ฝอยทอง
 ฝอยทองในประเทศไทย | |
| ประเภท | ของหวาน |
|---|---|
| แหล่งกำเนิด | โปรตุเกส |
| ส่วนผสมหลัก | ไข่ (ส่วนใหญ่ใช้ ไข่แดง), น้ำเชื่อม |
ฝอยทอง (โปรตุเกส: fios de ovos, ฟียุชดึโอวุช, "เส้นด้ายที่ทำจากไข่")[1] เป็นขนมโปรตุเกส ลักษณะเป็นเส้นฝอยสีทอง ทำจากไข่แดงของไข่เป็ด เคี่ยวในน้ำเดือดและน้ำตาลทราย ชาวโปรตุเกสใช้รับประทานกับขนมปัง กับอาหารมื้อหลักจำพวกเนื้อสัตว์ และใช้รับประทานกับขนมเค้ก[2] โดยมีกำเนิดจากเมืองอาไวรู (Aveiro) เมืองชายฝั่งทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือของประเทศโปรตุเกส
ฝอยทองเป็นที่รู้จักในประเทศสเปนว่า อูเอโบอิลาโด (สเปน: huevo hilado "ไข่ที่ปั่นเป็นเส้นด้าย"), ในประเทศญี่ปุ่นว่า เครังโซเม็ง (ญี่ปุ่น: 鶏卵素麺 "เส้นไข่ไก่")[3], ในประเทศกัมพูชาว่า วาวี[4] ในประเทศมาเลเซียว่า จาลามัซ (มลายู: jala mas "ตาข่ายทอง")[5] และในมาลาบาร์เหนือ รัฐเกรละ ประเทศอินเดียว่า มุตตามาลา (มลยาฬัม: മുട്ടമാല "ฝอยไข่")
ประวัติ
[แก้]
ประเทศไทย
[แก้]ฝอยทองแพร่เข้ามาในประเทศไทย พร้อมกับทองหยิบและทองหยอด ในสมัยกรุงศรีอยุธยา ในรัชกาลสมเด็จพระนารายณ์มหาราช โดยมารีอา กียูมาร์ ดึ ปีญา (ท้าวทองกีบม้า, พ.ศ. 2202-2265) ลูกครึ่งโปรตุเกส-ญี่ปุ่น ภรรยาของเจ้าพระยาวิชาเยนทร์ (คอนสแตนติน ฟอลคอน) ท้าวทองกีบม้ามีหน้าที่เป็นหัวหน้าห้องเครื่องต้น เป็นผู้ทำอาหารเลี้ยงต้อนรับคณะราชทูตจากฝรั่งเศสที่มาเยือนกรุงศรีอยุธยาในสมัยนั้น
ทั้งนี้ฝอยทอง ปรากฏอยู่ใน กาพย์เห่ชมเครื่องคาว-หวาน บทพระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย ที่พระราชนิพนธ์ชมเชยฝีพระหัตถ์ในการแต่งเครื่องเสวยของสมเด็จพระศรีสุริเยนทราบรมราชินี ความว่า[6]
| ฝอยทอง เป็นยองใย | เหมือนเส้นไหมไข่ของหวาน | |
| คิดความยามเยาวมาลย์ | เย็บชุนใช้ไหมทองจีนฯ |
นอกจากนี้ในตำรับอาหารของหม่อมราชวงศ์เตื้อง สนิทวงศ์ ยังระบุถึงการทำขนมฝอยเงิน โดยมีกรรมวิธีเช่นเดียวกับการทำฝอยทองทุกประการ หากแต่ใข้ไข่ขาวแทนไข่แดง ทำให้มีลักษณะเป็นฝอยรูปรังนกขนาดพอคำ แล้วนำขนมไข่แมงดา (ทองหยอดขนาดเล็ก) ใส่ไว้กลางฝอยเงินรูปรังนก ได้เป็นอาหารหวานอีกชนิด เรียกว่า "ไข่ในรัง"[7]
ประเทศญี่ปุ่น
[แก้]เครังโซเม็งเข้ามาในประเทศญี่ปุ่นในยุคอาซูจิ–โมโมยามะ (ญี่ปุ่น: 安土桃山時代) ช่วงปี ค.ศ. 1568 – ค.ศ. 1600 (พ.ศ. 2111-2143) ที่จังหวัดนางาซากิ โดยพ่อค้าชาวโปรตุเกส[ต้องการอ้างอิง] หลังจากนั้นจึงแพร่หลายไปยังจังหวัดฟูกูโอกะ และเริ่มทำเพื่อจำหน่ายตามร้านขนมต่าง ๆ ในยุคเมจิ (ญี่ปุ่น: 明治時代; โรมาจิ: Meiji-jidai; ทับศัพท์: เมจิจิได) เมื่อ 342 ปีก่อน ร้านมัตสึยาริเอมงที่จังหวัดฟูกูโอกะได้ทำเครังโซเม็งขึ้นซึ่งเป็นขนมหวานที่เป็นเอกลักษณ์ประจำของร้าน โดยปัจจุบันนั้นได้ดำเนินงานโดยรุ่นที่ 13[ต้องการอ้างอิง]
ดูเพิ่ม
[แก้]อ้างอิง
[แก้]- ↑ "ปั่นจักรยานอยุธยา..เสียค่าโง่ที่งานวัด". เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2007-06-14. สืบค้นเมื่อ 2007-06-14.
- ↑ วรรณกับหมู. ปั่นข้ามฝัน... 2,000 วันรอบโลก, เล่ม 3 : ยุโรปโรแมนติก. กรุงเทพฯ : อมรินทร์พริ้นติ้ง, 2552. 296 หน้า. ISBN 978-974-614-720-2 ข้อผิดพลาดพารามิเตอร์ใน {{ISBN}}: checksum , ตอน ตามหาฝอยทองที่โปรตุเกส
- ↑ Kyoto Foodie, Wagashi: Angel Hair Keiran Somen (Fios de Ovos). Accessed on July 7, 2009.
- ↑ Longteine De Monteiro (1998). The Elephant Walk Cookbook: Cambodian Cuisine from the Nationally Acclaimed Restaurant. Houghton Mifflin.
- ↑ It's sweet by any name, [1]. Accessed on May 05, 2014
- ↑ "ขนมไทย". สำนักหอสมุดกลาง มหาวิทยาลัยรามคำแหง. สืบค้นเมื่อ 15 กรกฎาคม 2557.
{{cite web}}: ตรวจสอบค่าวันที่ใน:|accessdate=(help) - ↑ เตื้อง สนิทวงศ์, หม่อมราชวงศ์. ตำรับอาหาร. พระนคร : โรงพิมพ์วิจิตรศิลป, 2511, หน้า 151
แหล่งข้อมูลอื่น
[แก้]
- สูตรการทำ Fios de ovos (โปรตุเกส)
 | บทความอาหาร เครื่องดื่ม และหัวข้อที่เกี่ยวข้องกับการบริโภคอื่น ๆ นี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล |