Stado

Stado – grupa osobników tego samego, rzadziej różnych gatunków zwierząt, żyjąca na określonym terytorium, związana mniej lub bardziej zaawansowaną formą organizacji społecznej.

• Często mam wrażenie, że ludzie są najbardziej stadnym ze wszystkich zwierząt. Jeżeli rzucisz na przykład kilka – kilkanaście jednostek na względnie pusty obszar, już po chwili zaczną się przyciągać jak magnesy, zbierać w jedną kupkę, początkowo szeleszczącą od czasu do czasu wyrzucanymi plotkami, a potem bulgoczącą emocjami kipiącymi w pochwałach lub kłótniach albo nawet współfałszującą jakiś przebój nadawany akurat w radio.
  • Autor: Dorota Dziedzic-Chojnacka, Płotki, w: Błąd w sztuce, Oficynka, 2013, s. 281.
  • Zobacz też: człowiek

• Gdyby wszyscy głupcy nosili białe czapki, ludzkość z lotu ptaka wyglądałaby jak stado gęsi.
  • Autor: Agatha Christie

• Jesteśmy traktowani jak stado, któremu można wcisnąć każdą bzdurę. Bo stado nie myśli. I nie pamięta.
  • Autor: Izabela Sowa, Blagierka

• Kobieta ma wprawdzie duszę, jak nam kościół wierzyć każe, lecz duszę swego stada, moralność atmosfery, jaka ją otacza, a zmysły swych wielbicieli.
  • Autor: Wacław Berent

• Nakręciłem radio na jakąś niemiecką stację. Już zaraz Deutschland i Vaterland i Heil Hitler. Dlaczego w całym świecie wciąż jakieś owczarnie robią i obory, i stada, i spędzanie do kupy, i agitowanie, i prowadzenie za kółko w nosie, a przy zawiązanych oczach! Dajcie trochę żyć poszczególnemu człowiekowi – poza świetlicą, lokalem publicznym, pochodem, obchodem, nabożeństwem i kazaniem ustawicznym i poza tłumem jakichś tam wiernych i zaprzysiężonych (…)
  • Autor: Władysław Witwicki
  • Źródło: list do Heleny Dąbczańskiej, 24 grudnia 1935; Andrzej Nowicki, Religia i ateizm w listach Władysława Witwickiego do Heleny Dąbczańskiej, „Przegląd Religioznawczy”, 1980, nr 4 (118), s. 33.