Jerzy Iszkowski

Iszkowski już w gimnazjum fascynował się lotnictwem i próbował zbudować samodzielnie szybowiec. Był prezesem szkolnego koła Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej, które umożliwiło uczestnictwo w szkoleniach w Szkole Szybowcowej w Tęgoborzu. W 1932 uzyskał kategorię B pilota szybowcowego^[1].

We wrześniu 1933 wstąpił do Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty w Zambrowie. W październiku 1935 zgłosił się do Szkoły Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie, gdzie został przyjęty na II rok nauki. Szkołę oraz szkolenia w Lotniczej Szkole Bombardowania i Strzelania w Grudziądzu ukończył w październiku 1937 z 16. lokatą w stopniu podporucznika pilota. Przydział dostał do 24 eskadry liniowej 2 pułku lotniczego w Krakowie jako pilot III klasy. W dniu 12 czerwca 1939 został przeniesiony do 22 eskadry bombowej z funkcją szefa pilotów w eskadrze treningowej^[2].

Na początku kampanii wrześniowej otrzymywał różne polecenia związane jeszcze ze szkoleniem pilotów. W dniu 14 września 1939 otrzymał zadanie specjalne – jako dowódca plutonu pilotów podchorążych miał się z nimi udać po odbiór francuskich samolotów, podobnież oczekujących w Aleksandrii. Wobec napaści sowieckiej, dnia 17 września 1939 wraz z innymi pilotami przekroczył granicę polsko-rumuńską i został internowany. Przebywał w obozach we Frecăței oraz Slatinie, skąd uciekł do Konstancy. Tam w polskim konsulacie otrzymał rozkaz i bilet na przejazd pociągiem przez Timișoarę i Belgrad do Aten. W Pireusie wsiadł na statek s/s Pułaski, którym 24 października 1939 dopłynął do Marsylii^[3].

 

We Francji wraz z innymi oficerami został ulokowany w koszarach w Salon, a od grudnia 1939 w polskiej bazie w Lyonie. Z dniem 3 marca 1940 został przydzielony do formowanego polskiego dywizjonu bombowego stacjonującego na lotnisku St-Jaques koło Rennes w Bretanii, gdzie służył jako pilot instruktor. Wraz z innymi pilotami został 11 czerwca 1940 oddelegowany do jednostki lotniczej stacjonującej w Châteauroux w centralnej Francji. Jednostki tej już nie zastali. Wobec ofensywy niemieckiej w kampanii francuskiej Iszkowski na lotnisku w Bordeaux dwukrotnie usiłował bez powodzenia uprowadzić samolot. Zdecydował się na drogę morską na pokładzie polskiego statku Robur III, którym 21 czerwca 1940 dopłynął do portu Falmouth w Wielkiej Brytanii^[4].

W Wielkiej Brytanii zgłosił się do Polskich Sił Powietrznych (PSP), gdzie został zarejestrowany pod numerem P-0403, a 4 września 1940 dołączył do nowo tworzonego 304 dywizjonu bombowego na lotnisku RAF Bramcote. W dywizjonie szkolił się na bombowcach Fairey Battle, a od grudnia 1940 na Wellingtonach na lotnisku RAF Syerston. Uczestniczył w pierwszej operacji bojowej dywizjonu w nocy z 24 na 25 kwietnia 1941, jako drugi pilot jednej z dwóch załóg, w bombardowaniu zbiorników paliw w porcie Rotterdam. W kolejnych lotach jako pierwszy pilot, dowódca załogi (zwany „Góralem”), wykonywał loty bojowe w grupie lotnictwa bombowego (RAF Bomber Command) w nalotach na miasta niemieckie oraz porty Brestu, Hawru a 30 września 1940 dworzec w Szczecinie^[5].

 

Od maja 1942 dywizjon 304 został przeniesiony do lotnictwa obrony wybrzeża (RAF Coastal Command), gdzie Iszkowski odbył 3 loty patrolowe nad Atlantykiem. Wobec wykonania ponad 30 lotów bojowych, zgodnie z królewskim regulaminem, został przeniesiony od 22 maja 1942 do 18 OTU (jednostki treningu operacyjnego) w RAF Bramcote jako instruktor, a 17 czerwca został mianowany dowódcą eskadry treningu operacyjnego załóg bombowych. Kolejnym jego zadaniem było sformowanie i dowodzenie 6 (C) OTU (obrony wybrzeża) w bazie RAF Thornaby. Po wykonaniu tego zadania został 25 lutego 1943 przeniesiony z powrotem do 304 dywizjonu na dowódcę eskadry. Z dniem 31 marca 1943 zakończył oficjalną służbę w Dywizjonie 304, ale jeszcze 7 lipca 1943 wykonał ostatni, 47. lot bojowy patrolowania Atlantyku^[6][7].

Iszkowski 23 lutego 1942 zgłosił w Inspektoracie Polskich Sił Powietrznych akces do służby w okupowanej Polsce^[8]. Zgłoszenie zostało przyjęte w kwietniu 1943, po czym został skierowany na kursy i szkolenia z działań dywersyjnych dla cichociemnych, w Special Training School (STS), włącznie z nauką pilotażu niemieckich samolotów Heinkel He 111H, Junkers Ju 88 i Messerschmitt Bf 110^[5][9].

Iszkowski dnia 15 grudnia 1943 złożył w Londynie przysięgę Armii Krajowej oraz przyjął nową tożsamość – został Jerzym Dybkiem, ps. Orczyk. Potem w kraju posługiwał się jeszcze nazwiskami Jerzy Czerski, Stanisław Urbański oraz pseudonimami Kord, Cord i Podwozie. Po formalnym przyjęciu do Armii Krajowej przestał być oficerem RAF, ale pozostał oficerem Wojska Polskiego, otrzymując urlop w PSP^[10].

Grupa cichociemnych została wysłana statkiem do Neapolu, gdzie dotarła 15 stycznia 1944, a następnie oczekiwała na dalsze rozkazy w Laureto koło Brindisi. W Brindisi stacjonowała 1586 Eskadra Specjalnego Przeznaczenia do przerzutów osób i pomocy do krajów okupowanych. W kwietniu grupa w składzie: ppłk pil. Jan Biały ps. Kadłub, kpt. pil. Jerzy Iszkowski ps. Orczyk, kpt. pil. Bronisław Lewkowicz ps. Kurs, por. technik Edmund Marynowski ps. Tryb otrzymała od specjalnego kuriera przybyłego z Londynu instrukcję: Powiadomić dowódcę Armii Krajowej, że powstanie nie będzie wspierane lotnictwem…. Grupa ta wystartowała w nocy z 27 na 28 kwietnia 1944 samolotem Liberator, dowódcą operacji w czasie lotu był mjr. Stanisław Król (dowódca eskadry 1586). Zrzut grupy wykonano w punkcie o kryptonimie „Koza” okolicy Bychawy koło Lublina^[11]. Dla Iszkowskiego był to 48. lot bojowy. Po wyleczeniu nogi, którą zwichnął podczas skoku, został wysłany do Warszawy w celu okupacyjnej aklimatyzacji^[12][13].

Po powrocie do Lublina został zastępcą szefa lotnictwa w lubelskiej Komendzie Okręgu Armii Krajowej. Przebywając koło Dęblina opracował plan utworzenia oddziałów partyzanckich z grup oddziałów zaplecza lotniczego. Dla zatwierdzenia tego planu udał się 12 lipca 1944 do Warszawy, z której po zatwierdzeniu planu wyjechał 24 lipca kolejką do Wołomina. Wypadek kolejki oraz strefa frontowa nie pozwoliły mu na dalszą drogę do Lublina^[14].

Iszkowskiemu udało się dołączyć do 32 pułku piechoty 8 Dywizji Piechoty Armii Krajowej i potwierdzić tamże swoją tożsamość. Będąc zastępcą dowódcy pułku zajął z partyzantami Tłuszcz, broniąc go przed przejazdem niemieckiego pociągu pancernego. Kontratak niemiecki zmusił 6 sierpnia 1944 dowództwo pułku do demobilizacji^[15]. Iszkowski przebywając w strefie frontowej pomagał przetrwać lokalnym mieszkańcom, a dzięki przekupieniu Ślązaka z Wehrmachtu udało mu się uratować grupę osób i siebie przed zabiciem granatami w piwnicy. Wyzwolenie Tłuszcza 18 sierpnia 1944 przez Armię Czerwoną umożliwiło Iszkowskiemu podleczenie zakażenia nogi w szpitalu w Węgrowie i dotarcie 22 września 1944 do Lublina. W Lublinie Iszkowski podjął się odtworzenia zdezorganizowanej Komendy Okręgu Lublin AK. Rozpoczął też pracę jako nauczyciel gimnazjalny.

1 stycznia 1945 został aresztowany przez sowieckie NKWD. Po brutalnym śledztwie, w procesie przed polskim Wojskowym Sądem Okręgowym został za czynny udział w nielegalnym związku AK skazany 13 marca 1945 na karę śmierci, zamienioną 21 marca 1945 na 10 lat więzienia. W efekcie usilnych starań żony Eugenii od 9 maja 1945 u Stanisława Szwalbego, w rewizji procesu w czerwcu 1946 karę zmniejszono do 2 lat więzienia, a w lipcu 1946 zaliczono mu okres aresztowania. Po dwóch latach 1 stycznia 1947 opuścił więzienie we Wronkach^[13][16].

Zamieszkał w Nowym Sączu. Rozpoczął pracę jako instruktor-pilot w Szkole Szybowcowej w Tęgoborzu, gdzie wykonał przeloty wymagane do Srebrnej Odznaki Szybowcowej na poniemieckich szybowcach, wykonując loty 5 godzin 4 min, uzyskując przewyższenie 1600m^[17]. Na jesieni 1948 nakazano zwolnienie Iszkowskiego ze Szkoły, a w 1951 zdegradowano go do stopnia szeregowca. W tym okresie, aż do 1956 roku, był zwalniany z kolejnych miejsc zatrudnienia. Cały czas był też inwigilowany przez informatorów UB kierowanych przez Powiatowy Urząd Bezpieczeństwa Publicznego w Nowym Sączu oraz Wojewódzki Urząd Bezpieczeństwa Publicznego z Krakowa^[13].

W 1956 przywrócono mu stopień majora rezerwy. Został zatrudniony w reaktywowanym w 1957 Aeroklubie Podhalańskim w Nowym Sączu, w którym do końca życia był wiceprezesem. Uczestniczył w zawodach lotniczych jako zawodnik, komisarz sportowy lub przewodniczący komisji sędziowskiej. Od 1960 był kierownikiem lotniska Aeroklubu w Łososinie Dolnej^[18].

W patriotycznej manifestacji 31 sierpnia 1962 roku został pochowany na cmentarzu komunalnym w Nowym Sączu. W dniu 11 maja 1999 roku Sąd Okręgowy w Nowym Sączu unieważnił wyrok śmierci wydany w 1945, w pełni go rehabilitując^[19].

Był autorem szeregu opracowań z zakresu szkolenia lotniczego (nawet przebywając w więzieniu pisał podręcznik do szkolenia załóg bombowych). Pisał też obszerne wspomnienia na podstawie notatek z okresu pobytu w Anglii, które w takiej postaci, jak je pozostawił, zostały wydane drukiem^[20].

Jerzy Michał Erazm Iszkowski urodził się w rodzinie nauczycielskiej. Ojciec Erazm, nauczyciel gimnazjum, zmarł, gdy Jerzy miał zaledwie 4 lata i 6 miesięcy. Matka Amelia dla zapewnienia opieki nad dziećmi wyszła za Józefa Kostańskiego. Miał starszą siostrę Zofię. Dzieci pozostały przy nazwisku Iszkowski. W 1933 roku ukończył II Gimnazjum im. Króla Bolesława Chrobrego w Nowym Sączu, zdając maturę.

Iszkowski 3 września 1939 roku lecąc z Krakowa wylądował we wsi Michałowice, wziął ślub z Eugenią z domu Michajłow w pobliskiej parafii w Więcławicach Starych i zaraz potem poleciał dalej, zgodnie z rozkazem, do Lwowa^[21]. Spotkali się dopiero po 7 latach i siedmiu miesiącach. Jako cichociemnemu, będąc w Warszawie, nie wolno mu było skontaktować się z rodziną. Iszkowscy nie mieli dzieci^[18].

 

Stopnie wojskowe w Polsce

• plutonowy podchorąży – od marca 1934 (II RP)
• podporucznik – od 15 października 1937 ze starszeństwem z dniem 1 października 1937 (II RP)
• porucznik – od 20 marca 1941 (PSZ)
• kapitan – od 1 marca 1942 (PSZ)
• major – od 28 kwietnia 1944 w chwili skoku w Polsce (PSZ)
• major rezerwy (demobilizacja) – w 1948 (PRL)
• szeregowiec (degradacja) – w 1951 (PRL)
• major rezerwy (przywrócenie stopnia) – w 1956 (PRL)

Stopnie wojskowe w lotnictwie brytyjskim

• Pilot Officer (P/O) – od 1 sierpnia 1940
• Flying Officer (F/O) – od 20 marca 1941
• Flight Lieutnant (F/Ltn) – od 14 stycznia 1942
• Squadron Leader (S/Ldr) – od 16 maja 1942

 

polskie

• Krzyż Walecznych (po raz pierwszy 9 czerwca 1941)
• Krzyż Walecznych (po drugi i trzeci 24 sierpnia 1941)
• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (10 września 1941)^[22]
• Krzyż Walecznych (po raz czwarty 23 stycznia 1942)
• Medal Lotniczy (po raz pierwszy 30 sierpnia 1946)
• Medal Lotniczy (po raz drugi, trzeci, czwarty 30 września 1946)
• Złoty Krzyż Zasługi (1959)

brytyjskie

• Distinguished Flying Cross DFC (21 września 1942)^[23]
• 1939–1945 Star
• Air Crew Europe Star
• War Medal 1939–1945

• Pomnik na terenie Aeroklubu Podhalańskiego z tablicą upamiętniającą Jerzego Iszkowskiego
• Jedną z ulic w Nowym Sączu nazwano: majora Jerzego Iszkowskiego
• Szkoła Podstawowa w Tęgoborzy imienia mjr. pil. Jerzego Iszkowskiego
• Pomnik Cichociemnych Spadochroniarzy AK w Warszawie z tablicą wszystkich cichociemnych

• WacławW. Iszkowski WacławW., Mjr pilot Jerzy Iszkowski: Biografia Jerzego Iszkowskiego, Kpt. naw. Stanisław Wójcik, Kpt. pil. Antoni Sym, Komentarz do wspomnień Jerzego, t. 1, Życie będzie biegło dalej aż kark skręci, Warszawa: Wacław Iszkowski, 2018, ISBN 978-83-947963-2-7 .
• JerzyJ. Iszkowski JerzyJ., Odwrót: Romantyzm lotnictwa, Na tyłach kampanii wrześniowej, Eskadra 22, Droga wiodła przez Rumunię, Lotnictwo polskie we Francji, t. 2, Życie będzie biegło dalej aż kark skręci, Warszawa: Wacław Iszkowski, 2018a, ISBN 978-83-947963-3-4 .
• JerzyJ. Iszkowski JerzyJ., Dywizjon 304: Bomber Command, Coastal Command, Polskie Skrzydła nad Atlantykiem, t. 3, Życie będzie biegło dalej aż kark skręci, Warszawa: Wacław Iszkowski, 2018b, ISBN 978-83-947963-4-1 .
• JerzyJ. Iszkowski JerzyJ., Powrót: Cichociemny, t. 4, Życie będzie biegło dalej aż kark skręci, Warszawa: Wacław Iszkowski, 2018c, ISBN 978-83-947963-5-8 .
• Jerzy RyszardJ.R. Konieczny Jerzy RyszardJ.R., TadeuszT. Malinowski TadeuszT., Mała encyklopedia lotników polskich, Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1983, ISBN 83-206-0337-4 . Brak numerów stron w książce
• KrzysztofK. Mroczkowski KrzysztofK., AndrzejA. Olejko AndrzejA., Nocnych Lotów Świadectwa, Polskie Dywizjony Bombowe w latach drugiej wojny światowej we wspomnieniach, Kraków: Acta Aeronautica, Muzeum Lotnictwa w Krakowie, 2011, ISBN 978-83-931259-1-3 . Brak numerów stron w książce
• HalszkaH. Szołdrska HalszkaH., Lotnictwo Armii Krajowej, Poznań: Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza, 1998, ISBN 83-232-0877-8 .
• Krzysztof A.K.A. Tochman Krzysztof A.K.A., Słownik Biograficzny Cichociemnych, t. 4, Zwierzyniec Rzeszów: Obywatelskie Stowarzyszenie „Ostoja”, 2011, ISBN 978-83-933857-0-6 .
• MariaM. Turlejska MariaM., Te pokolenia żałobami czarne, Londyn: ANEKS, 1989, ISBN 0-906601-57-6 .

• Wacław Iszkowski: Jerzy Iszkowski. iszkowski.eu. [dostęp 2018-11-30].
• Wojciech Zmyślony: Jerzy Iszkowski. polishairforce.pl. [dostęp 2018-11-30].
• Muzeum Lotnictwa Polskiego: Muzeum Lotnictwa Polskiego Kraków [cztery pozycje ISZKOWSKI]. www.muzeumlotnictwa.pl. [dostęp 2018-11-30].