Şampiyon turizmciler son kesitte turist peşinde koşma çabalarında "yine turizmin ticaret olduğunu ve dibe vuran gelirlerde çok kritik bir noktaya gelindiğini" hiç göremiyorlar? Bilinmeyen noktalara parmak basarak Tekrar Turizm Camiasına UYARI görevimizi vicdanen yerine getirmek ihtiyacıyla kaleme alınan güncel bir Makale..

Yerel pazarlar, yerel üreticiyle yerel tüketicinin buluşma noktasıdır. Çoğu zaman haftada bir, bazen de haftada iki defa kurulurlar. Yerel pazarlarda, yörenin ürünleri sergilenir ve halkın tüketimine sunulur. Bazı pazarlar, tarihsel geçmişleri, alansal büyüklükleri ve sergilenen ürünlerin çeşitleri açısından diğerlerinden ayrılıp, birer turizm ürünü haline gelmişlerdir. Tire pazarı da yakın yıllara kadar yerel bir pazar olmasına rağmen, bugün kısmen de olsa turistik bir kimlik kazanmıştır. Böylece Tire pazarının etki alanı genişlemiş, ilçe dışından yerli ve yabancı turistlerin ziyaret ettiği turistik bir pazar olma özelliğine kavuşmuştur. Tire pazarı, Osmanlı Ahilik Sistemine (babadan oğla geçen el sanatları ve mesleki loncalar) sadık kalınarak bölümlere ayrılmış olup çok işlevlidir ve Ege Bölgesi’nin geniş bir alanda kurulan en büyük pazarlarından biridir. Pazar, bir turistik ürün olarak, ilçede ön plana çıkartılması gereken en önemli kültürel çekiciliklerden birisidir. Tire pazarının dışarıya açılmasını ve tanıtımını sağlayan başlıca turistik ürünleri; yöreye özgü ot çeşitleri (dalgan, hardal, istifno, radika, turp otu vb.) ve geleneksel el sanatlarıdır (ahşap oymacılık, beledi dokumacılık, el işi ürünleri, hasırcılık, kalaycılık, keçecilik, nalbantlık, nalıncılık, saraciye, semercilik, urgancılık vb.). Ayrıca pazar günleri, yerel mutfak (kabak çiçeği dolması, karadutlu lor tatlısı, keşkek, lalengi, tak tak kebabı, Tire köftesi vb.) ayrı bir talep yaratarak pazarla bütünleşmektedir. Bu bildirinin amacı; yerel pazarlar ile turizm arasındaki ilişkiyi temel alarak, Tire’de Salı günleri kurulan Tire Pazarı’nın turistik ürünlerini ön plana çıkartmak ve kültür turizmi açısından önemini vurgulamaktır. Böylece Tire Salı pazarını işleyen bildiri, Tire’ye olan yerli ve yabancı turizm talebinin arttırılmasına katkı vermeyi amaçlamaktadır.

Turizm sektörünün dünya genelinde büyük bir hızla gelişme gösterdiği bu alanda yapılmış olan bütün çalışmalarda belirtilmiştir. Turizm sektörünün diğer sektörlere doğrudan veya dolaylı olarak katkı sağlayan bir sektör olması nedeniyle ülke ekonomilerine katkısı ayrıntılı olarak hesaplanmaya çalışılan alanlardan biridir. Bu bağlamda, ulusal ve uluslararası literatürde konuya ilişkin olarak yapılan teorik ve ampirik çalışmalardan, turizmin ekonomik büyüme üzerinde olumlu bir etkisi olduğu da anlaşılmaktadır. Kazakistan’ın bağımsızlığını ilan ettiği tarihten itibaren en çok önem verilen sektörler içerisinde turizm sektörüne ayrıca bir önem verilmektedir. Bu bağlamda çalışmanın amacı, turizm ve ekonomik büyüme arasında bir ilişkinin olup olmadığını test etmek ve bu sektörün ekonomik büyümeye ilişkin olası katkısını ortaya koymaktır. Böylece, 1990-2014 yılları arasında turizm gelirleri ile GSYİH’dan oluşan değişkenlere ait zaman serisi, VAR modeli kullanılarak incelenmiştir. Elde edilen ampirik sonuçlar, Kazakistan’da hem turizmin ekonomik büyüme üzerinde hem de ekonomik büyümenin turizme bir etkisinin olmadığı tespit edilmiştir. Sonuç olarak yapılan eş bütünleşme testinin sonucu, her iki değişken arasında karşılıklı bir ilişkinin bulunmadığını göstermektedir.

Bu makalede, Türkiye’de hafta tatilinin cumadan pazara alınmasını gerektiren ekonomik, politik ve ideolojik etkenler üzerinde durulmuştur. Tatil değişikliğini, 1920’lerin ikinci yarısında Müslüman-Türk tüccarlar gündeme getirmiştir. Bu değişiklik, uzun bir süre gündemde kalmasına rağmen, Kemalist iktidar tarafından sürüncemede bırakılmıştır. Bunda “dinî hassasiyet” ya da muhtemel bir “gelenekçi tepki” kadar, 1929 Dünya Bunalımı’nın dış ticarette neden olduğu daralma da belirli bir düzeyde rol oynamıştır. Pazar tatili, 27 Mayıs 1935 tarihinde ekonomik gerekçelere dayandırılarak kabul edildiğinde, laik rejimin bu yıllarda izlediği Batılı kimlik siyasetinin de bu değişikliğin hayata geçirilmesinde dolaylı bir etkisi olmuştur. // This article deals with the ways in which economic, political and ideological factors made it necessary for the Kemalist government in Turkey to switch the weekly rest day from Friday to Sunday the 1920s and 1930s. Muslim-Turkish merchants brought the rest day change into agenda in the second half of the 1920s. Although this change had remained on the agenda for a long time, it was procrastinated by the Kemalist government. Behind this delay were not only the existing “religious sensitivities” or a possible “traditionalist reaction” but also the constriction in foreign trade transactions that was stipulated by the Great Depression in 1929. As such the Westernist identity politics of the secular Turkish regime played only a secondary role and had an indirect effect on the adoption of Sunday as a rest day in May 27 1935, while the economic reasons had a primary and more direct influence on such a decision.

ÖZET Türk milli kültürünün oldukça renkli bir parçası olan hamamlar, kısmen değişikliğe uğramış olsalar da halen varlıklarını devam ettirmektedirler. Bugün az sayıdaki orijinal Türk Hamamlarının yanı sıra termal tesisler, sağlık ve güzellik merkezleri ve diğer konaklama işletmeleri bünyesinde açılan hamam üniteleri oldukça ilgi görmektedir. Çalışmada; temizlik anlayışının ve hamamların tarihsel süreç içerisinde uğradığı değişikliklerle birlikte, Türk Hamam gelenekleri üzerinde durulmaktadır. Günümüzde de dünyanın pek çok ülkesindeki turizm işletmelerinde hamam geleneğine önem verildiği ve hamam ünitelerinin moda haline geldiği görülmektedir. Bu mekanlarda çeşitli bakım ve masajlarla birlikte sohbetlerin yapıldığı organizasyonlar düzenlenmektedir. Dünya turizm piyasasındaki bu yeni trende karşılık, Türk toplumunda sosyal yaşamın vazgeçilmez bir parçası ve kültür mirası olan hamamların ve geleneklerin Türkiye'deki turistik işletmelerde ne ölçüde uygulandığı düşüncesinden hareketle...

Tarihi yerleri, inanç merkezlerini, doğal alanları büyüleyici yapan etkenlerden biri de sahip oldukları efsanelerdir. Literatürde birçok farklı efsane tanımı ile karşılaşılır. Efsaneler, halk bilimciler tarafından kültür ürünü olarak tanımlanırken, tarihçiler, efsaneleri araştırmalarının kaynağı, din bilimciler ise inancın kaynağı olarak tanımlamıştır. Efsanelerin bazılarının temeli kısmi gerçekliğe dayansa da kimse efsanelerden bilimsel gerçeklik beklememektedir. Bu çalışmada Kastamonu’da geçmişten günümüze aktarılan efsanelerin, profesyonel turist rehberleri tarafından kullanımının şehir pazarlamasındaki önemi tespit edilmeye çalışılmıştır. Turizm pazarlaması yaklaşımı benimsenen bu çalışma hazırlanırken Kastamonu ilinde ikamet eden profesyonel turist rehberliği çalışma belgesine sahip turist rehberleri ile görüşmeler yapılmış, bu görüşmeler ses kaydına alınmış ve yazılı metne dönüştürülmüştür. Çalışmada nitel araştırma yöntemlerinden doküman analizi, alan araştırması ve görüşme tekniği kullanılmıştır. Alan araştırması ve doküman analizi sonucunda görüşme soruları oluşturulmuştur. Araştırmanın evrenini Kastamonu ilinde ikamet eden, profesyonel turist rehberliği çalışma belgesine sahip, tespit edilen toplam 6 turist rehberi oluşturmaktadır. Görüşme formlarında verilen cevaplara göre katılımcıların tamamının Kastamonu şehir efsanelerinden bazılarını yazılı ve sözlü kaynaklar aracılığı ile bildikleri bu efsanelerden en çok Şerife Bacı, Kastamonu Kalesi, Şahıslarla İlgili Efsaneler, Saat Kulesi, Nasrullah Camii, Sırtlı Ali Efendi, Deve Hanı, Âşıklı Sultan, Benli Sultan, Karanlık Evliya, Mahmut Bey Cami, Hacı Bekir, Bayraklı Sultan, Kırk Kızlar, Oklu Minare, Sinan Bey Cami ve Atabey Gazi Cami efsanelerini turlarında anlattıkları ancak hiç duymadıkları birçok efsane olduğu görülmüştür.