Zsolt Erdei

Zsolt Erdei

Pseudonim	Madár/Firebird
Data i miejsce urodzenia	31 maja 1974 Budapeszt
Obywatelstwo	Węgry
Styl walki	praworęczny
Kategoria wagowa	junior ciężka
Bilans walk zawodowych[a]
Liczba walk	34
Zwycięstwa	33
Przez nokauty	18
Porażki	1
Dorobek medalowy
Igrzyska olimpijskie brąz Sydney 2000 boks (waga średnia) Mistrzostwa świata złoto Budapeszt 1997 waga średnia Mistrzostwa Europy srebro Vejle 1996 waga średnia złoto Mińsk 1998 waga średnia złoto Tampere 2000 waga średnia
↑ Bilans walk aktualny na 2014-03-08.
Strona internetowa

Zsolt Erdei (ur. 31 maja 1974 w Budapeszcie) – węgierski bokser, były zawodowy mistrz świata organizacji WBO (2003–2009) w kategorii półciężkiej (do 175 funtów) oraz WBC (2009–2010) w kategorii junior ciężkiej (do 200 funtów), także amatorski mistrz świata (1997) i Europy (1998, 2000) oraz brązowy medalista olimpijski (2000) w kategorii średniej (do 75 kg).

Jest brązowym medalistą Olimpiady w Sydney z 2000. W pierwszych dwóch walkach pokonał Władysława Wiziltera i Aleksandra Zubricyna, a w półfinale uległ późniejszemu srebrnemu medaliście, Gajdarbiekowi Gajdarbiekowowi^[1]. Wystąpił też na Igrzyskach w Atlancie cztery lata wcześniej, gdzie doszedł do drugiej rundy. W pierwszej rundzie pokonał Juana Pablo Lópeza, lecz w drugiej walce przegrał z późniejszym srebrnym medalistą, Turkiem Malikiem Beyleroğlu^[2].

W 1997 zdobył złoty medal na mistrzostwach świata, które odbywały się w jego rodzinnym Budapeszcie. Na tym turnieju pokonał m.in. Dilszoda Jarbekowa, Dirka Eigenbrodta i Ariela Hernándeza^[3]. Ma dwa złote medale Mistrzostw Europy: w 1998 na turnieju w Mińsku pokonał m.in. Jeana-Paula Mendy i Briana Magee^[4], a w 2000 na turnieju w Tampere – Aleksandra Zubricyna i Stjepana Božicia^[5]. Natomiast w 1996 na mistrzostwach Europy w Vejle zajął drugie miejsce, przegrywając w finale ze Svenem Ottke^[6].

W 1992 zdobył także mistrzostwo Europy juniorów. Jego bilans walk amatorskich to 212 zwycięstw w 232 walkach.

Erdei przeszedł na zawodowstwo w grudniu 2000. Do tej pory żadnej walki nie przegrał, chociaż w dwóch walkach leżał na deskach (w pojedynkach z Ukraińcem Garaszczenką w 2001 i Brazylijczykiem Dos Santosem dwa lata później).

17 stycznia 2004 po jednostronnym pojedynku z Meksykaninem Julio Cesarem Gonzalezem zdobył mistrzostwo świata organizacji WBO^[7]. w tym samym roku zdołał obronić swój tytuł dwa razy, pokonując na punkty Hugo Garaya^[8] i Alejandro Lacatusa.

W następnym roku stoczył kolejne dwie udane obrony mistrzowskiego pasa, jednak nie przyszły mu one łatwo. Najpierw w rewanżowym pojedynku z Garayem^[9] wygrał niejednogłośną decyzją na punkty, a w starciu z Mehdi Sahnoune, mimo iż wygrał przez techniczny nokaut w finałowej rundzie, przeżywał poważne problemy kondycyjne^[10].

Przed czasem zakończył też swoją następną walkę, w maju 2006, z Paulem Murdochem (TKO w dziesiątej rundzie)^[11]. 29 lipca 2006 stoczył walkę z Thomasem Ulrichem, najmocniejszym ze swoich dotychczasowych rywali i wygrał ją jednogłośną decyzją na punkty^[12].

W 2007 stoczył trzy walki. Najpierw w styczniu bez problemu pokonał przez techniczny nokaut w ósmej rundzie Amerykanina Danny’ego Santiago^[13]. Pięć miesięcy później wygrał, także przed czasem (TKO w jedenastej rundzie), z kolejnym pięściarzem ze Stanów Zjednoczonych George’em Bladesem, notowanym przed tą walką w rankingach WBA i WBO na 15 miejscu^[14]. 24 listopada pokonał po niejednogłośnej decyzji sędziów boksera z Panamy, Tito Mendozę^[15].

W 2008 stoczył tylko jedną walkę, w której zwyciężył na punkty z Amerykaninem DeAndreyem Abronem^[16]. Była to jego dziesiąta obrona mistrzowskiego pasa. 10 stycznia 2009 pokonał na punkty Jurija Barasziana, ale nie był to pojedynek o mistrzowski pas, ponieważ Ukrainiec nie zdołał zmieścić się w limicie wagowym^[17].

W listopadzie 2009 roku zrezygnował z tytułu mistrza świata WBO i zmienił kategorię wagową na wyższą, aby móc zmierzyć się z mistrzem świata federacji WBC w kategorii junior ciężkiej, Giacobbe Fragomenim^[18]. Do pojedynku doszło 21 listopada 2009 roku. Węgier wygrał z Włochem decyzją większości na punkty z w stosunku 115-113, 114-114 i 115-113^[19]. W styczniu 2010 roku zrezygnował również z tego tytułu^[20], a następnie ogłosił zakończenie kariery, szybko wycofał się jednak z tej decyzji^[21]. W październiku 2010 zmienił promotora – dotychczasowy, niemiecka grupa Universum, został zastąpiony przez DiBella Entertainment^[22]. Miesiąc później na gali bokserskiej w Atlantic City pokonał zdecydowanie na punkty Samsona Onyango^[23]. 4 czerwca 2011 pokonał przez techniczny nokaut w szóstej rundzie Byrona Mitchella^[24].

• Lista walk zawodowych Zsolta Erdeia (BoxRec). boxrec.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-10-03)].
• Oficjalna strona boksera