Ankoù
Ankoù (Bretons: An Ankoù; [angkou]) is die gepersonifiseerde Dood in die Bretonse en Normandies-Franse mitologie, analoog met an Ankow (Kornies) in Cornwall en die Walliese Anghau.
Ankoù word in legendes dikwels as 'n spook en as die verpersoonliking en helper van die Dood uitgebeeld wat die siele van oorledenes vanaf hul begraafplase óf na die "Eilande van die Gelukkiges", 'n paradysagtige wêreld anderkant die horison, óf na die "koue hel" van verlate valleie en woude neem. Hy word ook as 'n wagter beskou wat die begraafplase teen ongewenste indringers beskerm.
'n Tipiese uitbeelding van Ankoù is dié van 'n swartgeklede, gesiglose wese wat met 'n sens bewapen is en 'n ou perdewa as sy vervoermiddel gebruik. 'n Mens, wat Ankoù teenkom of die geraas van sy wa hoor, sal volgens die legendes binne 'n kort tydperk sterf.
In teenstelling met die gebruiklike uitbeeldings van die dood as 'n geraamte, is Ankoù 'n wese van vlees en bloed. Die legendes beweer selfs dat die eerste of laaste oorledene van die lopende jaar die Ankoù van die volgende gaan wees.
As die gepersonifiseerde Dood het die Ankoù van Bretagne sy Ierse eweknie in Dullahan, die koplose ruiter van die Ierse platteland wat sekere karaktertrekke deel en sy oorsprong eweneens in ou Keltiese legendes het; maar ook in die Nordiese Hel, die Griekse Thanatos, die Baltiese Giltinė en die Noorse Pesta of Plaagheks.