me kunne kanskje ta til att,

starte opp der me slapp

gripe dei gamle orda

eller finne nye som passar betre

der me er no

la orda vekse seg større med tida,

sørge for vekstvilkår

i eit karrig landskap

vere det me ikkje var

før me vart det me er

og kan leve med dette

å vere slike som stadig vert

tvinga til å starte på ny

det er jo noko fint i det også