Tadeusz Żyborski
podpułkownik dyplomowany artylerii | |
Data i miejsce urodzenia |
24 lipca 1894 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
2 marca 1978 |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | |
Jednostki |
3 Pułk Artylerii Ciężkiej (II RP) |
Stanowiska |
szef sztabu dywizji |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
|
Tadeusz Żyborski (ur. 24 lipca 1894 w Rudkach, zm. 2 marca 1978 w Opolu) – podpułkownik dyplomowany artylerii Wojska Polskiego.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Tadeusz Żyborski urodził się 24 lipca 1894 roku w Rudkach. W latach 1922–1924 był słuchaczem III Kursu Normalnego Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Z dniem 1 października 1924 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Oddziału II Sztabu Generalnego[1]. 1 grudnia 1924 roku został awansowany na majora ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 93. lokatą w korpusie oficerów artylerii[2]. 31 października 1927 roku został przeniesiony z 3 pułku artylerii ciężkiej w Wilnie do kadry oficerów artylerii z równoczesnym przydziałem do dowództwa 9 Dywizji Piechoty w Siedlcach na stanowisko szefa sztabu[3]. 23 grudnia 1929 roku otrzymał przeniesienie do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu na stanowisko szefa Oddziału Organizacyjnego[4]. 23 października 1931 roku otrzymał przeniesienie z DOK X do 22 pułku artylerii lekkiej w Przemyślu na stanowisko dowódcy dywizjonu[5]. W 1934 roku został przeniesiony do Sztabu Głównego na stanowisko delegata Sztabu Głównego przy Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych w Radomiu[6]. Na podpułkownika awansował ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1936 roku i 6. lokatą w korpusie oficerów artylerii[7]. 28 czerwca 1938 roku objął dowództwo 14 dywizjonu artylerii konnej w Białymstoku[8]. Na czele tego dywizjonu walczył w kampanii wrześniowej, a w jej trakcie wziął udział w bitwie pod Kockiem. W latach 1939–1945 przebywał w niemieckiej niewoli, w Oflagu VII A Murnau.
Po II wojnie światowej mieszkał w Opolu przy ulicy Armii Ludowej 20[9]. W 1921 roku zawarł związek małżeński z Heleną z Witkiewiczów, z którą miał dwie córki: Barbarę i Annę.
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski[10]
- Krzyż Walecznych[10][11]
- Złoty Krzyż Zasługi (16 marca 1934)[12]
- Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego[10]
- Państwowa Odznaka Sportowa (1931)[13]
- Odznaka „Zasłużony dla Miasta Opola”[10]
- Order św. Sawy IV klasy (Królestwo Serbów, Chorwatów i Słoweńców)[11]
- Order Lwa Białego (Czechosłowacja)[11]
- Order Orła Białego (Królestwo Serbów, Chorwatów i Słoweńców)[10]
- Order Kambodży V klasy (Francja)[11]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 103 z 2 października 1924 roku, s. 569.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 736.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 25 z 31 października 1927 roku, s. 305.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 386.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 7 z 23 października 1931 roku, s. 332.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 163.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 159.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 765.
- ↑ List ppłk. dypl. art. Tadeusza Żyborskiego..., s. 1.
- ↑ a b c d e Kajetan Szczepański: Wspomnienia o 14 Dywizjonie Artylerii Konnej. Białystok: 2004, s. 40.
- ↑ a b c d Mjr. S. G. Żyborski Tadeusz. [w:] Lista oficerów Wojska Polskiego z lat 1914–1939 [on-line]. [dostęp 2017-08-25].
- ↑ M.P. z 1934 r. nr 64, poz. 97 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
- ↑ Kronika. Krajowa. „Gazeta Lwowska”, s. 5, Nr 230 z 6 października 1931.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- List ppłk. dypl. art. Tadeusza Żyborskiego do szefa Wojskowego Instytutu Historycznego w Warszawie z dnia 20 maja 1969 roku, Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, sygn. B.I.17f.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Kajetan Szczepański, Wspomnienia o 14 Dywizjonie Artylerii Konnej, Ośrodek Badań Historii Wojskowej Muzeum Wojska w Białymstoku, Stowarzyszenie „Formacje Graniczne”, Białystok 2004, ISBN 83-86232-71-4.
- Jeńcy Oflagu VII A Murnau
- Jeńcy polscy w niewoli niemieckiej (kampania wrześniowa)
- Ludzie urodzeni w Rudkach
- Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (Polska Ludowa)
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Odznaką 1000-lecia Państwa Polskiego
- Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Państwową Odznaką Sportową
- Oficerowie dyplomowani II Rzeczypospolitej
- Podpułkownicy artylerii II Rzeczypospolitej
- Oficerowie wywiadu i kontrwywiadu II Rzeczypospolitej
- Polacy odznaczeni Orderem Kambodży
- Polacy odznaczeni Orderem Lwa Białego
- Polacy odznaczeni Orderem Orła Białego (Serbia)
- Polacy odznaczeni Orderem św. Sawy
- Uczestnicy bitwy pod Kockiem (1939)
- Urodzeni w 1894
- Wojskowi związani z Białymstokiem
- Zmarli w 1978
- Dowódcy 14 Dywizjonu Artylerii Konnej
- Szefowie sztabu 9 Dywizji Piechoty (II RP)