Surah Al-Ikhlas
Ang Sūrat al-Ikhlāṣ (Arabiko: سورة الإخلاص, Ang Kadalisayan) na kilala rin bilang Sūrat al-Tawḥīd (Arabiko: سورة التوحيد, Monoteismo) ang ika-112 kapitulo ng Koran na may 4 na talata.
| ٱلإخْلَاص Al-Ikhlāṣ | |
|---|---|
| Klasipikasyon | Makkan] |
| Alternatibong pamagat (Ar.) | At-Tawḥīd |
| Ibang pangalan | Absoluteness, The Unity, Oneness of God, Sincere Religion, The Declaration of [God's] Perfection |
| Posisyon | Juzʼ 30 |
| Blg. ng talata | 4 |
| Blg. ng zalita | 15 |
| Blg. ng titik | 47 |
Mga bersikulong Arabiko
baguhin
بِسۡمِ اللّٰہِ الرَّحۡمٰنِ الرَّحِیۡمِ
- قُلۡ هُوَ اللّٰہُ اَحَدٌ
- اَللّٰہُ الصَّمَدُ
- لَمۡ یَلِدۡۙ وَ لَمۡ یُوۡلَدۡ
- وَ لَمۡ یَکُنۡ لَّهّ کُفُوًا اَحَدٌ
Salin
baguhinSa Ngalan ng Allâh, ang Pinakamahabagin, ang Napakamaawain at Ganap na Mapagmahal
1. Sabihin mo, O Muhammad: “Siya ang Allâh na ‘Ahad’ – Bukod-Tangi na ang pagsamba ay para lamang sa Kanya, na wala Siyang katambal na kahit na sinuman.
2. “Ang Allâh ay ‘As-Samad’ – ang Bukod-Tangi na inaasahan ng Kanyang mga nilikha sa lahat ng kanilang pangangailangan, Ganap, walang kakulangan at walang pangangailangan.
3. “Kailanman ay hindi Siya nagkaroon ng anak at kailanman ay hindi Siya ipinanganak at wala Siyang asawa.
4. “At kailanman ay walang maihahalintulad sa Kanya, sa Kanyang Pangalan, sa Kanyang mga Katangian at sa Kanyang mga Gawain, na luwalhati sa Kanya na Kataas-Taasan.”