Türk Ahşap Sanatı

Bu çalışmada, Kayseri il, ilçe, kasaba ve köylerinde bulunan camilere ait, Anadolu
Selçuklularından Cumhuriyet dönemine kadar olan Kayseri minberleri konu olarak seçilmiştir.
Kayseri minberleri ile ilgili olarak daha önce detaylı ve bilimsel bir çalışma
yapılmamıştır. Bir kısmı orijinal haliyle günümüze ulaşan minberlerin büyük bir bölümü,
bilinçsizce yenilendiğinden ötürü günümüze ulaşamamıştır.
Bu araştırma çerçevesinde tarihi öneme haiz il sınırları içerisinde tespit edilen minberlerin
ölçüleri alınarak cepheleri ve planları çizilmiş, fotoğrafları çekilmiş, ayrıntılı tanımlamaları
yapılmış, kitabesi olanların kitabeleri okunmuştur.
Genelde Türkiye çapında dönem dönem incelenmiş olan minberler, bu çalışma ile il
bazında tüm dönemleri içine alacak şekilde incelenmiştir. Böylelikle de eserlerin bir il
düzeyinde kendi içerisindeki gelişimi ve değişimi ortaya koyularak belgelenmiştir.
Sonuç olarak 26 adet sağlam, 1 adet parçalanmış minber günümüze ulaşmıştır.
İncelediğimiz bu minberler, Kayseri’nin minber alanında önemli bir merkez olduğunu ortaya
çıkarmıştır. Kayseri’de yer alan XIII. yüzyıla tarihlenen Anadolu Selçuklu eserlerinden; Ulu
Cami, Hunat Hatun Cami, Lala Muslihiddin Cami ve Develi Ulu Cami’lerinin minberleri
ahşaptan yapılmıştır. XIV. yüzyıldan günümüze minber gelememiştir. XV. yüzyılın
ortalarından XIX. yüzyılın başına kadar yapılan Kurşunlu Cami ve Erkilet Taşhan Köyü Büyük
Cami dışında tüm camilerdeki minberlerde taş malzeme kullanılmıştır. Kurşunlu Cami’nin
minberi Kayseri’deki tarihi öneme sahip tek mermer minberdir. XIX. yüzyılın ortalarından
Cumhuriyet dönemine kadar olan Erkilet Taşhan Köyü Küçük Cami dışında tüm camilerdeki
minberlerde ahşap malzeme kullanılmıştır. Erkilet’teki Taşhan Köyü Büyük ve Küçük
Cami’lerinin minberleri kaya oyma olarak yapılmışlardır.

The topic of this dissertation is the minbars of the mosques having built in Kayseri and
its vicinity (the towns and villages in Kayseri) from Anatolian Seljuks to Republic Period.
So far, any scientific and elaborate study has not been made on the minbars in Kayseri.
Though a small number of the minbars have managed to survive in their original characteristics,
most of them could not reach at present due to careless efforts of restoration.
Within this research, the minbars bearing a historic significance in Kayseri have been
determined, their dimensions have been taken, their facade and general outline have been
drawn. Also, the inscriptions found out on the related buildings, if there is, have been translated.
The photographs of the works have been included into the content as visual elements along with
their elaborate architectural identification.
Having generally examined period by period in a national scale, the minbars in Kayseri
have been assessed in a way that includes all the periods. Thus, it has been aimed to evaluate
the development and alternation with such an approach.
Consequently, 26 minbars have been determined survived, though one has been broken
into pieces. These minbars highlight that Kayseri was then an important center of minbar
production. In Kayseri, the minbars of the Anatolian Seljuks works Ulu Mosque, Hunat Hatun
Mosue, Lala Muslihiddin Mosque and Develi Ulu Mosque, all of which have been dated to 13th
century, have been made of wood. Any minbar from 14th century cannot reach at present.
Except for Kursunlu Mosque and Buyuk Mosque in the vilage Tashan of Erkilet built between
the mid-15th century and 19th century, stone materials have been preferred at all the mosques.
The minbar at Kursunlu Mosque is the unique sample to have a marble minbar in Kayseri.
Except for Buyuk Mosque in the vilage Tashan of Erkilet from the mid-19th century to the
Republic Period, wooden materials have been used at the minbars of the whole moques. Buyuk
and Kucuk Mosque in the village Tashan of Erkilet have been built as carved rock.

Tufan efsanesi, yazının bulunduğu çağlardan itibaren insanoğlunun
bildiği bir konudur. Semavi dinlere ait kutsal kitaplarda Nuh Peygamber hakkında birçok ayet, sure ve hadis yer almaktadır. Osmanlı dönemine ait minyatürlerde de rastladığımız bu efsanede Nuh Peygamber’in kullandığı gemi tipi de yüzyıllar itibariyle farklılıklar göstermektedir. Artvin ili Borçka İlçesi Muratlı Köyü Camisi minberine ağaç oyma sanatının güzel bir örneğiyle tasvir edilmiş olan gemi tasvirinin minyatürlerde
betimlenmiş olan Nuh Peygamber’in gemisi tasvirlerine benzerlik göstermesi
hakkında bir değerlendirme yapılacaktır.

The legend of flood is a topic known by humanity since the invention of writing. There are numerous verses, sections, and hadiths about Prophet Noah in monotheistic religions. As also depicted in the miniatures of the Ottoman Era, the type of the arc navigated by Prophet Noah in this legend varies. In addition, Noah’s Arc, as we know from miniatures, was depicted on the mimbar of the mosque in Muratlı Village in Borçka District in the Artvin City, as a nice example of the art of wood carving.

Trabzon İli Osmanlı Camilerinde her biri sanat değeri taşıyan 57 ahşap minber tespit
edilmiştir. Bölgede bulunan camilerin bir kısmı araştırmacılar tarafından incelenmiş
olmakla birlikte, bazı yapılar hakkında hiçbir bilgi bulunmaz. Ayrıca yapılan çalışmalarda
yapıların kısaca tanıtıldığı görülür. Bu çalışmalarda minberlere neredeyse değinilmemiştir.
Türk Sanat Tarihi açısından önem arz eden bu minberlerin yeterince incelenip
tanıtılmadığını düşündüğümüz için Trabzon İli Camilerinde Ahşap Minberler başlıklı
çalışmaya yöneldik. Öncelikle konunun kapsam ve içeriğinin belirlenmesi açısından ilgili
yayınlar taranmış, kütüphane ve arşivlerde çalışmalar yapılarak konuyla ilgili bilgiler
toplanmıştır. Daha sonra eserler yerinde incelenerek sistematik bir düzende katalogda
tanıtılmış, karşılaştırma ve değerlendirme bölümünde ise bütün eserlerin öncelikle kendi
içinde, daha sonra Anadolu Selçuklu, Erken, Klasik ve bölge dışındaki Geç Osmanlı ayrıca
Karadeniz Bölgesi minberleriyle benzer ve ayrılan yanları ortaya konularak Türk Sanat
Tarihindeki yeri belirlenmeye çalışılmıştır. Bir tanesi 15.yüzyıldan, iki tanesi 18.yüzyıldan
52 tanesi 19.yüzyıldan, iki tanesi 20.yüzyıldan olmak üzere 57 minber incelenmiştir. Bu
minberler gerek elemanları bakımından gerekse motif ve kompozisyon itibariyle
yapıldıkları dönem özelliklerini taşımakla birlikte, yöresel üslupları da barındırmaktadır.

Araştırmamızda Şalpazarı'nda bulunan seksen sekiz adet serender incelenmiştir. Çalışmada serender mimarisinin tarihi menşei hakkında incelemeler yapılmıştır. İlçenin tarihi ve serender mimarisinin yapımına etkisi bakımından iklimi ve coğrafyası hakkında araştırmalar da yapılmıştır. Bir mimari; rastlantısal bir şekilde ortaya çıkmamakta, bir toplumun düşüncesiyle şeklini almaktadır ve ayrıca mimarinin yapıldığı bölgenin iklimi ve coğrafi özellikleri de bu düşünceyi etkileyen unsurlardandır. Ahşap yığma tekniğiyle yapılan, kurtboğazı tekniğiyle birbirine tutturulan bu yapıların duvar tekniğini tarihin derinliklerinde de aranmıştır ve bu şekilde çalışmamızda serender mimarisinin tarihi menşei ortaya çıkartılmaya çalışılmıştır. Araştırma sürecinde genel kanı olarak sadece Karadeniz'de bulunduğu sanılan bu tür ambar mimarisinin benzerlerinin aslında Norveç'te, Finandiya'da, bazı elemanlarıyla ABD ve İngiltere'de, ülkemizde ise Ege Bölgesi'ndeki Uşak ilimizde olduğu ortaya çıkmıştır. Çok etkili bir süsleme özelliği bulunmayan serenderler ahşap mimarisiyle bu açığını kapatmaktadır. Şalpazarı'nda tekir denilen serenderlerin mimarisi, malzeme ve tekniği, süsleme özellikleri çalışmamızda incelenmeye çalışılmıştır.
**********************************************************
Eighty-eight serender in Şalpazarı were investigated in our study. In this study, the historical origin of the serender architecture was examined. The history of the district was examined. The effects of climate and geography of the district on wood warehouse architecture were investigated. An architecture; it does not appear in a coincidental way, it takes its shape with the thought of a society. Besides, the climate and geographical characteristics of the region where architecture is made are also factors affecting this idea. These structures are made by wood stacking technique. The planks are tied together by wolf throat technique. We searched this architectural technique in the depths of history. Thus, the historical origin of the serender architecture was tried to be revealed. We noticed some points in the research process. It is seen that this wood warehouse architecture, which is believed to be only in the Black Sea, is also in Uşak in the Aegean Region. In addition to our country, Norway, Finland and some of the elements are seen in the United States, England and Italy. There is not much interesting decorations of the serenders. However, the wooden architecture closes this gap. In the Şalpazarı region, serenders are also called tekir. In this study; architectural features, materials and technique and decoration features were examined.

OTTOMAN PERIOD MOSQUES IN THE ADJARA KEDA REGION OF GEORGIA
ABSTRACT As one of the ancient populations on earth, Georgians are one of the earliest people to have converted to Christianity with its introduction to this religion by St. Nino (d. 338). Known as Iberia, Georgian lands, for many years, witnessed the power struggles between Byzantine and Iran. The arrival of the Turks in the region resulted in clashes as well as friendships over long periods of time. Turks first arrived in Georgia during the reign of Mehmet the Conqueror. The region continuously changed hands during the Ottoman-Safevid power struggle but saw Russian rule from the 18th century onwards. An autonomous region within Georgia, Adjara remained under Ottoman rule for the longest period, and therefore displays Ottoman culture the most. Its surviving mosques, school and many other buildings were constructed during the Ottoman period. Nine timber mosques in the district centre of Keda in Adjara are significant for their intact original architectural features. Although their construction techniques and decorative elements show similarities with timber mosques in the Black Sea geography, the mosques in the region also display different local features. Many details such as names of building masters and dates of decoration in the buildings we have investigated will be published for the first time. While these buildings merit individual articles on their decorative arts, this article aims to give a general introduction. The decorative programs and relations with nearby lands will be the subjects of other studies. These mosques were either used outside their original function or remained closed, and most of their original features remain intact. Therefore, any future intervention should aim not to harm the authenticity of these buildings.

ÖZET Dünyanın kadim topluluklarından olan Gürcüler, Azize Nino'nun(öl.338) Hristiyanlığı topraklarına getirmesiyle bu dini kabul eden ilk topluluklardan olmuşlardır. İberya olarak bilinen Gürcistan coğrafyası uzun yıllar Bizans ve İran arasında etkinlik mücadelesine sahne olmuştur. Daha sonra bölgeye Türklerin gelmesiyle Gürcü-Türk mücadelesi-kimi zaman da dostluğu-uzun yıllar sürmüştür. Gürcistan'da Osmanlı askeri gücü ilk olarak Fatih Sultan Mehmet döneminde görülmeye başlanmıştır. Osmanlı-Safevi mücadelesinde sürekli el değiştiren bölgede 18. yüzyıldan itibaren Rusların hakimiyeti görülmektedir. Gürcistan içerisinde özerk bir eyalet niteliğinde olan Acara, Osmanlı yönetiminde en çok kalan ve bu kültürü en çok bünyesinde barındıran bölgedir. Günümüze ulaşan camileri, medreseleri ve diğer pek çok mimari eseri Osmanlı döneminde inşa edilmiştir. Acara içerisinde ilçe merkezi durumunda olan Keda'dan günümüze ulaşan dokuz ahşap cami özgün niteliklerini günümüze taşıması bakımından önemlidir. Bölge camileri, gerek yapım teknikleri gerekse süsleme özellikleriyle Karadeniz coğrafyasında görülen pek çok ahşap cami ile benzer özellikler gösterse de yöreye özgü farklı nitelikleri de barındırmaktadır. İncelediğimiz yapılarda usta ismine rastlanması, bezeme tarihinin verilmesi gibi pek çok detay çalışmamız ile ilk defa yayınlanacaktır. Bu çalışma ile süsleme açısından her biri farklı makale konusu olacak yapıların genel tanıtımının yapılması amaçlanmış olup, süsleme programı ve yakın coğrafyalarla olan ilişkisi sonraki çalışmalara konu edilecektir. 1991'e kadar ibadet amacı dışında kullanılmış veya kapalı kalmış olan camilerde pek çok özgün unsur bu nedenle korunmuş olup, günümüzde yapılacak onarımlarda da bu özgünlüğü bozmayacak müdahalelerin yapılması amaçlanmalıdır.

Historical mosques in Kocaeli Province attract attention their decorative features as well as
their architectural features. Karamürsel Uzundere (Osmaniye) Village Mosque which is the
article’s subject is one of these works. Wooden decorations in the building elements such
as mimbar, miḥrāb, mahfil (gathering-place), and ceiling in Karamürsel Uzundere (Osmaniye)
Village Mosque show the characteristics of the late Ottoman period. The mentioned
mosque was built at the beginning of the 20th century. In our study, the Karamürsel
Uzundere (Osmaniye) Village Mosque was examined on-site, its photographs were taken,
its measurements were made, and its plan was obtained from Kocaeli Metropolitan
Municipality. Archive registration documents of the mosque were obtained from Ankara
General Directorate of Foundations and Presidency Ottoman Archives. In this research,
the wooden decorations in the building elements of the mosque will be discussed. Carving,
openwork (lattice carving), repousse, and applique as technique were applied in decorations;
also, geometric, object, and vegetable motifs as decoration item were preferred and
applied. Similar examples of wooden decoration ones used in the mosque are mostly seen
in the Black Sea Region since Kocaeli Province is close to the Black Sea. Considering that
the village was founded by Caucasian immigrants at the end of the 19th century, it is estimated
that mosque decorations were made by local artisans and craftsmen from the Caucasus.
Thus, the importance of wooden decorations, examined by us, in Turkish wooden
art will be determined, and a comparative determination will be carried out.

ÖZET Türk İslam sanat tarihi içinde Müezzin mahfilleri, sanat tarihi disiplininde başlı başına bir konu olarak üzerinde durulmayan, ekseriyetle mimariye bağlı olarak değerlendirilen elemanlardır. Hünkar, müezzin ve kadınlar mahfili olarak üç bölüme ayrılan mahfiller, genellikle ait oldukları yapının bir parçası olarak görülmüş, bağımsız bir çalışma konusu olarak seçilmemişlerdir. Çoğunlukla bulundukları yapı ile aynı zamanda ya da daha sonra inşa edilen bu birimlerin yapıldıkları malzeme, geçirdikleri onarımlar veya değişimler ilgili detaylı araştırma yapılmadığı görülmektedir. Yapılan az sayıda çalışma göz önünde olan, özellikle başkent yapılarıyla sınırlı kalmış, Anadolu örnekleri göz ardı edilmiştir. Mimariye bağlı bu birimlerin vazgeçilmez özelliği olan süslemelerin teknik, üslup ve kompozisyon özelliklerinin tespit edilmesine öncelik verilmelidir. Bu tespitler Anadolu örneklerinde, başkent üslubunun etkisinde gelişen bir süsleme programını ya da bulunduğu coğrafyaya bağlı bölgesel üslubun etkisinde gelişen yerel üslubu belirlemekte kuşkusuz yol gösterici olacaktır. Bu çalışma kapsamında, Gaziantep'te bulunan Alaybey, Karatarla, Handan Bey ve Ahmet Nuri Paşa camilerinin ahşap üzerine kalem işi süslemeli müezzin mahfilleri incelenmiştir. Bu yapıların süsleme programları bağlamında, yerel sanat geleneklerinin bölgesel etkilerle ortaya konmuş örneklerinin irdelenmesi amaçlanmıştır. ABSTRACT The muezzin loges has not been considered as a seperate elements in art history disciplines as a special topic within Turkish Islamic Art History. They have been evaluated mostly within the architectural context. Three types of loges as Hünkâr, Muezzin and Kadinlar, generally handled as a part of the mainframe and not chosen as an independent working field. Those loges were built mostly at the same time with the main building or later and there are no detailed researches about those loges for the building materials, past time repairs or alterations. Very few researches have been restricted with the ones have been in the limelight or with the capital buildings. Examples from the Anatolia have been ignored. The identification of the genre and composition characteristics of these architectural units should have a priorty. These findings for the examples from the Anatolia would be a pathfinder of the effect of developing a program of capital decoration style or the effect of developing a regional style connecting to the present geographical location.

Konya il merkezinin kuzeybatı tarafında yer alan ve buradan yaklaşık olarak 122 kilometre uzakta bulunan Doğanhisar ilçesi, Geç dönem Osmanlısında tıpkı merkezde de muadilleri bulunabilen özgün ahşap mihraplı camilere sahiptir. Bölgede 18 ile 20. yüzyıllarda inşa edilen Geç dönem Osmanlı camilerinin mihrapları genellikle ahşap olarak yapılmıştır. Doğanhisar ilçesinde ele aldığımız mihrap örneklerinin tamamı ahşap olup, neredeyse tasarım ve süsleme özellikleriyle oldukça benzer özellikler ortaya koymaktadır. Günümüzde genellikle farklı renklerde yağlı boyalarla boyanmış olan mihrap yüzeylerinin hemen altında tezat renkle kontrast oluşturan kumaşlarının boyanması bazı süsleme özelliklerinin bozulmasına neden olmuştur. Doğanhisar’daki geç dönem Osmanlı Cami mihrapları geometrik, bitkisel ve yazılı olarak süslenirken, bu mihraplarda herhangi bir usta ismi ile karşılaşılmamıştır. Mihrapların il merkezi ve ile uzakta kalan taşradaki ilçeyle aynı özellikleri gösteriyor olması Orta Anadolu’ya da dönemin Konya bölgesi için bir tasarım geleneği olabileceğini akla getirmektedir. Yüksek Lisans tezinden özetle ortaya çıkarılan bu çalışmada amaç, daha basit ve anlaşılır bir dille bölge mihrapları hakkında bilgiler ortaya koymaktır.

Doğanhisar district, located on the northwest side of Konya city center and approximately 122 kilometers away, has original wooden mihrab mosques in the late Ottoman period, which can be found in the center as well. The mihrabs of the late period Ottoman mosques built in the 18th and 20th centuries in the region were generally made of wood. All of the mihrab examples we have discussed in Doğanhisar district are wooden, and they show very similar features in terms of design and ornamentation. The dyeing of the fabrics that contrast with the contrasting color just below the mihrab surfaces, which are generally painted with oil paints in different colors today, has caused some decorative features to deteriorate. While the mihrabs of the late Ottoman mosques in Doğanhisar were decorated with geometric, floral and written forms, No master names were encountered in these mihrabs. The fact that the mihrabs show the same characteristics as the city center and the rural district, which is far from the city center, suggests that it may be a design tradition for Central Anatolia or the Konya region of the period. In this study, which is summarized from the master's thesis, our aim is to reveal information about the altars of the region in a simpler and more understandable language.

Wood art which gives rich examples in Anatolia is one of the important areas of Turkish decorative arts and has found a wide usage area especially in religious architecture. The most important liturgical elements of the mosques, mihrab, minbar, sermon, rahle, door leaf and window cover, such as reinforcement elements are shaped by wood making and decoration techniques.
Sille settlement in Selcuklu district of Konya is an important center for wood art. Sille mosques are made of wood and the shape and ornamentation features and the most important interior fittings together with the mihrab and minbar are preaching chairs. The preaching chambers used to preach in the mosques can be carried out in a portable way or depending on the wall or carrier element. The foot-pedestal, the trunk, the seat, the railing, the rahle, the backrest and the staircase sections are shaped as having the form and composition characteristics of the periods that reflect the artistic understanding of the periods. The preaching chambers in Sille mosques are the most important examples of wooden workmanship and shed light on the art and design approach of their times.
In this paper, seven mosques and mosques from the last period of the Ottoman art in the Sille settlement will be introduced. wooden construction and decoration techniques used in these sermon chairs and decoration compositions will be revealed. A comparison of the pre-restoration status of the pre-sermon chairs and the pre-restoration conditions will be made and the original characteristics of the preachers will be determined. Thus, the contribution of regional culture and local craftsmen to Turkish Islamic arts will be emphasized.

ÖZ 1461 yılında fethedilmesi ile beraber imar faaliyetlerine başlanan Trabzon' da en erken tarihli ahşap minber Orta Hisar Fatih Camisine aittir. Bu minber dışında il genelinde bulunan diğer minberler çoğunlukla 19. yüzyılda yapılmıştır. Ayrıca malzemenin bolluğundan dolayı gerek mimaride gerekse el sanatlarında ahşap kullanımı Trabzon ilinde yoğun bir şekilde görülmektedir. Trabzon İli Osmanlı Camilerinde yüzeyinde natürmort desenleri olan dokuz minber bulunmaktadır. Minberlerin üçü Dernekpazarı, ikisi Çaykara, ikisi Hayrat, biri Maçka ve biri de Of ilçesindedir. Tamamı ahşap olan bu minberler geç dönem özellikleri yanında geleneksel özellikleri de barındıran küçük boyutlu köy minberleridir. Bu minberlerden yalnızca bir tanesinin kitabesi vardır ve M.1811 tarihlidir. Diğer minberler ise süsleme programına göre camisiyle aynı tarihe ya da benzer diğer minberlere göre tarihlendirilmiştir. Buna dayanarak altısının 19. yüzyılın başında, ikisinin ise yüzyıl sonunda yapıldığı düşünülmektedir. İncelenen minberler, elemanları bakımından klasik minberlerden ayrılırken süsleme özellikleri bakımından dönem özelliklerini fazlasıyla yansıtmaktadır. Minberlerin hepsinde oyma tekniği kullanılmıştır. Minber yüzeylerinde görülen natürmortlardan her birisi birer pano niteliğindedir. Altı minberde natürmort desenleri aynalıkta, iki minberde kapı kanatlarında, bir minberde ise köşk yüzeylerindedir. Natürmort desenlerinin hepsinde bir vazodan, ibrikten ya da kâseden çıkan çiçekler görülür. Bu çiçeklerin çoğu lale olmakla birlikte bazı kompozisyonlarda lale ile birlikte üzüm salkımı ve papatyaya da rastlanmaktadır. Bir natürmortta ise diğerlerinden farklı olarak vazodan çıkan akant yaprakları görülmektedir. Ayrıca natürmort için ayrılmış yüzeyler çiçeklerle ve yapraklarla boşluk kalmayacak şekilde doldurulmuştur. Bu çalışmada her bir minberin süsleme ve teknik özellikleri detaylı bir biçimde tanıtılacaktır. Ayrıca Trabzon' da yüzeylerinde natürmort deseni işlenmiş minberlerin özellikleri tahlil edilerek sanat tarihi ve Türk Sanatı bakımından yerinin belirlenmesi hedeflenmektedir.

1461 yilinda fethedilmesi ile beraber imar faaliyetlerine baslanan Trabzon’da en erken tarihli ahsap minber Orta Hisar Fatih Camisine aittir. Bu minber disinda il genelinde bulunan diger minberler cogunlukla 19. yuzyilda yapilmistir. Ayrica malzemenin bollugundan dolayi gerek mimaride gerekse el sanatlarinda ahsap kullanimi Trabzon ilinde yogun bir sekilde gorulmektedir. Trabzon Ili Osmanli Camilerinde yuzeyinde naturmort desenleri olan dokuz minber bulunmaktadir. Minberlerin ucu Dernekpazari, ikisi Caykara, ikisi Hayrat, biri Macka ve biri de Of ilcesindedir. Tamami ahsap olan bu minberler gec donem ozellikleri yaninda geleneksel ozellikleri de barindiran kucuk boyutlu koy minberleridir. Bu minberlerden yalnizca bir tanesinin kitabesi vardir ve M.1811 tarihlidir. Diger minberler ise susleme programina gore camisiyle ayni tarihe ya da benzer diger minberlere gore tarihlendirilmistir. Buna dayanarak altisinin 19. yuzyilin basinda, ikisinin ise yuzyil sonunda yapildigi dusunulmektedir...

Wood, due to its superior properties, has been influenced by cultural and technological developments throughout human history and has found a place in people's life. When the valuable works of art that have been revealed throughout history are examined, it is seen that wood materials are used in many wood products that have survived to the present day. The purpose of this study is to reveal the process of defining the properties of wood artworks and the evaluation of inventory information. In the study, descriptive information about the wooden artworks in the current academic literature and inventory records in the museums where the works are studied were examined. Whether the information given about wooden artworks is based on scientific evidence and data of the works will be discussed. The use of scientific and evidence-based methods in the process of producing reliable information of the works will be discussed. As a result, it is thought that the real values of artworks will be understood and, identification by revealing the properties of wooden artworks with correct and reliable methods and techniques. This process requires interdisciplinary work and collaboration of experts. In this way, it can contribute to providing reliable information to the public who are interested in wooden artworks.