Occidentalism

La narrativa globale: scrivere nel mondo del XXI secolo.

La narrativa globale è lo specchio e la lampada dell'epoca globale. Quando la globalizzazione è entrata nel vocabolario comune negli anni '80, una nozione di narrativa globale è a sua volta passata, e scrittori come Ishiguro hanno potuto confidentemente proclamare nel 1987 che stavano "lavorando sullo scrivere un tipo di narrativa epica globale" e supporre che "molte persone stessero lavorando per scrivere lo stesso tipo di narrativa". La narrativa globale non è stata e non è tuttora sempre desiderata, e questa 1 dicitura non è stata inserita negli studi di letteratura contemporanea fino all'ultimo decennio. Il libro di Adam Kirsch del 2016 , pubblicato dalla Colombia global reports, è il 2 primo tentativo di introdurre la narrativa globale come una categoria legittima e paradigmatica dello scrivere nel mondo del XXI secolo. La legittimità della letteratura globale è stata contestata attraverso l'Atlantico, tanto che Kirsch scrive "la letteratura mondiale e le sue insoddisfazioni" come primo capitolo della sua difesa. I detrattori criticano la letteratura del mondo per la sua estetica e per il fronte politico, denigrandola come annacquata e sradicata, afflitta da problemi semiotici come "l'intraducibilità" e da mancanze stilistiche unite a complicità politiche ed 3 economiche. Una comune accusa è che questo genere evita particolarità difficili per massimizzare la leggibilità attraverso una lingua e una rappresentazione semplificata, creando per stranieri una merce omogenea in un mondo capitalistico, e quindi facendo prevalere la mediocrità con effetti di un instupidimento, prevenendo un incontro genuino tra le differenze e le sfide derivate. Tim Parks, per esempio, disprezza la crescita della narrativa globale praticata da Ishiguro e altri, e si sente nostalgico per scrittori come Jane Austen che scrivevano "di un disordine cultura-specifico e con virtuosità linguistica", non argomenti semplificati o "il dispositivo di fantasia sopravvalutato di Rushdie o Pamuk". 4

Modern Türkiye’de Siyasî Düşünce külliyatının Modernleşme ve Batıcılık cildini inceleyeceğiz. Bu cilt dizinin diğer kitapları gibi çeşitli düşünürlerin yazılarından oluşmaktadır. Külliyat siyasi fikirlere odaklanmışken bu cildin de Türkiye’nin batılılaşma çabasındaki siyasi durumu ele aldığı görülmektedir.

This paper was created through a 9 month process which consisted of working with a language partner at Hokkaido University. I presented this paper for the Tandem Language Learning Project at Hokkaido. This work is not complete and is a work in progress.

"Apa yang menarik dari buku ini adalah upaya kedua penulis untuk menerapkan pendekatan Oksidentalisme Hassan Hanafi ke dalam kajian Hubungan Internasional. Penerapan ini dilakukan tidak hanya untuk mengkritik pendekatan Orientalisme Barat yang subyektif dan hegemonik terhadap Timur, tetapi juga dimaksudkan untuk menilai Barat secara moderat dengan tujuan untuk menciptakan relasi internasional (Barat-Timur) yang lebih setara tanpa saling mendominasi/menghegemoni satu sama lain”

Prof. Dr. Komaruddin Hidayat

Le récit des crimes du 7 janvier 2015 comme leur motif le plus évident - les caricatures du prophète Mahomet - ont fait le tour du monde, nourrissant des réactions et des interprétations multiples et divergentes malgré l’unanimisme des condamnations. Les lignes qui suivent se penchent sur la réception de cette tragédie en Chine. Ce texte ne s’aventure pas sur les causes multiples et complexes qui ont rendu possible ces drames sauf à préciser qu’une idéologie mortifère et totalitaire s’est épanouie sur une pluralité de facteurs et de temporalités indémêlables. Parmi les enjeux de dimension globale soulevés par ces évènements, il est possible d’identifier pêle-mêle les pratiques terroristes de l’islamisme radical, la place des minorités dans les états-nations contemporains, la question du blasphème visant des figures politiques ou religieuses, la liberté d’expression et ses limites. Dans la longue durée, ces évènements percutent aussi la condition postcoloniale du monde, et le legs d’une hégémonie non seulement géopolitique et économique mais aussi culturelle et épistémologique des sociétés occidentales. Si les sujets évoqués dans les lignes précédentes ont bien été mobilisés parmi les interprétations « chinoises » de ces attentats, la distance culturelle, politique et affective avec les évènements a parfois empêché les commentateurs chinois de saisir certains aspects du drame propres à un imaginaire national, un contexte idéologique et un langage politique spécifiquement français. La résonance globale de ces évènements ne saurait ainsi occulter que leur interprétation se déploya au sein d’un imaginaire institué déterminé par des enjeux politiques, idéologiques et linguistiques propres à la société chinoise. Parler d’une réception « chinoise » comporte le risque d’une simplification abusive et d’une essentialisation discutable d’un espace social, politique et culturel hétérogène. Un imaginaire dominant quelque peu paresseux qui réduit la « Chine » à son régime politique autoritaire empêche trop souvent de saisir les nuances, les variations et les dynamiques internes à la société chinoise. Des points de vue parfois divergents ont pu apparaitre dans les commentaires et les interprétations des évènements de janvier 2015, en fonction du statut des auteurs, des rubriques ou des titres de presse. Cette absence d’opinion unanime fut encore plus flagrante sur les réseaux sociaux pendant les quelques jours qui ont suivi les évènements. Plus tardivement, des articles de facture plus théoriques se sont confrontés au sujet dans des revues académiques et à partir de perspectives disciplinaires variées telles que la sociologie des media, les sciences de la communication, la philosophie, les études françaises. Des publications de think tanks rattachés au Parti ont aussi proposés des analyses visant à rappeler la doxa marxiste-léniniste sur la nature et le rôle de la presse dans les sociétés occidentales. Qu’il s’agisse de la presse, des textes académiques ou des interventions d’acteurs étatiques, la position dominante peut se synthétiser à grand traits de la façon suivante : une condamnation unanime et ferme du terrorisme associée à des marques appuyées de solidarité avec les victimes et, quasi-simultanément, l’apparition de critiques à l’endroit des journalistes de Charlie Hebdo en tant qu’ils incarnaient une position, un discours et des valeurs « occidentales » antagonistes avec le modèle défendu par l’Etat-Parti.
Ce sont les fondements idéologiques et politiques, mais aussi parfois épistémologiques et historiographiques, de cette critique, que cet essai se propose d’interroger, sachant que la fonction métonymique de « Charlie » en tant que symbole global de « valeurs occidentales » putatives ne s’est évidemment pas limitée pas au contexte chinois. Dans quelle mesure, et comment, ces évènements ont-ils trouvé une résonance discursive et des correspondances idéologiques dans l’espace politico-médiatique chinois ? Quelle fut la fonction de cette critique du journal satirique dans le contexte idéologique et politique chinois ? Bref, de quoi les caricatures de Charlie Hebdo ont-elles été le nom en Chine continentale ?

The terms Orientalism and Occidentalism is about examining the way that the West and the East looking at and othering each other, their exclusion of one another and marginalization. This project aims to show respectively how the West represents the East and how the East represents the West through cinema. In the first part we will focus on the representations, East-West conflict, prejudices and patterns in orientalism and Occidentalism. In the second part we will examine the Midnight Express and Otobüs movies according to these terms which both was filmed in 70's. In this way, we will be looking at how the West and the East represented each other in the same years through these movies.

Axis Powers Hetalia (2006–present), a Japanese gag comic and animation series, depicts relations between nations personified as cute boys against a background of World War I and World War II. The stereotypical rendering of national characteristics as well as the reduction of historically charged issues into amusing quarrels between nice-looking but incompetent boys was immensely popular, especially among female audiences in Japan and Asia, and among Euro-American manga, anime, and cosplay fans, but it also met with vehement criticism. Netizens from South Korea, for example, considered the Korean character insulting and in early 2009 mounted a protest campaign that was discussed in the Korean national assembly. Hetalia's controversial success relies to a great extent on the inventive conflation of male-oriented otaku fantasies about nations, weapons, and concepts represented as cute little girls, and of female-oriented yaoi parodies of male-male intimacy between powerful "white" characters and more passive Japanese ones. This investigation of the original Hetalia by male author Hidekaz Himaruya (b. 1985) and its many adaptations in female-oriented dōjinshi (fanzine) texts and conventions (between 2009 and 2011, Hetalia was by far the most adapted work) refers to notions of interrelationality, intersectionality, and positionality in order to address hegemonic representations of "the West," the orientalized "Rest" of the world, and "Japan" in the cross-gendered and sexually parodied mediascape of Japanese transnational subcultures.

In both classical Persian and medieval European literatures, a number of poets and philosophers were interested in allegorizing the journey of the soul to Allah or to God. This essay examines two allegorical masterpieces: Attar of Nishapur’s Manteq ut-Tair and William Langland’s Piers Plowman: The C Version. Attar’s criticism of Christianity in the Manteq ut-Tair and Langland’s attacks on the Prophet have not received adequate attention to date. This essay argues that Attar advises humankind to take Christianity’s threat to Islam seriously on their Way to Allah, while Langland demonizes the Prophet of Islam and excoriates him for misleading mankind, impeding the spiritual growth of Christians and of humankind in general on their way to Truth. While both Attar and Langland degrade their opposite religion in the poems—Christianity, in the case of Attar and Islam, in the case of Langland—what is far more important is the fact that the attacks occur in poems whose central theme is the salvation of humankind.

Through drawing on published memoirs, interviews and an extensive body of archival research, this research proposes to critically examine Lee Kuan Yew’s constructions of the West. To date, essentialist presumptions regarding Singapore’s development have restricted the potential of administering a level-headed analysis of Lee’s politically ambiguous nature. I have therefore endeavoured to produce a contextualised account, paying due consideration to his colonial routes, and Singapore’s complex and fragmented history. At this critical juncture with the re-imagining of the divide between Asia and the West, and in particular when allied to the developing theory of Occidentalism, Lee’s creative and complex narrative of the West provides an appealing case for analysis. Contrary to a popular belief that Asian values constituted a deep-rooted, postcolonial modus operandi (that is, a barrier to the West as a social, cultural and political entity), a more accurate interpretation is that these ‘values’ were meticulously employed as part of a strategy fabricated to sustain Lee’s political vitality. Through incorporating a more localised and politically determined approach, this research hopes to further our knowledge concerning the myriad ways the West has been shaped across Asia.

This paper argues that there is a conflict in between scienceism and religionism, veiled by academism in Turkish Universities. In fact, they can only be understood via “sociology of money” but not is clearly defined. These arguments have based on following elaborations.
Scientists must believe on science as a method but this is not valid for most of Universities in Turkey. It is very apparent in Social Sciences. Most people obviously reject the science and accept hermeneutic (means tefsir in Turkish, so religion) as a method, after it is legitimized as an issue of post-modernism, accepting that it is a post, means advanced, matured etc. form of modernity. Indeed, they are the appearances of moneytheocracy (paratokrasi) and Occidentalism. Means both to adore unified forms of god and money mainly takes the shape of finance capital, instead of production. Occidentalism, means also to adore western term while to be seen in conflict with it.
So that, scientist, scienceism must be differentiated from academics, academism. One is able to get employed as academics, a member of professor class, like a clergy, can not necessarily be, turn into a scientist. That is, professor class is a real entity which consisting the members who try to emplace themselves deeply with the frightened of displacement, with any scientific sensitivity. Thus, they do not turn to be a scientist, but an officer, seller, who necessitates a patron; and make universities be a shop, selling unit rather than a home of science.
Problems appears via calling scientist in Turkish at very beginning. It is named as “bilim adamı” (science man) instead of a simple translation of scientist (bilimci). In fact, science man means “bilim erkeki” in Turkish; although necessitates its twins “bilim kadını” (science woman). Such elaborations are not only illegitimate and “stupid,” but it as a linguistic programing (LP) apparatuses also make condition, let the readers be a moron.  Necessarily turns NLP to Moro LP (MLP). It excludes some ones, but to accept that science can only be understood as a statue based knowledge, as Galthung emphasized, that also be found in heads of men, older men, more statused men etc.
In sum, the conflict is an antagonistic one; and later turn into a real clash, struggle, war between religionism, academism, hermeneutic, post-modernism, moneytocracy, Occidentalism etc and scienceism.

Tradisi kajian tasawuf di Kalangan Orientalis baru muncul pada abad 13 M. Kajian mereka meliputi: tokoh-tokoh sufi terkemuka seperti Jalaluddin Rumi, al-Hallaj dan Ibnu Arabi. Selain itu, Tarekat Naqsyabandiyah, Sufi di Cina serta fenomena Urban Sufism atau sufi Kontemporer. Pendekatan yang dipakai ada 2 macam: Literatur dan Studi kasus (empiris).

Contemporary Japan has become the stage for displaying an endless assortment of traditional, modern, and postmodern monsters. But why have old and new monsters gained such prominence with regard to folkloric customs, premodern urban culture, content industry, and transnational flows? How is this popularity connected to national identity formation and institutional legitimacy, as exemplified by the modern rise of yōkaigaku, the nativist science of monsters? And finally, what is the critical potential of monstrosity in terms of displacing naturalised identification and Othering, within the globalising entanglement of self-representations in Japan and hetero-representations of Japan?
These questions aim to complicate our understanding of ‘Japan’ and ‘monsters’ in order to contribute to a transcultural theory of monsters, in contrast to prevalent investigations that focus instead on the cultural-intrinsic or the historical-specific Japaneseness of its monstrous repertoire. The book explores the “ontological liminality” addressed in monster theory (Cohen, 1996) by means of a multi-disciplinary approach, cross-cutting literary studies, visual studies, cultural anthropology, history, and sociology. More specifically, it examines the discursive emergence of monstrous Japan, as configured by the modern intertwining of hegemonic Occidentalism, Orientalism, and self-Orientalism.
The volume brings together different case studies on some of the most popular monsters in Japan, from the classical past to the contemporary present. Particular attention is given to the interlinking of narratives, figures, and hegemonies involved in the establishment of the tengu (the mountain monster), the kappa (the water goblin), the hybrid monsters in Miyazaki Hayao’s animation, and the wider trans/national monstering process shaping present Japan.

This work sheds light on the issues of Orientalism and Occidentalism in the Indonesian context from the field of history, Islamic Studies, and contemporary issues. The work also explains the issue over the gap between East and West put in the context of colonialization and the merge of the two worlds during globalization

The book Tendential Modernity. Relections about modern evolution of society tries to provide evidence that highlights the existence of a certain type of modernity, one that is speciic to societies with an insuiciently functioning economy. In opposition to the classical deinition of modernity, related to progress and linear evolution, to never-ending advance in a pre-determined direction, non-occidental modernity shows a particular penchant for co-habitation with pre-modern social practices and traditions. he book includes Introduction, 8 chapteres, Conclusions, Bibliography, Index of names, terms and titles of works.

«ایران باید ظاهرا و بـاطنا‌ جـسما‌ و روحـا‌ فرنگی مآب شود و بس.»1این‌ فراخوان صریح سید حسن تقی‌زاده در 1299 ش/1920 م،آینده‌سازی و تجدد‌ را که بیش از یـک قرن در«افق انتظارات»سیاسی ایرانیان حضور داشت‌ به‌ موضوعی بحث‌انگیز و پرهیجان‌ در‌ فرهنگ سـیاسی ایران تبدیل کرد.در واکـنش‌ بـه این فراخوان طرح‌های متفاوتی از آینده پرداخته شد.پنج سال پس از نشر آن، مرتضی مشفق کاظمی بکار بستن این«سخن بزرگ»تقی‌زاده‌ را راهی برای مقابله‌ با«سیاست استعماری ممالک اروپا در عصر حاضر»دانست و باور داشـت که‌ «باید قبل از هر چیز روحا خود را شبیه به اروپائی کرد،یعنی با درک‌ اخلاق‌، حالت روحیه،طرز فکر کردن،استقامت در کار،ایجاد حس ابداع و ابتکار خود را تغییر داد.»2در این مسیر،او«نهضت و تـجدد آخـوند»و تجدیدنظر در «عقاید موروثی»را لازمه گشودن‌«ابواب‌ سعاد بر روی ایران»شمرد.3 علی نوروز نیز،که با نگرش‌های منتقدانه به تمدن اروپا آشنا بود،باور‌ داشت‌ که‌«اگر شرق منتظر رستاخیزی است‌ از‌ راه‌ غرب اسـت و بـس»و«با» ازدواج قریحهء آسیایی و اروپایی»ممکن است که«باز شرق جانشین غرب گردد و تاریخ بازی خود را از‌ سر‌ بگیرد‌.»4 از سوی دیگر،برخلاف کسانی که ایران را‌ «فقط‌ از حیث صنعت و تجارت»عقب مـانده مـی‌دانستند،احـمد فرهاد گمان‌ داشت که«عـقب مـاندگی ایـران عقب ماندگی روحانی است‌»و برای‌ زنده‌ کردن‌ «قلوب خمودهء ایرانی»باید به آموزش ورزش و موسیقی روی‌ آورد.5در پی«واقعهء سقاخانه»که در تیرماه 1303 به کـشتن کـنسول امـریکا در تهران انجامید، حبیب اللّه‌ پوررضا‌«تفکیک‌ خرافات از مـذهب»را لازمـهء ترقی شمرد و«تنها راه‌ علاج و خلاص‌ از‌ این وضع ننگین امروزه را منحصر به تهیهء زمینه»یک«انقلاب‌ مذهبی مقدس»دانـست.6او«انـقلاب‌ مـذهبی‌»را‌ نه حاصل یک دگرگونی تدریجی‌ بلکه«انقلاب خونینی»دانست کـه با آن‌«گفتار‌ بزرگترین‌ فلاسفهء امروز...که‌ مابین خدا و بشریت واسطه لازم نیست»به ایرانیان فهمانده شود.7همچون‌‌ پوررضـا‌،«خـونخوار‌»نـیز عقیده داشت که برای تجدد«خون لازم است...دارها باید برپا کـرد.»ولیـ‌ میرزا‌ حسین طوطی مراغه‌ای اینگونه خونخواهی را«به‌ استخوان پوسیدهء ولتر و امثالش سجده کردن‌»تشبیه‌ کرد‌.وی نـه تـنها آنـ‌هایی را که دست دادن با«فرنگی مآب‌ها و فوکلی‌ها»را غیرمجاز‌ می‌دانستند‌،بلکه‌ کسانی را نیز کـه«شـیفتهء ظـاهری اروپا»بودند مقلدانی بیش ندانست.در‌ باور‌ او‌ «هیچ ملتی با تمدن عاریه‌ای به سر منزل تـرقی و ارتـقا نـرسیده است.تمدن عاریه‌ چون‌ قبا‌ و پیراهن عاریه می‌ماند یا فراخ است یا تنگ،یـا دراز اسـت یا‌ کوتاه‌.»8 طوطی‌ مراغه‌ای اگرچه اروپاییان را«استادهای ما»می‌شمرد اما بر آن بود کـه‌ وظـیفهء شـاگردی آنست‌ که‌«از‌ تحصیل عاریه یا خود تمدن عاریه‌ای قدم بالاتر گذاشته آنچه که تـحصیل‌ کـرده‌ایم‌ به زیر تحقیق و تجزیه آورده نواقصش را کامل‌ کنیم تا به این واسطه تمدن مـلی کـه‌ اروپایـی‌ها‌ در آن حق یا ادعایی نداشته باشند تشکیل دهیم.»9رضازاده شفق نیز‌،همچون‌ طوطی مراغه‌ای،بر آن بـود کـه در‌ پی‌‌ هیچ‌ کار و هدفی«کورکورانه»نباید رفت.10حسین‌ کاظم‌زاده‌ تبریزی نیز بـرای‌ «حـفظ اسـتقلال روحی»ایران و پی انداختن آینده و تمدنی ایرانی گزینش‌ و اجتهاد‌ فرهنگی را ضروری دانست:«قهرا‌ باید‌ ترقی کـرد‌ ولیـ‌ در‌ دائرهـء فضیلت‌ و حقیقت؛قطعا باید ترقیات‌ و تمدن‌ فرهنگ را قبول کرد،لیکن نه بـا تـمام‌ مفاسد و معایب آن!حتما‌ باید‌ ایران کهن را زنده و جوان ساخت‌ ولی نمونهء فرنگستانش نباید‌ کرد‌!بلکه باید اسـاسی نـو ریخت‌ و تمدن‌ خاصی که حاوی‌ مزایای تمدنات شرق و غرب باشد ایجاد نـمود و آنـرا تمدن ایران‌ نامید‌.»11

ساختن آیندهء بدیعی کـه‌ نـمونهء‌ فـرنگستان‌ نباشد،آرمان بسیاری‌ از‌ اندیشه‌ورزان و کوشندگان قرن بـیستم‌ ایـران‌ بود.احمد کسروی از جمله آینده‌پردازانی بود که چون حسن تقی‌زاده جنجال‌زا و همچون کـاظم‌زاده‌ خـواهان‌‌ فرا افکندن آینده‌ای بدیع و دیـن-بـنیان‌ برای‌ ایـران بـود‌.در‌ کـتاب‌ آئین(1310 ش‌ /1931‌ م)که آمیزه‌ای از نگرش‌های مـتفاوت بـه آینده در دههء 1300 ش/1920 م‌ بود،کسروی مبنای‌ فلسفی‌ گفتمان«رشد/توسعه»را به نـقد‌ کـشید‌،«دعوی‌‌ پیشرفت‌ و برتری‌ اروپا»را«مفت‌ترین‌ سخن‌»،«یـکجا فریب»و«دامی که قـرن‌ها از آن نـتوان رست»دانست و ناشران این دعـوی را«دلدادگـان فرومایهء‌ اروپا‌»و «ننگ‌ زمان خود»شمرد.12با نقد«اروپایی‌گرایی‌»و شرق‌شناسی‌،او‌«شرق‌»را‌ که‌«عقب‌مانده»و درمـانده قـلمداد می‌شد،معنی و باری اخلاقی و روحـانی‌ بـخشید و اسـلام را مبنای گفتمانی آیـنده‌ساز سـاخت که در نهایت امر رهـگشای‌ نـوگرایی دینی و نهضت اسلامی در نیمهء دوم‌ قرن بیستم شد.او همچون مشفق‌ کاظمی به«تدقیق عـقاید مـوروثی»دینی و ادبی پرداخت،همچون کاظم‌زاده دیـن را بـه جهان نـگری اخـلاقی مـتجددانه‌ای تبدیل کرد و همانند طـوطی مراغه‌ای به‌ نوسازی‌«تمدن‌ ایرانی»پرداخت.

نوشته‌های کسروی دربارهء اروپا و اروپایی‌گرایی در شکل‌گیری نظریات‌ کسانی چون احـمد فـردید،عطاء اللّه شهاب‌پور،فخر الدین شادمان،غـلامرضا سـعیدی،جـلال آل احـمد،عـلی شریعتی و رهبران جـنبش‌ اسـلامی‌ از جمله روح اللّه‌ خمینی تأثیری انکارناپذیر داشت.آثار او،که متأثر از نوشته‌های اندیشه‌ورزان‌ انقلاب مشروطیت و دو دههء پس از آن انقلاب‌ بـود‌،گـفتمانی را پی انـداخت که‌‌ سرانجام‌ در انقلاب اسلامی متجلی شد.امـا یـادزدایی از احـمد کـسروی ایـن‌ پیـوستگی گفتمانی و آرمانی را ناآشنا کرده است.با این یادزدایی تاریخ‌ روشنفکری مدرن‌ ایران‌ همچون زنجیرهء وقایع ناپیوسته‌ جلوه‌ می‌کند آن‌چنان‌که‌ می‌توان آن را،به گفتهء ادیبی،وقایع نگاری(episodic history)خواند.نـام آوری‌ کسانی چون جلال آل احمد،علی شریعتی و دیگر محققان و اهل قلم دهه‌های‌ 1340 و 1350 بر‌ همین‌ یادزدایی از کسانی استوار است که چند دهه‌ای پیشتر تقلید از اروپا را ناشایست و بازسازی تمدن ایرانی را راهگشای تجدد اجـتماعی، سـیاسی و دینی می‌انگاشتند.
این یادزدایی‌ها به پیدایش روایت‌های پاره‌ پاره‌ای‌ از تاریخ‌ تجدد ایران‌ انجامیده است که در آن برخی شخصیت‌ها قهرمانان ملی و منادیان استقلال و آزادی شمرده می‌شوند و برخی‌ دیگر خودفروختگان اسارت طلب.در ایـن‌گونه‌ تـاریخ‌پردازی‌ها،روند گفتگوهای عمومی که‌«قهرمانان‌»و«خیانتکاران‌»، دنیاورزان و دین‌ورزان را در کنار یکدیگر به طرح مسائل ملی و دینی و صیقل دادن نگرش‌های فرهنگی‌ی یکدیگر واداشت ‌‌جایی‌ ندارد.انـکار گـفتگوهای عمومی‌ و تأثیر متقابل دیدگاه‌های مـتفاوت و مـتخاصم بر یکدیگر به زمان‌زدودگی‌ و گسستگی‌ تاریخ‌ روشنفکران ایران انجامیده است.به سخن دیگر،تاریخ غنی‌ تجددخواهی در ایران گرفتار تاریخ‌زدایی شده‌ است.این تاریخ‌زدایی در بـسیاری‌ از نـوشته‌های اخیر دربارهء تجدد آشـکار اسـت.صاحب‌نظران‌ ایرانی مدرنیته‌ اغلب تبحّری‌ خاصی‌ در تاریخ اروپا و نگرش‌های متفاوت مدرنیته دارند،اما آشنایی آنها با تاریخ تجددخواهی در ایران بیشتر کلیشه‌وار، زمان‌زدوده‌ (detemporlized)و تجویزی به نظر می‌رسد.13افزون بر این،آنان هـمچنان گـرفتار دوگانی‌ سنت و تجدد و«توسعه»و«توسعه نیافتگی»اند،دوگانگی‌هایی که زمان‌ زدودگی از تاریخ ایران را در پی داشته است.این نوشته کوششی برای فراگذشتن‌ از وقایع‌نگاری به تاریخنگاری جنبش تجددخواهی در ایران‌ است‌.

This paper examines the theme of Orientalism within the context of the nineteenth century European imaginary painter Eduard Kaempffer's works on the story of Earl Ernst III of Gleichen from Thuringia/Germany. It investigates how, in the depiction of the Earl's reported bigamy with his Thuringian wife as well as with the Egyptian Melechsala, a sultan's daughter rescued him from execution. In this contextual foundation it explains aspects of Orientalist image and action (that fostered not only Western imagination of the Orient but also the Orient's self-image) as well as of the Occidentalism (including both anti-enlightenment thinking and uncritical imitation of Western culture) retrospectively relevant to the Earl's story, to the painting, and to the time period. It then briefly looks into conceptions of the female body as subject to these phenomena. It explores the far-reaching influence of these themes into modernity within the realms of alienation and distancing, and their purpose in constructing perception. Further, it explains the paintings and their themes and stereotypes within the backdrop of Protestant-Catholic relations and the Lutheran revival, pointing towards awareness and interpretation strategies for setting up a creative discourse to combat stereotypical imageries.

This article discusses the issue of Orientalism and Occidentalism and the increasing conflicts between Muslims and Westerners.  Both belligerent parties are putting gasoline on a reciprocal fear that is feeding both Islamophobia and Westophobia.  The question raised in this paper is whether the fear of Muslims from the West can be justified.  Indeed, the West’s bloody aspirations to promote secularism and its unconvincing claim that it aims at the democratization of the Muslim world, especially the Arab one has led to the spread of the theory of the West’s violent conspiracy.  Consequently, whatever happens in the Arab world is believed to be a direct outcome of the West’s direct interference in the local affairs of the so-called sovereign countries.

บทความนี้ศึกษาวิเคราะห์ปฏิสัมพันธ์ระหว่างชนชั้นในกระบวนการปรับเป็นตะวันตกหรืออัสดงคตานุวัตร (Westernization) ในสังคมไทยช่วงพุทธศตวรรษที่ 25 ในฐานะการปะทะสังสันทน์กับความเป็นอื่นและการแปลทางวัฒนธรรม ผู้เขียนพิจารณาเจาะจงที่แนวคิดเรื่อง “โซ๊ด” และ “สะวิง” อันเป็นคำเรียกปรากฏการณ์การยึดโยงกับตะวันตกหรืออัสดงคตนิยม (Occidentalism) เพื่อสร้างหรือดัดแปลงตัวตนในบริบทของภาวะสมัยใหม่ข้ามวัฒนธรรมในยุคดังกล่าว ทั้งสองปรากฏการณ์นี้เกิดขึ้นในขอบข่ายสำคัญสามประการ คือ จรรยา ภาษา และอาภรณ์—หรือจริยธรรมความประพฤติ การสื่อสารทางภาษา และการแต่งกาย บทความนี้เสนอให้พิจารณามิติทางอารมณ์ความรู้สึกในปรากฏการณ์บูรพนิยมและอัสดงคตนิยม ควบคู่ไปกับการวิเคราะห์วาทกรรมและภาพตัวแทนซึ่งเป็นวิธีวิทยาที่แพร่หลายในการศึกษาแนวหลังอาณานิคม

ผู้เขียนชี้ให้เห็นว่า อัสดงคตนิยมของไทยในช่วงเวลานี้ปรากฏขึ้นในหลากหลายรูปแบบและความหมาย และปะทะขัดแย้งกันจนกลายเป็นการประชันขันแข่งระหว่างอัสดงคตนิยมนานาประเภท—โดยเฉพาะปรากฏการณ์และสไตล์ทางอารมณ์สำคัญสองแบบ ได้แก่ อัสดงคตนิยมโดยโจ่งแจ้ง (conspicuous Occidentalism) กับอัสดงคตนิยมโดยเคลือบแคลงหรือโดยหวาดระแวง (suspicious / paranoid Occidentalism)—ซึ่งสัมพันธ์กับการเมืองระหว่างชนชั้น ความขัดแย้งดังกล่าวสะท้อนให้เห็นจากปรากฏการณ์ “โซ๊ด” และ “สะวิง” ในช่วงกลางและปลายพุทธศตวรรษที่ 25 ตามลำดับ ผู้เขียนเสนอว่า “โซ๊ด” เป็นยุทธวิธีทางวาทศิลป์ของชนชั้นนำไทยในการรับมือกับการฉวยใช้วัฒนธรรมตะวันตกโดยบุคคลหรือกลุ่มทางสังคมอื่นๆ โดยเฉพาะกระฎุมพีทั้งในและนอกระบบราชการ ในขณะที่ “สะวิง” คือจิตวิญญาณแห่งยุคสมัยของกระฎุมพีไทยปลายพุทธศตวรรษที่ 25 และคำสำคัญสำหรับนิยามอัสดงคตนิยมรูปแบบใหม่ที่เติบโตขึ้นทั้งในวัฒนธรรมบันเทิง การแต่งกาย และกิจกรรมทางวรรณศิลป์ ประวัติศาสตร์ของอัสดงคตนิยมจาก “โซ๊ด” สู่ “สะวิง” ยังเป็นเบาะแสของการเปลี่ยนผ่านของมหาอำนาจระดับโลกจากอังกฤษสู่สหรัฐอเมริกา ซึ่งส่งอิทธิพลต่อการก่อรูปทางวัฒนธรรมในสังคมไทยด้วย

This is a volume of selected papers of the participants of the conference under the same title, which was organized by Evgeny Steiner in 2010. More than half of abut thirty articles are in English, the rest, in Russian.
Moscow: Sovpadenie, 2012. 416 pp. (E. Steiner, editor; author of Introduction)

Sejak abad ketujuhbelas kajian orientalisme mampu membangun konstruksi bahwa Barat yang dibaratkan berada pada posisi superior dan berkuasa atas yang lain dan Timur yang ditimurkan berada pada posisi inferior dan lemah di bawah dominasi Barat. Kategori dikotomis ini menuai kritik dari berbagai kalangan hingga diperlukan sebuah kajian yang mampu menyeimbangi orientalisme yang sarat kepentingan ideo-politis. Dua abad berikutnya, lahir oksidentalisme sebagai satu disiplin ilmu yang mencoba mengkaji dunia Barat (kesadaran Eropa) dari kacamata non-Barat sehingga terjadi obyektivitas dalam pengungkapannya. Hingga kini, ilmu oksidentalisme masih belum menemukan eksistensinya sehingga dibutuhkan kajian epistemologis agar menjadi jawaban sekaligus juru bicara “ilmu sosial baru” dalam melawan dan membongkar siapa sebenarnya Barat, lalu membangun kesetaran antar-peradaban sehingga tidak ada lagi pusat peradaban dan cabang peradaban.

This essay explores the affective economy of othering within globalization encounters by analyzing representations of foreign others in domestic advertisements for a globally bestselling South Korean snack cake. For three decades, domestic advertisements for Orion Choco Pie have thematized chŏng, a time-nurtured affective connection that blurs boundaries between self and other. The essay examines how the advertisements balance the representations of chŏng as uniquely Korean and inaccessible to outsiders, yet directly responsible for the treat’s international popularity. I detail how emotional particularism – affective-discursive constructions of indigenous sentiments that underscore their uniqueness and incommensurability – functions not only as a tool of ethno-nationalist self-fashioning but also of othering, while my analysis also contributes to critiquing the neoimperialist undercurrents of post-Cold-War globalization as it plays out away from the old imperial centers. I argue that the advertisements’ affective economy recruits the South Korean public to identify with globalizing South Korean capital and mediates a subimperialist desire for South Korean hegemony.

The Mughal idea of cosmopolitanism gets reflected in the Imperial Mughal miniature paintings where elements of different cultures have been absorbed through cross-cultural interactions. The advent of the Europeans, especially the Jesuits at the Mughal court in the late sixteenth century not only paved the way for an acculturation process but also brought new socio-religious-political ideas to the court. The Mughal rulers were interested in establishing socio-political relations with the West and also showed interest in Christianity to meet their own expansionist motives. The Mughal demand for European artefacts were quenched by the different European ambassadors and Christian missions who failed to understand the Mughal plot of political manoeuvring. The religious positioning of Akbar and Jahangir were not only vague but their acts of religious tolerance towards Christians were superficial. The changing equation between the Mughal sovereigns and Western powers made their relationship a complex affair. The influx of European precious objects and paintings left an indelible mark on the Mughal artists who not only adopted the technical and compositional traits of European imagery but also eventually assimilated the iconographical formulations of the image thus creating a new visual allegory. The varied nature of European gifts helped change the vocabulary of Mughal artists. With the growing presence of the Europeans in the Mughal domain, the cultural disparities also lead to narratives of seclusion. The imagination of the West and the Westerner as well as of Christianity became a tool to pictorially subjugate the West by representing Europeans and Christian themes in different contexts. Prior to the Mughal reign in India, no conscious attempt had been undertaken to document and portray the European social classes. During the reign of Akbar, Jahangir and Shahjahan, several pictorial experiments had taken place which reflects the tendencies of Occidentalism. The thesis delves into a critical re-reading of the images representing European figures and Christian themes in order to understand the politics of representation. The study focuses on recognizing the artistic and political cross-currents of two different cultures which posit questions of othering. The present work also attempts to map the iconographical and narrative changes brought at the Mughal atelier, also throwing light on how ideological conflicts between Islam and Christianity resurfaces through the miniatures. The study is based on extensive literature and  analysis of a large corpus of images which has dealt with the broader subject of Western influence on Mughal Art. The Chapters broadly deal with thematic groups and the images are discussed in a chronological manner to provide a perspective about the evolution and change in the Mughal miniatures.  The thesis finds that Europeans in Mughal miniatures have been treated as a unique social group where their ethnographic characters were often highlighted in miniatures dealing with subjects of amorality. A stereotype of the West has been created and propagated by repeating similar visual tropes of alienation, often treating different European ethnicities as a homogeneous group of white-skinned people. The imagination of the white woman was also projected to legitimize fantasy and erotica. The Mughal artists identified common chords between Islam and Christianity and appropriated images and icons of Christianity to represent their own ideas of kingship and sovereignty. The cultural misconceptions about the Europeans not only affected the compositional scheme of miniatures but also created new political ideas of subjugation.

Game theory is a tool increasingly popular in psychology, sociology, politic and even in business. Games are what on which kids, and so human beings, begin to face reality and have a feedback from it. The art of a game brings a reflection of a particular society, history or culture. The game of chess was born thousands of years ago in India and has been practiced mainly by intellectuals of the major Indo-European civilization, which contributed in the development of the actual western culture. On the other hand, in China, Korea and Japan the ancient game practiced by intellectuals was the game of weiqi. In China, it was considered a classic art, like calligraphy (shu), painting (hua) and the practice of guqin (古琴). Several scholars and politicians, such as Henry Kissinger and Scott Boorman, found parallelism between chess/weiqi and the political culture of Western/Eastern countries. Although no game can explain the endless twists of international politics, they turn out to be a simplification of reality that can help us to better understand the evolution of the current geopolitical landscape and the strategy of a rising China.