Zygmunt Łempicki (generał)

Ten artykuł dotyczy generała. Zobacz też: Inne osoby o tym imieniu i nazwisku.

Zygmunt Łempicki

Сигизмунд Мечиславович Лемпицкий

gen. Zygmunt Łempicki w mundurze rosyjskim
tytularny generał dywizji
Pełne imię i nazwisko	Zygmunt Leonard Łempicki
Data i miejsce urodzenia	5 listopada 1867 Koderyszki
Data i miejsce śmierci	27 lutego 1932 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1887–1921
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Jednostki	DOGen. „Kielce”
Stanowiska	zastępca dowódcy okręgu
Główne wojny i bitwy	wojna rosyjsko-japońska, I wojna światowa, wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Zygmunt Leonard Łempicki (ur. 5 listopada 1867 w Koderyszkach, zm. 27 lutego 1932 w Warszawie) – tytularny generał dywizji Wojska Polskiego.

Urodził się 5 listopada 1867 roku w majątku Koderyszki, w powiecie suwalskim ówczesnej guberni suwalskiej^[1][2][3], w rodzinie Mieczysława i Kornelii z Rekoszów^[4].

Od 1885 był oficerem rosyjskiej kawalerii. Brał udział w wojnie rosyjsko-japońskiej 1904–1905. W 1909 roku, w stopniu podpułkownika, pełnił służbę w 13 Narewskim Pułku Huzarów w Siedlcach^[5]. W latach 1915–1917 dowodził rosyjskim 13 pułkiem dragonów.

Po rewolucji lutowej, w okresie listopad 1917 – luty 1918 organizator i dowódca 3 pułku ułanów w I Korpusie Polskim na Wschodzie (w Rosji). Luty – lipiec 1918 dowódca Brygady Jazdy, a potem Dywizji Ułanów. Stoczył na ich czele kilka potyczek i zasłynął jako pełen fantazji kawalerzysta.

Od listopada 1918 w Wojsku Polskim. Do kwietnia 1921 zajmował kolejno stanowiska: prezesa Komisji Kwalifikacyjnej Dla Oficerów Jazdy, prezesa Komisji Rejestracyjnej Jazdy, pełniącego obowiązki Inspektora Jazdy, szefa Departamentu VIII Taborów i Koni Ministerstwa Spraw Wojskowych, zastępcy dowódcy Okręgu Generalnego „Kielce”. 1 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu generała podporucznika, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej. Był wówczas członkiem Rady Wojskowej^[6]. Z dniem 1 kwietnia 1921 roku przeniesiony został w stan spoczynku, w stopniu generała podporucznika^[7]. 26 października 1923 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu tytularnego generała dywizji^[8]. Na emeryturze mieszkał w Warszawie^[9][10][11]. Zmarł 27 lutego 1932 roku w swoim mieszkaniu przy ul. Żurawiej 20 w Warszawie, po długich i ciężkich cierpieniach^[12] [13]. 3 marca 1932 roku został pochowany w alei zasłużonych na cmentarzu Powązkowskim^{[12] [14] [15]}  (grób 8/9)^[16].

Zygmunt Łempicki 3 września 1898 roku zawarł związek małżeński z Julią Michaliną z Żabów. Nie pozostawił potomstwa^[4].

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 6678 – 10 maja 1922 roku^[17][18]
• Medal Międzysojuszniczy „Médaille Interalliée”^[11]

• Общий список офицерским чинам русской императорской армии. Составлен по 1-е января 1909 г.. Sankt Petersburg: Drukarnia Wojskowa, 1909.
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Henryk Piotr Kosk: Generalicja polska. Popularny słownik biograficzny. T. 1 A-Ł. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1998. ISBN 83-87103-55-1.
• Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
• Encyklopedia Wojskowa. Otton Laskowski (red.). T. V: Lehwaldt – Obrączka kostna. Warszawa: Towarzystwo Wiedzy Wojskowej i Wojskowy Instytut Naukowo-Oświatowy, 1935.
• Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.
• Nekrolog. „Polska Zbrojna”. 61, s. 6, 1932-03-01. Warszawa. 
• Pogrzeb ś.p. gen. Z. Łempickiego. „Polska Zbrojna”. 62, s. 7, 1932-03-02. Warszawa. 
• Pogrzeb ś.p. gen. Z. Łempickiego. „Polska Zbrojna”. 63, s. 5, 1932-03-03. Warszawa.