Teksańska masakra piłą mechaniczną: Następne pokolenie

• Renée Zellweger – Jenny
• Matthew McConaughey – Vilmer Slaughter
• Robert Jacks – „Leatherface” Slaughter
• Tonie Perensky – Darla Slaughter
• Joe Stevens – Walter Edward „W.E.” Slaughter
• Lisa Marie Newmyer – Heather
• John Harrison – Sean
• Tyler Cone – Barry
• James Gale – Rothman
• Marilyn Burns – pacjentka szpitala

Dwie pary nastolatków – Barry i Heather oraz Sean i Jenny, wracają z nieudanego balu maturalnego. By skrócić sobie drogę do domu, wybierają objazd przez las. Dochodzi do wypadku, którego ofiarą pada niewinny młody mężczyzna. Przyjaciele rozdzielają się – Sean pozostaje przy stuningowanym wozie, podczas gdy reszta wybiera się na poszukiwanie pomocy. Heather, Barry i Jenny trafiają do biura ubezpieczeniowego tyleż sympatycznej, co ekscentrycznej Darli, która udziela im pomocy, tymczasem Sean zostaje zamordowany przez Vilmera, mieszkającego w okolicach psychopatę.

Vilmer jest członkiem kanibalistycznej rodziny Sawyerów. Na własne nieszczęście, Barry i Heather znajdują drogę do ich domu. Jenny także nie udaje się uniknąć konfrontacji z Sawyerami – dziewczyna zostaje zaatakowana przez uzbrojonego w piłę mechaniczną Leatherface’a, a podczas ucieczki trafia ponownie do Darli. Ta również okazuje się być członkinią szalonego rodu.

Film posiada skomplikowaną i burzliwą historię realizacji. Nie od razu pewne było, czy Następne pokolenie ma kontynuować wątek przedstawiony w trzeciej odsłonie serii o Leatherface’u. Planowano realizację tegoż projektu pod postacią remake’u oryginału (według niektórych opinii, jest to jego „quasi-remake”), choć miał on też – nad czym poważnie się zastanawiano – pełnić funkcję pierwszego oficjalnego sequela pierwowzoru; początkowy pomysł scenariusza filmu Henkela zakładał bowiem kontynuowanie wątku postaci Sally Hardesty i stworzenia prawdziwego sequela Teksańskiej masakry piłą mechaniczną z 1974 roku^[2]. Nim zadecydowano, że film ten przybierze formę tak specyficznego sequela, niemalże wariacji na temat oryginału Tobe’a Hoopera, kłopoty stwarzał dobór odpowiedniego tytułu, a gdy projekt już powstał – problemem był ostateczny montaż oraz cenzura. Z nad wyraz surową restrykcją film spotkał się w Szwecji, Niemczech i Irlandii, gdzie jego kinowa premiera została zabroniona, a dystrybucji na kasetach VHS dopuściły się jedynie poszczególne sklepy. Z fińskiego, 82-minutowego wydania domowego filmu wycięto większość brutalnych scen – łącznie piętnaście minut; podobny los spotkał brytyjskie wydanie.

Reakcje na temat filmu bywały skrajnie różne. Amerykański krytyk filmowy Joe Bob Briggs odebrał projekt jako „przerażający do szpiku kości”, różny od dwóch poprzednich części, i określił Następne pokolenie jako „najlepszy horror lat dziewięćdziesiątych”. Z kolei znawca horrorów, John Fallon, dziennikarz Arrow in the Head, uznał film za próżny, bezczelnie czerpiący z oryginału. Prawdą jest, iż liczne sceny z filmu, według zamysłu reżysera, miały nawiązywać do hooperowskiego oryginału.^{[potrzebny przypis]}

• Teksańska masakra piłą mechaniczną: Następne pokolenie w bazie IMDb (ang.)
• Teksańska masakra piłą mechaniczną: Następne pokolenie w bazie Filmweb