrika getoer en twee van die vier toetswedstryde gewen; sedert die Britse Leeus van 1896 die eerste span wat dit kon vermag. Twee jaar later het die Wallabies twee tuisoorwinnings met onderskeidelik 18–11 en 12–8 oor die Springbokke aangeteken. Daarmee het die Australiërs vir die eerste keer ’n toetsreeks teen Suid-Afrika beklink.^[52] Australië het in 1964 ’n drie-toetsreeks teen die All Blacks gespeel. Die Wallabies het die derde toetswedstryd gewen nadat hulle in die eerste twee toetswedstryde verslaan is. In Junie 1966 het die Britse Leeus deur Australië getoer en die Wallabies in albei toetswedstryde verslaan. Die toer deur Europa en Kanada gedurende winter 1966/67 was nie suksesvol nie, aangesien die Wallabies slegs 19 van hul 36 wedstryde gewen het. Van die vyf toetswedstryde, wat hulle gespeel het, het die Wallabies dié teen Wallis en Engeland gewen, maar Australië is deur Skotland, Ierland en Frankryk verslaan. Ná die toer het Australië in Sydney weer teen Ierland te staan gekom en is opnuut verslaan; daarmee het Ierland die eerste van die Tuisnasies geword om ’n wegoorwinning in die Suidelike Halfrond aan te teken. Tot aan die einde van die 1960’s het die Wallabies – met uitsondering van ’n naelskraapse 11–10-tuisoorwinning oor Frankryk – slegs nederlae gely, waaronder drie agtereenvolgende nederlae teen Nieu-Seeland in 1967 en in 1969 vier agtereenvolgende nederlae teen Suid-Afrika.

Australië het in 1970 Skotland gehuisves en met 20 punte gewen. Die Wallabies se aktiwiteite in 1971 sou die mees omstrede in die Australiese rugbygeskiedenis word. In Julie en Augustus het die Springbokke Australië vir ses weke besoek, nadat die Wallabies twee jaar vroeër Suid-Afrika besoek het. Terwyl die Australiese regering die Springbokke se toer ondersteun het, is in Adelaide, Brisbane, Melbourne, Perth en Sydney protes teen die Suid-Afrikaanse apartheidsbeleid aangeteken. Tydens hierdie protesaksies het deelnemers met die polisie slaags geraak. Na ramings is tussen 500 en 700 protesdeelnemers in hegtenis geneem. Die toer is nie afgelas nie, maar die stadions het soos met doringdraad beweerde vestings gelyk en moes met ’n groot polisieteenwoordigheid beskerm word. Johannes Bjelke-Petersen, die eerste minister van Queensland, het op 14 Julie ’n noodtoestand van een maand verklaar, wat tot ’n 24 uur se staking van 125 000 werknemers gelei het. Tot aan die einde van apartheid het die Wallabies nie meer teen die Springbokke te staan gekom nie.^[53][54]

In November 1971 het die Wallabies ’n toer na Frankryk onderneem; hulle het Frankryk tydens die eerste toetswedstryd in Toulouse geklop, maar hulle is in die tweede in Parys verslaan. Frankryk het toe Australië in Junie 1972 vir ’n twee-toetsreeks besoek, waarvan hulle een gewen en in die ander een gelykop gespeel het. Australië het aansluitend ’n drie-toetsreeks teen die All Blacks in Nieu-Seeland gespeel, maar al drie verloor. Die Wallabies het tydens hul terugkoms in Suva aangedoen om teen Fidji te speel en hul enigste oorwinning in daardie jaar aangeteken. In Junie 1973 het Tonga vir die eerste keer Australië besoek; die Wallabies het die eerste toetswedstryd gewen, maar hulle is in die tweede verslaan. In November 1973 het Australië ’n kort toer na die Verenigde Koninkryk onderneem, maar hulle het twee duidelike nederlae teen Wallis en Engeland gely. In 1974 het Australië die All Blacks vir ’n drie-toetsreeks gehuisves, waarvan die Wallabies twee verloor en in een gelykop gespeel het. In 1975 het Australië tydens ’n twee-toetsreeks tuis Engeland twee keer verslaan en sodoende wraak geneem. Australië het daarna sy eerste twee toetswedstryde teen Japan gespeel en albei duidelik gewen. Tydens hul Europatoer in 1975/76 is die Wallabies deur Skotland, Wallis en Engeland verslaan, maar hulle het daarin geslaag om Ierland te klop. Op pad huis toe het Australië een bykomende wedstryd gespeel en vir die eerste keer teen die Verenigde State in Los Angeles te staan gekom en met 24–12 gewen. In Junie dieselfde jaar het Australië Fidji vir ’n drie-toetsreeks gehuisves en al drie toetswedstryde gewen. Australië het die jaar met ’n kort toer na Europa afgesluit en twee toetswedstryde teen Frankryk gespeel, maar albei verloor.

Nadat in 1977 geen toetswedstryd plaasgevind het nie, het die Wallabies in 1978 twee tuisoorwinnings oor Wallies aangeteken, maar hulle is in twee wegwedstryde deur Nieu-Seeland verslaan. In die derde toetswedstryd het die Wallabies met 30–16 gewen, danksy vier drieë deur die uitstekende Greg Cornelsen.^[55] In Junie 1979 het Ierland Australië besoek en albei toetswedstryde gewen. Daarna het Australië die All Blacks vir een toetswedstryd op die Sydney-krieketveld gehuisves en met 12–6 gewen. In Oktober 1979 het die Wallabies vir die eerste keer Argentinië besoek. Hulle is in hul eerste toetswedstryd deur die Poemas verslaan, maar die Wallabies het met ’n oorwinning in die tweede toetswedstryd die toetsreeks geëwenaar.

 

In 1980 het Australië die Bledisloebeker eers vir ’n vierde keer ingepalm, nadat die Wallabies Nieu-Seeland met 2–1 in ’n drie-toetsreeks in Australië verslaan het. In 1981/82 het die toer na die Britse Eilande teleurstellend verloop, nadat die Wallabies van die vier toetswedstryde slegs dié teen Ierland gewen het; daarbenewens het hulle drie wedstryde teen provinsiale en plaaslike spanne verloor. Die Australiese span het egter veral uit jong, onervare spelers bestaan, wat hul beste tye nog sou beleef.^[56] Gedurende herfs 1984 het die Wallabies opnuut die Tuisnasies met ’n jong span en ’n nuwe afrigter, Alan Jones, kom besoek en ’n historiese prestasie aangeteken: Hulle het die eerste Australiese span geword wat ’n Grand Slam behaal het, nadat hulle tydens dieselfde toer al die vier Tuisnasies verslaan het: Engeland, Ierland, Wallis en Skotland. Hulle het ook ’n volstoomspan van die Britse Barbarians verslaan. Tydens dié toer het veral Mark Ella uitgeblink en as eerste speler in al die vier toetswedstryde ’n drie gedruk. Dié toer het die opkoms van Australië as ’n gedugte krag in internasionale rugby ingelui.^[57]

In 1986 het Australië vir ’n drie-toetsreeks om die Bledisloebeker na Nieu-Seeland getoer. Die Nieu-Seelandse rugby was in onrus nadat ’n nieamptelike span – die Nieu-Seelandse Kavaliers – met die grootste deel van die All Black-spelers die sportboikot van apartheid geïgnoreer en na Suid-Afrika vertrek het. Ná hul terugkeer is dié spelers vir die eerste toetswedstryd om die Bledisloebeker uit die All Black-span weggelaat. Australië het toe die eerste wedstryd met 13–12 gewen. Die verbanning is met die oog op die tweede toets op 23 Augustus op Carisbrook opgehef. Nieu-Seeland het die reeks geëwenaar nadat hulle die tweede wedstryd met 13–12 gewen het. Dié wedstryd is deur omstredenheid geteister nadat die Walliese skeidsregter Derek Bevan nie ’n Australiese drie deur die agsteman Steve Tuynman toegeken het nie. Die eindstryd is op 6 September 1986 op Edenpark gehou. Australië het ’n volsterkte Nieu-Seelandse span met 22–9 geklop en sodoende hul eerste toetsreeks op Nieu-Seelandse bodem beklink.^[58] Die Australiese en Nieu-Seelandse rugbyunies was toonaangewend by die invoering van die rugbywêreldbekertoernooi, waarvolgens beide Australië en Nieu-Seeland die eerste Rugbywêreldbeker 1987 aangebied het.^[59] Tydens die groepfase het die selfbewuste Wallabies Engeland, die VSA en Japan verslaan, en in die kwarteindstryd Ierland. In die halfeindstryd is hulle egter op Sydney se Concord-ovaal deur Frankryk met 30–26 verslaan, in die klein finale om die derde plek het die Wallabies teen Wallis verloor.^[60]

Die prestasies van die Wallabies oor die drie jaar onder die afrigter Alan Jones het deurlopend verbeter, maar Jones het ook ’n polariserende effek op die span gehad, aangesien hy ook as ’n radio-omroeper gewerk het en baie spelers nie tevrede was met sy bestuurstyl nie. Mark Ella, wat ná die 1984-seisoen homself onttrek het, het beweer dat hy moontlik nie sou uitgetree het as Jones nie die afrigter was nie. Daar was veral ernstige afwykings tussen die afrigter Alan Jones en die invloedryke skrumskakel Nick Farr-Jones.^[61] Voor en tydens die Rugbywêreldbeker 1987 het Alan Jones sy aktiwiteite buite die afrigting van Australië, insluitende die radio-uitsaaiwese, uitgebrei. Ná die rugbywêreldbekertoernooi is Jones van sy pos as afrigter verwyder en Bob Dwyer, wat Australië in 1982 en 1983 afgerig het, is in 1988 heraangestel. Die tuisreeks teen die All Blacks dieselfde jaar het teleurstellend verloop, nadat die Wallabies in drie toetswedstryde slegs een gelykop aangeteken het.^[62] In 1989 het die Britse en Ierse Leeus vir die eerste keer sedert 1966 na Australië getoer. Ná hul oorwinning in die eerste toetswedstryd het Australië die tweede en derde toetswedstryde en sodoende die toetsreeks met 1–2 verloor. Bob Dwyer het ’n gebrek aan oorheersing deur die voorspelers as ’n belangrike faktor geïdentifiseer wat tot die verlore reeks bygedra het en die negentigerjare met die doel om hierdie faset van die Wallabies se speel te verbeter betree.

 

In Augustus 1990 het Australië ná vier jaar weer ’n toetswedstryd teen Nieu-Seeland gewen. In voorbereiding op die Rugbywêreldbeker 1991 is die All Blacks weer verslaan, maar ook Wallis en Engeland. Die Wallabies het die rugbywêreldbekertoernooi vervolgens met nuwe selfvertroue aangepak en tydens die groepfase Argentinië, Wallis en Wes-Samoa deels duidelik verslaan. Gedurende die kwarteindstryd teen Ierland in Dublin was Australië op die rand van ’n uitskakeling. Nadat letterlik sekondes op die klok oorgebly het, was Ierland met 18–15 voor, voordat Michael Lynagh in die hoek ’n drie gedruk het om sodoende die Ierse harte te laat breek en Australië tot die halfeindstryd teen Nieu-Seeland te laat vorder.^[63] In die eerste helfte het die Wallabies met 13–3 voorgeloop en toe hul verdedigingsvermoë teen die All Blacks gewys en die wedstryd beklink. In die eindstryd op Twickenham het die Wallabies teen Engeland te staan gekom. Engeland het hul meestal vooruit gedomineerde spelplan in ’n meer vloeiende spel verander. Dit was egter nie suksesvol nie en Australië het ’n 12–6-oorwinning behaal.^[64] David Campese is as die speler van die toernooi aangewys, nadat hy ses drieë in ’n reeks van uitstekende vertonings gedruk het. Oorwinningsparades is in Australië vir hul nasionale span gehou.

Nadat die Springbokke in 1992 ná die einde van apartheid weer vir internasionale rugby toegelaat is, het die Wallabies Suid-Afrika besoek en die eerste toetswedstryd tussen albei spanne in meer as twee dekades gewen. In 1993 het die Springbokke se teenbesoek in Australië vir drie toetswedstryde plaasgevind, waarvan die Wallabies twee gewen het.^[65] In 1994 het die Wallabies onder andere twee keer elk teen Ierland, Italië en Argentinië gewen. Die titelverdediging tydens die Rugbywêreldbeker 1995 in Suid-Afrika het met ’n nederlaag teen die gasheer afgeskop, gevolg deur oorwinnings oor Kanada en Roemenië. In die kwarteindstryd is die Wallabies deur Engeland uitgeskakel, nadat Rob Andrew in ekstra tyd ’n skepdoel aangeteken en die wedstryd met 22–25 beëindig het.^[66][67] Dit was Australië se ergste vertoning tydens ’n wêreldbekertoernooi.

Om die toenemende oorskakeling van goeie spelers na finansieel gevestigde rugby league-spanne teen te werk het die Internasionale Rugbyvoetbalraad in Augustus 1995 besluit om van rugby ’n professionele sport te maak. In dieselfde jaar het die beheerliggame van Suid-Afrika, Nieu-Seeland en Australië die konsortium SANZAR gestig om televisie-uitsaairegte vir twee nuwe kompetisies te verkoop, die internasionale kompetisie Super 12 (nou Superrugby) en die Drienasiesreeks van die nasionale spanne (nou Die Rugbykampioenskap).^[68] Aangesien die nuwe toernooie min plek vir maandelange oorsese toere gelaat het, het hierdie tradisie uit die amateurtydperk vinnig tot ’n einde gekom (met uitsondering van die vierjaarlikse Leeustoere). In reaksie op rugby se skuif na professionaliteit is in Oktober 1995 die Rugbyunie Spelersvereniging (RUPA, Rugby Union Players' Association) gestig om die belange van Australië se professionele rugbyspelers te beskerm.^[69]

Greg Smith was in 1996 en 1997 Australië se nasionale afrigter, gedurende dié jare het die Wallabies slegs twee van hul agt toetse in die eerste twee Drienasiesreeks gewen, albei teen Suid-Afrika tuis, maar hulle het rekordnederlae teen beide die All Blacks en Springbokke weg gely. Nadat Rod Macqueen in 1998 by Smith oorgeneem het, het Australië sy twee toetswedstryde teen die All Blacks gewen en sodoende die Bledisloebeker ingepalm. In dieselfde jaar het die Wallabies tydens die besoek van ’n onervare Engelse span in die Suidelike Halfrond ’n rekordoorwinning van 76–0 aangeteken, tot vandag toe Engeland se ergste nederlaag.^[70] In 1999 het die Wallabies die Bledisloebeker suksesvol verdedig, nadat hulle Nieu-Seeland met ’n rekordoorwinning van 28–7 in Sydney verslaan het.^[71]

Tydens die Rugbywêreldbeker 1999 het die Wallabies hul groep gewen, nadat hulle in die drie wedstryde teen Roemenië, Ierland en die VSA altesaam slegs 31 punte afgestaan het. In die kwarteindstryd het hulle teen Wallis te staan gekom, met 24–9 geseëvier en die halfeindstryd bereik. Hulle het die verdedigende kampioen Suid-Afrika met 27–21 verslaan. Die halfeindstryd is deur ’n onvergeetlike skepdoel in ekstra tyd deur die losskakel Stephen Larkham (sy eerste skepdoel in ’n toetswedstryd) en ’n strafdoel van die heelagter Matt Burke beslis. Australië het die eindstryd op die nuwe Millennium-stadion maklik met 35–12 teen die blykbaar moeë Frankryk gewen, die Franse het voorheen in hul halfeindstryd die gunsteling Nieu-Seeland uitgeskakel. Die meeste punte is deur die heelagter Matt Burke aangeteken.^[72] In 1999 het vyf Australiese spelers daarin geslaag om hul tweede rugbywêreldbekertoernooi te wen: Phil Kearns, John Eales, Tim Horan, Jason Little en Dan Crowley. Australië was ook die eerste rugbyspan wat die Webb Ellis-beker vir ’n tweede keer omhoog kon hou.

 

 

In 2000 het Australië die Bledisloebeker verdedig en die Drienasiesreeks vir die eerste keer gewen. Die Wallabies het hierdie prestasie in 2001 herhaal en ook hul eerste reeksoorwinning ooit oor die Britse en Ierse Leeus aangeteken. Beide die afrigter MacQueen en kaptein John Eales het gou ná hierdie mylpale afgetree. Hulle is deur die afrigter Eddie Jones en kaptein George Gregan opgevolg. As gevolg van die toenemende gewildheid het topvlak-rugby leaguespelers soos Mat Rogers, Wendell Sailor en Lote Tuqiri na rugbyunie oorgeskakel en voortaan vir die Wallabies uitgedraf. Dit was in kontras met die vorige eeu, waartydens baie rugbyunie-spelers met hoë salarisse na rugby league gelok is.^[73] In 2001 is die Wallabies deur die IRR as “span van die jaar” en Rod Macqueen as “afrigter van die jaar” aangewys.^[74]

Die Wallabies het tydens die Drienasiesreeks in 2002 nie daarin geslaag om hul titel te verdedig nie. Aansluitend is hulle weg deur Ierland en Engeland verras.^[75] Tydens die Drienasiesreeks in 2003 moes Australië die Bledisloebeker afstaan. In dieselfde jaar het die gasheer Australië sy Rugbywêreldbeker 2003-veldtog op indrukwekkende wyse afgeskop. Tydens die groepfase het die Wallabies Argentinië duidelik geklop, gevolg deur Namibië en Roemenië. In die laaste groepwedstryd het hulle Ierland naelskraap met 17–16 geklop. Vervolgens het hulle Skotland met 33–16 in die kwarteindstryd uitgeskakel. Die Wallabies het hul grootste oorwinning oor Nieu-Seeland aangeteken deur hulle met 22–10 in die halfeindstryd te verslaan. Daarna het George Gregan die Nieu-Seelanders met die woorde Four more years boys, four more years (“Nog vier jaar seuns, nog vier jaar”) geterg.^[76] Tydens ’n opwindende eindstryd is die Wallabies deur Engeland met 20–17 verslaan, die eindstryd is kort voor afloop van ekstra tyd deur Jonny Wilkinson se skepdoel beslis.^[77]

Tydens die tienjarige herdenking van die professionalisering van rugby in 2005 is die Wallabies se span van die dekade aangekondig. John Eales is deur ’n keuringspaneel van 30 as kaptein aangewys. Ná afloop van die Europese toer in 2005, wat met ’n negatiewe rekord van agt nederlae in nege wedstryde geëindig het, het die pers soos die Daily Telegraph ’n beroep op die afdanking van beide Eddie Jones en George Gregan gedoen. Die voormalige afrigter Alan Jones het ook vir hul afdanking gepleit. In Desember 2005 het die Australiese Rugbyunie aan die groeiende druk oorgegee en Eddie Jones met John Connolly vervang.^[78] Tydens die Drienasiesreeks in 2006 het die Wallabies ’n noemenswaardige 49–0-oorwinning oor die Springbokke aangeteken, maar in die oorblywende wedstryde slegs gemengde prestasies behaal. In November dieselfde jaar het ’n skaars wegnederlaag teen Ierland gevolg.^[79] Op 10 Mei 2007 het beide die Walliese en Australiese beheerliggame met die stigting van die James Bevan-trofee daarop besluit om 100 jaar se toetsrugby tussen die twee lande te vier.^[80] Dit is genoem na die Australies-gebore Wallies-opgevoede man wat die Walliese span se eerste kaptein was; Australië het die eerste reeks om dié trofee met 2–0 gewen.

Tydens die Rugbywêreldbeker 2007 het die Wallabies ná deels duidelike oorwinnings oor Japan, Wallis, Fidji en Kanada hul groep gewen. In die kwarteindstryd is hulle egter deur Engeland met 12–10 uitgeskakel.^[81] Connolly het sy bedanking as hoofafrigter aangebied en is aan die begin van 2008 deur Robbie Deans vervang. Nadat die sleutelspelers George Gregan en Stephen Larkham ná die teleurstellende toernooi hul loopbane beëindig het, het hy die taak gehad om ’n nuwe span saam te stel. Tydens die Drienasiesreeks in 2008 het die Wallabies ’n ambivalente indruk agtergelaat. Hulle het die All Blacks slegs een keer en die Springbokke twee keer verslaan. Hulle het ook hul ergste nederlaag tot dusver gely: 8–53 teen Suid-Afrika in Johannesburg.^[82] In 2009 het die Wallabies Italië twee keer en Frankryk een keer verslaan, aansluitend het hul prestasies egter agteruitgegaan, nadat hulle drie keer deur Nieu-Seeland en twee keer deur Suid-Afrika verslaan is. Tydens die 2009 eindjaarrugbytoetsreeks is die Wallabies vir die eerste keer in 27 jaar deur Skotland verslaan.^[83]

 

 

 

 

 

Die Wallabies het tydens Drienasiesreeks in 2010 Suid-Afrika geklop, maar hulle is deur Nieu-Seeland verslaan, die Wallabies se tiende agtereenvolgende nederlaag teen die All Blacks, ’n nuwe negatiewe rekord. Tydens die 2010 eindjaarrugbytoetsreeks het die Wallabies die All Blacks egter in ’n naelskraapse wedstryd in Hongkong verslaan. Dit was Australië se eerste oorwinning oor Nieu-Seeland in drie jaar.^[84] 2011 het vir die Wallabies met ’n verrassende tuisnederlaag teen Samoa afgeskop, aansluitend het hulle egter die Drienasiesreeks in 2011 gewen en sodoende hul eerste titel in tien jaar ingepalm. Ná die aansluiting van Argentinië by die Drienasiesreeks het dié toernooi die Rugbykampioenskap geword. Tydens die eerste Rugbykampioenskapreeks het die Australiërs nie daarin geslaag om hul titel te verdedig nie, alhoewel hulle die nuweling twee keer verslaan het. Tydens die Rugbywêreldbeker 2011 in Nieu-Seeland het die Wallabies Italië verslaan, maar hulle is in die daaropvolgende wedstryd deur Ierland geklop. Ná twee bykomende oorwinnings oor die VSA en Rusland het hulle nogtans daarin geslaag om tot die kwarteindstryd te vorder. Hulle het teen die verdedigende kampioen Suid-Afrika te staan gekom, en die Springbokke danksy ’n amper foutlose verdediging naelskraap met 11–9 verslaan.^[85] In die halfeindstryd is die Wallabies egter deur die gasheer en latere kampioen Nieu-Seeland met 20–6 verslaan.^[86] In die klein finale om die derde plek het hulle Wallis met 21–18 geklop.^[87][88]

In 2012 is Australië tuis deur Skotland verslaan, dit was hul eerste tuisnederlaag teen die Skotte sedert 1982.^[89] In dieselfde jaar is Italië slegs naelskraap verslaan, nadat Luciano Orquera in die laaste minuut ’n strafdoel, wat aan Italië sy eerste gelykopuitslag teen die Wallabies sou besorg het, misgeskop het.^[90] In 2013 het die Britse en Ierse Leeus na Australië getoer en twee van die drie toetswedstryde gewen.^[91] Hierdie mislukking en ’n maer wenrekord het daartoe bygedra, dat die hoofafrigter Deans toenemende druk ervaar het. Hy het in Julie 2013, ná ses jaar in die pos, bedank; sy opvolger was Ewen McKenzie.^[92] Tydens die 2013-Rugbykampioenskapreeks het die Wallabies twee nederlae elk teen Suid-Afrika en Nieu-Seeland gely, maar twee oorwinnings oor Argentinië aangeteken. Die 12–38-tuisnederlaag teen die Springbokke was die destyds ergste vir die Wallabies.^[93] Tydens die 2013 eindjaarrugbytoetsreeks het McKenzie die Wallabies na vier oorwinnings oor Italië, Ierland, Skotland en Wallis geneem. Nadat hulle egter in die eerste wedstryd van die reeks deur Engeland verslaan is, het die Wallabies die Grand Slam misgeloop.^[94]

In 2014 het die Wallabies vir die eerste keer in vier jaar die Trophée des Bicentenaires ingepalm, nadat hulle drie agtereenvolgende oorwinnings oor Frankryk aangeteken het. Nadat die Wallabies aansluitend in hul openingswedstryd van die 2014-Rugbykampioenskapreeks teen die All Blacks gelykop gespeel het en daarmee vir die agste agtereenvolgende keer onoorwonne was, het hulle die kans gehad om hul reeks nederlae om die Bledisloebeker, wat in 2012 begin het, te beëindig. Maar ’n 20–51-nederlaag het alle hoop laat gaan.^[95] In die verdere verloop van die toernooi het die Wallabies hul eerste nederlaag teen Argentinië in 17 jaar gely; dit was die Poemas se eerste oorwinning sedert hul aansluiting by die Rugbykampioenskap.^[96] Op 18 Oktober 2014 het McKenzie as hoofafrigter bedank, vier dae later het die ARU Michael Cheika as sy opvolger aangestel.^[97] In sy eerste toetswedstryd onder Cheika het Australië in Cardiff sy tiende agtereenvolgende oorwinning oor Wallis aangeteken.^[98][99] Tydens die 2014 eindjaarrugbytoetsreeks is die Wallabies deur Frankryk, Ierland en Wallis verslaan, waardeur hulle na die sesde plek op die wêreldranglys gegly het.^[100]

Tydens die 2015-Rugbykampioenskapreeks het die Wallabies hul eerste titel in die nuwe formaat ingepalm, nadat hulle Suid-Afrika, Argentinië en Nieu-Seeland een keer elk verslaan het.^[101] Tydens die Rugbywêreldbeker 2015 in Engeland is Australië saam met Wallis, Fidji, die gasheer en Uruguay in ’n soort “doodsgroep” geloot. Die Wallabies het in die moeilike tak geslaag en al sy wedstryde gewen, terwyl Engeland vroeg uit die toernooi uitgeskel is. In die kwarteindstryd het Australië teen Skotland te staan gekom, wat 30 sekondes voor die eindfluitjie voorgeloop het, toe die skeidsregter Craig Joubert aan Australië ’n omstrede strafskop toegeken het, wat deur Bernard Foley aangeteken is en die Wallabies met 35–34 laat wen het.^[102][103] Australië het vervolgens Argentinië in die halfeindstryd met 29–15 verslaan. In die eindstryd het die Wallabies teen die All Blacks met 17–34 verloor, nadat hulle 15 minuut voor die eindfluitjie op 17–21 was.^[104] Later dieselfde jaar is die Australiese afrigter Cheika deur Wêreldrugby benoem as “afrigter van die jaar”.^[105]

Die jaar 2016 was die begin van ’n ernstige agteruitgang. In Junie het die Wallabies Engeland onder hul afrigter Eddie Jones gehuisves en drie agtereenvolgende toetswedstryde verloor. Hulle is ook in al drie wedstryde teen die All Blacks verslaan. Australië het die jaar met nederlae teen Ierland en die vierde keer teen Engeland beëindig. Die 2017-seisoen het min vordering gesien, nadat die Wallabies verslaan is deur ’n verswakte Skotse span, wat ’n aantal spelers aan die Britse en Ierse Leeus vir hul toer na Nieu-Seeland afgestaan het. Australië het sy middelmatige prestasies tydens die 2017-Rugbykampioenskapreeks voortgesit. Aan die einde van die seisoen het Australië sy vyfde agtereenvolgende nederlaag teen Engeland gely, saam met ’n rekordnederlaag teen Skotland.^[106] In Junie 2018 het die Wallabies twee van drie toetswedstryde teen Ierland verloor, en vervolgens vier van hul ses wedstryde tydens die 2018-Rugbykampioenskapreeks. Gedurende herfs het die Wallabies hul eerste nederlaag teen Wallis in tien jaar gely. Altesaam het hulle in 2018 slegs vier van hul 13 toetswedstryde gewen, wat as hul ergste kalenderjaar beskou word.^[107][108]

Tydens die 2019-Rugbykampioenskapreeks het Australië die All Blacks met 47–26 verslaan, een van die ergste Nieu-Seelandse nederlae in ’n toetswedstryd.^[109] In die daaropvolgende wedstryd om die Bledisloebeker het Nieu-Seeland met 36–0 wraak geneem. Tydens die Rugbywêreldbeker 2019 in Japan het die Wallabies in die groepfase Fidji, Uruguay en Georgië verslaan. ’n Naelskraapse nederlaag teen Wallis in hul laaste groepwedstryd het beteken, dat die Wallabies in die kwarteindstryd teen Engeland te staan gekom het. Ná ’n duidelike 16–40-nederlaag is die toernooi én die seisoen vir die Wallabies beëindig.^[110] Michael Cheika het die volgende dag van sy pos as hoofafrigter bedank.^[111] In November 2019 is Dave Rennie as sy opvolger benoem.^[112]

Die Springbokke het vanweë die wêreldwye Covid-19-pandemie nie aan die 2020-Drienasiesreeks deelgeneem nie en die Wallabies het ná een oorwinning en nederlaag elk teen die All Blacks asook twee gelykopuitslae teen die Poemas in die derde en dus laaste plek geëindig. In die eerste wedstryd is Australië deur Nieu-Seeland met 43–5 verneder, hul ergste nederlaag teen dié buurland nog.^[113] Tydens die 2021 midjaarrugbytoetsreeks het die Wallabies hul tuisreeks teen die Franse met 2–1 gewen.^[114] Tydens die 2021-Rugbykampioenskapreeks kon hulle vir die eerste keer vier wedstryde wen, waarna hulle agter die All Blacks die tweede plek behaal het.^[115] Die 2021 eindjaarrugbytoetsreeks het met ’n oorwinning oor Japan begin, maar die Wallabies het vir die eerste keer in 45 jaar al hul wedstryde in Europa verloor.^[116] Die 2022 midjaarrugbytoetsreeks se tuisreeks teen Engeland het Australië met 1–2 verloor.^[117] Tydens die 2022-Rugbykampioenskapreeks het die Wallabies twee oorwinnings aangeteken, maar ook vier nederlae gely, waaronder ’n rekordnederlaag teen Argentinië (met 17–48).^[118] Tydens die 2022 eindjaarrugbytoetsreeks is Australië vir die eerste keer ooit deur Italië geklop.^[119]

In Januarie 2023 is die hoofafrigter Rennie vervang deur Eddie Jones, wat voorheen van 2001 tot 2005 dié pos beklee het.^[120] Tydens die verkorte 2023-Rugbykampioenskapreeks het hulle al hul drie wedstryde verloor en vir die eerste keer in die laaste plek geëindig.^[121] Hierdie afwaartse neiging het tydens die Rugbywêreldbeker 2023 in Frankryk aangehou, toe die Wallabies Portugal met 35–15 en Georgië met 34–14 kon klop, maar teen Fidji hul eerste nederlaag in 69 jaar met 15–22 en teen Wallis ’n rekordnederlaag met 6–40 gely het, waarmee hulle vir die eerste keer die uitklopfase misgeloop het.^[122]

In Januarie 2024 het Joe Schmidt as hoofafrigter oorgeneem by Eddie Jones.^[123] Die 2024-Rugbykampioenskapreeks het vir die Wallabies weer teleurstellend verloop, nadat hulle slegs een naelskraapse wegoorwinning oor die Poemas kon aanteken (met 20–19), waarop ’n rekordwegnederlaag teen dié span gevolg het (met 27–67), waarmee hulle weer die laaste plek beklee het.^[124] Australië sal die Rugbywêreldbeker 2027 aanbied.

 

Die Wallabies speel in Australië se tradisionele sportkleure groen en goud. Voor die bekendstelling van ’n nasionale trui het die Wallabies in die spankleure van die gasheerdeelstaat gespeel.^[125] Die Australiese wapen het dikwels die deelstaatskenteken op die trui vervang, en verskeie skakerings van hierdie kleure is in ’n aantal wedstryde in die vroeë 1900’s gebruik.^[125]

In 1928 het die beheerliggame saamgestem “dat die Australiese verteenwoordigende amateurkleure groen en goud gebruik sal word”.^[125] In die volgende jaar het die All Blacks na Australië getoer, en die Wallabies se trui was smaraggroen met die Australiese wapen op; met groen sokkies met tralies aan die bokant.^[125] Gedurende die 1930’s het die trui amper dieselfde gebly, met klein veranderinge hier en daar.^[125] Toe die Wallabies in 1933 vir die eerste keer na Suid-Afrika getoer het, het die besoekers hemelblou truie gedra om verwarring te voorkom, omdat destyds albei spanne donkergroen truie gebruik het. Tydens die Australiese toer in 1953 het die Suid-Afrikaners tydens die toetswedstryde wit truie gedra. Tydens hul 1961-toer het die Wallabies in goue truie uitgedraf om verdere verwarring te vermy.^[126]

Die wegtrui is gewoonlik groen of wit, alhoewel die Wallabies tydens die Rugbywêreldbeker 1995 se wedstryd teen Roemeense nasionale rugbyspan ’n groen en goud streeptrui, met groen broeke en sokkies gedra het. Canterbury se ontwerp vir Australië se Rugbywêreldbeker 2007-trui met ’n geboë geelbruin paneel regoor die bors het soos ’n bra gelyk en heelwat kritiek ontlok.^[127] Dit het die Sydney Morning Herald' se hoof-rugbykorrespondent ’n satiriese stuk in sy rubriek laat verskyn, waarin die trui met Kramer en Frank Costanza se bekende mansbra van Seinfeld vergelyk word.^[128]

In 2010 het KooGa die klereborg geword.^[129] Die eerste KooGa-trui vir die Wallabies is gebruik van 2010 tot die afsluiting van die 2012-seisoen; vir die 2012-seisoen is egter ’n ander soort broeke en sokkies ontwerp. KooGa het in 2013 ’n nuwe uitrusting vir die reeks teen die Britse en Ierse Leeus bekendgestel. BLK Sport, voorheen die Australiese onderafdeling van KooGa, het die klereborg ná hierdie toer geword, en die BLK-embleem het KooGa s’n op die trui vir die 2013-lentetoer vervang. In Oktober 2013 het die ARU aangekondig dat Asics vanaf 2014 die klereborg sal word. Tydens die derde 2017-Bledisloebekertoets het die Wallabies vir die eerste keer ’n trui met ’n inheemse Aborigines-ontwerp gedra. Tydens die Rugbywêreldbeker 2019 het hulle in ’n soortgelyke trui uitgedraf.

Die bynaam “Wallabies” verwys na die wallaby wat aan die grootste deel van Australië inheems is. Die naam het tydens die span se eerste toer na die Verenigde Koninkryk en Noord-Amerika in 1908 ontstaan. Die Nieu-Seelandse span het pas ’n toer voltooi en die Engelse pers het hulle “All Blacks” gedoop. Daar is voorgestel dat Australië ook ’n bynaam sal kry, en rabbits (“konyne”) was een van die byname wat deur die Engelse koerante voorgestel is.^[29][30] Die Australiërs het dit verwerp, en wou nie hê dat die nasionale span deur ’n ingevoerde “pes” verteenwoordig word nie. Hulle het eerder die inheemse Wallaby gekies, wat dadelik gewild geword het.^[130] Oorspronklik is slegs toerende spanne “Wallabies” genoem; as Australië tuis gespeel het, is na hulle as “Internasionale” verwys.^[29][131] Die span se gelukbringer staan bekend as Wally en is ’n Wallaby.

 

Sedert die 1970’s het die volgende truiverskaffers en -borge verskyn:

 

 

ANZ

 

nib

 

Docklands

 

Langpark

 

Allianz

 

AAMI

 

Optus

Kaart van Australië se huidige tuistadions

Net soos ander vername rugbylande soos Argentinië, Frankryk, Nieu-Seeland en Suid-Afrika beskik Australië oor geen amptelike tuisstadion vir sy nasionale span nie. Die Wallabies speel hul toetse eerder op ’n verskeidenheid stadions dwarsoor Australië. Van die stadions sluit in ANZ-stadion in Sydney, Langpark in Brisbane, AAMI-park en Docklandsstadion in Melbourne, asook Optusstadion en nib-stadion in Perth.

Van die stadions wat voorheen tradisioneel vir Wallabies-wedstryde gebruik is, sluit in Sydney se Concord-ovaal, die Sydney-krieketveld en Sportgrond, asook Ballymore en die Exhibition Ground in Brisbane. Die Sydney-krieketveld het in 1899 Australië se eerste toetswedstryd teen die Britse Leeus gehuisves. Met een uitsondering (in 1958 in Melbourne) het die Wallabies hul tuiswedstryde tot in 1998 slegs in Sydney of Brisbane gespeel.

Die Wallabies speel hul meeste tuiswedstryde op die ANZ-stadion in Sydney (met ’n rekordskare van 109 874 teen die All Blacks), op die Docklands-stadion in Melbourne, met ’n rekordskare (teen Engeland) van 54 868, op die Suncorpstadion in Brisbane, met ’n rekordskare van 52 498 of op die Subiaco Ovaal in Perth. Die rekordskare in die ANZ-stadion teen die All Blacks is die hoogste aantal toeskouers tydens enige rugbywedstryd.

Die hoofartikels vir hierdie afdeling is: Rugbywêreldbeker 1987, Rugbywêreldbeker 2003 en Rugbywêreldbeker 2027.

 

Die eerste Rugbywêreldbeker 1987 is saam deur Australië en Nieu-Seeland aangebied. Van die wedstryde was soos volg opgedeel: Groep 1 (wat die Wallabies ingesluit het) is in Brisbane en Sydney gespeel, een wedstryd van Groep 2 (dié tussen Ierland en Tonga) is ook in Brisbane se Ballymorestadion aangebied. Daarbenewens het Brisbane en Sydney een kwarteindstryd elk, asook onderskeidelik een halfeindstryd, aangebied. Al die ander wedstryde het in Nieu-Seeland plaasgevind. Australië het altesaam elf wedstryde gehuisves, terwyl die oorblywende 21 wedstryde in Nieu-Seeland gespeel is.

Die Rugbywêreldbeker 2003 is dwarsdeur Australië aangebied, veral langs die ooskus, hoewel oorspronklik ook wedstryde in Nieu-Seeland beplan was. Die 48 wedstryde is in elf stadions gehuisves, met die Telstra-stadion in Sydney wat die halfeindrondte, die klein finale om die derde plek en die eindstryd tussen die Wallabies en Engeland aangebied het. Van Australië se ander stadions tydens dié toernooi was: die ANZ-stadion in Sydney, Docklands-stadion in Melbourne, Langpark in Brisbane, Subiaco Ovaal in Perth, Adelaide Ovaal in Adelaide, Willows Sportkompleks in Townsville, Canberrastadion in Canberra, Central Coast-stadion in Gosford, Yorkpark in Launceston en Wollongong Showground in Wollongong.

Australië sal die Rugbywêreldbeker 2027 aanbied.^[133]

 

Australië het 339 van sy 666 toetswedstryde gewen, ’n wenrekord van 50,90%. Australië se statistieke in toetswedstryde teen alle lande, in alfabetiese volgorde, is soos volg (korrek in Oktober 2024):^[134]

Opponent	Gespeel	Gewen	Verloor	Gelykop	% Gewen
Argentinië	41	29	9	3	70,73
Britse en Ierse Leeus	23	6	17	0	26,01
Engeland	55	26	28	1	47,27
Fidji	23	19	3	1	82,61
Frankryk	52	29	21	2	55,77
Georgië	3	3	0	0	100,00
Ierland	37	22	14	1	59,46
Italië	19	18	1	0	94,74
Japan	6	6	0	0	100,00
Kanada	6	6	0	0	100,00
Korea	1	1	0	0	100,00
Namibië	1	1	0	0	100,00
Nieu-Seeland	179	45	126	8	25,14
Nieu-Seeland Māori	16	8	6	2	50,00
Pasifiese Eilanders	1	1	0	0	100,00
Portugal	1	1	0	0	100,00
Roemenië	3	3	0	0	100,00
Rusland	1	1	0	0	100,00
Samoa	6	5	1	0	83,33
Skotland	34	22	12	0	64,71
Spanje	1	1	0	0	100,00
Suid-Afrika	95	40	52	3	42,11
Tonga	4	3	1	0	75,00
Uruguay	2	2	0	0	100,00
Verenigde State	8	8	0	0	100,00
Wallis	48	33	14	1	68,75
Algeheel	666	339	305	22	50,90

Wedstryde teen verskeie saamgestelde spanne tydens oorsese toere van die amateurtydperk en die deur beide Nieu-Seeland Rugby en die Suid-Afrikaanse Rugbyunie nieerkende wedstryde teen die Waratahs (1920–1928) is nie in die lys nie, alhoewel Rugby Australia hulle as toetswedstryde erken.

 

 

Veral met die ander twee groot spanne van die Suidelike Halfrond, die Nieu-Seelandse All Blacks en die Suid-Afrikaanse Springbokke, handhaaf Australië ’n intensiewe wedywering. Die tradisionele sportiewe wedywering teen die buurland Nieu-Seeland geniet in Australië ’n besondere status. Sedert 1996 neem al drie spanne aan die jaarlikse Drienasies of die Rugbykamioenskap deel.

Soos in ander sportsoorte (veral krieket, rugby league, netbal en op die Statebondspele) handhaaf Australië tradisioneel goeie wedywering met sy buurland Nieu-Seeland,^[135][136] waarna dikwels as “wedywering onder sibbes” (sibling rivalry) verwys word.^[137][138] Die eerste toetswedstryd tussen albei spanne is tydens die Nieu-Seelandse besoek aan Australië in 1903 gespeel. Sedert 1932 ding albei spanne mee om die Bledisloebeker, een van die oudste trofeë in internasionale rugby. Van die 179 toetswedstryde tot dusver het Nieu-Seeland 126 gewen, Australië 45, met agt gelykopuitslae. Gedurende wêreldbekertoernooie het albei spanne tot dusver vier keer ontmoet (in 1991, 2003, 2011 en 2015), waarvan albei spanne twee wedstryde elk gewen het. Albei lande het al belangrike rugbytoernooie soos die Rugbywêreldbeker 1987 saam aangebied. Die Rugbywêreldbeker 2003 is oorspronklik ook aan albei rugbylande toegewys, maar ná ’n kontraktuele dispuut oor grondtekenregte tussen die Nieu-Seelandse Rugbyunie en die Internasionale Rugbyraad is Australië as alleenlike gasheer aangewys. Daarbenewens het hulle in die eindstryd van die Rugbywêreldbeker 2015 ontmoet, wat die All Blacks gewen het.

Net soos die ander rugbylande van die Suidelike Halfrond handhaaf Australië ’n wedywering met die nasionale spanne van die Noordelike Halfrond. Net só het Australië tydens drie van sy eindstrydverskynings teen spanne van die Noordelike Halfrond te staan gekom (twee keer teen Engeland en een keer teen Frankryk, waarvan die Wallabies die eindstryd in 1991 teen Engeland en in 1999 teen Frankryk gewen het). ’n Bykomende aspek in hul wedywering met Engeland is die sedert die laat 19de eeu bestaande intensiewe, sportiewe wedywering tussen Australië en Engeland, wat ook in ander sportsoorte (veral krieket en op die Statebondspele) ’n besondere status geniet.^[139] Vanaf 1997 tot 2022 het Australië en Engeland meegeding om die Cookbeker (genoem na James Cook), teen Frankryk sedert 1989 om die Trophée des Bicentenaires, teen Skotland sedert 1998 om die Hopetounbeker, teen Ierland sedert 1999 om die Lansdownebeker, teen die Britse en Ierse Leeus sedert 2001 om die Tom Richards-beker en teen Wallis sedert 2007 om die James Bevan-trofee mee.^[140][141] Die Cookbeker is in 2022 met die Ella-Mobbs-trofee (genoem na die Australiese rugbyspeler en Aborigine Mark Ella, asook die Engelse rugbyspeler Edgar Mobbs) vervang.^[142]

 

Australië het tot dusver aan elke rugbywêreldbekertoernooi deelgeneem en die Webb Ellis-beker, waarom vierjaarliks meegeding word, twee keer omhoog gehou: tydens die tweede Rugbywêreldbeker 1991 en die vierde Rugbywêreldbeker 1999. Daarmee het die Wallabies die eerste span geword, wat die titel twee keer ingepalm het. Tydens die eerste Rugbywêreldbeker 1987, wat Australië saam met Nieu-Seeland aangebied het, is die Wallabies in die halfeindstryd deur Frankryk uitgeskakel en is in die daaropvolgende klein finale om die derde plek deur Wallis verslaan. Tydens die Rugbywêreldbeker 2003 tuis is die Wallabies in die eindstryd in ekstra tyd deur Engeland geklop. In 2011 is hulle deur die verdedigende kampioen en gasheer Nieu-Seeland in die halfeindstryd verslaan, maar het die klein finale om die derde plek teen Wallis gewen. In 2015 het hulle die eindstryd gehaal, maar Australië is deur Nieu-Seeland verslaan. Die Wallabies se tot dusver ergste toernooiverloop tydens rugbywêreldbekertoernooie is hul uitskakeling ná die groepfase tydens die 2023-toernooi.

 

Australië se enigste jaarlikse toernooi is die Rugbykampioenskap (voorheen die Drienasies), waar hulle teen drie ander lande van die Suidelike Halfrond speel: Nieu-Seeland en Suid-Afrika sedert 1996; Argentinië het in 2012 by dié toernooi aangesluit. Australië het die toernooi tot dusver vier keer gewen: in 2000, 2001, 2011 en 2015. As deel van die Rugbykampioenskap ding die Wallabies ook met die Poemas om die Poematrofee (sedert 2000), met die All Blacks om die Bledisloebeker (sedert 1932) en met die Springbokke om die Mandela Uitdaagplaat (sedert 2000) mee.^[141]

Nasie	Wedstryde				Punte			Bonus- punte	Tabel- punte	Kampioen- skappe
	gespeel	gewen	gelykop	verloor	vir	teen	verskil
Nieu-Seeland	76	52	0	24	2054	1449	+605	35	243	11
Australië	76	30	3	43	1591	1817	–226	34	160	3
Suid-Afrika	72	28	1	43	1480	1831	–351	24	138	3
Argentinië	4	1	2	1	56	84	–28	0	8	0

Bron: espnscrum.com(besoek op 8 Oktober 2018, statistiek dus op datum.)

Nasie	Wedstryde				Punte			Bonus- punte	Tabel- punte	Kampioen- skappe
	gespeel	gewen	gelykop	verloor	vir	teen	verskil
Nieu-Seeland	63	51	2	10	2154	1197	+957	40	249	9
Suid-Afrika	63	33	4	26	1637	1383	+254	30	166	2
Australië	63	26	3	34	1411	1735	–324	14	131	1
Argentinië	63	12	1	50	1196	2063	–867	14	60	0

Bygewerk op 5 Oktober 2024
Bron: espnscrum.com (besoek op 5 Oktober 2024)

Punte word soos volg toegeken: 4 punte vir ’n oorwinning, 2 punte vir ’n gelykopuitslag, 0 punte vir ’n nederlaag (saam met moontlike bonuspunte), 1 bonuspunt vir ten minste drie drieë meer as die opponent, 1 bonuspunt vir ’n nederlaag met minder as sewe punte.

 

 

Gedurende die amateurtydperk het die Wallabies maandelange oorsese toere onderneem, waartydens hulle teen ander nasionale spanne, plaaslike saamgestelde spanne en klubspanne gespeel het. Eweneens het oorsese spanne na Australië getoer. Die Wallabies het een keer ’n Grand Slam behaal, d.w.s. ’n oorwinning oor die vier Tuisnasies Engeland, Ierland, Skotland en Wallis tydens dieselfde toer (in 1984). Australië is ook die enigste span van die Suidelike Halfrond wat tydens dieselfde toer deur al die vier Tuisnasies verslaan is (in 1957/58); met ’n bykomende nederlaag teen Frankryk.

Teen die jaar 2000 het die oorsese toere volgens die ou tradisie tot ’n einde gekom, aangesien die professionalisering van die rugbyspel te min tyd vir toere oorlaat (’n uitsondering is die Britse en Ierse Leeus se vierjaarlikse toere). Deesdae is toetswedstryde teen die spanne van die Noordelike Halfrond tweekeer per jaar moontlik. Gedurende Juniemaand se midjaarrugbytoetsreeks vertrek Europese spanne na Australië en gedurende Novembermaand se eindjaarrugbytoetsreeks reis die Wallabies na Europa.

Een van die mees tradisionele trofee in internasionale rugby is die Bledisloebeker. Australië en Nieu-Seeland ding sedert 1932 om dié beker mee, sedert 1996 tydens die Drienasiesreeks en sedert 2012 as deel van die Rugbykampioenskap. Tydens dié toernooi ding Australië sedert 2000 ook met Suid-Afrika mee om die Mandela Uitdaagplaat. Sedert 1989 ding die Wallabies met Frankryk mee om die Trophée des Bicentenaires, van 1997 tot 2022 met Engeland om die Cookbeker, sedert 1998 met Skotland om die Hopetounbeker, sedert 1999 met Ierland om die Lansdownebeker, sedert 2001 met die Britse en Ierse Leeus om die Tom Richards-beker en sedert 2007 met Wallis om die James Bevan-trofee.^[140][141] Die Cookbeker is in 2022 met die Ella-Mobbs-trofee vervang.

Australië het een keer aan Olimpiese rugbytoernooie deelgeneem en is dié keer as Olimpiese kampioen gekroon.

• Olimpiese Somerspele 1908: Olimpiese kampioen

Die volgende spelers het die Wallabiesspan gevorm tydens die 2024-Rugbykampioenskapreeks:^[143]

Agterspelers (backs) Speler Posisie Klub Toetswedstryde Jake Gordon Skrumskakel Waratahs 22 Tate McDermott Skrumskakel Reds 31 Nic White Skrumskakel Brumbies 68 Ben Donaldson Losskakel Western Force 09 Noah Lolesio Losskakel Brumbies 23 Tom Lynagh Losskakel Reds 01 Josh Flook Senter Reds 02 Len Ikitau Senter Brumbies 30 Hunter Paisami Senter Reds 27 Hamish Stewart Senter Western Force 00 Filipo Daugunu Vleuel Melbourne Rebels 10 Marika Koroibete Vleuel Panasonic Wild Knights 59 Dylan Pietsch Vleuel Waratahs 01 Corey Toole Vleuel Waratahs 00 Max Jorgensen Heelagter Waratahs 00 Andrew Kellaway Heelagter Melbourne Rebels 29 Tom Wright Heelagter Brumbies 26

Voorspelers (forwards) Speler Posisie Klub Toetswedstryde Matt Faessler Haker Reds 07 Josh Nasser Haker Reds 02 Billy Pollard Haker Brumbies 03 Allan Alaalatoa Stut Brumbies 69 Angus Bell Stut Waratahs 32 Isaac Kailea Stut Melbourne Rebels 03 Zane Nonggorr Stut Reds 05 James Slipper   Stut Brumbies 136 Taniela Tupou Stut Reds 53 Angus Blyth Slot Reds 03 Nick Frost Slot Brumbies 16 Lukhan Salakaia-Loto Slot Melbourne Rebels 32 Jeremy Williams Slot Waratahs 02 Tom Hooper Losvoorspeler Brumbies 08 Luke Reimer Losvoorspeler Brumbies 00 Carlo Tizzano Losvoorspeler Western Force 00 Seru Uru Losvoorspeler Reds 00 Rob Valetini Losvoorspeler Brumbies 43 Harry Wilson Agsteman Reds 13

 

 

15 voormalige Australiese spelers is vir hul uitstekende prestasies in Wêreldrugby se Heldesaal opgeneem:^[144]

Daarbenewens is die twee wêreldkampioenafrigters Bob Dwyer en Rod Macqueen, asook die skeidsregter en kommentator Roger Vanderfield ingeskryf. Vyf spelers is tweeledige wêreldkampioene: Dan Crowley, John Eales, Tim Horan, Phil Kearns en Jason Little (almal in 1991 en in 1999).

 

 

 

Vervolgens die belangrikste statistieke van Australië se spelers. Die spelers wat met * gekenmerk is, is nog aktief en kan hul statistieke verbeter.

(Korrek teen Oktober 2024)

 

 

Voor 1982 het Australië geen afrigters op ’n langer basis benoem nie. Die ARU het bestuurders opdrag gegee om oorsese toere te reël, en die adjunkbestuurder het tydens hierdie toere dikwels as afrigter gedien. Soms het die kaptein die pos van afrigter beklee, veral tydens tuiswedstryde, aangesien volgens die IRR se destydse reëls tuisspanne eers drie dae voor die toetswedstryd genomineer kon word.^[149][150]

In 2001 het die Internasionale Rugbyraad, sedert 2014 Wêreldrugby, Australië as “span van die jaar” benoem.

Rugbyportaal

• Australiese nasionale krieketspan

• (en) Sean Fagan (2005). The Rugby Rebellion – The Divide of League and Union in Australasia. RL1908. ISBN 1-903659-25-6.
• (en) Thomas Hickie (1993). They Ran With the Ball – How Rugby Football Began in Australia. Longman Cheshire. ISBN 0-582-91062-5.
• (en) Bob Howitt (2005). SANZAR Saga – Ten Years of Super 12 and Tri-Nations Rugby. Harper Collins Publishers. ISBN 1-86950-566-2.
• (en) John Reason; James Carwyn (1979). The World of Rugby – A History of Rugby Union Football. BBC. ISBN 0-563-16280-5.{{cite book}}: AS1-onderhoud: meer as een naam (link)
• (en) Peter Horton (15 September 2009). Rugby Union Football in the Land of the Wallabies, 1874–1949: same game, different ethos. pp. 1611–1629. doi:10.1080/09523360903169925. ISSN 1743-9035. {{cite book}}: |work= ignored (hulp) ^{[dooie skakel]}

• (en) Amptelike webwerf van Rugby Australia
• (en) Rugby Australia se Wallabies Heldesaal
• (en) Australië by Wêreldrugby
• (en) Australië op Planet Rugby