| dbo:abstract
|
- Hindua juro laŭ nuntempa uzado referencas la sistemon de personaj leĝoj (pri edzeco, adopto, heredaĵo, ktp.) aplikata al hinduoj, aparte en Barato. Moderna hindua juro do estas ero de la barata juro, establita per la Konstitucio de Barato (1950). Antaŭ la sendependigo de Barato je 1947, hindua juro estis ero de la kaj establiĝis tiel formale je 1772 de Regul-Generalo , kiu deklaris en sia Plano por la Administrado de Justeco: “En ĉiuj procesoj pri heredaĵo, edzeco, kasto, kaj aliaj religiaj kutimoj aŭ institucioj la leĝoj de la Korano je Mohamedanoj kaj tiuj de la Shastro je la Gentooj obeiĝu nevarie.” La enhavo de la hindua juro efektivigita de la Britoj devenis el tradukoj de tekstoj sanskritaj, kiuj nomiĝas Dharmaśāstra, la traktaĵoj (śāstra) pri religiaj kaj jura devoj (dharma). La britoj, tamen, fuŝkomprenis Dharmaśāstra-jn kvazaŭ jurajn kodeksojn kaj ankaŭ malsukcesis rekoni, ke tiuj sanskritaj tekstoj neniam uziĝis kvazaŭ deklaroj de leĝo pozitiva ĝis ili mem tiel ekfaris. Anstataŭe, Dharmaśāstra enhavas preferdirante jurisprudencon, t.e. teoria konsidero pri praktika juro, sed ne deklaro de landa leĝo mem. Alia signifo de hindua juro, do, estas la jura sistemo, priskribita kaj imagita je Dharmaśāstraj tekstoj. Laste, alia difino de hindua juro, aŭ klasika hindua juro, kombinas la areon de leĝa praktiko kun la skolastika tradicio de Dharmaśāstra, difinante hinduan juron kiel uzeblan etikedon por la miriado da lokaj jurosistemoj de klasika kaj mezepoka Hindio, kiuj estis influitaj de la Dharmaśāstra tradicio kaj ankaŭ ĝin influis. Tiaj lokaj leĝoj neniam komplete konformiĝis al la idealreguloj de Dharmaśāstra, sed kaj substantiva kaj adjektiva leĝoj de la tradicio influis la praktikan leĝon, kvankam primare nedirekte. Emfazinda estas, ke la sanskrita malhavas vorton, kiu korespondas precize al juro aŭ religio, kaj tial la etikedo “Hindua juro” estas moderna oportunaĵo, uzata priskribi ĉi tiun tradicion. (eo)
- El término derecho hindú se refiere al sistema de derecho que trata sobre temas como el matrimonio, la adopción, la herencia, etc. y es aplicado de manera personal a los adherentes a la religión hinduista dentro del territorio de la India. En consiguiente, el derecho hindú moderno forma parte del derecho del Estado de la India, tal como lo establece la Constitución India de 1950. Antes de la Independencia de la India acaecida en 1947, el derecho hindú formaba parte del sistema legal colonial Británico establecido en 1722 por el Gobernador General Warren Hastings quien declaró en su Plan para la Administración de Justicia que “en todos los litigios referentes a la herencia, el matrimonio, las castas u otros usos o instituciones religiosas, las leyes del Corán con respecto a los mahometanos y aquellas del Shaster con respecto a los Gentoos deberán ser invariablemente aplicadas”. La substancia del derecho hindú aplicado por los tribunales británicos estaba derivada de las primeras traducciones del Dharmasastra, escritos en sánscrito. Los tratados en religión recibían el nombre de sastra y aquellos referentes al deber legal, dharma. Sin embargo, las autoridades británicas cometieron el error de atribuir al Dharmasastra la naturaleza de códigos de derecho, sin saber que los mismos nunca fueron interpretados como derecho positivo hasta que ellos mismos decidieron hacerlo. De hecho el Dharmasastra contiene más bien reflexiones teóricas sobre el comportamiento práctico de los individuos en lugar de enunciados de derecho nacional. Otra definición de derecho hindú une la práctica legal con la tradición escolástica del Dharmasastra, definiendo al derecho hindú como aquella multitud de sistemas legales locales de la India pre británica que fueron influenciados y a la vez influenciaron la tradición del Dharmasastra. Esas leyes locales nunca estuvieron totalmente en sintonía con los ideales del Dharmasastra, pero si fueron constantemente impactadas por él. Es notorio mencionar que en sánscrito no existe palabra alguna que corresponda con el término “derecho” o siquiera “religión” tal como los entendemos ahora, por lo que el concepto de “derecho hindú” es una invención moderna utilizada para describir esa antigua tradición. Este artículo tratará brevemente de explicar el derecho hindú desde sus fundamentos conceptuales y prácticos en la India antigua (Derecho Tradicional hindú), a través de la apropiación británica del Dharmasastra (Derecho Anglo-hindú) hasta el establecimiento del sistema moderno de leyes personales (Derecho hindú Moderno). (es)
- Hindu law, as a historical term, refers to the code of laws applied to Hindus, Buddhists, Jains and Sikhs in British India. Hindu law, in modern scholarship, also refers to the legal theory, jurisprudence and philosophical reflections on the nature of law discovered in ancient and medieval era Indian texts. It is one of the oldest known jurisprudence theories in the world and began three thousand years ago whose original sources were the Hindu texts. Hindu tradition, in its surviving ancient texts, does not universally express the law in the canonical sense of ius or of lex. The ancient term in Indian texts is Dharma, which means more than a code of law, though collections of legal maxims were compiled into works such as the Nāradasmṛti. The term "Hindu law" is a colonial construction, and emerged after the colonial rule arrived in Indian Subcontinent, and when in 1772 it was decided by British colonial officials, that European common law system would not be implemented in India, that Hindus of India would be ruled under their "Hindu law" and Muslims of India would be ruled under "Muslim law" (Sharia). The substance of Hindu law implemented by the British was derived from a Dharmaśāstra named Manusmriti, one of the many treatises (śāstra) on Dharma. The British, however, mistook the Dharmaśāstra as codes of law and failed to recognise that these Sanskrit texts were not used as statements of positive law until the British colonial officials chose to do so. Rather, Dharmaśāstra contained jurisprudence commentary, i.e., a theoretical reflection upon practical law, but not a statement of the law of the land as such. Scholars have also questioned the authenticity and the corruption in the Manusmriti manuscript used to derive the colonial era Hindu law. In colonial history context, the construction and implementation of Hindu law and Islamic law was an attempt at "legal pluralism" during the British colonial era, where people in the same region were subjected to different civil and criminal laws based on the religion of the plaintiff and defendant. Legal scholars state that this divided the Indian society, and that Indian law and politics have ever since vacillated between "legal pluralism – the notion that religion is the basic unit of society and different religions must have different legal rights and obligations" and "legal universalism – the notion that individuals are the basic unit of society and all citizens must have uniform legal rights and obligations". (en)
- Le droit hindou fait référence aux traités sur le dharma (Dharmaśāstra). Est appelé droit hindou moderne, qui continue à exercer une influence sur le système juridique indien. Il n'existe pas d'autres droits. Le droit hindou a été codifié sur une période de 1 200 ans, qui s'étend du VIe siècle av. J.-C. au VIe siècle apr. J.-C. Il est constitué par un ensemble d'une centaine de traités, qui forment un tout et permettent la connaissance du dharma, ensemble des lois morales qui régissent l'existence. Deux étapes sont distinguées :
* celle de la rédaction des Dharma-sûtras (600 à 100 av. J.-C.)
* et celle des Dharmaśāstra (traités sur le dharma ; de 200 av. J.-C. à 600 apr. J.-C.) Ces traités mélangent dispositions religieuses et des comportements à suivre. Tout comme l'art et les sciences en Inde, les traités de droit se réclament des Védas et y rattachent les principes religieux. Ils fixent la voie à suivre: ce sont davantage des guides de comportement, des idéaux à suivre, que des règles obligatoires. Les règles peuvent être communes ou varier selon les castes (Brahmanes, Kshatriyas, Vaishyas et Shudras), et chacun peut choisir à quel niveau moral d'existence il veut vivre, et donc quelles règles suivre : il y a néanmoins une règle commune aux quatre castes sacrées qui forment la communauté ârya (« noble »), c'est la pratique de l'Ahimsâ (« Non-violence » universelle ; la Non-violence chez les kshatriya/gendarmes consistent à maintenir l'Ordre et à neutraliser les malfaiteurs). Après le VIIe siècle, les Dharmaśāstra laissent la place à des commentaires, les nibandhas, dont les plus connus sont le Mitakshara et le Dayabaga. Ceux-ci continuent pendant environ un millénaire. (fr)
- Manawa Dharmasastra adalah salah satu kitab yang paling berpengaruh di antara kitab-kitab Dharmasastra. Kitab ini merupakan bagian dari Kitab Dharma yang dihimpun secara sistematis oleh , seorang penganut ajaran Manu, dan juga seorang . Kitab ini dianggap paling penting bagi masyarakat Hindu dan dikenal sebagai salah satu bagian dari kitab . Wedangga sendiri adalah kitab yang merupakan batang tubuh weda yang tidak dapat dipisahkan dari dan . Oleh karena itu, kitab ini dijadikan dasar hukum oleh masyarakat Hindu. Di zaman Majapahit, Manawa Dharmasastra lebih populer disebut sebagai Manupadesa. Proses penyesuaian kaidah-kaidah hukum Hindu tampaknya berjalan terus hingga abad ke-12 dipelopori oleh tokoh-tokoh suci: , , , dan . Menurut tradisi lingkungan kekuasaan, masa berlakunya hukum itu dibedakan atas empat kelompok yakni: 1.
* Manu untuk zaman 2.
* untuk zaman Tretayuga 3.
* dan untuk zaman Dwaparayuga 4.
* Parasara untuk zaman Kaliyuga. Ajaran Manu banyak berpengaruh di Indonesia dan telah digubah pula ke dalam Bahasa Jawa Kuno dengan judul Manusana dan Manupadesa. Kitab ini telah diterjemahkan ke dalam Bahasa Indonesia pada tahun 1974 oleh dan . (in)
- L'espressione legge indù o diritto indù nel suo uso corrente si riferisce al sistema di leggi personali (cioè, matrimonio, adozione, eredità) applicato agli induisti, specialmente in India. La legge indù moderna fa quindi parte della legge dell'India stabilita dalla Costituzione dell'India (1950). Anteriormente all'indipendenza indiana nel 1947, la legge indù formava parte del sistema giuridico coloniale britannico e fu formalmente stabilita come tale nel 1722 dal governatore generale Warren Hastings che dichiarò nel suo Piano per l'amministrazione della giustizia che "in tutte le cause riguardanti eredità, matrimonio, casta e altri usi o istituzioni religiosi, le leggi del Corano riguardo ai Maomettani e quelle degli Shastra riguardo agli Indù devono essere invariabilmente applicate". La sostanza della legge indù attuata dai Britannici era derivata dalle prime traduzioni dei testi sanscriti noti come Dharmaśāstra, i trattati (śāstra) sul dovere religioso e giuridico (dharma). I Britannici, tuttavia, scambiarono i Dharmaśāstra per codici legislativi e non si resero conto che questi testi sanscriti non erano utilizzati come enunciazioni di diritto positivo prima che essi scegliessero di farlo. Piuttosto, i Dharmaśāstra contengono ciò che potrebbe chiamarsi una giurisprudenza, cioè una riflessione teorica sul diritto pratico, non un'enunciazione del diritto della terra in quanto tale. Un altro senso della legge indù, allora, è il sistema giuridico descritto e immaginato nei testi dei Dharmaśāstra. Un'ultima definizione della legge indù, o legge indù classica, unisce l'ambito della pratica legale alla tradizione scolastica dei Dharmaśāstra, definendo la legge indù come un'etichetta applicabile a una miriade di sistemi giuridici localizzati dell'India classica e medievale che furono influenzati dalla e a loro volta influenzarono la tradizione dei Dharmaśāstra. Tali leggi locali non si conformarono mai completamente agli ideali dei Dharmaśāstra, ma sia le norme sostanziali che procedurali della tradizione ebbero realmente un impatto sulla legge pratica, sebbene in misura largamente indiretta. Vale la pena di enfatizzare che il sanscrito non contiene una parola che corrisponda precisamente al concetto di "legge" o "religione" e che, pertanto, l'etichetta di "legge indù" è in realtà una convenzione moderna usata per descrivere questa tradizione. Questo articolo passerà brevemente in rassegna la tradizione della legge indù dai suoi fondamenti concettuali e pratici nell'India primordiale, attraverso le appropriazioni coloniali dei Dharmaśāstra fino all'istituzione del moderno sistema giuridico personale. (it)
- 힌두법(힌디어: हिन्दू विधि)은 힌두인들, 특히 인더스 지역에 적용된 개인법(결혼, 채용, 상속 등)의 체계를 말한다.현대의 힌두법은 그리하여 인도 국회(1950)에 의해 세워진 인도법의 부분이다. 1947년 인도의 독립 이전에는 힌두법은 대영 식민지 법체계의 부분을 형성하였고 1772년 총독 워렌 헤이스팅에 의해 공식적으로 구성되었다.그는 정의의 행정을 위한 그의 계획을 선언하였는데 "상속, 결혼, 카스트와 다른 종교적인 관습과 법령, 모하메드인들에 대한 코란의 법과 젠투스에 대한 샤스터의 그것들에 관한 모든 경우는 고수되어야 한다."라는 것이었다. 대영제국에 의해 이행된 힌두법의 실체는 다르마샤스트라로 알려진 산스크리트 문헌의 초기 번역에서 나왔다.그것은 종교적이고 법적인 의무에 관한 보고서(샤스트라)였다.대영제국은 그러나 다르마샤스트라를 법전으로 오인하였고, 그들이 그렇게 하기로 선택할 때까지, 이들 산스크리트어 문헌이 양성의 법의 선언으로 사용되지 않았다는 것은 인식하지 못하였다. 더욱이, 다르마샤스트라는 법리학 즉, 실용적인 법에 관한 이론적인 회고라 불리는 것을 포함한다. 그러나 토지법 등은 포함하지 않는다.그리하여 힌두 법의 다른 느낌은 다르마샤스트라 문헌에 기술되고 상상된 법적 체계이다. (ko)
- Индуистское право — правовая система, применяемая среди индуистов, в особенности в Индии. Входит в семью религиозного права. Современное индуистское право является частью индийского права, установленного Конституцией Индии в 1950 году. Вместе с тем, в системе индуистского права приживались ценности и нормы иных правовых систем: буддизма (V—I в. до н. э.), ислама (X—XVII вв.), социализма (XX в.). Среди всех известных источников древнего права Индии Законы Ману являются наиболее известными. Законы Ману (Манавадхармашастра) в своем завершенном виде сложились во II веке до н. э. в рамках брахманизма. Изначально за Законами Ману признавалось значение сакрального документа. Источниками Законов Ману, как и других сводов, были Дхармасутры — трактаты, разъяснявшие содержание Вед, Упанишад, Пуран, других священных текстов и содержавшие описание судебных прецедентов, обычаев, светских законов. В общей сложности Законы Ману содержат 2684 стиха (шлок). В этом документе переплетаются религиозные, этические, бытовые и правовые нормы. Законы Ману не имели силы закона в современном значении этого слова. Структурно Законы Ману состоят из 12 глав. В целом индуистское право является одним из древнейших в мире правовых феноменов. До получения Индией независимости в 1947 году, индуистское право было частью британской колониальной правовой системы, получив формально этот статус в 1772 году с подачи генерал-губернатора Индии Уоррена Гастингса который сформулировал свой план законодательного управления, в котором «во всех случаях, касающихся наследства, заключения брака, кастовых или других религиозных вопросов, законам Корана в отношении мусульман и законам шастр в отношении индусов надлежит непременно следовать». Введённое англичанами индуистское право большей частью базировалось на ранних переводах санскритских текстов «Дхарма-шастр» — трактатов по религиозным правилам поведения индуистов. Англичане приняли «Дхарма-шастры» за правовой кодекс, хотя до них эти санскритские тексты таким образом не использовались. «Дхарма-шастры» формально не были сборниками законов и не имели обязательной силы. В них в основном содержатся теоретические размышления о практическом праве. (ru)
- Індуське право — правова система, яку використовують індуїсти, особливо в Індії і яка спирається на приписи індуїзму. Сучасне індуїстська право є частиною індійського права, встановленого Конституцією Індії в 1950-ому році. (uk)
|
| rdfs:comment
|
- Індуське право — правова система, яку використовують індуїсти, особливо в Індії і яка спирається на приписи індуїзму. Сучасне індуїстська право є частиною індійського права, встановленого Конституцією Індії в 1950-ому році. (uk)
- Hindua juro laŭ nuntempa uzado referencas la sistemon de personaj leĝoj (pri edzeco, adopto, heredaĵo, ktp.) aplikata al hinduoj, aparte en Barato. Moderna hindua juro do estas ero de la barata juro, establita per la Konstitucio de Barato (1950). Antaŭ la sendependigo de Barato je 1947, hindua juro estis ero de la kaj establiĝis tiel formale je 1772 de Regul-Generalo , kiu deklaris en sia Plano por la Administrado de Justeco: “En ĉiuj procesoj pri heredaĵo, edzeco, kasto, kaj aliaj religiaj kutimoj aŭ institucioj la leĝoj de la Korano je Mohamedanoj kaj tiuj de la Shastro je la Gentooj obeiĝu nevarie.” (eo)
- Hindu law, as a historical term, refers to the code of laws applied to Hindus, Buddhists, Jains and Sikhs in British India. Hindu law, in modern scholarship, also refers to the legal theory, jurisprudence and philosophical reflections on the nature of law discovered in ancient and medieval era Indian texts. It is one of the oldest known jurisprudence theories in the world and began three thousand years ago whose original sources were the Hindu texts. (en)
- El término derecho hindú se refiere al sistema de derecho que trata sobre temas como el matrimonio, la adopción, la herencia, etc. y es aplicado de manera personal a los adherentes a la religión hinduista dentro del territorio de la India. En consiguiente, el derecho hindú moderno forma parte del derecho del Estado de la India, tal como lo establece la Constitución India de 1950. (es)
- Manawa Dharmasastra adalah salah satu kitab yang paling berpengaruh di antara kitab-kitab Dharmasastra. Kitab ini merupakan bagian dari Kitab Dharma yang dihimpun secara sistematis oleh , seorang penganut ajaran Manu, dan juga seorang . Kitab ini dianggap paling penting bagi masyarakat Hindu dan dikenal sebagai salah satu bagian dari kitab . Wedangga sendiri adalah kitab yang merupakan batang tubuh weda yang tidak dapat dipisahkan dari dan . Oleh karena itu, kitab ini dijadikan dasar hukum oleh masyarakat Hindu. Di zaman Majapahit, Manawa Dharmasastra lebih populer disebut sebagai Manupadesa. Proses penyesuaian kaidah-kaidah hukum Hindu tampaknya berjalan terus hingga abad ke-12 dipelopori oleh tokoh-tokoh suci: , , , dan . Menurut tradisi lingkungan kekuasaan, masa berlakunya hukum itu d (in)
- L'espressione legge indù o diritto indù nel suo uso corrente si riferisce al sistema di leggi personali (cioè, matrimonio, adozione, eredità) applicato agli induisti, specialmente in India. La legge indù moderna fa quindi parte della legge dell'India stabilita dalla Costituzione dell'India (1950). Questo articolo passerà brevemente in rassegna la tradizione della legge indù dai suoi fondamenti concettuali e pratici nell'India primordiale, attraverso le appropriazioni coloniali dei Dharmaśāstra fino all'istituzione del moderno sistema giuridico personale. (it)
- Le droit hindou fait référence aux traités sur le dharma (Dharmaśāstra). Est appelé droit hindou moderne, qui continue à exercer une influence sur le système juridique indien. Il n'existe pas d'autres droits. Le droit hindou a été codifié sur une période de 1 200 ans, qui s'étend du VIe siècle av. J.-C. au VIe siècle apr. J.-C. Il est constitué par un ensemble d'une centaine de traités, qui forment un tout et permettent la connaissance du dharma, ensemble des lois morales qui régissent l'existence. Deux étapes sont distinguées : (fr)
- 힌두법(힌디어: हिन्दू विधि)은 힌두인들, 특히 인더스 지역에 적용된 개인법(결혼, 채용, 상속 등)의 체계를 말한다.현대의 힌두법은 그리하여 인도 국회(1950)에 의해 세워진 인도법의 부분이다. 1947년 인도의 독립 이전에는 힌두법은 대영 식민지 법체계의 부분을 형성하였고 1772년 총독 워렌 헤이스팅에 의해 공식적으로 구성되었다.그는 정의의 행정을 위한 그의 계획을 선언하였는데 "상속, 결혼, 카스트와 다른 종교적인 관습과 법령, 모하메드인들에 대한 코란의 법과 젠투스에 대한 샤스터의 그것들에 관한 모든 경우는 고수되어야 한다."라는 것이었다. 대영제국에 의해 이행된 힌두법의 실체는 다르마샤스트라로 알려진 산스크리트 문헌의 초기 번역에서 나왔다.그것은 종교적이고 법적인 의무에 관한 보고서(샤스트라)였다.대영제국은 그러나 다르마샤스트라를 법전으로 오인하였고, 그들이 그렇게 하기로 선택할 때까지, 이들 산스크리트어 문헌이 양성의 법의 선언으로 사용되지 않았다는 것은 인식하지 못하였다. (ko)
- Индуистское право — правовая система, применяемая среди индуистов, в особенности в Индии. Входит в семью религиозного права. Современное индуистское право является частью индийского права, установленного Конституцией Индии в 1950 году. Вместе с тем, в системе индуистского права приживались ценности и нормы иных правовых систем: буддизма (V—I в. до н. э.), ислама (X—XVII вв.), социализма (XX в.). В целом индуистское право является одним из древнейших в мире правовых феноменов. (ru)
|