Władysław Gąsiorowski

porucznik
Data i miejsce urodzenia	1924 Myczków
Przebieg służby
Lata służby	1944-1948
Siły zbrojne	Ludowe Wojsko Polskie
Jednostki	14 Pułk Piechoty
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa bitwa o Podgaje bitwa o Kołobrzeg forsowanie Odry
Odznaczenia

Władysław Gąsiorowski (ur. 1924 w Myczkowie, zm. 3 lipca 1989 w Sanoku) – polski żołnierz, działacz partyjny, pracownik przemysłu motoryzacyjnego związany z Sanokiem. Świadek zbrodnii Waffen-SS w Podgajach.

Urodził się 18^[1] lub 24^[2] października 1924 w Myczkowie^[1][3]. Był synem Andrzeja i Paraskiewii^[1]. Podczas II wojny światowej wstąpił do ludowego Wojska Polskiego^[4][5]. W Przemyślu został żołnierzem 6 Pomorskiej Dywizji Piechoty, przydzielonym do 14 Pułku Piechoty^[4]. Od 24 grudnia 1944 odbył szlak na froncie wschodnim od końca grudnia 1944 przez Warszawę na północny zachód^[4].

Na początku 1945 brał udział w walkach o przełamanie Wału Pomorskiego. Uczestniczył w bitwie o Podgaje. Udając zmarłego przeżył również zbrodnię w Podgajach której 31 stycznia 1945 dopuścili się żołnierze Waffen-SS^[6]. W marcu 1945 uczestniczył w bitwie o Kołobrzeg, następnie w kwietniu 1945 w forsowaniu Odry^[4]. U kresu wojny w maju 1945 przebywał z wojskiem nad rzeką Łaba^[4]. Wraz z nim w wojsku służyli wówczas jego znajomi z Sanoka, np. Franciszek Harłacz, Emil Buras, Kazimierz Budka^[4].

Następnie został skierowany na obszar Podhala, gdzie uczestniczył w walkach przeciwko polskiej partyzantce niepodległościowej w rejonie miejscowości Nowy Targ, Chabówka, Piwniczna^[4]. Po służbie w strażnicy Cicha Wojsk Ochrony Pogranicza, był w składzie grupy manewrowej, która udała się do miejscowości Jasiel na pomoc tamtejszym żołnierzom strażnicy^[7]. Został zdemobilizowany w 1948^[4].

Do stycznia 1957 pracował w Hucie Stalowa Wola^[4]. Po wojnie był członkiem PPR, a później PZPR^[5]. Był sekretarzem Komitetu Powiatowego PZPR w Stalowej Woli^[5]. W 1957 powrócił do Sanoka, gdzie został zatrudniony w Fabryce „Sanowag”, późniejsza Sanocka Fabryka Autobusów „Autosan”^[4]. W listopadzie 1961 został powołany do składu Miejskiej Rady Narodowej w Sanoku na opróżnione miejsce^[8]. Był kierownikiem Wydziału Organizacyjnego KP PZPR w Sanoku^[5]. W SFA pracował na wydziale W-8^[9][4]. W 1975 ukończył roczny Wieczorowy Uniwersytet Marksizmu-Leninizmu dla aktywu robotniczego, organizowany w Ośrodku Propagandy Komitetu Zakładowego PZPR w SFA^[9]. Jako robotnik służby utrzymania ruchu w Autosanie 8 maja 1981 został wybrany członkiem KZ PZPR^[10]. W 1982 pracował w dziale energetycznym Autosanu^[11]. W 1984 został powołany na członka Inspekcji Robotniczo-Chłopskiej w Sanoku^[12]. Działał w ZBoWiD, ZŻWP, ORMO, TPPR^[5]. Był oficerem ludowego Wojska Polskiego^[5], pod koniec lat 80. był porucznikiem w stanie spoczynku^[7].

Zamieszkiwał w Sanoku przy ul. Tadeusza Kościuszki 18/20^[13]. W 1986 poparł sprzeciw redaktora Wiesława Koszeli, który sprzeciwił się ustanowieniu na fasadzie kościoła Przemienienia Pańskiego w Sanoku tablicy upamiętniającej żołnierzy SZP-ZWZ-AK Obwodu Sanok i ich dowódców (Michał Tokarzewski-Karaszewicz, Tadeusz Komorowski, Leopold Okulicki) oraz żołnierzy 2 Pułku Strzelców Podhalańskich, którzy do 1939 roku stacjonowali w Sanoku^[14]; w swojej korespondencji do czasopisma opublikowanej w wydaniu tej gazety napisał m.in.: Gdzie są władze administracyjne, że pozwalają ks. S. na takie działanie? Może niedługo doczekamy się jeszcze tablic z nazwiskami Żubryda, Bandery, a później Wałęsy i Bujaka?^[15][3].

Zmarł 3 lipca 1989 w Sanoku^[1][5][3]. Został pochowany na Cmentarzu Centralnym w Sanoku 5 lipca 1989^[1][5]. Jego żoną była Katarzyna z domu Sołek (1924-1986), z którą ożenił się po wojnie podczas pobytu w Stalowej Woli^[4][16].

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1971)^[17][4][5]
• Medal „Zasłużonym na Polu Chwały”^[4]
• Medal 40-lecia Polski Ludowej^[5]
• Medal za Warszawę 1939–1945^[4]
• Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk^[4]
• Medal Zwycięstwa i Wolności 1945^[4]
• Medal „Za udział w walkach o Berlin”^[4]
• Brązowy medal „Za zasługi dla obronności kraju”^[5]
• Odznaka „Zasłużony dla województwa krośnieńskiego”^[5]
• Odznaka „Zasłużony dla Sanockiej Fabryki Autobusów” (1975)^[18]
• Odznaczenia wojskowe i resortowe^[5]

• Wojciech Polak, Sylwia Galij-Skarbińska: Zbrodnia i grabież. Jak Niemcy tuszują prawdę o sobie 1939-2019. Kraków: 2019. ISBN 978-83-7553-275-3.