Włodzimierz Arwaniti

Włodzimierz Arwaniti

pułkownik artylerii
Data i miejsce urodzenia	6 września 1890 Rawa Mazowiecka, Królestwo Polskie
Data i miejsce śmierci	wiosna 1940 Charków, USRR, ZSRR
Przebieg służby
Lata służby	1912–1940
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	29 Dywizja Piechoty
Stanowiska	dowódca artylerii dywizji
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Włodzimierz Arwaniti (ur. 6 września 1890 w Rawie Mazowieckiej, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – pułkownik artylerii Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, ofiara zbrodni katyńskiej.

Syn Jana i Marii z Giełczewskich^[1]. W 1912 ukończył Michajłowską Akademię Artylerii w Petersburgu^[1]. Do 1918 służył w Armii Imperium Rosyjskiego. Od marca do maja 1918 w I Korpusie Polskim w Rosji. Początkowo w dywizjonie artylerii konnej Dywizji Ułanów, a następnie w jednej z brygad artylerii.

W listopadzie 1918, w stopniu kapitana, został przyjęty do Wojska Polskiego i przydzielony do 1 pułku artylerii polowej Legionów. W składzie tego pułku wziął udział w wojnie z bolszewikami.

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 166. lokatą w korpusie oficerów artylerii, a jego oddziałem macierzystym był 3 pułk artylerii ciężkiej w Wilnie^[2]. 8 stycznia 1924 roku zmieniono mu lokatę na liście starszeństwa z „166” na „68,5”^[3]. Następnie pełnił służbę w 9 pułku artylerii polowej w Białej Podlaskiej. Od 22 grudnia 1927 roku do 13 marca 1928 roku pełnił obowiązki dowódcy pułku manewrowego artylerii w Toruniu-Podgórzu^[4]. 23 grudnia 1929 roku został przeniesiony do 28 pułku artylerii polowej w Zajezierzu na stanowisko zastępcy dowódcy pułku^[5][6]. 2 grudnia 1930 roku został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 roku i 4. lokatą w korpusie oficerów artylerii^[7]. W styczniu 1931 roku został przeniesiony do 14 dywizjonu artylerii konnej w Białymstoku na stanowisko dowódcy dywizjonu^[8]. 25 listopada 1935 został wyznaczony na stanowisko dowódcy 29 pułku artylerii lekkiej w Grodnie^[9]. Na pułkownika awansował ze starszeństwem z dniem 19 marca 1937 i 5. lokatą w korpusie oficerów artylerii^[10].

25 sierpnia 1939, w czasie mobilizacji alarmowej, został dowódcą artylerii dywizyjnej 29 Dywizji Piechoty^[11]. Podczas kampanii wrześniowej 13 września został ciężko ranny^[1].

Po agresji ZSRR na Polskę w nieznanych okolicznościach dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku^[12][1]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany potajemnie w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach^[1], gdzie od 17 czerwca 2000 mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie^[13]. Figuruje na Liście Starobielskiej NKWD, pod poz. 24^[1].

Zobacz wiadomość w serwisie Wikinews pt. 2007-11-09: Pierwszy dzień uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”

Postanowieniem nr 112-48-07 Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z 5 października 2007 został awansowany pośmiertnie do stopnia generała brygady^[14][15]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”^[16][17].

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski – 10 listopada 1938 „za zasługi w służbie wojskowej”^[18]
• Krzyż Walecznych^[10]
• Złoty Krzyż Zasługi – 10 listopada 1928^[19][10]
• Medal Niepodległości – 20 lipca 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[20][10]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

• awanse generalskie oficerów II Rzeczypospolitej Polskiej z 2007
• jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• obozy NKWD dla jeńców polskich
• ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Piotr Zarzycki: 31 Pułk Artylerii Lekkiej. Pruszków: Oficyna Wydawnicza Ajaks, 1996, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich w kampanii wrześniowej. ISBN 978-83-87103-15-6.
• Piotr Zarzycki: 29 Pułk Artylerii Lekkiej. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Ajaks, 1999, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich w kampanii wrześniowej. ISBN 83-87103-87-X.
• Piotr Zarzycki, 14 Dywizjon Artylerii Konnej, Pruszków 2001.
• Andrzej M. Przybyszewski: 28 Pułk Artylerii Lekkiej. Pruszków: Oficyna Wydawnicza Ajaks, 2002, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich w kampanii wrześniowej. ISBN 83-88773-29-1.
• Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.