Cultural Animation

There is a realm of culture which – no matter how big it is in certain parts of Europe – exists without an established consensual name, not just in the lingua franca of cultural policies (English) but in other vernaculars, too. Cultural centres or houses of culture are most often used but similar approximations do not prevail for the professionals and the activities connected to those houses. In the next pages the term socio-culture, a loan translation of the German Soziokultur  will be applied.

Résumé

Les pratiques de l’animation culturelle placent, selon le contexte, les citoyens à la fois au coeur des processus d’appropriation de la culture légitime et d’expression culturelle autonome. Liée aux perspectives de démocratisation culturelle, la médiation culturelle est centrée sur l’élargissement des publics et la transmission de la culture. Inscrite dans la logique de la démocratie culturelle, la médiaction culturelle se tourne plutôt vers la reconnaissance identitaire des minorités et le renouvellement de la culture. La mise en oeuvre de ces deux processus répond d’une double exigence démocratique, mais plonge les animateurs dans un rapport complexe aux dirigeants politiques, aux institutions culturelles et aux populations qui suscite une interrogation d’ordre éthique et politique sur leur mission.

Abstract

From mediation to mediaction: a double play for cultural power in animation

Depending on the context, practices of cultural animation place citizens at the heart of processes both of appropriation of legitimate culture and of autonomous cultural expression. Linked to ideas of cultural democratisation, cultural mediation focuses on expanding publics and transmission of culture. A part of the logic of cultural democracy, cultural mediaction is more attentive to recognition of minority identities and the renewal of culture. Putting these two processes into action respects a dualistic requirement for democracy, but also pushes animateurs into a complex relation with political decision-makers, cultural institutions and the population, giving rise to ethical and political questions about their role.

Animation + Archéologie = AnimArc. Composé à la fois d’archéologues, de chercheurs en archéologie expérimentale, d’artisans spécialisés, d’étudiants et de passionnés, AnimArc a réuni de 2007 à 2015 une dizaine de groupes d’animation et de reconstitution historiques, spécialisés dans les périodes gauloise et gallo-romaine. Principalement active en Suisse romande, la société a participé à l’animation de près de 40 évènements organisés par des musées, des centres de recherches ou des organismes privés. Un an après la dissolution de la société, il est temps de tirer un bilan de l’aventure AnimArc et d’esquisser quelques réflexions sur l’avenir de l’animation et de la reconstitution historiques en Suisse.

Publié dans le Bulletin de l'association pour l'archéologie expérimentale en Suisse (AES/EAS), 2016.
Disponible sous http://www.aeas-gaes.ch/fr/journaux.html

Edukacja i animacja jako działalność wymykająca się statystykom Wprowadzenie Komentarz powstał przede wszystkim na podstawie wyników badań zrealizowanych w projekcie badawczym Małopolskiego Instytutu Kultury Animacja/edukacja. Możliwości i ograniczenia edukacji i animacji kulturowej w Polsce 1. Ilekroć mowa w nim o badaniach – chodzi właśnie o to przedsięwzięcie. Z niego również pochodzą wszystkie przytaczane wypowiedzi edukatorów i animatorów oraz dane procentowe. Uwagi do założeń projektu. Fetysz frekwencji i przekleństwo standaryzacji oraz agregacji Statystyki publiczne dotyczące kultury (ale też wielu innych dziedzin życia) są obarczone trudnymi do usunięcia ograniczeniami. Statystyki służą nie tylko celom badawczym, ale – i przede wszystkim – uzasadnieniu istnienia instytucji i wywiązywania się z zaplanowanych obowiązków oraz zasadności i wysokości jej finansowania, a dostępność usług kulturalnych i edukacyjnych utożsamiana jest najczęściej z możliwie najwyższą liczbą wydarzeń i ich uczestników. W rezultacie orkiestra dęta może być uznana za wartą więcej niż teatr, a ten z kolei za coś więcej niż praca animatora z grupą siedmiorga dzieci. Jak streszcza to jedna z licznych wypowiedzi dotyczących podobnego problemu: Największy problem kultury polskiej… Ja myślę, że […] jeżeli się kulturę zaczyna traktować tabelkowo, w sensie takim, że [ważna jest] liczba użytkowników. Jeżeli to będzie wyznacznikiem wartości, to to jest niebezpieczne i to będzie problem. […] wiadomo, że to musi do kogoś trafiać, to nie jest [tak], że ktoś będzie realizował projekty, których nikt nie będzie oglądał, ale z drugiej strony, […] wartościowanie tego, że […] tutaj będzie 5 tysięcy ludzi, a tutaj 500, to lepiej zainwestować w te 5 tysięcy, bo tam będzie większa ilość odbiorców? […] U nas, w małym miasteczku […] – posłużę się przykładem – byliśmy porównani do orkiestry dętej, jako teatr… że […] jest 70 osób w orkiestrze dętej 1 Raporty z projektu można pobrać ze strony: