Rada Narodowa (Monako)

Rada Narodowa została utworzona na mocy Konstytucji z 1911 roku po rewolucji monakijskiej: składała się wówczas z 12 członków wybieranych przez obywateli Monako, ale z ograniczonymi uprawnieniami. Nie mogła, na przykład, wybierać swojego przewodniczącego, który był mianowany przez księcia^[1]. Wraz z Konstytucją z 1962 roku Rada Narodowa zyskuje rzeczywisty status wybranego parlamentu wykonującego uprawnienia ustawodawcze i budżetowe.

Artykuł 4 Konstytucji z 1962 roku przyznaje wspólną władzę ustawodawczą Księciu i Radzie Narodowej. Artykuł 66 stanowi:

"Prawo zakłada współdecydowanie księcia i Rady Narodowej. Inicjatywa ustawodawcza należy do księcia. Obrady i głosowania nad ustawami należą do Rady Narodowej. Usankcjonowanie aktów prawa należy do księcia, który nadaje im moc wiążącą poprzez ogłoszenie."

W związku z tym projekty ustaw przedstawiane są Radzie Narodowej przez księcia, na wniosek rady rządowej. Członkowie Rady Narodowej nie mają prawa inicjatywy ustawodawczej, ale inicjatywy ustawodawczej, ale Rada Narodowa może przedstawiać propozycje ustaw: następnie rząd podejmuje decyzję o wznowieniu propozycji projektu ustawy lub wstrzymanie procesu legislacyjnego.

Rada Narodowa odpowiada wyłącznie za uchwalenie prawa wyborczego i ustawy budżetowej, które są następnie ogłaszane przez księcia. Zatwierdza również ratyfikację traktatów.

Monako stosuje system podziału władzy: minister państwa i rząd mianowany przez księcia nie są odpowiedzialni przed Radą Narodową.