Zamek w Lublinie

Zamek Królewski

nr rej. A/161 z 24 maja 1956
Zamek królewski w Lublinie, widok z placu Po Farze
Państwo	Polska
Województwo	lubelskie
Miejscowość	Lublin
Styl architektoniczny	Zamek w stylu neogotyckim, romański donżon, gotycka Kaplica Trójcy Świętej
Rozpoczęcie budowy	XII w.
Ważniejsze przebudowy	XIII wiek, XIV wiek, 1520, 1824–1826, 1954
Położenie na mapie Lublina Zamek w Lublinie
Położenie na mapie Polski Zamek w Lublinie
Położenie na mapie województwa lubelskiego Zamek w Lublinie
51°15′01,90″N 22°34′18,24″E/51,250528 22,571733
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Zobacz kolekcję cytatów Zamek w Lublinie w Wikicytatach

Zamek w Lublinie – zamek w Lublinie, pierwotnie zbudowany w XII wieku^[1], wielokrotnie przebudowywany. W XVI w. był rezydencją królewską, w XVII w. zniszczony. W XIX w. odbudowany jako więzienie (1831–1954). Od 1957 r. siedziba Muzeum Narodowego w Lublinie^[2].

Już w XII w. na wzgórzu znajdował się drewniano-ziemny gród będący siedzibą kasztelana. Około połowy XIII w. wewnątrz umocnień dobudowano romański donżon (wieża mieszkalno-obronna). Dolne kondygnacje zbudowano z łamanego kamienia, a wyższe z cegły. Częste najazdy Litwinów, Tatarów i Rusinów skłoniły w pierwszej połowie XIV w. Kazimierza Wielkiego do wybudowania murowanego zamku w miejsce drewniano-ziemnego grodu. W jego skład wchodziły: wieża, dom mieszkalny, brama, kaplica Trójcy Świętej, basztę Żydowską i mury obronne. W 1418 na zlecenie króla Władysława Jagiełły kościół będący jednocześnie kaplicą zamkową ozdobiono polichromią w stylu rusko-bizantyńskim, która jest jednym z najcenniejszych zabytków w Polsce^[2][3].

Początki zamku związane są z powstaniem w XII wieku kasztelanii lubelskiej. Za czasów Kazimierza Sprawiedliwego został wzniesiony na wzgórzu gród umocniony drewniano-ziemnym wałem. Około połowy XIII w. w obrębie górnej części grodu wybudowano murowaną wieżę obronno-rezydencjonalną (donżon). Wieża była pierwszym murowanym obiektem zamku^[3].

W XIV wieku za panowania Kazimierza Wielkiego wzniesiono murowany zamek otoczony murem obronnym z bramą od zachodu. Wybudowano pierwszy gotycki pałac dla króla oraz basztę żydowską. Zamek, leżący na królewskim szlaku z Krakowa do Wilna, cieszył się zainteresowaniem i opieką Jagiellonów. Tu pod kuratelą Jana Długosza wychowali się synowie Kazimierza Jagiellończyka^[2].

Około 1520 roku Zygmunt Stary zapoczątkował przebudowę zamku na okazałą renesansową rezydencję królewską, zatrudniając między innymi włoskich mistrzów sprowadzonych z Krakowa. Wybudowano nową bramę z wieżą, czworoboczną basztę, kamienicę Grodzką, podwyższono pałac królewski ozdabiając go attykami^[2][3].

W 1569 roku w murach zamku obradował sejm, na którym podpisano akt unii polsko-litewskiej – unię lubelską. 19 lipca 1569 na sejmie w Lublinie książę pruski Albrecht Fryderyk Hohenzollern złożył hołd lenny Zygmuntowi II Augustowi, co obecny wówczas Jan Kochanowski opisał w utworze Proporzec albo hołd pruski^[2].

Pomiędzy 1635 a 1642 rokiem pod kierunkiem Jana Cangerle zamek prawdopodobnie wyremontowano. W 1648 w zamku kierował działaniami wojennymi król Jan Kazimierz. W latach 1655–1657 zamek zajmowały wojska szwedzkie, węgierskie i moskiewskie, co doprowadziło do jego ogromnych zniszczeń^{[potrzebny przypis]}. Podczas działań wojennych budynek spłonął i zawalił się. Ocalały jedynie najstarsze budowle – kaplica i donżon^[2]. W 1743 starosta Jakub Zamoyski wzniósł nowe budynki kancelarii i archiwum, a w 1773 budynek dawnej bramy wjazdowej został przebudowany na cele mieszkalne przez starostę Wincentego Potockiego^{[potrzebny przypis]}.

• 
  Zamek na rysunku z 1810 roku

W latach 1823–1826^[4], z inicjatywy Stanisława Staszica i według projektu Jana Stompfa, wzniesiono na wzgórzu nową budowlę w stylu neogotyku angielskiego, przeznaczoną na więzienie Królestwa Kongresowego. Funkcję więzienia budowla ta pełniła przez 128 lat. W latach 1831–1915 było tu więzienie carskie, głównie dla uczestników walk o niepodległość, m.in. powstańców styczniowych 1863^[2][3].

W okresie 1918–1939 obok więźniów kryminalnych odbywali tu karę członkowie ruchu komunistycznego, za przynależność do nielegalnej Komunistycznej Partii Polski. II wojna światowa i okupacja (1939–1944) to okres funkcjonowania niemieckiego więzienia, przez które przeszło 40 tys. osób, głównie członków ruchu oporu. Duża część więzionych zginęła w egzekucjach i obozach śmierci. 22 lipca 1944, przed opuszczeniem Lublina, funkcjonariusze SS dokonali masowego mordu 300 więźniów zamku^[2].

Po zakończeniu okupacji niemieckiej w sierpniu 1944 na zamku zorganizowano polityczne więzienie karno-śledcze, podległe władzom sowieckim, a następnie Urzędowi Bezpieczeństwa Publicznego. W latach 1944–1954 więziono tu około 35 tys. ludzi. Spośród 515 wydanych wyroków śmierci życie straciły 180 osoby^[2].

Po likwidacji więzienia w dniu 13 stycznia 1954 więźniów politycznych przewieziono do więzienia w Chełmie, a po przeprowadzeniu prac remontowych zamek przeznaczono na cele kultury. Od 1957 jest siedzibą główną Muzeum Narodowego w Lublinie, założonego w 1906^[2][3].

• 
  Zamek w Lublinie, rok 1860. Litografia Adama Lerue
• 
  Zamek w Lublinie od strony zachodniej
• 
  Front Zamku w Lublinie
• 
  Dziedziniec zamkowy – widok od strony wschodniej

Najprawdopodobniej w XIV wieku powstał gotycki kościół zamkowy pod wezwaniem Trójcy Świętej, który pełnił funkcję kaplicy królewskiej. Z fundacji Władysława Jagiełły gotyckie wnętrza kaplicy pokryto malowidłami bizantyńsko-ruskimi. Prace ukończono w 1418 roku. Dzięki malowidłom, zachowanym do czasów współczesnych, Kaplica Trójcy Świętej stanowi zabytek w skali międzynarodowej.

Cennym zabytkiem sztuki romańskiej i jedną z najstarszych budowli na Lubelszczyźnie jest wieża zamkowa. Powstała w XIII wieku jako budowla obronno-mieszkalna (donżon). Stanowiła część grodu kasztelańskiego. Wzniesiona przy południowym zboczu wzgórza. Posiada trzy kondygnacje nadziemne. Grubość muru do 3,4 m, wewnątrz którego biegnie spiralna klatka schodowa. Dolne partie muru wzniesione z łamanego wapienia, wyższe z cegły. W czasie budowy gmachu przeznaczonego na więzienie (XIX wiek) wieża znalazła się w obrębie jego murów. Z tego okresu pochodzi wieńczący ją krenelaż. Na uwagę zasługuje zachowane romańskie okno biforyjne na III kondygnacji.

• Muzeum Narodowe w Lublinie
• Zabytki Lublina
• Mieczysław Kwarciński
• Zamachy na Bolesława Bieruta i Edwarda Osóbkę-Morawskiego

• Irena Buczkowa: Zamek Lubelski. Lublin: KAW, 1997. ISBN 83-03-03475-8. Brak numerów stron w książce
• Hunicz A., Wyniki badań na Wzgórzu Zamkowym w Lublinie w 1973 r., „Wiadomości Archeologiczne”, nr 40 (1973), z. 1.
• Koziejowski W., Późnoromańskie formy stylowe w architekturze wieży na Zamku Lubelskim, „Studia i Materiały Lubelskie”, t. 9, Lublin 1982.
• Kutyłowska I., Nowe spojrzenie na dzieje Zamku Lubelskiego w średniowieczu, „Rocznik Lubelski” 1987, nr 2 (4).
• Rolska-Boruch I., Renesansowy zamek królewski w Lublinie – siedziba króla i sejmu, „Roczniki Humanistyczne”, nr 47 (1999), z. 4 [zeszyt specjalny].
• Stronczyński K., Opisy zabytków starożytności przez Delegację wysłaną z polecenia Rady Administracyjnej Królestwa, zebrane w Guberni Lubelskiej w latach 1844 i 1846, „Dziennik Powszechny” 1863, nr 114.
• Żywicki J., Architektura neogotycka na Lubelszczyźnie, Lublin 1998.

• Archiwalne widoki zamku w bibliotece Polona