Wiktor Petrow

Ten artykuł od 2012-06 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Wiktor Płatonowycz Petrow, ukr. Віктор Платонович Петров, ps. W. Domontowycz, Wiktor Ber (ur. 10 października 1894, zm. 8 czerwca 1969) – ukraiński filolog, etnograf, historyk, pisarz.

Petrow urodził się w Jekaterynosławiu w rodzinie prawosławnego duchownego. W 1918 r. zakończył Wydział Historyczno-Filologiczny na Uniwersytecie im. Szewczenki w Kijowie. Od 1919 r. Petrow był członkiem i pracownikiem naukowym Akademii Nauk Ukraińskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej, gdzie z mniejszymi lub większymi przerwami pracował do końca swojego życia. Współtworzył historyczny słownik języka ukraińskiego. Publikował wiele prac naukowych, głównie z dziedziny etnografii, folkloru i językoznawstwa. W latach 20. dał się poznać także jako literaturoznawca, publikując rozprawy o twórczości Hryhorija Skoworody, Mykoły Kostomarowa, Mykoły Gogola, Wiktora Hugo i Pantelejmona Kulisza. W latach 40. współtworzył i redagował czasopismo „Ukrajinśkyj zasiw” w Charkowie. W 1943 r. kierował katedrą etnografii Ukraińskiego Instytutu Nauki we Lwowie, a w latach 1944–1945 pracował w Ukraińskim Instytucie Nauki w Berlinie.

Po II wojnie światowej mieszkał w różnych miastach Bawarii. Był współtwórcą i członkiem emigracyjnej organizacji pisarzy MUR (Mystec’kyj Ukrajins’skyj Ruch) działającej w latach 1945–1949 w obozach dla przesiedlonych na terenie Niemiec. Redagował wszystkie publikacje MUR-u (m.in. czasopismo „Chors”), publikował swoje prace także w in. emigracyjnych czasopismach i almanachach („Switannia”, „Arka”, „Pochid”, „Zahrawa”, „Pu-hu”).

18 kwietnia 1948 r. Petrow zagadkowo zniknął z Monachium, by rok później zjawić się w Moskwie i ponownie zniknąć do 1956 r. W latach 60. zaczął intensywnie publikować swoje prace naukowe – z archeologii, językoznawstwa, etnogenezy narodów, ale ostatecznie zakończył swoją działalność jako pisarz. W 1968 r., na rok przed śmiercią, 74-letni Petrow obronił doktorat. Rok później, 8 czerwca 1969 r., zmarł. Do dziś pisarz pozostaje postacią zagadkową w historii literatury ukraińskiej.

• 1928 – powieść Diwczyna z wedmedykom
• 1929 – powieść Alina i Kostomarow
• 1929 – powieść Doktor Serafikus (pierwsze wydanie dopiero w 1947)
• 1930 – powieść Romany Kulisza
• 1942-1943 – powieść Bez Gruntu

• Андрєєв В.М. Віктор Петров. Нариси інтелектуальної біографії вченого. – Дніпропетровськ: Герда, 2012. – 476 с.