Get (Original PDF) Economics 13th Edition by Michael Parkin Free All Chapters
Get (Original PDF) Economics 13th Edition by Michael Parkin Free All Chapters
Get (Original PDF) Economics 13th Edition by Michael Parkin Free All Chapters
OR CLICK LINK
http://ebooksecure.com/product/original-pdf-
economics-13th-edition-by-michael-parkin/
Download More ebooks [PDF]. Format PDF ebook download PDF KINDLE.
Full download test bank at ebooksecure.com
More products digital (pdf, epub, mobi) instant
download maybe you interests ...
http://ebooksecure.com/product/ebook-pdf-economics-13th-global-
edition-by-michael-parkin/
http://ebooksecure.com/product/original-pdf-macroeconomics-13th-
edition-by-michael-parkin/
http://ebooksecure.com/product/original-pdf-microeconomics-13th-
edition-by-michael-parkin/
https://ebooksecure.com/download/economics-14th-global-edition-
ebook-pdf/
(eBook PDF) Macroeconomics 12th Edition by Michael
Parkin
http://ebooksecure.com/product/ebook-pdf-macroeconomics-12th-
edition-by-michael-parkin/
http://ebooksecure.com/product/ebook-pdf-microeconomics-12th-
edition-by-michael-parkin/
http://ebooksecure.com/product/ebook-pdf-microeconomics-12th-
global-edition-by-michael-parkin/
http://ebooksecure.com/product/original-pdf-macroeconomics-
canada-in-the-global-environment-10th-edition-by-michael-parkin/
http://ebooksecure.com/product/ebook-pdf-managerial-economics-
business-strategy-8th-by-michael/
ALTERNATIVE PATHWAYS THROUGH MACRO CHAPTERS
Macro Flexibility
◆
Chapter 23
Economic Growth
Chapter 24 Chapter 30
Monitoring Jobs
and Inflation Chapter 24
Chapter 31
Finance, Saving,
Monetary Policy
and Investment
Chapter 25
Chapter 26
Chapter 28
Expenditure Multipliers
Start here ... … then jump to … and jump to any of these after
any of these … doing the prerequisites indicated
vii
◆ DETAILED CONTENTS
PART ONE
APPENDIX Graphs in Economics 17
INTRODUCTION 1 Graphing Data 17
Graphing Economic Data 18
CHAPTER 1 ◆ WHAT IS ECONOMICS? 1 Scatter Diagrams 18
viii
DETAILED CONTENTS ix
■ AT ISSUE, 123
■ AT ISSUE, 170
■ AT ISSUE, 433
■ AT ISSUE, 599
The Multiplier and the Price Level 691 Understanding Macroeconomic Fluctuations
Adjusting Quantities and Prices 691 Boom and Bust 731
Aggregate Expenditure and Aggregate Talking with
Demand 691 Ricardo J. Caballero 732
Deriving the Aggregate Demand Curve 691
Changes in Aggregate Expenditure and Aggregate
Demand 692
Equilibrium Real GDP and the Price Level 693
MATHEMATICAL NOTE
The Algebra of the Keynesian Model 698
Glossary G-1
Index I-1
Credits C-1
This page intentionally left blank
Another random document with
no related content on Scribd:
in groote verlegenheid brengen en als het antwoord niet naar zijn zin
uitviel, zou hij zich waarschijnlijk geen oogenblik bedenken, en ons naar
de andere wereld helpen; er zijn in den vloer van het dievenhol eenige
luiken, boven een ondergrondschen zijtak van de Theems, en wie weet
hoevele ongelukkige slachtoffers daar reeds door zijn geworpen.
—Nu, ik vind, dat wij ons dan maar niet aan de mogelijkheid moesten
blootstellen, meende Charly. [20]Het zou in ieder geval een hoogst
gewaagde onderneming zijn.
—Maar wat dan? riep Raffles uit. Ik wil volstrekt van de partij zijn bij die
inbraak! Sir Maxwell is er juist de man naar om te bestelen, alleen kan ik
niet toestaan, dat een ander het doet en zeker niet een man als Fox. Ik
zou dus gaarne twee vliegen in één klap willen slaan: de brandkast van
Sir Maxwell eens van binnen bezien en tevens mijn vijand verslaan.
—Bedenk dan iets anders! riep Charly uit. Iets minder gevaarlijks.
Raffles dacht nog even na, en scheen toen een besluit te hebben
genomen.
—Ja, kwam het antwoord, maar er vertrok geen spier op het bleeke
gelaat van den bandiet.
—Je zult hen toch niet in dien toestand naar het hoofdbureau van politie
brengen? vroeg Charly.
—Neen, antwoordde Raffles, dat zou voor hen niet alleen hoogst
onaangenaam zijn, daar zij mijn tusschenkomst volstrekt noodig
hebben, om hen uit dezen toestand te verlossen, maar het zou voor mij
hoogst gevaarlijk zijn, ik moet hen nu een kleine inspuiting geven met
een soort tegengift en eenige minuten later komen zij tot bewustzijn. Ik
zou deze kleine operatie moeten verrichten en als ik mijn tijd niet juist
afmeet, zou dat zeer onaangename gevolgen kunnen hebben, neen, ik
weet er wel iets anders op, het kan nog een aardige grap worden.
[Inhoud]
HOOFDSTUK V.
Het plan wordt uitgewerkt.
Hij kende deze grappen van Raffles en hij wist dat ze niet steeds even
gevaarloos waren.
—Ik zal mij eerst ontdoen van dezen prachtigen zwarten baard, want het
zal nu wel op alle politiebureaux bekend zijn, dat iemand anders de rol
van Dr. Dumoulin op zich heeft genomen. Het is nu zeven uur, en het
wordt tijd om te dineeren. Houd hier dezen schelm eenige oogenblikken
gezelschap, totdat ik mij verkleed heb.
—Ik ben zoo vrij geweest, Edward, mij den wachtenstijd een weinig te
korten door den schurk nog eenige vragen te stellen.
—Ik weet het wachtwoord voor de inbraak bij Maxwell, en ik weet, dat er
pogingen in het werk zullen [21]worden gesteld door vrienden van Fox
om Beaupré de la Sardogne eenvoudig uit den weg te ruimen, zoodat hij
het den meester nooit meer kan lastig maken.
—Dat wist Big Billy niet nauwkeurig te zeggen, maar liever vandaag dan
morgen.
—Dat is alles heel mooi, Edward, zeide Charly zachtjes, maar je vergeet
een ding, veronderstel dat je met de hulp van Beaupré Dr. Fox kunt
verslaan, dan zal deze eenvoudig plaats moeten maken voor den
Franschen markies, en wat hebt je dan gewonnen? Dat is immers lood
om oud ijzer.
—Dat ben ik ook van plan, maar eerst zullen wij wat eten. Want ik reken
er natuurlijk op, dat je mij vergezelt.
—Dat wil ik graag. Als je mij maar zegt, wat ik te doen heb.
—O, het is heel gemakkelijk. Wij zullen daar dineeren en de politie wordt
gewaarschuwd, dat zij, laat ons zeggen, precies om half negen
verschijnt. Jij wijst haar de twee schelmen aan en de rest kun je wel aan
mij over laten.
—Als de politie dan maar niet denkt, dat jij bij hen behoort.
—Dat zal zij niet, want ik zelf zal de man zijn, die hen heeft aangegeven.
Ik ben een eenvoudig provinciaal, die in handen van kwartjesvinders is
gevallen en zet nu je hoed op. Wij zullen hier nog wel een paar
hoofddeksels en een behoorlijke das en boord voor die schooiers
hebben.
En het was wel een zonderlinge optocht, die daar door de dichtbezette
restauratiezaal schreed, op zoek naar een onbezet tafeltje.
Een kellner, die nauwelijks een glimlach kon weerhouden, geleidde het
viertal naar een zoo juist verlaten tafeltje schuin tegenover den ingang.
Het viertal had vrij wat bekijks, maar daar stoorden [22]de zoogenaamde
provincialen zich niet aan en de twee bandieten eerst recht niet! Die
schenen in het geheel niets te zien en aten alsof zij speelgoedpoppen
waren, waarvan het mechaniek zooeven was opgewonden.
Raffles liet zich het eten voortreffelijk smaken, maar Charly was tamelijk
zenuwachtig.
Voor hem stond het nog niet vast, dat alles zóó zou gaan, als zijn vriend
het zich had voorgesteld.
Raffles wierp van tijd tot tijd een blik op zijn horloge, en om eenige
minuten voor negenen gaf hij Charly een wenk, die zich verwijderde en
bij de deur postvatte.
Zoodra hij daar stond, haalde Raffles een klein étui uit zijn zak, opende
het, en nam er een zeer klein injectie-spuitje uit, dat reeds met een
heldergroene vloeistof gevuld was.
Hij bergde het kleine voorwerp weder op en riep den kellner, dien hij
betaalde.
Daarop voegde hij zich, zonder zich te overhaasten, bij Charly, die reeds
met hoeden en jassen gereed stond, brandend van verlangen om uit
deze gevaarlijke omgeving weg te komen.
—Blij dat jullie er zijt, mannen! kwam Raffles, terwijl de gasten niet
weinig verwonderd toekeken. Zien jullie daarginds die twee kerels aan
dat tafeltje—een weinig meer links—ja daar! Heb jullie wel eens
gehoord van „Big Billy” en „Bittere Pil”? Vergis ik mij, of worden die twee
schurken door de Londensche politie gezocht?
—Zij zijn het zeker, mijnheer! antwoordde een hunner. Maar ik kan mij
niet begrijpen, hoe zij hier komen, en in uw gezelschap zijn geraakt!
Maar wat drommel—dat zijn dezelfde schurken, die in het ziekenhuis in
Sloane Street zijn binnengedrongen!
—Wat je daar zegt, is Latijn voor mij, mijn goede man! kwam Raffles
met voorgewende verbazing. Maar wel weet ik, dat die lui ons zooeven
onze zakken wilden ledigen, daar zij meenden, dat wij dronken waren!
—Maar wist u dan, wie zij waren? vroeg de agent, en Raffles zag
duidelijk wantrouwen op zijn gelaat afgespiegeld.
—Ik ben van de politie! antwoordde hij snel, daar dit de eenige uitweg
was.
—Maar—zij zitten daar als steenen beelden! riep nu een andere agent
uit. Wat moet dat beduiden?
En een seconde later rekten zij de armen uit, sperden de oogen wijd
open, en staarden verwezen om zich heen.
Zij wreven zich de oogen uit, keken nog eens—en schenen toen pas tot
het besef te komen, dat zij tot de levenden behoorden, en van de plaats,
waar zij zich bevonden.
Zij wisselden snel een paar woorden met elkander en wilden blijkbaar
vlug opstaan en de zaal verlaten.
Blijkbaar begrepen zij, dat er iets met hen gebeurd was, iets, waarvan
een vijand de bewerker moest zijn—en een vijand die met groote
middelen werkte!
Toen grepen zij brullend, met het schuim op de lippen, alles wat hen
voor de hand kwam—zware wijnkaraffen, [23]stoelen, fruitmessen, en
trachtten zich daarmede te verdedigen.
Nu pas dachten de agenten weder aan de twee heeren, die hen bij den
ingang van de zaal hadden ingelicht, en zij wilden hen verzoeken, hen
naar het bureau van politie te vergezellen, ten einde daar te getuigen.
Een auto bracht hen snel naar het hotel, waar Marthe Debussy geduldig
hun komst afwachtte, en even later waren zij alle drie onderweg naar
het huis in het noorden der wereldstad.
—Hier zijt gij weder veilig, zeide Raffles tot de jonge vrouw, die er
vermoeid en lijdend uitzag door al de emoties van de laatste dagen.
Men is, althans voorloopig, uw spoor bijster, en al was men dat niet—ik
verzeker u, dat men zich wel tweemaal zal bedenken, alvorens het te
wagen u hier te komen lastig vallen! Helaas durf ik niet hetzelfde
getuigen van uwen vriend—van Markies de Beaupré.
—Wat is er dan? vroeg Marthe angstig, terwijl haar gelaat nog bleeker
werd.
Marthe liet een zacht gekreun hooren en haar zwarte oogen sloten zich.
—Dan zijn wij ditmaal machteloos! Gij kent hun middelen niet! Wat zij
zich voornemen, vooral als het een wraakneming betreft—dat
volbrengen zij ook! Raoul is verloren!
—Niet, als wij er iets aan doen kunnen, madame! antwoordde Raffles
met vaste stem. En wij kunnen het, dat zweer ik u!
Zij opende haar oogen weder die vol tranen stonden, en stak Raffles
een bevende hand toe.
—Hoe weet gij, dat men het op zijn leven voorzien heeft?
—Daarover kan ik mij niet uitlaten, madame! Laat het u voldoende zijn
dat men Beaupré nog in het ziekenhuis wil vermoorden—wellicht nog
dezen nacht!
—Maar wat zullen wij dan doen? riep Marthe wanhopig uit.
—Ik zal mij daarheen begeven en er wel weten binnen te komen, onder
een of ander voorwendsel! antwoordde Raffles. Laat mij slechts den tijd
een plan te bedenken!
Toen wendde Raffles zich tot Charly, die zwijgend [24]ter zijde was
blijven staan en wisselde eenige woorden met den jongen man, die de
kamer verliet.
Toen ging de deur weder open en er trad een jonge vrouw binnen, in de
kleeding van verpleegster.
—Men zou zweren met een vrouw te doen te hebben! stamelde Marthe,
die haar oogen nog altijd niet kon gelooven!
—Ik ken eenige der verpleegsters bij name! zeide Charly. Wellicht kan ik
de plaats van een hunner innemen, of zeggen dat ik een boodschap
voor haar heb of iets dergelijks! Reken er op dat ik wel iets zal weten te
vinden!
—Dat doe ik ook! hernam Raffles kalm. Je zult je oogen dan goed den
kost geven en zoo wantrouwend zijn als een eekhoorntje! Treed dadelijk
handelend op als je iets verdachts merkt. Je bent toch gewapend!
Inplaats van te antwoorden liet Charly de kleine revolver zien welke hij
uit de zak van zijn rok haalde.
[Inhoud]
HOOFDSTUK VI.
De dood achter het gordijn.
De jonge man begaf zich aanstonds naar de kleine autogarage die bij
het huis behoorde en waarschuwde Henderson.
Deze bracht zijn wagen dadelijk naar buiten en in snelle vaart ging het
naar het groote Ziekenhuis, waar Beaupré terneder lag op zijn ziekbed,
onkundig van het gevaar dat hem bedreigde.
Gedurende den rit had Charly zijn plannen uitgewerkt en toen de auto
eindelijk op een vijftigtal meter van het Ziekenhuis stil stond, wist Charly
hoe hij zou handelen.
Hij had onderweg overdacht dat het wellicht het eenvoudigste zou zijn,
om den directeur van het Ziekenhuis op de hoogte te brengen van de
moordplannen [25]welke tegen den zwaar gewonden patiënt op de
algemeene mannenzaal beraamd waren, maar bij nader inziens kwam
hij tot de overtuiging, dat hij daardoor niet alleen Beaupré zelf maar ook
Raffles in groote moeilijkheden zou brengen, daar men natuurlijk
aanstonds zou vragen waarom men den zoogenaamden Dubois wilde
dooden en hoe hij, Charly, van dat plan op de hoogte was.
Het was het beste zoolang mogelijk den directeur er buiten te houden,
dat wil zeggen, tot werkelijk bleek, dat men Beaupré had willen dooden.
Want dan ging zijn persoonlijke veiligheid boven alles, en zou men hem
naar een kamer moeten overbrengen, waar hij volkomen beschermd
was tegen iederen aanslag.
Hij liep snel naar het gebouw toe, na Henderson last te hebben
gegeven, de auto in een naburige garage te stallen en daar op hem te
wachten, en belde aan, na het oprijpad te hebben gevolgd.
De nachtportier—het was intusschen half een geworden—deed open,
en vroeg verbaasd wat zij wenschte.
De man trad zijn loge binnen, nam de telefoon ter hand en sprak eenige
oogenblikken in het toestel.
Charly kende den weg evengoed als het huis in de Regentstreet, want
hij was er pas den vorigen dag geweest en daarom antwoordde hij
vriendelijk:
—Ik zal den weg wel vinden! Ik ben hier meermalen geweest!
En Charly ging de trap op met een zekerheid, alsof hij hier jarenlang
zieken had verpleegd.
Men hoorde niets anders dan het getik van de groote klok.
De bejaarde dame, die daar zoo rustig zat onder het schijnsel van een
electrische lamp van geringe lichtkracht, die alleen haar eigen tafeltje in
een lichtgloed zette, hief het hoofd op, toen zij de deur hoorde
opengaan en keek de verpleegster die op de teenen loopend naderde
nieuwsgierig aan.
—Ik wil u wel zeggen, zuster, dat dit hier volstrekt geen gebruik is, maar
ik geloof evenmin dat het verboden is. En in gevallen als deze zou men
in ieder geval wel een uitzondering willen maken.
—Daarvoor zou ik u zeer dankbaar zijn, Miss! Ik zou zoo gaarne een
gunstig bericht aan Madame Dubois brengen!
—Maar zijt gij dit werk wel gewend? vroeg de hoofdverpleegster, terwijl
zij de sierlijke gestalte van de gewaande ziekenzuster opnam.
—Wilt gij mij zijn bed even wijzen, Miss? vroeg Charly, ofschoon hij het
zeer nauwkeurig had kunnen aanwijzen.
—Tot uw dienst!
Charly deed of hij bij ongeluk de kleine tasch liet vallen welke hij in de
hand gehad had en bukte zich.
Hij wierp snel een blik onder het bed en onder de naburige onbezette
bedden, er was niets te zien.
Charly had zich ontdaan van den mantel dien hij over zijn
verpleegsterscostuum droeg en een borduurwerkje uit de tasch te
voorschijn gehaald. Want Charly deed de zaken niet ten halve—hij
moest nu eenmaal dikwijls een vrouwenrol spelen, en het was dus
noodzakelijk dat hij ook de bijzonderheden aannam welke door het
vrouwelijk geslacht gedaan worden: breien, haken, borduren en andere
zaken, waarop hij anders met de minachting van ieder recht geaard man
neerkeek.
En zoo zat hij daar naast het bed van den zwaar gewonde en borduurde
er op los alsof hij jarenlang onderwijs hierin had genomen—en met een
overtuiging, welke Raffles waarschijnlijk groot genoegen zou hebben
gebaard.
Hij raadpleegde van tijd tot tijd zijn gouden polshorloge, en juist op tijd
stond de gewaande verpleegster op, wekte den sluimerende, zeide hem
vriendelijk dat het tijd was om in te nemen, en diende hem den drank op
onverbeterlijk handige wijze toe, zooals geen beroepsverpleegster het
hem zou hebben verbeterd en nadat hij hem den koortsthermometer
onder den oksel had gelegd.
Beaupré nam den drank geduldig in, half in den doezel en zonder zelfs
de verpleegster aan te zien, die zich over hem heen boog, en hij sliep al
weder toen Charly den thermometer weder te voorschijn haalde en de
temperatuur noteerde op de lijst die boven het bed hing, iets meer dan
acht en dertig graden, hetwelk in de gegeven omstandigheden zeer
weinig mocht heeten.